Czerwińska Anna - Trudna góra Rakaposhi.pdf - Alpinizm, góry, wspinaczka - paczka książek - nightelf87

Trudna góra

RAKAPOSHI

Trudna góra

RAKAPOSHI

Anna Czerwińska

WYDAWNICTWO „SPORT I TURYSTYKA" WARSZAWA 1982

Okładka i karta tytułowa

MIKOŁAJ BRYKALSKI

Z dziejów Rakaposhi

Mapki ZBIGNIEW

KOWALEWSKI

Zdjęcia

TADEUSZ PIOTROWSKI, M. SHER KHAN,

ANNA CZERWIŃSKA

Redaktor

KRYSTYNA MALIK

Redaktor techniczny

ROMAN ŁYSIAK

(...) Poznałem wiele gór wysokich, w tym Everest, (...) ale Rakaposhi

pozostał moją wielką miłością. Widziałem tę górę ze wszystkich stron —

zawsze była wyjątkowo piękna... — tak napisał Campbell Secord, jeden z

pionierów walk o zdobycie Rakaposhi.

Rakaposhi (7788 m) leży w najbardziej na północ wysuniętym rejonie

Kaszmiru, na terytorium dawnego Księstwa Nagaru. Jest jednym z

najwyższych szczytów zachodniego Karakorum i 27 samodzielnym masywem

Ziemi. Ogromny skalny mur, wznoszący się między dolinami rzek Gilgit i

Hunzy, zaczyna się na wschodzie szczytem Minapin (7273 m), ciągnie się

przez główny wierzchołek aż do wznoszącego się na zachodzie Secord Peak

(5950 m), wybitnego wzniesienia w północno-zachodniej grani. Masyw

Rakaposhi opada ku dolinie rzeki Hunzy wspaniałym skalno-lodowym

urwiskiem, tworząc razem z systemem wiszących lodowców 6000-metrową

północną ścianę.

Pierwsze rozpoznanie Rakaposhi zostało dokonane przez Martina W.

Conwaya w 1892 r. w czasie marszu z kierunku południowego wzdłuż doliny

Bagrot. Conway ocenił, że wierzchołek w górnej części nie przedstawia

trudności wspinaczkowych, tym niemniej trudno będzie dotrzeć do wysokości

około 7000 m. Utrzymywał, że wspinaczka przez północno-zachodnią i

wschodnią grań jest równie niemożliwa jak atak przez urwisko południowe lub

potężną północną flankę.

Minęło 46 lat. W 1938 r. C. Secord i Michael Vyvyan podjęli próbę ataku od

zachodu. Podeszli do podstawy północno-zachodniej grani i osiągnęli wybitne

wzniesienie (Secord Peak). Od tak małego zespołu nie można było oczywiście

oczekiwać ataku szczytowego. C. Secord umocnił sic; jednak w przekonaniu że

Rakaposhi będzie dostępny od zachodu. Dziewięć lat później, w 1947 r.

powrócił znowu pod tę górę, tym razem w towarzystwie dwóch szwajcarskich

wspinaczy Hansa Gyra i Roberta Kappelera, jak również słynnego znawcy

Himalajów H. W. Til-mana. Tym razem spróbował ataku ostrogą południowo-

zachod-

Korektor KRYSTYNA

SZELĘGIEWIGZ

Warszawa 1982

ISBN 83-217-2375-6

WYDAWNICTWO „SPORT I TURYSTYKA''

WARSZAWA 1982

Wydanie I. Nakład 20.230 egz.

Ark. wyd. 9,55. Ark. druk. 9,5.

Oddano do składania w czerwcu 1981.

Druk ukończono w marcu 1982.

Z-81. Zakł. Graf. „DSP".

Zam. 3533/K.

Dwa tysiące trzysta siedemdziesiąta piąta publikacja

Wydawnictwa SiT

nią. H. Gyr tak o tym napisał: Po strawersowaniu 30-metrowe-go śnieżnego

„żandarma" pokazała się grań jeszcze ostrzejsza i nawisy stały się potężniejsze.

W końcu doszliśmy do małego śnieżnego plateau. Przed nami leżało najwyższe

wzniesienie południowo-zachodniej ostrogi — liczący 6200 m wysokości

„żandarm". Po małym odpoczynku zaatakowaliśmy go. Najpierw osiągnęliśmy

ramię grani, skąd mogliśmy obejrzeć lodowiec Biro pod 2500-metrową ścianą ze

skały i lodu. Szerpowie wystraszyli się dalszej wspinaczki, więc Kappeler wziął

ich obu na linę i ubezpieczył. Tymczasem Tilman, asekurowany przeze mnie,

próbował iść w kierunku wierzchołka przez bardzo eksponowany odcinek grani.

W śniegu sięgającym do bioder torował drogę na grani czekanem i rękami. Kiedy

osiągnął najwyższy punkt dał znak, żebym podszedł. Jego mina nie wróżyła nic

dobrego. Popatrzyliśmy na siebie bez słów. Przed nami była „Głowa Mnicha", ze

swoją stromo opadającą ścianą lodu i śnie- • gu, którą zobaczyliśmy po raz

pierwszy w całej rozciągliwości i której pokonanie wydawało się prawie

niemożliwe *.

Dła Tilmana stało się wtedy jasne, że po pokonaniu południowo-zachodniej

ostrogi atakujących czekają jeszcze duże trudności. Dlatego też podjął próbę

skrócenia trasy wspinaczkowej poprzez lodowiec Biro, aby z jednej strony

uniknąć „Głowy Mnicha", a z drugiej strony próbować osiągnąć północno-

zachodnią grań w miejscu leżącym już ponad Secord Peak. Dopiero po

siedmiogodzinnej wspinaczce Tilman i Gyr osiągnęli główny grzbiet północno-

zachodniej grani (5700 m). Przez ten „skrót" obeszli przedwierzchołek 5950 m

i wierzyli, że mają za sobą najtrudniejszy odcinek aż do plateau

wierzchołkowego. Jednak po dokładnym rozpatrzeniu dalszej drogi przekonali

się ku swemu przerażeniu, że dalsza wspinaczka jest niemożliwa ze względu na

potężnego, przewieszonego „żandarma". Gyr napisał wtedy: Stwierdzenie

Tilmana — „to beznadziejne" — miało dla mnie w sobie coś rozstrzygającego,

oznaczającego wyrzeczenie się wszelkiej nadziei. Porywający widok pociętej

szczelinami północnej ściany Rakaposhi pozostał w nas jako obraz czegoś nie

do pokonania **.

W 1954 r. wyruszyły na Rakaposhi dwie wyprawy. Pierwsza była kierowana

przez Tyrolczyka Matthiasa Rebitscha. Był to mocny zespół, składający się z

sześciu osób. Wyprawie tej towarzyszyła duża grupa badawcza. W pierwszym

rzędzie wysłano rekonesanse do doliny Daynor i Bagrot, które miały

"sprawdzić możliwość zdobycia góry od południa. Wynik był negatywny.

Jeden z uczestników rekonesansu Anderl Heckmair

wyjaśnia: Tak z Daynor jak i z Bagrot droga prowadzi przez wysoką lodową

przełęcz, z której prawdopodobnie z punktu widzenia technicznych trudności

jest możliwe osiągnięcie południowo-zachodniej grani, a następnie

wierzchołka. Tym niemniej droga wejściowa dla tragarzy jest stale narażona na

lawiny *.

Rekonesans z doliny Bagrot stwierdził, że osiągnięcie tzw. „siodła

problemowego" poprzez lodowiec Hinarche jest stosunkowo łatwe. Ale

wysokie strome ściany, usiane groźnymi lodowymi uskokami, stanowiły zbyt

poważne zagrożenie lawinami, aby tą drogą można było przeprowadzić

zorganizowany transport. W tej sytuacji Rebitsch nie mógł odważyć się na atak

z tej strony i rekonesans wrócił z powrotem do Gilgit.

Druga wyprawa w 1954 r. przybyła z Alpine Club Uniwersytetu Cambridge

i była kierowana przez Alfreda Tissieres. W 6-osobowym składzie był George

C. Band (członek wyprawy na Everest w 1953 r.), który w następnym roku

miał zdobyć Kangchendzongę (8598 m).

16 lipca rozbito obóz główny (bazę). Obóz ten stanął w końcu lodowca Biro

— między granią północno-zachodnią i południo-wo-zachodnią. Jak przedtem

wyprawa Tilmana tak i wyprawa Tissieresa wzięła pod uwagę krótszą drogę

przez lodowiec Biro, aby w ten sposób móc obejść „Głowę Mnicha". W końcu

jednak droga ta okazała się zbyt niebezpieczna. Alpiniści próbowali więc drogi

północno-zachodnią granią, atakowaną już w 1938 r. przez C. Secorda. W

rezultacie doszli do przekonania, że dalsza droga tą granią byłaby

zdecydowanie za trudna dla tragarzy wysokościowych z ciężkimi ładunkami.

W tej sytuacji skoncentrowali uwagę na ostrodze południowo-zachodniej,

pokonali szybko „żandarma" i poprzez stromą lodową grańkę i lodowe zbocze

o nachyleniu 45° osiągnęli 12 sierpnia jako pierwsi „Głowę Mnicha" (6340 m).

Zespół był wprawdzie zbyt słaby aby pokonać tę potężną górę, ale wykazał, że

wejście na Rakaposhi południowo-zachodnią ostrogą byłoby ewentualnie

możliwe. Pełen radości G. C. Band napisał w swojej książce „Road to

Rakaposhi": Udowodniliśmy, że możliwe jest osiągnięcie szczytu „Głowy

Mnicha", a co więcej, że dalszy teren wydaje się raczej łatwy. Przed nami

utrzymywano, że góra jest niemal nie do pokonania.

W 1956 r. działała w rejonie Rakaposhi wyprawa brytyjsko--amerykańska w

składzie: Michael E. Banks, Hamish Mac-Innes, Richard K. Irvin i Robert L.

Swift, która postanowiła kontynuować drogę ataku wyprawy z Cambridge

sprzed 2 lat-

26 maja Banks i Macinnes wyruszyli jako czołówka, aby zna-

* M. Herrligkoffer, „Rakaposhi", w „Bergsteiger" nr 12/1974.

** jw.

* jw.

Czerwińska Anna - Trudna góra Rakaposhi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: