Język migowy a migany w komunikacji osób niesłyszących(2).pdf

Język migowy a migany w komunikacji osób niesłyszących

Strona główna > Komunikacja alternatywna

Przez wiele stuleci rozwijająca się stopniowo wiedza o komunikowaniu się ludzi ograniczała się do zagadnień związanych

z wykorzystywaniem w kontaktach społecznych dźwiękowych systemów językowych. Ten naturalny dla człowieka sposób

komunikowania się służył członkom określonej wspólnoty językowo‐kulturowej do wymiany informacji i wyrażania uczuć.

W badaniach nad komunikowaniem się ludzi często jednak pomijano złożoność i bogactwo niewerbalnych elementów zachowań

językowych, a także przez bardzo długi czas nie brano w nich pod uwagę języków migowych. Dla wielu tysięcy ludzi w Polsce,

niesłyszących od urodzenia lub wczesnego dzieciństwa, a więc głuchych lub głuchoniemych, macierzystym językiem, a dla tych ostatnich także

podstawowym środkiem porozumiewania się jest właśnie język migowy.

Język migowy głuchych to ogół znaków manualno‐mimicznych używanych przez niesłyszących do porozumiewania się między sobą. Obecnie naturalny

język migowy jest wzbogacony przez formułowanie końcówek fleksyjnych i innych form gramatycznych, za pomocą mowy daktylnej, co upodabnia go do

języka naturalnego, jakim posługuje się całe społeczeństwo.

Ponad milion osób w Polsce ma uszkodzony słuch w takim stopniu, że utrudnia im to normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Jednak większość

z nich, to osoby słabosłyszące, które na co dzień posługują się mową, korzystają z aparatów słuchowych i innych urządzeń ułatwiających słyszenie. Ich

problemy polegają na utrudnieniach w komunikacji z innymi ludźmi, w odbiorze dźwięku podczas oglądania telewizji, swobodnym korzystaniu z telefonu

itp. Są to jednak uciążliwości życia codziennego, z którymi można się pogodzić i które nie tworzą barier nie do pokonania. Prawdziwe problemy

zaczynają się wówczas, gdy uszkodzenie słuchu jest głębokie i istnieje od urodzenia lub w wyniku chorób, urazów lub zatrucia środkami

farmakologicznymi powstaje w pierwszych latach życia dziecka. Spotykamy się z nim czasem na ulicy, w kawiarni, w sklepie czy w autobusie

i obserwujemy jak porozumiewają się bez słów, jedynie przy pomocy rąk, mimiki, gestów. Zastanawia nas ‐ co można w ten sposób przekazać

i czy taka forma porozumiewania się może zastąpić język dźwiękowy, którym posługują się ludzie słyszący i mówiący. Niekiedy spotykamy również

gestykulacyjne tłumaczenie niektórych programów telewizyjnych (znany od lat program „W świecie ciszy”), co przywodzi kolejną refleksję: jeśli jest

możliwe takie tłumaczenie, to znaczy, że ta forma przekazu (język migowy) może być pełnowartościowym językiem. Ale czy wszyscy głusi w naszym

kraju są odpowiednio przygotowani do odbioru takiej formy przekazu? Jeśli nikt ich nie nauczył takiego języka, to przecież tak jak my obserwują gesty

tłumacza i jeśli nie potrafią czytać z ust, to komunikaty owe są po prostu nieczytelne.

Dla dużej grupy osób głuchych opanowanie struktur językowych polszczyzny oraz techniki dobrego mówienia i odczytywania mowy z ust jako wyłącznego

środka porozumiewania się w większości przypadków okazuje się niemożliwe. Dzieci niesłyszące w szkołach uczą się języka polskiego. Uczą się także

mówić i odczytywać mowę z układu ust. Używają stale aparatów słuchowych i innych urządzeń, które pozwalają im wykorzystywać pozostałości słuchu.

Warto wiedzieć, że przypadki głuchoty całkowitej zdarzają się rzadko. Jednak już uszkodzenie słuchu

na poziomie 90‐100 decybeli, chociaż pozwala reagować na silniejsze dźwięki, całkowicie uniemożliwia

słyszenie mowy, której pasmo akustyczne zawiera się w przedziale 30‐60 decybeli, a najgłośniejszy

krzyk nie przekracza 85 decybeli. Przy ubytku słuchu na poziomie 90‐100 decybeli, dzięki aparatom

słuchowym można odbierać niektóre, głośniejsze dźwięki mowy. Nie wystarczy to, aby rozumieć

słuchem czyjąś wypowiedź, ale takie „tło dźwiękowe” może ułatwić odczytywanie mowy z ust . Mimo

jednak długotrwałych, wieloletnich ćwiczeń logopedycznych, ukierunkowanych na kształtowanie mowy

i jej odczytywanie z ust, niewiele osób głuchych pokonuje barierę językową i opanowuje czynnie język

dźwiękowy. Także odczytywanie z ust jest niezwykle trudną sztuką, a odbiór mowy w ten sposób jest

bardzo męczący dla wzroku i możliwy tylko na bardzo bliską odległość. Efektywne odczytywanie z ust,

jeśli nie jest uzupełnieniem odbioru słuchowego lecz wyłączną formą percepcji, jest możliwe zaledwie

przez kilka do kilkunastu minut, po tym okresie zmęczenie wzroku, skoncentrowanego na ciągle zmieniającym się układzie ust rozmówcy, uniemożliwia

skuteczny odbiór. Nic więc dziwnego, że właśnie język migowy stał się najbardziej preferowaną przez osoby niesłyszące formą porozumiewania się,

a tworzony przez nich samych, legł u podstaw silnej więzi środowiskowej, opartej na wspólnocie językowej, podobnie, jak ma to miejsce w przypadku

mniejszości etnicznych. Mniejszość językowa, którą tworzą niesłyszący, jest o tyle nietypowa, że ich możliwości rozwoju w zakresie mowy dźwiękowej

są ograniczone, stąd też dla wielu osób niesłyszących głównym środkiem porozumiewania się z otoczeniem pozostaje jedynie język migowy.

Język migowy i jego specyficzne cechy

Języki migowe, którymi posługują się osoby niesłyszące, istnieją na świecie od ponad 200 lat, kiedy to zaczęły powstawać pierwsze szkoły dla dzieci

niesłyszących, będące pierwszymi skupiskami osób pozbawionych słuchu. W Polsce pierwsza taka szkoła ‐ Instytut Głuchoniemych w Warszawie ‐

powstała w 1817r., od tej więc daty trzeba liczyć historię polskiego języka migowego. Warunkiem koniecznym powstania określonego systemu

komunikacji, który miałby charakter trwały i byłby przekazywany z pokolenia na pokolenie jest bowiem istnienie społeczności, wśród której zachodzi

potrzeba wytworzenia takiego systemu. Ponieważ we wszystkich społecznościach ludzkich pojawił się język dźwiękowy, powstanie języka o innym

kanale przekazywania musiało być spowodowane pojawieniem się specyficznej sytuacji, przejawiającej się tym, że w danej społeczności użycie języka

dźwiękowego okazało się niemożliwe. To właśnie zjawisko miało miejsce w pierwszych szkołach dla głuchych (B. Szczepankowski, 1973).

