Do Arabii Saudyjskiej obywatele polscy mogą tylko wjechać na podstawie wizy. Uzyskanie jej na granicy nie jest możliwe. Linie lotnicze nie zabierają pasażerów, którzy nie mają wiz wjazdowych. Saudyjczycy udzielają wiz pobytowych w celach turystycznych z dwumiesięczną ważnością tylko dla zorganizowanych grup i na wniosek saudyjskich biur podróży. Wizę w sprawach handlowych i gospodarczych (visitor visa) można otrzymać za pośrednictwem saudyjskiego partnera, który załatwia ją z miejscowymi władzami i przesyła zainteresowanemu numer wizowy, na podstawie którego otrzymuje on wizę w uzgodnionej wcześniej ambasadzie saudyjskiej.
Paszport powinien być ważny przynajmniej pół roku. Cała procedura trwa ponad miesiąc. Na razie obywateli RP obsługuje saudyjska ambasada w Wiedniu. Nie ma obowiązku okazywania biletu powrotnego, posiadania określonej kwoty na każdy dzień pobytu ani meldowania po przylocie. Za pobyt cudzoziemca odpowiedzialny jest sponsor (biuro podróży, partner handlowy, osoba zapraszająca). Na podstawie wizy można poruszać się po ogólnodostępnych miejscach w kraju. Do Mekki i Medyny mogą wjechać tylko muzułmanie. Wiza uprawnia także do opuszczenia Królestwa. Dla Pielgrzymów wydawane są specjalne wizy (Hajj & Umrah visas). W odniesieniu do wiz umożliwiających odbycie pielgrzymki w okresie Haddżu funkcjonuje system kwotowy. Udziela się jednej wizy na 1000 muzułmanów w danym kraju. Natomiast nie ma żadnych ograniczeń jeśli chodzi o wizy dla muzułmanów, którzy pragną odbyć pielgrzymkę w pozostałym okresie roku (Umrah). Należy przedstawić dokument stwierdzający wyznanie muzułmańskie, bilet powrotny, zaświadczenie o odbyciu odpowiednich szczepień oraz czek wystawiony na miejscowe biuro pielgrzymek, które będzie organizatorem pobytu. Wiza ważna jest 30 dni i pozwala poruszać się po całym kraju, ale tylko w zorganizowanych grupach. Dla osób udających się samochodem z Jordanii do Kuwejtu bądź Jemenu lub odwrotnie wydawane są zazwyczaj trzydniowe wizy tranzytowe. Udzielają ich saudyjskie ambasady na podstawie karnetu, wizy docelowej oraz dokumentów potwierdzających, iż jest się właścicielem pojazdu. Osoby podróżujące pomiędzy Jordanią i Bahrainem oraz Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi mogą otrzymywać siedmiodniowe wizy. W wizach tranzytowych między Jordanią i Kuwejtem określa się trasę przejazdu drogą wiodącą wzdłuż transarabskiego ropociągu. Planując podróż do Arabii Saudyjskiej należy uwzględnić, iż pieczątka izraelska w paszporcie może uniemożliwić wjazd. Trzeba też pamiętać, że Saudyjczycy określając ważność wizy posługują się kalendarzem muzułmańskim (Hidżry). Według niego rok kalendarzowy liczy 354 dni, a więc jest o 11 dni krótszy od naszego roku, liczonego według kalendarza gregoriańskiego. Wiza ważna na miesiąc oznacza miesiąc muzułmański a więc krótszy o jeden dzień od naszego. Saudyjczycy honorują zarówno polskie jak i międzynarodowe prawo jazdy. Na ich podstawie możemy wypożyczyć samochód w hotelu. Kraje ościenne preferują jednak międzynarodowe prawo jazdy w wersji arabskiej bądź tłumaczone i legalizowane na miejscu. Nie ma obowiązku posiadania ubezpieczeń osobowych. Przy przejeździe tranzytowym przez Arabię Saudyjską wymagane jest ubezpieczenie pojazdów. Polskie polisy nie są uznawane. Ubezpieczenie samochodu na okres przejazdu można załatwić przy przekraczaniu granicy. W Arabii Saudyjskiej nie ma szczególnych zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych. Opłaty za leczenie są bardzo wysokie. Konsultacja lekarska kosztuje ok. 100 USD a doba w szpitalu do 500 USD. Leki podstawowe są szeroko dostępne bez recepty i stosunkowo tanie, drogie są natomiast leki specjalistyczne. Zagrożenie przestępczością pospolitą praktycznie nie występuje. Nie ma ograniczeń dotyczących wwozu i wywozu pieniędzy. Pieniądze wymienia się w bankach i renomowanych hotelach. W powszechnym użyciu są karty kredytowe. Do Arabii Saudyjskiej nie wolno wwozić alkoholu (nawet czekoladek z jego dodatkiem), wieprzowiny, wydawnictw politycznych wrogich Królestwu, jak również pornograficznych, przedmiotów bądź publikacji związanych z religią inną niż muzułmańska. Kasety video podlegają cenzurze. Niezbędne lekarstwa należy przywozić wraz z receptą, bowiem może ich nie być na listach lekarstw objętych miejscowym atestem, a wówczas mogą zostać uznane za narkotyki.
PRZEMYT NARKOTYKÓW KARANY JEST ŚMIERCIĄ !!!
W Arabii obowiązuję zakaz publicznego odtwarzania muzyki oraz noszenia dewocjonaliów. Kobiety muszą chodzić w czarnych narzutach i czarnych chustkach na głowie. Nie mogą prowadzić pojazdów samochodowych, stykać się w pracy z mężczyznami ani podróżować samodzielnie bez zgody męża lub rodziny. W restauracjach, parkach, bankach, szkołach i innych instytucjach publicznych obowiązuje segregacja płciowa. Istnieją oddzielne pomieszczenia dla mężczyzn, kobiet, rodzin. Tylko w luksusowych hotelach zasady te nie są w pełni przestrzegane. Jedynym miejscem, gdzie nie ma tego rodzaju ograniczeń są domy towarowe i sklepy. Innowiercom nie wolno wchodzić do meczetów. Nie wolno fotografować saudyjskich kobiet, meczetów oraz wszystkiego co może mieć znaczenie wojskowe. Nad przestrzeganiem obowiązujących zasad czuwają razem z policjantami członkowie specjalnych komitetów religijnych.
Prorokowi został objawiony werset dotyczący zakrywania ciała przez kobiety, w celu ochrony muzułmanek przed rozpustnymi ludźmi. Ubiór z czasów przedislamskich nie pozwalał odróżnić kobiet wiernych od niewiernych. Rozpustnicy szkodzili muzułmankom, biorąc je za nieuczciwe, rozwiązłe, lub niewolnice. Te ostatnie były narażone na szykany bardziej niż kobiety wolne, ponieważ ludziom niemoralnym ciągle wydawało się, jak za czasów dżahiliji, że niewolnice to prostytutki. Ponadto w obronie honoru wolnych kobiet stanąłby ktoś z krewnych. Zgodnie z wersetem, po założeniu al-hijabu muzułmanki rozpoznawane były jako osoby czyste i przyzwoite. Koran mówi: O, Proroku! Powiedz swoim żonom i swoim córkom, i kobietom wierzących, aby upuszczały na siebie ze swych dżilbabów. To jest najodpowiedniejszy sposób, aby nie były obrażane (Koran 33/59) Koran powiada: A kobiety starsze, które się już nie spodziewają małżeństwa, nie będą miały grzechu, jeśli zdejmą szaty, jednakże w taki sposób, aby nie ukazywać swych ozdób. Lecz lepiej dla nich, żeby się od tego powściągał (Koran 24/60) Z powyższego widać, że według Islamu każda dojrzała muzułmanka powinna nosić określony ubiór, gdyż w przeciwnym razie jest grzeszną. Mówi Allah w Koranie: Kiedy zdecydował Bóg i Jego Posłaniec jakąś sprawę, to nie godzi się ani wierzącemu, ani wierzącej, aby mieli inny wybór w tej sprawie. A kto nie słucha Boga i Jego Posłańca, ten zbłądzi w sposób oczywisty(Koran 33/36).
Islam regulując kwestie ubioru oraz moralnych zachowań nie zapomniał także o ozdobach kobiety. Uwzględniając istnienie ludzi o słabych charakterach, przed którymi należy się zabezpieczyć i nie dawać im powodów do szerzenia zgorszenia, podał warunki dotyczące noszenia ozdób. Pomaga to kobiecie skupić się na odpowiednim pełnieniu roli w społeczeństwie, a nie na zaspokajaniu swojej próżności. Islam zachęca do czystości i szerzenie piękna, lecz odbywać się to musi w granicach niepozwalających na powstanie pokus. Nie zabrania się człowiekowi korzystania z darów i ozdób danych przez Allaha: Powiedz! Ktoś uznał za zakazane ozdoby Boga, które on przygotował dla swoich sług, jak i dobre rzeczy pochodzące z Jego zaopatrzenia!(Koran 7/32) Islam zna naturę kobiety, jej słabość do upiększania się i pragnienie podobania się mężczyznom. Religia nie zwalcza tego, ale reguluje i skłania do upiększania się dla męża. Celem jest uszlachetnienie gustu społeczeństwa i oczyszczenie pojęcia piękna pojęcia piękna, dlatego niemoralna piękność została odrzucona, a pierwszeństwo zdobyła piękność skromna, gdyż to dzięki niej poprawia się gust i oczyszczają wyobrażenia człowieka. Islam ustanowił pewne warunki do korzystania z ozdób. Ozdabianie się przez mężczyznę jest dozwolone pod warunkiem zgodności z jego naturą i bez przesady, bowiem o rozrzutnikach mówi Allah: Zaprawdę, rozrzutni są braćmi szatana, a szatan jest niewdzięczny względem swego Pana (Koran 17/27). Mężczyznom zabronione jest noszenie złota i jedwabnych ubrań. Pewnego razu Prorok trzymając w lewej ręce złoto, a w prawej jedwab, powiedział: To jest zabronione mężczyznom mego społeczeństwa. Z tej samej przyczyny Islam zabrania wszystkim korzystania ze złotych i srebrnych naczyń. Kobieta może czynić to, lecz przede wszystkim dla męża, a nie dla innych mężczyzn. Może ozdabiać się w domu, a także na zewnątrz pod warunkiem spełnienia wymienionych wymogów al-hijabu oraz innych podanych niżej. Wielu uczonych jest zdania, że wychodząc...z domu w ogóle nie powinny stosować kosmetyków zapachowych. Opierając się na hadisach zakazujących kobiecie uperfumowanej wychodzenia do meczetu: Jeśli któraś z was pójdzie do meczetu, to niech nie dotyka perfum. Inny hadis mówi: Jeśli któraś podchodzi uperfumowana do grupy mężczyzn, aby poczuli jej zapach to ona jest taka i taka. Prorok mówił ostre słow. W rzeczywistości, jeśli przypatrzymy się hadisom na ten temat to stwierdzimy, że pierwszy z nich dotyczy jedynie zachowania w meczecie, gdzie wierni zbierają się na modlitwę, a zapach perfum mógłby rozpraszać modlących się. Natomiast z drugiego można wnioskować, że określenie kobiety jako niemoralnej, wynika z jej prowokacyjnego zachowania mającego wzbudzić pożądanie. Natomiast używanie perfum przez mężczyznę przebywającego poza domem jest korzystne, szczególnie gdy prowadzi intensywny tryb życia i perfumy zapobiegają nieprzyjemnemu zapachowi. Nawet uperfumowany mężczyzna nie stanowi dla kobiety tak silnej pokusy jak ona dla niego...Kobiecie nie wolno ozdabiać się w taki sposób, aby jej uroda zwracała uwagę obcych mężczyzn. To samo dotyczy makijażu. Do oczu dopuszczalne jest stosowanie kohlu, nawet specjalnie przy wychodzeniu z domu. Powiedział znany uczony asz-Szałkani: Tego co nie jest stałe jak kohl i temu podobne, zezwolił na używanie go imam Malik i inni uczeni. Co zaś dotyczy noszenia biżuterii przez kobiety, to nie ma żadnego zakazu, a jedynym warunkiem jest przestrzeganie umiaru. Farbowanie włosów jest dozwolone. Prorok powiedział: najlepszym środkiem farbowania siwych włosów jest dma henna i al-kutm(jemeńska roślina zawierająca barwnik czarny o odcieniu czerwonym). Mężczyznom też wolno farbować włosy, chociaż niektórzy uczeni zezwalali na używanie jedynie czarnej farby. Al-Hasan, al-Husajn, Dżiarir i inni pozwolili na to tylko podczas dżihadu, by stworzyć u nieprzyjaciela wrażenie, że walczy on z młodszym przeciwnikiem.
PERUKI są zabronione gdyż podchodzą pod kategorię dodawania włosów do swych naturalnych. Jeżeli jednak kobieta nie ma włosów na głowie, jeżeli jest na przykład łysa, to może użyć peruki aby zasłonić swą skazę, gdyż usuwanie skaz jest dozwolone. Przykładem jest że Prorok (sal allahu `alejhi ła sallaam) zezwolił mężczyźnie któremu podczas bitwy odcięto nos, aby nosił protezę wykonaną ze złota. Niemniej jednak upiększanie się to nie to samo co usuwanie skaz. Jeżeli chodzi o usuwanie skaz, to nie ma w tym nic złego. Lecz jeżeli nie chodzi o usuwanie skaz, tylko tatuowanie czy depilowanie brwi, to jest to zabronione. Używanie peruki, nawet za zgodą męża, jest także zabronione, gdyż nie można zezwalać na to co Allah zabronił.
DEPILOWANIE BRWI jest zabronione ponieważ Wysłannik Allaha (sal allahu `alejhi ła sallaam) przeklął osobę która usuwa włosy z brwi, oraz osobę która na to zezwala.
DEPILOWANIE NÓG I INNYCH CZĘŚCI CIAŁA jest dozwolone
OBCINANIE WŁOSÓW - Szeich Ibn Baaz powiedział na ten temat: "Nie widzę nic złego w przycinaniu włosów kobiet. Zabronione jest całkowite ich golenie. Nie wolno ich golić (z powodu innego niż choroba), ale można je skrócić. Nie widzę nic w tym złego. Niemniej jednak, powinno się je obciąć w sposób który podoba się tobie i twemu mężowi. Powinniście zgodzić się co do tego. Nie powinno to także być w sposób imitujący kobiety niewierzące. Jeżeli pozostawisz je długie, utrudnia to ich mycie i pielęgnację. Jeżeli włosy są długie i grube i kobieta zetnie je krótko lub ułoży, nie ma nic w tym złego. Może także obciąć część aby upiększyć się dla siebie samej i dla swego męża.
ZAPUSZCZANIE PAZNOKCI jest czymś co sprzeczne jest z Sunną Proroka (sal allahu `alejhi ła sallaam). Powiedział on, 'Istnieje pięć części Fitrah (czystej / dobrej natury) obrzezanie (dla mężczyzn), usuwanie włosów łonowych, przycinanie wąsów, obcinanie paznokci i depilowanie włosów z pod pach.' Nie jest dozwolone aby je zostawić dłużej niż czterdzieści nocy. Dowodem jest Hadis w którym Anas przekazał: "Zostało nam ustalone, że przycinanie wąsów, obcinanie paznokci, usuwanie włosów z pod pach, golenie włosów łonowych, nie powinno być zaniedbane dłużej niż czterdzieści nocy."
Następnym krokiem dystansującym kontakty między mężczyzną i kobietą było zakazanie im wszelkich spojrzeń o podłożu seksualnym. W rzeczywistości sam al-hijab, jako ubiór nie wystarczyłby do utrzymania pełnego porządku moralnego. Zgodnie z Koranem: lecz szata bogobojności jest (Koran 7/26) Znaczenie al-hijabu musi być kojarzone w sercu każdego muzułmanina ze znaczeniem wiary. Allah objawił: Powiedz wierzącym niech spuszczają skromnie spojrzenie i niech zachowują czystość. To dla nich będzie przyzwoitsze. powiedz wierzącym kobietom, żeby spuszczały skromnie swoje spojrzenie strzegły swojej czystości (24/30, 31). Słowa te w pierwszej kolejności skierowane są do mężczyzn, gdyż to oni spędzają więcej czasu poza domem i są bardziej impulsywni niż kobiety. Stanowią zatem ważny element utrzymania stabilnego poziomu wiary. Proces ten został szerzej omówiony w tradycji Proroka; wiele jest hadisów zabraniających dwuznacznego spoglądania, które Islam określa jako rodzaj cudzołóstwa. Prorok powiedział: Każde oko cudzołoży oraz: Oczy cudzołożą a ich cudzołóstwem jest spojrzenie. Dotyczy to spojrzenie na podłożu seksualnym. Uświadamia to muzułmanom, że może być ono narzędziem szatana, chcącego doprowadzić człowieka do grzechu. Prorok rzekł: Spojrzenie jest zatrutą strzałą ze strzał Iblisa, kto w obawie przed Allahem odrzuci złe spojrzenie, ten pozna w sercu piękny smak wiary. Prorok surowo zakazał muzułmanom pożądliwych spojrzeń, a jeśli ktoś dopuścił się tego grzechu przez słabość swej natury i w jego sercu zaistnieje pożądanie seksualne, to niech zbliży się do swej żony, dzięki czemu odrzuci z serca wszelkie grzeszne myśli. Islam zabrania także spojrzeń jednego mężczyzny na alałrę drugiego tj. od pępka do kolan, oraz kobiecie na inną, również w tych samych granicach. Zakaz ten wzmacnia w muzułmanach poczucie wstydliwości. Właśnie z tego powodu Prorok nie zalecał wiernym korzystania z łaźni publicznych, a jeśli już zaistniałaby taka konieczność, to muszą przykrywać alałrę. Zwracam uwagę, że oglądanie przez kobietę mężczyzn uprawiających sporty nie jest zabronione pod warunkiem zakrywania przez nich alałry. Sam Prorok pozwolił Aiszy patrzeć na Abisyńczyków trenujących mieczami w meczecie. Omawiany werset (24/31) mówi także o ochronie czystości przez mężczyzn i kobiety, gdyż jej osiągnięcie jest jednym z najważniejszych celów moralności islamskiej. Dzięki niej bowiem całe społeczeństwo będzie cechowała wewnętrzna czystość. Noszenie al-hijabu nie oznacza uwięzienia kobiety w domu, pozbawienia kontaktów ze światem zewnętrznym. Gdyby taka sytuacja miała miejsce, wówczas nie trzeba by w ogóle mówić o spuszczaniu spojrzenia przez mężczyzn i kobiety. Ważnym elementem, na który trzeba zwrócić uwagę jeszcze przed przedstawieniem ozdób kobiety, jest zakazanie uwodzicielskiego poruszania się, gestów oraz mowy, a także dzwonienia łańcuszkami, czy bransoletkami w celu pobudzenia wyobraźni seksualnej mężczyzny: I niech one nie stąpają tak, aby było wiadomo, jakie ukrywają...ozdoby!!! Kobiety przed zesłaniem Islamu, chcąc zwrócić na siebie uwagę rozpustnych mężczyzn specjalnie chodziły dzwoniąc bransoletkami noszonymi na kostkach u nóg. Islam zabronił tego zachowania, ponieważ świadczy o złej intencji i nieprzyzwoitości. Tym bardziej zabronione jest takie postępowanie ze strony mężczyzn. Koran w słowach skierowanych do żon Proroka, ale dotyczących wszystkich muzułmanek mówi: Nie bądźcie pokorne w słowach, aby nie pożądał was ten, w którego sercu mieszka choroba; mówcie słowa odpowiednie (Koran 33/32) Jest to kolejny element oddalający muzułmanów od pokuszenia (al-fitha).
W społeczności arabskiej uprawianie miłości jest tematem tabu. Rodzice od wczesnego dzieciństwa wpajają w dziecko przekonanie o grzeszności seksu, a cała kultura otacza jednostkę atmosferą, która nieustannie jej o tym przypomina. W rezultacie segregacja płci oraz inne przepisy regulujące szczegółowo kontakty między mężczyznami a kobietami powodują, że seks staje się zasadniczym tematem zajmującym umysł. Z powodu wysokiej kary wymierzanej za cudzołóstwo muzułmanin, który angażuje się w niemałżeński stosunek, bierze na siebie ogromne ryzyko; takie ryzyko zwykle wystarczy, by zniechęcić każdego, kto logicznie jest zdolny do określenia konsekwencji swych czynów. Jednocześnie zaś kobietę, by chronić jej czystość, poddaje się różnego rodzaju zabiegom: służy temu zasłona, izolacja i obrzezanie. Wspomniany werset Koranu (33:33), gdzie mówi się, by kobiety zostawały w domu, jest często cytowany na poparcie twierdzenia, że obowiązkiem kobiety jest strzec swego honoru i reputacji. Ten honor jest także honorem spokrewnionych z nią mężczyzn. Szaraf honor rodziny i jednostki, często identyfikowany z kontrolą kobiecego życia jest niezwykle ważny dla publicznej, społecznej tożsamości mężczyzny: brata, ojca, męża. W ramach dbałości o ów honor, kobieta musi być trzymana z dala od pokusy i powstrzymywana przed staniem się pokusą dla innych. Wszystko to powoduje, że przeciętny muzułmanin, chyba że mieszka w większym mieście, gdzie są prostytutki, nie ma seksualnego doświadczenia przed ślubem. Jeśli dodać do tego, że przeciętny muzułmanin nie żeni się zbyt wcześnie (opłata za narzeczoną), okazuje się, że między osiągnięciem seksualnej dojrzałości a pierwszym kontaktem z kobietą mija wiele lat. Niektórzy arabscy myśliciele potępiają tradycyjne muzułmańskie zasady etyczne i nalegają na pełną akceptację zachodnich zachowań w tej dziedzinie. Obecna sytuacja jest bowiem niezwykle stresująca dla młodych ludzi: miłość jest co prawda zakazana, ...ale radio i telewizja dzień i noc nadają piosenki o miłości. Obie płcie są popychane wzajemnie ku sobie, ale przez system zakazów są jednocześnie powstrzymywane od angażowania się w nielegalne przyjemności seksualne. Pozamałżeńska miłość jest zabroniona i odczuwa się przed nią strach, ale mimo to jednocześnie pragnie się jej. Jakiekolwiek publiczne przejawy intymności są dla muzułmanina godne potępienia. W tradycyjnym arabskim społeczeństwie mąż i żona nie marzyli nawet o wspólnym spacerowaniu ulicą, nie mówiąc już o trzymaniu się pod ramię lub za ręce. Pod wpływem westernizacji reguły te zaczęły się nieco zmieniać, zachodni sposób zachowania zaczął być akceptowany coraz szerzej w świecie islamu. I choć znaczna część muzułmanów pragnęłaby nieco większej swobody obyczajowej, to jednak większość z nich szanuje tradycję dziś w wielu krajach mężczyzna może chodzić z żoną pod rękę, jest to jednak jedyny sposób okazania uczuć, na jaki para może sobie pozwolić publicznie. Całowanie się na ulicy czy siadanie sobie na kolanach w autobusie jest już niemożliwe. Takie zachowanie byłoby uznane za niemoralną publiczną demonstrację intymności
Nie ma w tym nic złego aby mężczyzna ujrzał kobietę przed ślubem, nie jest to jednak obowiązkowe. Jest to raczej zalecane aby on ją ujrzał i aby ona ujrzała jego, ponieważ Prorok (sal allahu `alejhi ła sallam) nakazał temu który się oświadczył aby popatrzył na kobietę. Tak jest ponieważ to lepiej wpływa na porozumienie i harmonię między nimi. Tak więc jeżeli ona odsłoni swą twarz, dłonie i głowę przed nim, to nie ma nic w tym złego zgodnie z właściwą opinią. Niektórzy ludzie wiedzy twierdzili że wystarczy aby odsłoniła twarz i dłonie. Niemniej jednak właściwą opinią jest, że nie ma nic złego w ujrzeniu jej głowy, twarzy, dłoni i stóp, zgodnie ze wspomnianym hadisem.
Nie jest jednak dozwolone aby mężczyzna przebywał sam na sam z kobietą. Jej ojciec, lub brat lub ktoś inny musi być z nimi. Powodem są słowa Proroka (sal allahu `alejhi ła sallam), "Mężczyzna nigdy nie powinien być sam na sam z kobietą jeżeli nie ma z nimi Mahram. Małżeństwo uchodzi za zalecane przez Koran i cieszy się w islamie wielkim poważaniem. Do obowiązków mężczyzny w małżeństwie należy zapewnienie żonie lub żonom dachu nad głową, pożywienia i ubrania. Kobiety, przynajmniej według prawa, nie można zmusić do tego, żeby pracą lub majątkiem przyczyniała się do utrzymania domu. W małżeństwie muzułmańskim nie istnieje wspólnota dóbr mężczyzny i kobiety (może ona swobodnie rozporządzać swoją własnością). Sunna mówi, że kobiety nie należy wydawać za mąż bez jej zgody. Jednak za oznakę przyzwolenia może wystarczyć jej milczenie. Zgodnie z opinią większości autorytetów, opiekun kobiety (ojciec lub, gdy go nie ma, najbliższy jej krewny) zawiera małżeństwo w jej imieniu i może ją zmusić do poślubienia wybranego przez siebie mężczyzny. Nawet wśród średniego pokolenia ludzi z wyższym wykształceniem wielu ojców uważa za oczywiste, że sami wybiorą dorastającym córkom odpowiednich mężów. Koedukacyjny system szkolnictwa poczynił jednak w praktykowaniu owego zwyczaju pewne wyłomy. Wymóg, aby narzeczona była dziewicą, jest jednak wciąż aktualny. Ceremonia zaślubin może, zależnie od miejscowego zwyczaju, odbyć się w meczecie, w urzędzie, w domu pana młodego lub panny młodej. W ceremonii musi uczestniczyć dwóch dorosłych świadków.Islam dopuszcza instytucję poligamii. Historycznie wielożeństwo miało być sposobem na ochronę kobiet, których w społeczeństwie beduińskim było więcej niż mężczyzn. Prorok Mahomet nalegał i sam dawał przykład by wierni żenili się z wdowami po poległych za wiarę muzułmanach. Dzięki tej instytucji kobiety samotne zyskiwały męską opiekę, dającą im gwarancję przetrwania; instytucja poligamii była więc dla wielu z nich jedynym sposobem zabezpieczenia, materialnego i moralnego. Werset Koranu (4:3), z którego wywodzi się prawo mężczyzny do małżeństwa poligamicznego brzmi: Żeńcie się zatem z kobietami, które są dla was przyjemne......z dwiema, trzema, lub czterema. Lecz jeśli się obawiacie, że nie będziecie sprawiedliwi, żeńcie się tylko z jedną albo z tymi, którymi zawładnęły wasze prawice.
Koran obwarowuje więc wielożeństwo określonymi warunkami. Dopuszcza się tu możliwość zawarcia przez mężczyznę związku nawet z czterema kobietami, musi on jednak traktować je jednakowo i sprawiedliwie. Niektórzy współcześni prawnicy uważają ów werset za podstawę do odrzucenia wielożeństwa i dowodzą, że duch tego przepisu postuluje właściwie monogamię, ponieważ nie można sprawiedliwie traktować więcej niż jednej żony. Ogólnie preferuje się, by mężczyzna przez całe życie pozostał wierny jednej kobiecie. Dziś w niektórych krajach (Tunezja, Turcja) wielożeństwo zostało całkowicie zniesione, a w innych krajach pierwsza żona musi wyrazić zgodę na drugie małżeństwo męża.
Warunki ślubu określa zawarta przed nim intercyza. Główne punkty klasycznej intercyzy to wysokość posagu oraz warunki ewentualnego rozwodu. We współczesnych intercyzach wyklucza się często ożenek z drugą kobietą. Istotną częścią umowy małżeńskiej jest mahr wykup za narzeczoną. Służy on najczęściej do zakupienia niezbędnych sprzętów gospodarskich i strojów dla kobiety. Ów rodzaj wiana od męża zabezpiecza interes kobiety suma ta zostaje u niej, gdy mężczyzna decyduje się na rozwód. Do rozwodu teoretycznie wystarczy, by mężczyzna powiedział trzykrotnie: rozwodzę się z tobą. W rzeczywistości nie jest to takie proste, w grę wchodzi bowiem wspomniana grzywna pieniężna w postaci sumy, którą mężczyzna wniósł do małżeństwa. Kobiety mogą się rozwodzić z różnych powodów, a mianowicie: niebezpieczna choroba męża, niewywiązywanie się przez męża z obowiązku utrzymania rodziny, okrutne traktowanie żony. W Pakistanie do przyczyn rozwodu zalicza się niezgodność charakterów. W razie rozwodu prawo do opieki nad dziećmi w początkowym okresie ich życia zostaje zwykle przyznane matce. Według niektórych szkół, matka zachowuje prawo opieki nad synami do siódmego roku życia albo do momentu osiągnięcia przez nich dojrzałości, nad córkami aż do ich pełnoletności lub zamążpójścia. Prawna reprezentacja dzieci należy do ojca. Istnieje kilka okoliczności, które według prawa islamu wykluczają małżeństwo. Mianowicie mężczyzna nie może: być spokrewniony z żoną zbyt blisko , mieć za żony jednocześnie dwóch sióstr, być niższego stanu niż kobieta. Kobiecie nie wolno wyjść za niemuzułmanina, natomiast muzułmanin może poślubić niemuzułmankę. Wychodzi się bowiem z założenia, że to ojciec decyduje o religijnym wychowaniu dzieci, a więc gmina muzułmańska nie ponosi żadnej straty. Muzułmanka nie może jednak poślubić niemuzułmanina, ponieważ w takim wypadku jej dzieci wyrastałyby w innej wierze. Wolna kobieta po śmierci męża przez cztery miesiące i dziesięć dni musi zachować żałobę, po rozwodzie zaś odczekać trzy miesiące przed powtórnym zamążpójściem. Mężczyzna natomiast może natychmiast wstąpić w nowy związek małżeński. Mahomet wprowadził dla kobiet okres oczekiwania po to, by było wiadomo, czy kobieta nie spodziewa się dziecka, i by można było jednoznacznie ustalić ojcostwo.Za cudzołóstwo islam każe zarówno mężczyznę, jak i kobietę: Cudzołożnicy i cudzołożnikowi wymierzcie po sto batów, każdemu z nich obojga!... (Koran 24:2). Karę tę należy wymierzyć w obecności pewnej liczby wiernych. Stosowano ją jednak rzadko, gdyż w innym miejscu Koran (4:15) wymaga czterech świadków czynu, a ich znalezienie nie mogło być łatwe. Mężczyzna, który zarzucał swej żonie niewierność, a nie potrafił przyprowadzić czterech świadków tego czynu, otrzymywał osiemdziesiąt batów za zniesławienie. Żeby uniknąć kary, musiał potwierdzić swe słowa czterokrotną przysięgą na Boga. Żona z kolei mogła się bronić przysięgając, że mąż skłamał. Po takiej czterokrotnej przysiędze każde musiało czterokrotnie zażądać, żeby dosięgło go przekleństwo Boga, jeśli nie powiedziało prawdy. Nie powinno zatem być źle zrozumiane stwierdzenie, że małżeństwo w Islamie jest jedynie zawarciem kontraktu zezwalającego na seks. Nie powinno także być błędnie pojęte że w małżeństwie Islamskim nie ma miejsca na miłość. Miłość i uczucia w związku małżeńskim są obowiązkowe. Jeżeli uczuć tych brakuje, może to być prawnym powodem do rozwiązania związku. Należy jednak odróżnić pojęcie miłość od zauroczenia bądź zakochania się, i należy także rozumieć co w islamie znaczy miłość. Związek małżeński nie jest w Islamie zawierany dlatego, że ktoś w kimś się zakochał, ponieważ etyka życiowa muzułmanina i muzułmanki nie daje (a przynajmniej nie powinna) dać możliwości "zakochania się" przed ślubem. Miłość między małżonkami w Islamie jest czymś co stopniowo rozkwita po ślubie. Jest czymś o co obie strony dbają po ślubie. Miłuje się drugą osobę przede wszystkim z powodu jej bogobojności, dobrego charakteru, wypełniania swych obowiązków względem naszego Stwórcy, z powodu jej łagodności... Jakie są zatem powody dla których poślubia się kobiety? Prorok Muhammad, sal allahu alejhi ła sallam, wyraźnie je sprecyzował: Kobietę bierze się za żonę z czterech powodów, tj. jej majątku, statusu jej rodziny, jej urody lub jej religii. Powinniście brać za żonę kobietę religijną a zaznacie spokoju." (Sahih al-Buchari)
Jest rzeczą niezbędną w małżeństwie muzułmańskim, aby żona darzyła męża szacunkiem, inaczej małżeństwo nie odniesie sukcesu. Mężczyzna musi jednak zdać sobie sprawę, iż szacunek to nie jest rzecz nabyta ani dziedziczona. Nie można nakazać komuś, aby nasz szanował. Na szacunek trzeba zasłużyć, poprzez nasze słowa i uczynki, poprzez całokształt naszego postępowania i zachowania względem innych osób. Zdarza się, iż mężczyzna w celu wzmocnienia, czy też obawiając się osłabienia autorytetu w obrębie rodziny, sprowadza relację między jej członkami do przysłowiowego "milicyjnego terroru". Taka forma kontaktów międzyludzkich, nie sprzyja pogłębieniu miłości i przywiązania, wręcz przeciwnie stać się może powodem zachwiania dobrych relacji między żoną a mężem, zamiast bliskości spowoduje oddalenie, poczucie odrzucenia, braku ciepła.
Kto z nas marzy o "zimnym" ognisku domowym? Autorytet męża podważy również ignorowanie potrzeb czy też próśb żony. Aby zdobyć szacunek i oddanie żony, mężczyzna powinien z uwagą jej wysłuchać, wyrażając zgodę na prośby czy spełniając życzenia, które nie przekraczają zasad Islamu (ekstrawagancja, rozrzutność w zaspokajaniu podstawowych potrzeb - pożywienia, ubrania są zabronione w Islamie). Dobry mąż to mężczyzna, który obdarza żonę należytym szacunkiem, traktując ją w sposób łagodny i delikatny. Islam uczy nas, iż najlepszym z wierzących jest muzułmanin, który jest najlepszy dla swojej żony (Trimidhi i Nasa’i).
Pamiętajmy, jednak, iż nie zawsze rozumienie słowa "najlepszy" przez mężczyznę, pokrywa się z oczekiwaniami kobiety. Najlepsze postępowanie to takie, które jest w zgodzie z oczekiwaniami Allaha, w relacjach Allah-jego poddany, człowiek-człowiek, kobieta-kobieta, mężczyzna-kobieta, mąż-żona, itd. Jeżeli pragnienia i oczekiwania żony nie kolidują z zasadami religii, należy je zaspokoić, sprawiając żonie radość i przyjemność. Aby poznać pragnienia drugiej osoby i jej oczekiwania niezbędna jest rozmowa, umiejętność słuchania oraz odrobina wysiłku ze strony męża - ukierunkowana na zaspokojenie potrzeb żony. Dlatego warto jest starać się rozmawiać, dyskutować o własnych oczekiwaniach i wymaganiach, tak aby ułatwić drugiej stronie zaspokojenie naszych pragnień.
Wyrazem poważania będzie również ze strony mężczyzny konsultowanie wszystkich spraw dotyczących życia rodzinnego oraz wspólne podejmowanie decyzji w tych kwestiach. Decyzji uwzględniających opinie i preferencje żony.
W żadnym wypadku nie wolno mężczyźnie utożsamiać praw i obowiązków nadanych mu przez Allaha z "zezwoleniem" na eksploatację czy też wykorzystywanie żony. Mężczyzna musi pamiętać, iż Allah zobowiązał męża do otaczania żony swoją ochroną, dbania i troski o dobrobyt całej rodziny. Kobiety są bardziej delikatne, słabsze pod względem fizycznym, bardziej wrażliwe pod względem emocjonalnym. Mężczyźnie nie wolno w żadnym przypadku stosować jakichkolwiek form uścisku, krzywdzić żony w przemyślany sposób, stosować psychicznej, emocjonalnej presji, zachowywać się w stosunku do niech w sposób brutalny i arogancki.
Małżonkowie powinni starać się utrzymać poprawne kontakty również w sytuacjach kryzysowych (do których należy rozwód, najbardziej ekstremalna sytuacja dla całej rodziny). Pohamowanie negatywnych emocji, gniewu oraz wzajemnych pretensji to niewątpliwie bardzo trudne zadanie, jednak należy pamiętać, iż Islam nakazuje nam szacunek do drugiego muzułmanina, niezależnie od sytuacji w jakiej się znajdujemy.
"Silnym nie jest ten, który pokonuje innych swoją siłą, lecz silnym jest ten który potrafi powstrzymać swój gniew." (Sahih Buchari, tom 8, nr 135)
Postarajmy się również, aby ramadan nie stał się barierą powstrzymującą męża od okazywania uczuć żonie. Jedynie stosunki seksualne są zabronione podczas godzin trwania postu. Delikatny buziak, objęcie ramieniem nie anuluje postu.
Mężczyzna odpowiedzialny jest za zapewnienie bytu swojej rodzinie, stosownie do własnych możliwości. Niedopuszczalna jest sytuacja, kiedy muzułmanin będąc w pełni sił oraz mając możliwość podjęcia pracy zarobkowej, wymiguje się od obowiązku utrzymania żony i dzieci.
"Obowiązkiem męża względem żony jest aby ją nakarmił, kiedy sam się pożywia, i żeby ją odział, kiedy sam się ubiera." (At-Tabaraani, al-Hakim i inni; Sahih ul-Dźami, nr 3149)
W przypadku kiedy mąż pozostaje nieczuły na potrzeby bliskich oraz nie wypełnia swego względem nich obowiązku utrzymania, żona może bez jego wiedzy, czerpać z jego środków. Przedstawia to następujący hadis: "Hind bint `Utbah powiedziała Wysłannikowi (sal allahu `alejhi ła sallam:
"Zaprawdę, Abu Sufyan jest skąpym człowiekiem. Nie daje mi ani moim dzieciom tyle, aby nam wystarczyło - oprócz tego co sama biorę bez jego wiedzy." Wysłannik odpowiedział jej: "Bierz z jego pieniędzy umiarkowanie, aby zaspokoić swoje i dzieci podstawowe potrzeby." (Sahih Muslim)
Dobry mąż to taki, który jest szczodry dla swojej żony i dzieci, albowiem oprócz tego, iż obdarzany będzie miłością i szacunkiem przez rodzinę, dodatkowo za każdy wydany na nią grosz otrzyma od Allaha nagrodę. "Nawet za kawałek pożywienia, który wkładasz w usta żony, jest sadaqa[2]" (Buchari i Muslim). Jest to również wskazówka, aby w traktować żonę w sposób delikatny i łagodny. Objęcie ramieniem, dotknięcie dłoni, buziak w policzek - to subtelne wiadomości, które prześlesz żonie, ta zaś odbierze je jako wyraz Twojej miłości i szacunku.
Warto zaznaczyć, iż mąż jako głowa rodziny, powinien zwracać uwagę na zaniedbania żony w wywiązywaniu się z obowiązków nałożonych na nią przez Islam. Lepiej zapobiegać, niż leczyć. Zauważając negatywną zmianę w zachowaniu żony, mąż powinien uważnie przeanalizować pojawiający się problem oraz jego przyczyny, następnie w delikatny sposób porozmawiać o tym z żoną, słuchając jej argumentów, następnie wytłumaczyć błędy jakie popełnia, wskazując wzorce poprawnych zachowań. Dobrze jest łagodnie poprosić żonę, aby postarała się o poprawę.
Mężczyzna powinien pamiętać, iż rzeczą ogromnej wagi jest wywiązanie się z wszelkich zobowiązań poczynionych względem rodziny, a zwłaszcza względem żony - przed zawarciem związku małżeńskiego. Dotrzymanie składanych obietnic to jeden ze środków, dzięki którym zaskarbi sobie szacunek i miłość najbliższych. Dzięki temu życie rodzinne wypełnione będzie tym, o czym każdy z nas marzy.
Zazdrość oraz troska o dobre prowadzenie żony jest rzeczą chwalebną, formą okazania miłości, aczkolwiek pod warunkiem, iż nie przekracza granic zdrowego rozsądku. Chorobliwa zazdrość prowadząca do podejrzliwości, szpiegowania jest czynem zabronionym przez Islam. Jest także oznaką braku zaufania do drugiej osoby, co doprowadzić może do poważnych problemów w małżeństwie.
O wy, którzy wierzycie! Unikajcie wielce podejrzeń. Zaprawdę, niektóre podejrzenia są grzechem! Nie szpiegujcie się wzajemnie! Nie obmawiajcie jedni drugich! Czy chciałby któryś z was jeść ciało swego zmarłego brata? Przecież nienawidzilibyście tego. Bójcie się Boga! Zaprawdę, Bóg jest przebaczający, litościwy! (Surah al-Hudźurat, 49:12)
Mąż nie powinien wymigiwać się od uczestniczenia w pracach domowych, powinien dzielić z żoną niektóre obowiązki (naprawa odzieży, mycie naczyń, sprzątanie), kwestia "braku predyspozycji" w tym kierunku nie powinna stanowić tutaj wymówki.
Pomoc udzielona żonie zwłaszcza w momentach, kiedy jest niezbędna np. podczas choroby, ciąży, połogu lub w sytuacjach, kiedy żona nie jest w stanie sama poradzić sobie z obowiązkami, to kwestia umiejętnej "współpracy" pomiędzy małżonkami, chęci niesienia pomocy oraz dobrych manier.
Żona Proroka `Aisza zapytana co Prorok (sal allahu `alejhi ła sallam) robił w domu, odpowiedziała: "Postępował jak inni mężczyźni; cerował swoje ubrania, doił kozy i pomagał swojej rodzinie, a gdy nadchodził czas modlitwy, wychodził, aby ją wykonać." (Ze zbiorów Buhariego i Ahmada; as-Sahihah, nr 671)
Wiadomo, iż mężczyzna spędza więcej czasu poza domem w towarzystwie innych osób, podczas, kiedy żona "w obrębie czterech ścian" zaprzątnięta jest obowiązkami o mniej "socjalnym" czy też "towarzyskim" charakterze. Nic dziwnego, iż po powrocie męża do domu, spragniona jest rozmowy z mężem. Dla dobra całej rodziny, mężczyzna powinien wyznaczyć porę dnia, podczas której zarezerwuje swój czas wyłącznie dla żony i dzieci. Małżonkowie powinni również zadbać o własne sam na sam, wyłuskać spośród zajęć wolne chwile, które poświęcą żonie na zwykłą rozmowę.
W żadnym przypadku, mężowi nie wolno jest ujawniać intymnych szczegółów pożycia ani sekretów powierzonych przez żonę (za wyjątkiem kiedy np. potrzebna jest nam porada medyczna). Mężczyzna powinien chronić prywatność swoją oraz swojej rodziny.
"W dniu Sądu Ostatecznego, najgorszym z ludzi w obliczu Allaha będzie ten mężczyzna, który dzieli intymność ze swoją żoną, a potem wyjawia jej sekrety." (Sahih Muslim)
Kobieta jest panią domu, to ona jest zań odpowiedzialna. Mąż nie powinien ingerować w sprawy, które nie dotyczą zakresu jego obowiązków i odpowiedzialności (np. kwestie posiłków, porządku w domu). Mąż nie powinien też obarczać żony obowiązkami, z którymi nie jest ona w stanie sobie poradzić. W kwestii wymagań i oczekiwań względem żony, należy wziąć pod uwagę środowisko, w którym kobieta się wychowała jak również jej predyspozycje fizyczne. Nie można od kobiety wychowanej na wsi oczekiwać, iż stanie się nagle damą salonową, a od kobiety słabej fizycznie, sił ponad jej naturalne możliwości.
O traktowaniu niewolników, Wysłannik powiedział "Pracodawca nie powinien wymagać od pracownika rzeczy, przekraczających jego możliwości. Jeżeli tego wymaga, musi pracownikowi pomóc." (Buchari, tom 3, nr 721)
Mąż powinien doceniać wkład żony w prace domowe, nie zapominając o pochwałach, słowie "dziękuję" za przygotowany posiłek, prezentach wręczanych od czasu do czasu. Takie drobne rzeczy działają jak balsam na samopoczucie żony, sprawią jej ogromną przyjemność, jednocześnie motywując do zdwojenia wysiłków w wypełnianiu swoich obowiązków.
Prorok (sal allahu `alejhi ła sallam) doskonale zdawał sobie z tego sprawę, zalecając "Daj pracownikowi wynagrodzenie, zanim rozpłynie się jego słodycz." (Sunan Ibn Madźah).
Pojawienie się dziecka, zwłaszcza pierwszego, w małżeństwie jest próbą zarówno dla kobiety jak i dla mężczyzny. W związku dwojga ludzi pojawia się trzeci człowiek - życie nie jest już takie samo jak przedtem. Kobiecie przybywa obowiązków, niemowlę płacze, chce jeść o najbardziej niespodziewanych porach dnia i nocy. Kobieta jest bardziej zmęczona i wyczerpana, zwłaszcza w pierwszych latach, kiedy niemowlę wymaga nieustannej opieki. Często zdarza się, iż wraz z pojawieniem się potomka, mężczyzna czuje się odsunięty na boczny tor, albowiem dziecko pochłania niemalże całkowicie uwagę żony.
Mężczyzna nie powinien dać się ponieść uczuciu zazdrości. Powinien zrozumieć, iż nowa rola matki wymaga od żony większego zaangażowania, wysiłku i odpowiedzialności. To właśnie w tym okresie kobiecie szczególnie potrzebne jest wsparcie, pomoc męża. Mężczyzna powinien uzbroić się w cierpliwość, otoczyć żonę troskliwą opieką. Bardzo ważna dla rodziny jest bliskość - mężczyzna powinien poświęcać dzieciom każdą wolną chwilę, obdarowując je ojcowską troską i miłością.
Nikt z nas nie jest chodzącym ideałem. Jest wielce prawdopodobne, iż mąż dostrzeże u żony cechy, które nie b...
bos-brd