Architektura renesansu na świecie.rtf

(4947 KB) Pobierz

Renesans w architekturze stanowił odzwierciedlenie poglądów filozoficznych odrodzenia, poszukujących wzorców w świecie antycznym. Renesans otworzył erę nowożytną w sztuce i trwał od schyłku średniowiecza do początków baroku. Ponieważ różnice czasowe rozkwitu renesansu w różnych krajach są ogromne (np. między Włochami i Europą Północną), nie jest możliwe ustalenie jednolitych dat, w których panował, na ogół przyjmuje się, że rozwijał się on w danym kraju od końca epoki średniowiecznej.

Charakterystyka stylu

Wraz z szerzeniem się idei humanizmu i przesunięciem się ciężaru zainteresowania człowieka na to co świeckie wyraźnie wzrasta zapotrzebowanie na budownictwo świeckie. Mimo budowanej nadal znacznej liczby nowych kościołów powstaje coraz więcej budynków służących zaspokojeniu potrzeb człowieka na ziemi. Szybko wzrasta ilość budowanych pałaców, podmiejskich rezydencji, budynków użyteczności publicznej.

Budynki cechuje zwartość planu, prostota, czytelność i harmonia bryły wyraźnie opartej na ziemi (budynki przestają sprawiać wrażenie odrywania się i wznoszenia ku górze). To związanie budowli z ziemią podkreśla kompozycja, w której przeważają linie poziome. Rytm płaszczyźnie nadają linie schodów, gzymsów, balustrad, które (oglądane z większej odległości) sprawiają wrażenie lekko wygiętych łuków. Dekoracja płaszczyzn zostaje podporządkowana układom konstrukcyjnym. Powrót do detali oraz form stosowanych w architekturze klasycznej nie był jej ślepym naśladowaniem. Architekci korzystali także z osiągnięć swoich poprzedników jakimi byli budowniczowie średniowiecza. Odchodzi się od ostro zarysowanych, gotyckich łuków, które zastępuje się formami półkolistymi. Tak zarysowane łuki odnajdziemy w sklepieniach, arkadach, portykach, a nawet, w początkowej fazie renesansu w obramowaniach okien. Strzeliste wieże kościołów zastępują kopuły, a mury obronne nowy i nieco niższy rodzaj umocnień w formie nasypów ziemnych. Architekci dużo uwagi poświęcają kompozycji swoich dzieł i ich współgraniu z otoczeniem.

Wybrani przedstawiciele

· Leon Battista Alberti - ur. 14 lutego 1404 w Genui, zm. 25 kwietnia 1472 w Rzymie – włoski malarz, poeta, filozof, kartograf, muzyk i architekt, członek Akademii Platońskiej.

· Michelangelo Buonarroti (Michał Anioł)-ur. 6 marca 1475 r. w Caprese prowincji Toskanii (Arezzo) we Włoszech, zm. 18 lutego 1564 r. w Rzymie – włoski malarz, rzeźbiarz, poeta i architekt epoki odrodzenia.

· Donato Bramante-właściwie Donato di Angelo del Pasciuccio ok. 1444 - 11 marca 1514, architekt i malarz włoski. Bramante pracował w Urbino gdzie kształcił się pod kierunkiem Piera della Francesci i Mantegny. Do ok. 1490 roku pracował w Lombardii dla Il Moro. Do Rzymu przyjeżdża po 1490 roku i tam spędza 15 lat.

· Filippo Brunelleschi-ur. 1377, zm. 15 kwietnia 1446 - florencki rzeźbiarz, architekt i inżynier tworzący w epoce quattrocenta, jeden z pionierów renesansowej architektury.

· Philibert Delorme-Philibert Delorme ok. 1510-1570, francuski architekt okresu renesansu; budowle w Paryżu (pałac Tuileries, nie istniejący), zamek w Anet; prace z teorii architektury.

· Pierre Lescot-Pierre Lescot ok. 1510-1578, architekt francuski, przestawiciel renesansu. Działał głównie w Paryżu (Hôtel Carnavalet). Wspólnie z Goujonem pracował przy budowie Luwru.

· Pietro Lombardo-ok. 1435-1515 architekt i rzeźbiarz. Przestawiciel wczesnego renesansu weneckiego oraz jego synowie i współpracownicy.

· Andrea Palladio-ur. 30 listopada 1508 w Padwie, zm. 19 sierpnia 1580 w Vicenzy), włoski architekt i teoretyk architektury.

· Giuliano da Sangallo-właściwie Giuliano Giamberti), architekt włoski, ( ur. 1445 we Florencji, zm. 1516 ).

· Rafael Santi-znany również jako Rafael Sanzio, wł.: Raffaello Saneti lub Raffaello Sanzio (ur 6 kwietnia 1483r. w Urbino – zm. 6 kwietnia 1520 w Rzymie) – włoski malarz i architekt. Był trzecim i najmłodszym z najsławniejszej trójki genialnych artystów włoskiego renesansu - obok Michała Anioła i Leonarda da Vinci.

· Leonardo da Vinci-właściwie Leonardo di ser Piero da Vinci ur. 15 kwietnia 1452 r. w Vinci we Włoszech, zm. 2 maja 1519 r. w Clos Lucé we Francji – włoski, renesansowy malarz, architekt, filozof, muzyk, poeta, odkrywca,

· matematyk, mechanik, anatom, geolog.