Warto zauważyć, że swoistej odmiany języka migowego używały plemiona indiańskie Ameryki Północnej w komunikacji międzyplemiennej, i to z całą

pewnością od XVIII wieku, a niewykluczone, że nawet wiek lub dwa wcześniej, co oznaczałoby, że Indianie używali języka migowego wcześniej, niż

osoby niesłyszące. Język ten został opisany w 1884 r. przez W.P.Clarka, kapitana armii amerykańskiej. Indian Sign Language w II połowie XIX wieku był

używany przez kilkadziesiąt tysięcy amerykańskich Indian z ponad dwudziestu różnych plemion, rozproszonych na olbrzymim obszarze kilku milionów

kilometrów kwadratowych. Przypadek ten stanowi jedyne na świecie znane i opisane zjawisko masowego posługiwania się językiem migowym przez

osoby słyszące. W późniejszym okresie przeniesienie Indian do rezerwatów i ograniczenie kontaktów międzyplemiennych spowodowało stopniowy zanik

tego języka (J. Perlin 1993). Języki migowe niesłyszących natomiast dopiero w XIX wieku przeżywały swój rozkwit na całym świecie. Dziś posiadają już

osoby słyszące. W późniejszym okresie przeniesienie Indian do rezerwatów i ograniczenie kontaktów międzyplemiennych spowodowało stopniowy zanik

tego języka (J. Perlin 1993). Języki migowe niesłyszących natomiast dopiero w XIX wieku przeżywały swój rozkwit na całym świecie. Dziś posiadają już

historię i tradycję, są również, jak każdy żywy język, tworzywem kulturotwórczym. Będąc znacznie młodszymi od języków dźwiękowych stopniowo

wyrównują zaległości, stając się pełnowartościowymi językami ‐ systemami semantycznymi, które są używane przez zespół ludzi do porozumiewania się

stale i o wszystkim (B. Szczepankowski 1996).

miłość

przyjaźń

strach

wolność

Charakterystyczną cechą wszystkich narodowych języków migowych jest wykorzystywanie w przekazie informacji kanału gestowo‐wzrokowego, a nie,

jak to ma miejsce w przypadku języków dźwiękowych, kanału głosowo‐słuchowego. Języki migowe nie posiadają systemów morfologicznych, co

w praktyce objawia się brakiem odmian znaków migowych przez przypadki, rodzaje i osoby . Powoduje to stosowanie gramatyk typu pozycyjnego,

gdzie o sensie zdania decyduje szyk wyrazów. Inne cechy języków migowych są identyczne jak cechy języków dźwiękowych. Języki migowe są

sprawnymi systemami komunikowania się, pozwalającymi na swobodne nadawanie i odbiór informacji. Warunkiem koniecznym powstania takiego

trwałego i przekazywanego z pokolenia na pokolenie systemu komunikowania się jest istnienie społeczności, w której zachodzi potrzeba jego

wytworzenia. Język bowiem ‐ bez względu na formę jego użycia ‐ jest zjawiskiem społecznym, stworzonym przez zbiorowość ludzką i dla jej potrzeb.

Dla języka migowego taką społecznością stały się osoby niesłyszące, zwane także głuchymi lub głuchoniemymi.

Wspólną cechą języków migowych, w odróżnieniu od języków dźwiękowych, jest to, że występuje w nich więcej analogii do rzeczywistości niż

w językach dźwiękowych. W tych ostatnich mamy czasem do czynienia z tzw. onomatopejami, kiedy forma wyrazu naśladuje jego treść, np. w wyrazach

szum, świst czy trzask. Z oczywistych względów jest ich bardzo niewiele. W językach migowych natomiast dość często pojawiają się znaki migowe

naśladujące kształt określanego przedmiotu lub ruch, wykonywany przy określonej czynności. Znaki takie, określane nazwą znaków ikonicznych ,

stanowią przeciętnie ok. 1/3 liczby wszystkich znaków danego języka migowego. Dzięki wysokiemu wskaźnikowi ikoniczności języki migowe różnych

krajów są do siebie podobne.

Każdy język migowy posiada swe charakterystyczne słownictwo ‐ migowe znaki ideograficzne , które określają poszczególne słowa, czasem krótkie

zwroty. Ich liczba w różnych językach waha się od 5 do 15 tysięcy znaków. Stanowią one podstawę komunikacji językowej. Uzupełnieniem znaków

ideograficznych są znaki daktylograficzne , na które składa się alfabet palcowy, a więc zestaw znaków oznaczających poszczególne litery alfabetu

(także niektóre digrafy, jak np. sz, cz, rz), znaki liczebników głównych i porządkowych, ułamków zwykłych i dziesiętnych, itp.

Alfabety palcowe stanowią dziś integralną część języków migowych i wchodzą w zależności ze znakami pojęciowymi, chociaż

są one znacznie bliższe językom dźwiękowym, a w szczególności ich odmianom pisanym. Odpowiadają one bowiem literom, na

które można rozczłonkować każdy wyraz języka dźwiękowego, nie ma jednak takiej możliwości, aby na litery rozczłonkować

ideograficzny znak migowy. Z tej też przyczyny w klasycznym języku migowym nie występują końcówki fleksyjne, daje się

natomiast dostrzec wpływ alfabetu palcowego na powstawanie nowych znaków w językach migowych, w których często

wykorzystuje się układ palców charakterystyczny dla znaków alfabetu palcowego, odpowiadających literom, rozpoczynającym dany wyraz Przykładami

takich znaków są znaki ideograficzne odpowiadające pojęciom: kto, który, każdy, co, my, wy, objętość, ważny, lub niektórym dniom tygodnia itd.

(Lane H 1996).

Język migowy posiada własną, specyficzną gramatykę pozycyjną , w której o sensie zdania decyduje kolejność wyrazów. Wytworzenie się takiej

właśnie gramatyki spowodowane jest faktem, że znaki ideograficzne mają stałą formę ‐ nie posiadają odmian przez przypadki i osoby, więc struktury

gramatyczne trzeba pozyskiwać w inny sposób. Ten typ gramatyki jednak powoduje, że z języka polskiego na język migowy (i odwrotnie) nie można

tłumaczyć słowa po słowie, lecz trzeba konstruować tłumaczone zdania w postaci całościowych struktur, zgodnie z zasadami gramatyki języka, na który

się aktualnie tłumaczy. To samo zjawisko występuje zresztą także w tłumaczeniach z języka dźwiękowego na inny język dźwiękowy ‐ tłumacząc

np. z języka polskiego na język angielski także trzeba tłumaczone zdania konstruować zgodnie z zasadami gramatyki obcego języka. Specyficzną cechą

języków migowych jest także organizacja przestrzenna wypowiedzi, pozwalająca w sposób precyzyjny opisywać rzeczywistość za pomocą znacznie

mniejszej liczby znaków migowych niż ma to miejsce za pomocą słów w językach dźwiękowych. Także inny charakter ma artystyczny przekaz w języku

migowym, wykorzystuje on bowiem efekty wizualne zamiast akustycznych, dając większe szanse wzbogacania treści wypowiedzi (K.Diehl 1995).

Interesujące jest to, że podobne zasady gramatyczne, wykorzystujące szyk wyrazów w zdaniu, wytworzyły się we wszystkich językach migowych świata.

Jest tych języków bardzo wiele, a także istnieje międzynarodowy język migowy gestuno , opracowany przez międzynarodowy zespół ekspertów

Światowej Federacji Głuchych. Język ten jest używany w oficjalnych kontaktach międzynarodowych niesłyszących, na kongresach, seminariach,

igrzyskach i mityngach sportowych itp. Niezależnie jednak od istnienia międzynarodowego języka migowego, głusi z różnych krajów znacznie łatwiej

niż ludzie słyszący porozumiewają się między sobą, jeśli operują tylko własnymi językami . Cechą charakterystyczną wszystkich języków migowych

jest bowiem ikoniczność znaków określających pojęcia konkretne ‐ a więc ich jednoznaczne podobieństwo do kształtów przedmiotów, lub ruchów

wykonywanych przy czynnościach, które określają. Stąd znaki pojęć konkretnych często są podobne do siebie, a czasem nawet takie same w różnych

językach migowych.

Przykłady:

Znak telefon jest identycznie wykonywany w bardzo wielu językach migowych. Przyłożenie do policzka dłoni zamkniętej w pięść, ale z wyprostowanymi

kciukiem i palcem małym tak, że imitują one słuchawkę telefoniczną występuje w polskim, amerykańskim, niemieckim, australijskim, brazylijskim,

szwedzkim i wielu innych językach migowych, a także w języku międzynarodowym GESTUNO.

Znak ksiądz, który w polskim języku migowym pokazuje się kciukiem i palcem wskazującym prawej ręki „rysując” koloratkę przy szyi, jest identycznie

wykonywany w języku amerykańskim, a bardzo podobnie w niemieckim, australijskim i międzynarodowym ‐ ten sam gest jest wykonywany dwiema

rękami.

Podobnych analogii można znaleźć wiele. Pozwala to na stwierdzenie, że języki migowe, nie tylko bez względu na państwo, ale i na kontynent, należą

jakby do jednej rodziny języków a istniejące w ramach tej rodziny podobieństwa ułatwiają nawiązywanie kontaktu, podobnie jak np. w przypadku

języków słowiańskich.

Mowa ciała jest nieodłącznym elementem wypowiedzi zarówno w języku dźwiękowym, jak i w języku migowym. Można w niej wyróżnić dwa rodzaje

zachowań kinetycznych ‐ świadome i sterowane zachowania, objawiające się np. gestykulacją i mimiką oraz zachowania nieświadome, takie jak

pozycja ciała, ułożenie kończyn, niektóre elementy mimiki. Niewerbalne elementy wypowiedzi w języku dźwiękowym obejmują zarówno zachowania

kinetyczne, jak i wokalne, w języku migowym tylko zachowania kinetyczne, jednak znacznie bogatsze niż stosowane w języku fonicznym. Należą do

nich nie tylko mimika i pantomimika, ale także różne gesty wtrącone, nie mające znaczenia konwencjonalnego, lecz ułatwiające percepcję treści

wypowiedzi oraz sekwencje znaków daktylograficznych, prezentujące np. imiona własne za pomocą alfabetu palcowego. Ponadto w aktach

komunikacyjnych osób niesłyszących, zwłaszcza nie posługujących się mową dźwiękową, pojawiają się także elementy niewerbalne o charakterze

akustycznym w postaci mimowolnie wydawanych dźwięków, zazwyczaj nie mają one jednak znaczenia treściowego, podobnie jak w mowie osób

słyszących odgłosy typu eee, mm, hmm, itp., wypełniające przerwy w mówieniu.

Język migowy jest językiem specyficznym, w którym treść merytoryczna wypowiedzi przekazywana jest tą samą drogą, którą w języku dźwiękowym

przekazywane są kinetyczne środki pozawerbalne. Mimo że język migowy składa się ze zbioru skodyfikowanych gestów przekazywanych kanałem

gestowo‐wzrokowym, jednak podobnie jak w przypadku mowy dźwiękowej niemal nigdy nie jest to odhumanizowana prezentacja umownych znaków

migowych, pozbawiona udziału środków pozawerbalnych. Przyjmując, że znaki migowe są odpowiednikiem części werbalnej języka naturalnego,

w języku migowym także występują zjawiska, które można zaliczyć do niewerbalnych aktów komunikacyjnych, analogicznie jak ma to miejsce

w przypadku aktów komunikacyjnych realizowanych w języku dźwiękowym. Należą do nich przede wszystkim:

l mimika twarzy i pantomimika stanowiąca element znaków migowych10,

l mimika twarzy i pantomimika uzupełniająca wypowiedź,

l sposób prezentacji znaków migowych (tempo, rytm wypowiedzi, akcentowanie itp.),

l gesty naturalne, czyli nie będące znakami migowymi,

l kontakt wzrokowy ‐ jakość i wymiana spojrzeń,

l dystans fizyczny między rozmówcami oraz dotyk,

l pozycja ciała w trakcie rozmowy.

Podobnie jak w komunikowaniu się za pomocą języków dźwiękowych, zachowania niewerbalne są w mniejszym stopniu kontrolowane przez osobę

migającą niż zachowania werbalne, nie są całkowicie spontaniczne i nie podlegają powszechnie znanym regułom społecznym. Niektóre znaki kinetyczne

są wykorzystywane przez osoby niesłyszące do konkretnych celów wiążących się z uszkodzeniem słuchu. Przykładowo, tupnięcie nogą w podłogę

(w znakach kinetycznych oznacza ostry protest czy niezgadzanie się z czyjąś wolą), lub głośne uderzenie ręką w stół (w znakach kinetycznych oznacza

protest przeciw głośnemu zachowaniu się oraz żądanie natychmiastowej ciszy) w społeczności niesłyszących służą zwróceniu na siebie uwagi przed

rozpoczęciem przekazywania informacji, bowiem drgania podłogi przy tupnięciu czy hałas powstający przy uderzeniu ręką w stół mogą być odebrane

przez osobę niesłyszącą drogą akustyczną lub wibracyjną. Inny przykład: machanie na boki uniesioną dłonią, ustawioną wnętrzem do rozmówcy

w znakach kinetycznych na ogół oznacza formę powitania lub pożegnania na odległość, a w społeczności niesłyszących, wykonywany oburącz, stanowi

odpowiednik braw (aplauz), jeśli są one przeznaczone dla osób niesłyszących. Wreszcie znak odwrócenia się plecami (lub częściej odwrócenia głowy),

który w znakach kinetycznych utożsamiany jest z gniewaniem się czy obrażaniem, w społeczności niesłyszących oznacza, że osoba niesłysząca nie chce

dalej słuchać rozmówcy, chce przerwać rozmowę na dany temat.

Język migany

Od kilkudziesięciu lat w wielu krajach świata, w tym także w Polsce, niezależnie od klasycznego języka migowego, znaki migowe wykorzystuje się także

jako ilustrację wypowiedzi słownej. Powstaje w ten sposób migana odmiana ojczystego języka mówionego, zwana językiem miganym . Znaków

migowych używa się w szyku gramatycznym języka ojczystego, dodając za pomocą alfabetu palcowego końcówki fleksyjne. Język migany stosuje się

zawsze razem z językiem mówionym. Jest to tzw. system językowo‐migowy. Tę sztucznie utworzoną odmianę języka, łączącą w sobie cechy języka

migowego i języka narodowego, wykorzystuje się w nauczaniu dzieci niesłyszących, w tłumaczeniach telewizyjnych, a także w porozumiewaniu się

z niesłyszącymi dwujęzycznymi, a więc tymi, którzy mają dobrze opanowane struktury gramatyczne języka polskiego, a równoczesne ilustrowanie

wypowiedzi słownej znakami języka migowego ułatwia im odczytywanie z ust.

Język migowy stał się w drugiej połowie obecnego stulecia przedmiotem badań naukowych w wielu krajach. Ciekawym eksperymentem była próba

nawiązania za pomocą języka migowego komunikacji międzygatunkowej, podjęta w latach sześćdziesiątych w Nevadzie (USA), gdzie para psychologów

Allen i Beatrice Gardner podjęła się nauczania amerykańskiego języka migowego szympansicy o imieniu Washoe. Po czterech latach nauki małpa

opanowała biegle 132 znaki amerykańskiego języka migowego, przy czym nie tylko je rozumiała, ale umiała się także nimi czynnie posługiwać.

Prowadzone dalej eksperymenty z kolejnymi małpami wykazały, że małpy, które zostały nauczone języka migowego w dzieciństwie, posługują się nim

w codziennej komunikacji między sobą i przekazują znajomość tych znaków potomstwu (Prałat‐Pyrzewicz I., Bajewska J, 1994). W ostatnich latach

podjęto także szereg badań nad polskim językiem migowym. Wspólną cechą wszystkich rozważań i badań naukowych jest potwierdzenie roli i znaczenia

języka migowego dla rozwoju poznawczego i społecznego niesłyszących dzieci, w tym także dla rozwoju języka ojczystego jako drugiego języka

dziecka.

Czy trudno nauczyć się języka migowego?

To dość częste pytanie, które zwykle stawiają osoby chcące współpracować z niesłyszącymi. Niewątpliwie o wiele łatwiej jest nauczyć się języka

miganego, polegającego na ilustrowaniu znakami migowymi wypowiedzi w języku polskim. Wystarczy tu bowiem nauczyć się znaków migowych,

stosując je zgodnie z gramatyką wziętą z języka polskiego. Kursy tego języka dla nauczycieli, rodziców dzieci głuchych i innych osób związanych

zawodowo z niesłyszącymi organizuje Polski Związek Głuchych. Dwa lub trzy dwutygodniowe kursy pozwalają na opanowanie podstaw porozumiewania

się, zaś samodzielne ćwiczenia w częstych kontaktach z niesłyszącymi umiejętności te doskonalą i rozwijają.

Alfabet palcowy można opanować w ciągu kilku godzin, jest to jednak elementarna umiejętność, która nie umożliwia komunikowania się na szerszą

skalę. Nie można jednak przyjąć założenia, że każdy, kto chciałby nauczyć się migać, może to uczynić.

Do nauki tego języka, podobnie jak innych, trzeba mieć określone predyspozycje, takie jak:

l dobrą sprawność wzroku

l dobrą sprawność manualną,

l dobrą koordynację wzrokowo‐ruchową,

l wyrazistą artykulację, która ułatwia osobom niesłyszącym równoległe odczytywanie gestów i mowy z ust.

l dobrą pamięć wzrokową,

l inne predyspozycje (podobnie jak do skutecznej nauki języków obcych).

Najpopularniejszą formą kształcenia w zakresie języka miganego są trzystopniowe kursy dla nauczycieli dzieci głuchych, organizowane bezpośrednio

w ośrodkach szkolno‐wychowawczych, a także latem, w formie tzw. letnich szkół języka migowego, w ramach których organizuje się kształcenie dla

większej liczby osób na różnych poziomach. Doskonałymi pomocami dydaktycznymi są podręczniki wydawane przez Wydawnictwa Szkolne

i Pedagogiczne (słowniki oraz cykl filmów dydaktycznych), takie jak:

1. J. K. Hendzel: Słownik polskiego języka miganego, Wydaw. „Offer”, Olsztyn 1995; B.Szczepankowski, M. Rona: Szkolny słownik języka

migowego; Oficyna Wydawnicza „Vinea”, Bydgoszcz 1994;

2. Trzyczęściowy cykl filmów dydaktycznych obejmuje w założeniu 110 kilkunastominutowych filmów, których realizatorem jest Wytwórnia Filmowa

„Dydakta” w Warszawie;

3. B. Szczepankowski: Podstawy języka migowego. WSiP, Warszawa 1994, s.45‐48.

Bierną znajomość języka miganego posiada większość osób głuchych i głuchoniemych, czynną znajomość posiadają przede wszystkim głusi

oraz większość tych głuchoniemych, którzy kończyli szkoły specjalne (Szczepankowski B. 1994). Jest jednak wiele osób głuchoniemych, które potrafią

się porozumiewać wyłącznie przy pomocy klasycznego języka migowego. Opanowanie tego języka jest znacznie trudniejsze. Tu bowiem nie wystarczy

poznanie znaków, trzeba zrozumieć ducha języka ‐ słownictwo, gramatykę, sposoby prezentacji znaków, specyfikę manualnej komunikacji

przestrzennej, zawierającej wiele zasad nie występujących w językach dźwiękowych, nauczyć się poprawnego konstruowania wypowiedzi w języku

migowym. Można to osiągnąć jedynie przebywając na co dzień wśród niesłyszących, a wystarczający dla swobodnej komunikacji poziom opanowania

języka osiąga się dopiero po kilku latach stałego stosowania go w kontaktach komunikacyjnych.

Niełatwo też stać się znawcą (ekspertem), dobrym tłumaczem klasycznego języka migowego ‐ w Polsce jest zaledwie kilkudziesięciu tłumaczy na

wysokim, profesjonalnym poziomie i są to w większości osoby, które miały niesłyszących rodziców, a często wcześniej nauczyły się migać niż mówić.

Głuchoniemi, którzy nie opanowali polszczyzny ani w mowie, ani w piśmie, przez całe swe życie muszą korzystać z usług profesjonalnych tłumaczy

języka migowego.

Marzena Mieszkowicz

Materiały źródłowe:

1. Wykorzystane przeze mnie przezrocza wykonała Wytwornia filmowa „Dydakta” Warszawa, Radziwie 13, tel/fax 837 8963. Pochodzą ze strony:

http://www.glusi.pl

2. Slownik jezyka migowego: http://www.pzg.org.pl/

3. Inne adresy związane z tematem znajdziesz w dziale: Wydawnictwa i linki

Bibliografia:

1. B. Szczepankowski: Pomoce techniczne dla osób z niesprawnym narządem słuchu. W: S. Jakubowski, R. Serafin, B. Szczepankowski: Pomoce

techniczne dla osób niepełnosprawnych. CNBSI, Warszawa 1994, s. 124

2. B. Szczepankowski: Oczy pomagają słyszeć. Podręcznik odczytywania mowy z ust. PZG, Warszawa 1973, s. 5‐7

3. J. Perlin: Lingwistyczny opis polskiego języka migowego. Uniwersytet Warszawski, Warszawa 1993, s.19

4. Prillwitz S.: Język, komunikacja i zdolności poznawcze niesłyszących. WSiP, Warszawa 1996

5. Pietrzak W.: Język migowy dla pedagogów. WSiP, Warszawa 1992

6. A. Zawadowski: Lingwistyczna teoria języka. Warszawa 1966, s.6

7. B. Szczepankowski: Język migowy. Pierwsza pomoc medyczna. CEM, Warszawa 1996, s.22

8. B. Szczepankowski: Podstawy języka migowego. WSiP, Warszawa 1994, s. 39

9. Wybrane materiały zagraniczne dotyczące języka migowego. Tłum.K.Diehl. PZG, Warszawa 1995, s. 2‐4

10. Standardowe zasady wyrównywania szans osób niepełnosprawnych. W: Problemy Rehabilitacji Społecznej i Zawodowej 1/1996 r., s. 15‐22

11. H. Lane: Maska dobroczynności. Deprecjacja społeczności głuchych. WSiP, Warszawa 1996

12. B. Szczepankowski: Podstawy języka migowego, WSiP, wyd.I, Warszawa 1988, wyd.II Warszawa 1994; W. Pietrzak: Język migowy dla

pedagogów, WSiP, Warszawa 1992; I. Prałat‐Pyrzewicz, J.Bajewska: Język migowy w szkole i internacie, WSiP, Warszawa 1994

13. J. K. Hendzel: Słownik polskiego języka miganego, Wydawnictwo „Offer”, Olsztyn 1995; B.Szczepankowski, M. Rona: Szkolny słownik języka

migowego, Oficyna Wydawnicza „Vinea”, Bydgoszcz 1994

14. Trzyczęściowy cykl filmów dydaktycznych obejmuje w założeniu 110 kilkunastominutowych filmów, z których powstało dotychczas ponad 80. Ich

realizatorem jest Wytwórnia Filmowa „Dydakta” w Warszawie

15. B. Szczepankowski: Podstawy języka migowego, WSiP, Warszawa 1994, s. 45

Język migowy.zip (158 KB)

Strona główna > Komunikacja alternatywna

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: