Przykladowa metodyka nauczania i doskonalenia strzelania cz szybkiej w ps 30 30.-11str.pdf

Jolanta Samulewicz

Przykładowa metodyka nauczania

i doskonalenia strzelania części szybkiej

w konkurencji Pistolet Sportowy 30+30

Wybrane fragmenty pracy dyplomowej na I klasę trenerską

(„Autorski program nauczania i doskonalenia strzelania części szybkiej w konkurencji

Pistolet Sportowy 30+30”.)

GDYNIA 2002

I. Wstęp

Strzelectwo Sportowe to jedna z dyscyplin sportowych, w których

bardzo ważną rolę odgrywa opanowanie techniki i zdolność do precyzyjnego

cyklicznego jej odtwarzania w długim czasie. Aby możliwe było uzyskanie

wysokiego wyniku sportowego podczas trwania konkurencji strzeleckiej mimo

narastającego zmęczenia, technika musi być przyswojona na bardzo wysokim

poziomie. Proces nauczania techniki już od początku powinien być

precyzyjnie zaplanowany i kontrolowany, by zawodnik mógł systematycznie

podnosić poziom swoich umiejętności, a nie koncentrować się na niwelowaniu

nabytych złych nawyków z początków szkolenia.

Skuteczność procesu nauczania zależy w znacznym stopniu od metody

nauczania. Metoda to swoista droga do celu. Celem nauczania w tym

przypadku jest opanowanie techniki. Na etapie nauczania techniki

elementarnej i standardowej, trener jest podstawowym źródłem informacji

i jego funkcja kierująca i regulująca pracę zawodnika jest bardzo istotna.

Zawodnik jest nastawiony przede wszystkim na odbiór informacji od

nauczyciela i dlatego odpowiedzialność nauczającego na tym etapie jest

szczególnie duża. Sprawne posługiwanie się słowem, właściwa organizacja

pokazu i taki dobór ćwiczeń, aby z sumy tych działań powstało prawidłowe

wyobrażenie motoryczne celu i drogi do celu [1] -to zadania dla trenera.

Celem pracy jest przedstawienie przykładowej metodyki nauczania

i doskonalenia techniki strzelania, na podstawie której można stworzyć

konkretny program szkolenia przygotowujący zawodnika do strzelań części

szybkiej konkurencji Pistolet Sportowy 30+30.

II.2. Charakterystyka części szybkiej konkurencji

Pistolet Sportowy 30+30

Część szybka konkurencji Pistolet Sportowy 30+30 stanowi drugą jej

połowę i jest strzelana po zakończeniu przez wszystkich zawodników części

dokładnej. Składa się z pięciostrzałowej serii próbnej i sześciu

pięciostrzałowych serii ocenianych. Wyniki obu części są sumowane i łączny

wynik jest klasyfikowany w komunikacie zawodów.

Strzelanie to odbywa się do tarcz do strzelań szybkich ustawionych w

odległości 25 metrów od stanowisk strzeleckich. Tarcza taka ma pierścienie

ponumerowane od 5 do 10, których rozmiary podane są poniżej w tabeli II.2.,

a schematyczny widok tarczy przedstawia rys. II.3.

Tabela II.2. Rozmiary

pierścieni tarczy do strzelań

szybkich (Ts4)[18].

Pierścień Średnica

wewnętrzna

dziesiątka

50 mm

100 mm

180 mm

260 mm

340 mm

420 mm

500 mm

Rys.II.3. Schemat tarczy do strzelań szybkich.

Strzelanie odbywa się z pistoletów bocznego zapłonu, kalibru 5,6mm,

do których używana jest amunicja, której pociski wykonane są z ołowiu.

Łączny ciężar pistoletu (tj. pistolet, ciężarki stabilizujące, rozładowany

magazynek) nie może przekraczać 1400g, a opór języka spustowego musi

wynosić najmniej 1000g. Ponadto długość lufy nie może przekraczać 153mm,

a odległość między muszką a szczerbinką otwartych przyrządów celowniczych

nie może być większa niż 220mm [18].

Podczas strzelania części szybkiej sędzia zapowiada kolejną serię

i podaje komendę „ŁADUJ”po której strzelcy mają minutę na załadowanie

broni i przygotowanie się do strzelania. Po upływie minuty sędzia mówi

„UWAGA”i uruchamia program tarcz. Podczas strzelania tarcza ukazuje się

strzelcowi pięć razy (dla tarcz elektronicznych – pięć razy włącza się zielone

światło), za każdym razem na trzy sekundy. Czas między kolejnymi

ukazaniami się tarczy, gdy widoczna jest tylko jej krawędź (dla tarcz

elektronicznych – czas włączenia światła czerwonego) wynosi siedem sekund

[18]. Podczas trwania przerwy strzelec przybiera postawę „gotów”(zdjęcie nr

1), z której po otworzeniu tarcz podnosi ramię, by w ciągu trzech sekund

„otwarcia”tarcz oddać jeden strzał. Po zakończeniu pięciostrzałowej serii

sędzia podaje komendę „ROZŁADUJ”po której strzelcy rozładowują broń i

odkładają ją na stoliki. Potem następuje ocena odstrzelanej serii dokonana

przez sędziów oceniających pod tarczami (dla tarcz elektronicznych –

odczytanie wyników z monitorów) [18].

Zdjęcie nr 1

Postawa „gotów”w której ramię strzelca musi być skierowane w dół pod kątem nie

większym niż 45 stopni od pionu, w bezruchu podczas oczekiwania na ukazanie się tarcz

[18].

III. Technika strzelania części szybkiej w konkurencji Pistolet

Sportowy 30+30

Technika sportowa jest to sposób wykonania zadania ruchowego,

określonego przepisami danej konkurencji sportowej, uzależniony od

posiadanych

przez

konkretnych

zawodników

cech

somatycznych,

motorycznych i psychicznych [14].

W technice strzelania części szybkiej konkurencji

Pistolet Sportowy 30+30, potocznie zwanej „sylwetką”,

można wyróżnić kilka elementów które składają się na

całość złożenia i których opanowanie wpływa na

skuteczność strzelania.

Trzymanie broni – jest to sposób chwytu broni, który

powinien być tak dobrany by zawodnik wykonując

złożenie z zamkniętymi oczami, potrafił zgrać przyrządy

celownicze. Wynika on z budowy somatycznej zawodnika.

Broń musi być za każdym razem uchwycona w taki sam

sposób i z taką samą siłą trzymania.

Ułożenie palca wskazującego na języku spustowym –

palec wskazujący powinien być tak ułożony na języku

spustowym, by wektor siły oddziaływania palca na spust

był równoległy do osi podłużnej lufy pistoletu (zdjęcie nr

3). Takie ułożenie palca niweluje działanie sił przy

nacisku na spust mogących zakłócać celowanie.

zdjęcie nr 3 [7]

Postawa strzelecka – zawodnik stoi na stanowisku prawym bokiem (dla

praworęcznych) w stosunku do linii tarcz. W postawie strzeleckiej

wyróżniamy:

• ustawienie stóp – stopy w zależności od budowy somatycznej srzelca

ustawiane są na szerokość bioder na linii prostopadłej do linii tarcz lub

pod kątem odpowiednim dla danego zawodnika;

• ciężar ciała – ciężar ciała powinien być rozłożony równomiernie na

obie stopy i na całą ich powierzchnię tak, by zapewnić stabilność całej

postawy

• ustawienie bioder i ramion – biodra i ramiona powinny być tak

ustawione, by wraz ze stopami mogły tworzyć jedną płaszczyznę

pokrywającą się z płaszczyzną czołową ciała zawodnika;

• ułożenie głowy – płaszczyzna czołowa głowy powinna być ustawiona

równolegle do płaszczyzny tarcz;

• ustawienie kończyn – (dla praworęcznych) prawa ręka jest

wyprostowana i wyciągnięta w kierunku tarczy, lewe ramię natomiast z

unieruchomioną dłonią np. w kieszeni spodni, zwisa swobodnie;

• odchylenie kompensacyjne – jest to wychylenie kręgosłupa

kompensujące ciężar podnoszonej wyprostowanej kończyny górnej z

bronią.

W strzelaniu części szybkiej występuje specyficzny rodzaj postawy

określany postawą „gotów”:

Postawa „gotów” – jest to postawa strzelecka zawodnika z uzbrojoną ręką

ułożoną pod kątem nie większym niż 45 stopni w stosunku do osi podłużnej

strzelca (zdjęcie nr 1). Z takiej postawy narzuconej przepisami technicznymi

można wykonywać strzelanie części szybkiej. Do tego ważne jest, by postawa

była tak zbudowana aby zawodnik podnosząc rękę nawet z zamkniętymi

oczami był w stanie znaleźć się w rejonie celowania. Podczas podnoszenia

ręki z bronią wszelkie inne części ciała powinny być nieruchome, co daje

powtarzalność złożenia i precyzję wykonanego strzelania.

Tempo podnoszenia broni do rejonu celowania – jest to sposób w jaki

podnoszona jest broń. Odpowiednie tempo dojazdu do rejonu celowania daje

maksymalne wykorzystanie dozwolonego czasu, szansę na idealne zgranie

przyrządów i taką pracę na spuście, która nie będzie powodowała zakłóceń w

celowaniu (rys.III.1.).

Rejon

celowania

Miejsce

rozpoczęcia

hamowania

3 s

Rys.III.1. Wykres prędkości dojazdu do rejonu celowania.

„Praca oka” – zadaniem oka jest zaobserwowanie momentu otworzenia

tarcz, co stanowi sygnał do rozpoczęcia podnoszenia broni, a następnie

przeniesienie wzroku na przyrządy celownicze, kontrola poprawnego układu

przyrządów celowniczych i ewentualna jego korekcja podczas ostatniej fazy

podnoszenia do rejonu celowania i momentu oddania strzału (rys.III.2.).

Ważny jest również sposób w jaki oko widzi przyrządy celownicze na tle celu

(rys.III.3-4.).

Moment

rozpoczęcia

obserwacji

przyrządów

celowniczych

3 s

Rys.III.2. Ilustracja czasu obserwacji przyrządów na tle wykresu prędkości podnoszenia

broni do rejonu celowania

Rys.III.3. Schemat sposobu patrzenia

na przyrzady celownicze na tle tarczy

“sylwetkowej”

Rys.III.4. Rejon celowania [19].

Praca na spuście – technika pracy palca wskazującego na języku

spustowym polega na tym, że strzelec oczekując otwarcia tarczy wykonuje

wstępny nacisk na język spustowy a następnie po otwarciu tarczy, podnosząc

rękę z bronią zaczyna naciskać na spust w fazie wyhamowywania i dojazdu do

rejonu celowania, tak by w momencie zatrzymania broni w rejonie padł strzał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: