L.P.

Czas

CZYNNOŚCI INSTRUKTORA

CZYNNOŚCI

SZKOLONYCH

1.

2.

Regulowany zmianą w grupach

BACZNOSĆ uczył Was będę działania żołnierza na polu walki w nocy. SPOCZNIJ

Ma to na celu zapoznać was ze sposobami działania żołnierza na polu walki w nocy

Stoją na zbiórce

3.

Regulowany zmianą w grupach

Po podaniu treści zagadnienie objaśniam temat zachowanie się żołnierza w natarciu w nocy w dzień podczas postoju z ubezpieczeniem.

Po objaśnieniu rozpoczynam ćwiczenia praktyczne od wprowadzenia drużyny w sytuację bojową:

-          w obronie

-          w natarciu

-          w postoju.

OBRONA W NOCY

W celu zachowania ciągłości działań, konieczne będzie ich kontynuowanie po zapadnięciu zmroku. Obok nocy warunkami utrudniającymi obserwację, prowadzenie ognia będą obfite opady atmosferyczne, mgły oraz dymy.

              Noc wywiera poważny wpływ na obronę. Należy liczyć się z innymi możliwościami sprzętu oraz właściwościami psychofizycznymi żołnierzy. W poważnym stopniu zostaną ograniczone możliwości środków przeciwpancernych i broni strzeleckiej. Wynika to przede wszystkim ze zmniejszonych możliwości obserwacji wyników ognia. Jednocześnie noc ułatwia nacierającemu przeciwnikowi uzyskanie zaskoczenia oraz wyjścia na skrzydła i tyły broniących się pododdziałów.

              Przygotowanie walki obronnej w nocy w znacznym stopniu jest uzależnione od warunków i czasu przejścia pododdziału do obrony, przygotowania żołnierzy, warunków atmosferycznych i terenowych.

              Przejście do obrony może nastąpić w nocy lub w dzień, w warunkach bezpośredniej styczności z przeciwnikiem lub jej braku. Pododdziały będące w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem, oprócz typowych przedsięwzięć związanych z prowadzeniem walki obronnej w dzień, organizują posterunki oświetlenia terenu. Na szczeblu pododdziału organizuje się     3 - 4 posterunki oświetlenia, które rozmieszcza się zwykle przed przednim skrajem na linii ubezpieczeń bezpośrednich. Należy zadbać również o zapewnienie odpoczynku żołnierzy.

              Ugrupowanie bojowe pododdziału nie będzie się różniło w zasadzie od ugrupowania sił i środków w dzień. Pewnemu przewartościowaniu ulegną tylko niektóre jego elementy. Może to się wyrazić bliższym rozmieszczeniem odwodu, zwiększeniem ilości ubezpieczeń bezpośrednich, użyciem części sił odwodu do obrony na skrzydłach i w lukach. Korzystna będzie również częściowa zmiana położenia niektórych sił i środków.

              System ognia powinien uwzględnić wariant rozmieszczenia środków ogniowych, kolejność otwarcia ognia i sposoby kierowania nim w nocy. Jeżeli pododdział przechodzi do obrony w porze nocnej, to system ognia organizuje się natychmiast po zajęciu obrony. Przyrządy noktowizyjne starannie się maskuje, wyznaczając środkom ogniowym 2 - 3 stanowiska ogniowe. Należy również pamiętać o poważnym utrudnieniu pełnego wykorzystania posiadanych środków ogniowych oraz przygotowaniu większej ilości odcinków (rubieży, rejonów) ognia ześrodkowanego, a ponadto o wydzieleniu sił i środków ogniowych do wskazywania celów pociskami smugowymi.

              W okresie planowania obrony należy wziąć pod uwagę stopień przygotowania pododdziałów do działań nocnych, możliwości dokonania manewru i orientowania się w terenie, rozbudowę inżynieryjną oraz możliwości oświetlenia terenu. Ponadto, należy wyodrębnić te kierunki, które będą dogodne do natarcia dla przeciwnika oraz obiekty decydujące o trwałości obrony.

              Z chwilą przejścia przeciwnika do ataku, oświetla się teren w rejonie jego działań lub wykorzystuje przyrządy elektrooptyczne. Jako pierwsze otwierają ogień środki dyżurne z zapasowych (tymczasowych) stanowisk ogniowych. Pododdziały broniące linii ubezpieczeń bojowych oraz środki ogniowe z tymczasowych stanowisk ogniowych wycofuje się do punktu oporu. Jednocześnie wycofują się posterunki oświetlające, które po zajęciu stanowisk na przedniej linii obrony przystępują do ciągłego oświetlania przedpola.

              Przeciwnika skupiającego się na przejściach  przez zapory, pododdział niszczy ześrodkowaniami ognia, dążąc do zablokowania jego ruchu i odcięcia piechoty od wozów bojowych.

              Jeżeli przeciwnik zbliży się bezpośrednio do punktu oporu, pododdział niszczy go ogniem sztyletowym wszystkich środków i granatami, oślepiając go jednocześnie środkami oświetlającymi. Atak przeciwnika powinien być ostatecznie odparty przed przednią linią.

              W przypadku włamania się przeciwnika w czołowe plutonowe punkty oporu, blokuje się go ześrodkowanym ogniem pododdziałów, a ogniem artylerii wzbrania wprowadzenia w wyłom nowych pododdziałów i środków ogniowych.

Stoją na zbiórce po objaśnieniu tematu przez instruktora przystępują do ćwiczeń praktycznych

4.

Regulowany zmianą w grupach

NATARCIE W NOCY

              Noc wpływa ujemnie na obserwację przeciwnika i orientację w terenie, utrudnia rozpoznanie wojsk przeciwnika i wykrywanie celów, prowadzenie do nich celnego ognia oraz obserwację jego skutków. Wymienione czynniki zwiększają zużycie amunicji strzeleckiej i artyleryjskiej. Ograniczona widoczność w dużym stopniu komplikuje dowodzenie i utrudnia utrzymanie współdziałania między pododdziałami, zmniejsza się także szybkość środków transportowych pod drogach, a szczególnie po drogach na przełaj. Manewr sprzętem i pododdziałami staje się bardzo trudny i ograniczony. Pokonanie różnego rodzaju przeszkód, odcinków skażonych i pól minowych pochłania więcej czasu.

              W celu wyeliminowania ujemnych skutków ciemności i zwiększenia skuteczności i efektywności ognia pododdziałów wyposaża się je w środki (urządzenia) do prowadzenia walki w warunkach nocnych. Należą do nich środki pirotechniczne oraz aktywne i pasywne urządzenia do prowadzenia obserwacji, prowadzenia ognia i rozpoznania pola walki w nocy.

              Środki pirotechniczne wykorzystuje się do oświetlania pola walki, oślepiania przeciwnika, oznakowania linii styczności wojsk, kierunków działania, wyznaczenia linii rozgraniczenia i sygnalizacji.

              Aktywne urządzenia do prowadzenia celnego ognia i obserwacji w nocy, to przede wszystkim celowniki noktowizyjne i przyrządy obserwacyjne. Za pomocą tych urządzeń można prowadzić obserwację i skuteczny ogień. W znacznym stopniu eliminują one ujemny wpływ ciemności na prowadzenie natarcia muszą jednak być wykorzystane umiejętnie i zgodnie z ich przeznaczeniem.

              Powodzenie natarcia w nocy osiąga się przez: dokładne przygotowanie działań w ciągu dnia, a zwłaszcza przez precyzyjne współdziałanie; przygotowanie broni, wozów bojowych i przyrządów noktowizyjnych oraz umiejętne ich wykorzystanie; zaopatrzenie pododdziałów w środki oświetlające i sygnalizacji świetlnej oraz właściwe stosowanie ich; przygotowanie żołnierzy do działania w nocy.

              Treść i głębokość zadań dla pododdziałów zależeć będzie od intensywności i oświetlenia terenu i przeciwnika, przygotowanie stanów osobowych i sprzętu do działań nocnych oraz usamodzielnienia pododdziałów. Warunki nocne determinują pewne cechy szczególne tworzenia ugrupowania bojowego pododdziałów. Należy uwzględnić możliwość wykonania silnego uderzenia w krótkim czasie, bez przeprowadzenia złożonych zmian w raz przyjętym ugrupowaniu.

              Nie jest wskazane wprowadzanie do walki w ciemności odwodu. Organizując natarcie w nocy należy dążyć do wyeliminowania trudnych do realizacji manewrów pododdziałami i środkami, unikać złożonego współdziałania, demaskujących cech wskazywania celów, kierunków działania i położenia własnych pododdziałów.

              Organizując natarcie w nocy, dowódca pododdziału realizuje przedsięwzięcia zgodnie z zasadami przyjętymi w natarciu w dzień, a ponadto: wskazuje widoczne w nocy dozory lub azymut kierunku natarcia i wyznacza pododdział kierunkowy (kierunkowego); określa sposób wykorzystania przyrządów noktowizyjnych, oświetlenia terenu i obiektów ataku oraz tworzenia dozorów świetlnych oznaczających kierunek natarcia; podaje sposób wskazywania celów, oznaczania rubieży osiągniętych przez pododdziały i kierunków ich natarcia; określa sposób oznakowania żołnierzy i sprzętu oraz wykorzystania wewnętrznego oświetlenia wozów bojowych; podaje sposób oznakowania (oświetlenia) przejść w zaporach; organizuje zaopatrzenie pododdziału w środki oświetlające, sygnalizacji świetlnej, amunicje oświetlającą i smugową.

              Oświetlenie terenu i obiektów przeciwnika w toku walki odbywa się przy pomocy środków o małym zasięgu - nabojami sygnałowymi wystrzeliwanymi przez posterunki oświetlające w ugrupowaniu piechoty.

              Jeżeli przed piechotą działają czołgi oświetlenie terenu i obiektów w obronie przeciwnika odbywa się przy pomocy artylerii i lotnictwa. Powierzchnia oświetlanego terenu powinna wynosić około 1000 m2, a czas oświetlenia 30 sek. Aby nie demaskować własnych pododdziałów i uniemożliwić stosowanie urządzeń noktowizyjnych oraz elektronooptycznych kolejne oświetlania rubieży wybiera się w odległości nie mniejszej niż 500 m od czołowych pododdziałów wojsk własnych.

              Oświetlenie terenu może być wykonywane okresowo lub w sposób ciągły. Ciągłe oświetlenie terenu organizuje się w walce o ważne obiekty w obronie przeciwnika, na określonych kierunkach i podczas odpierania kontrataków. Aby zapewnić ciągłe oświetlenie terenu należy prowadzić ogień nabojami oświetlającymi z takim natężeniem, aby czas wypalania się kolejnego naboju wyprzedzał 5 - 10 sekund czas zakończenia palenia się poprzedniego.  Do oświetlania terenu i celów (obiektów przeciwnika) dowódca kompanii wyznacza 1 - 3 posterunki oświetlające (podczas natarcia w terenie górzystym - po 1 posterunku oświetlającym w każdym plutonie) oraz określa ich miejsce.

              Kierunek natarcia w nocy wybiera się w terenie, w którym znajduje się możliwie najmniej przeszkód naturalnych, a dozory są dobrze widoczne w ciemności. Kierunek ten powinien wyprowadzać po najkrótszej drodze do wyznaczonego obiektu oraz wykluczać konieczność stosowania skomplikowanego manewru.

              Natarcie w nocy przeważnie poprzedza się ogniowym przygotowaniem ataku, w formie silnej nawały ogniowej. Niekiedy, w celu uzyskania zaskoczenia, rozpoczyna się je niespodziewanym atakiem bez ogniowego przygotowania ataku. Atak przedniej linii obrony przeciwnika może być wykonywany zarówno z wykorzystaniem środków oświetlających, jak i tylko przyrządów noktowizyjnych  z nieznacznym podświetleniem terenu. Pododdział naciera w nocy przeważnie w ugrupowaniu pieszym, w ścisłym współdziałaniu z przydzielonymi czołgami. Czołgi i bojowe wozy piechoty działają w linii piechoty. W czasie natarcia po ogniowym przygotowaniu ataku, pododdział utrzymuje wyznaczony kierunek, ustalonym sposobem pokonuje zapory inżynieryjne i zdecydowanie atakuje przednią linię obrony przeciwnika. Oznaczając swoje położenie na osiągniętych rubieżach i właściwie wykorzystując środki oświetlające, rozwija natarcie w głąb jego obrony.

              W czasie natarcia bez ogniowego przygotowania ataku pododdział pod osłoną ciemności, wykorzystując maskujące właściwości terenu, skrycie podchodzi do przedniej linii obrony przeciwnika, pokonuje zapory inżynieryjne i na sygnał gwałtownie atakuje go ogniem oraz w walce wręcz. Wykorzystując zaskoczenie przeciwnika szybko rozwija natarcie w głąb. Wozy bojowe na sygnał dołączają do piechoty i wspierają jej działania.

Stoją na zbiórce po objaśnieniu tematu przez instruktora przystępują do ćwiczeń praktycznych

5.

Regulowany zmianą w grupach

ROZMIESZCZENIE WOJSKA

Wyznaczone rejony rozmieszczenia pododdziały zajmują sukcesywnie w miarę podchodzenia do nich. Niedopuszczalne jest zatrzymywanie kolumn na drogach w oczekiwaniu na wejście do rejonu. Pododdziały schodzą z dróg marszu i rozmieszczają się w sposób rozśrodkowany, w pewnym oddaleniu od dróg marszu, w odległościach i odstępach zapewniających bezpieczeństwo i zmniejszających straty w wypadku uderzeń środków napadu powietrznego przeciwnika. Rozmieszczenie i ustawienie wozów bojowych i środków transportowych powinno stwarzać dogodne warunki do szybkiego sformowania kolumn marszowych i płynnego rozpoczęcia marszu.

Po wejściu pododdziałów do rejonu rozmieszczenia ogranicza się ruch, ustala ścisłe przestrzeganie zasad maskowania, organizuje obserwację przeciwnika powietrznego, rozpoznanie skażeń i zakażeń oraz ubezpieczenie. W rejonie rozmieszczenia plutonu (drużyny), w zależności od infrastruktury terenu i przewidywanego czasu pobytu oraz stopnia zagrożenia uderzeniami przeciwnika naziemnego i powietrznego, jak również pory roku wykonuje się rozbudowę fortyfikacyjną. Rozbudowę fortyfikacyjną rejonów rozpoczyna się od wykonania szczelin dla żołnierzy w pobliżu wozów bojowych i środków transportowych. Następnie przystępuje się do przykrycia szczelin, wykonania schronów typu lekkiego dla stanów osobowych oraz ukryć dla sprzętu wojskowego (środków materiałowych). Ponadto przygotowuje się pozycje ogniowe dla dyżurnych środków ogniowych i ubezpieczeń. Maskuje się miejsca rozmieszczenia pododdziałów, sprzętu bojowego, pozycje ubezpieczeń, dyżurnych środków ogniowych, a ślady pojazdów zaciera się. W rejonach rozmieszczenia i na podejściach do nich przygotowuje się drogi wyjścia i manewru.

Zmian rejonu rozmieszczenia dokonuje się według wytycznych i na rozkaz dowódcy oddziału, w przypadku niespodziewanego użycia środków trujących (zapalających) o zmianie rejonu decyduje dowódca batalionu.

W rejonach rozmieszczenia przeprowadza się kontrolę stanu technicznego sprzętu (pojazdów) i uzbrojenia (przygotowanie broni pokładowej i ręcznej pododdziału zmechanizowanego do walki – załącznik 6), uzupełnia zapasy paliwa (w zbiornikach, kanistrach, beczkach) i środków materiałowych, wydaje gorący posiłek żołnierzom oraz organizuje się ich odpoczynek. W razie potrzeby dokonuje się przeglądu technicznego (obsługi technicznej) i ewentualnych napraw.

Łączność w pododdziałach organizuje się za pomocą środków przewodowych i ruchomych, a sygnały powiadamiania dubluje za pomocą środków sygnalizacji dźwiękowej. W rejonach rozmieszczenia mogą występować (lub być zarządzane) ograniczenia w wykorzystaniu środków radiowych, wówczas wyznacza się tylko dyżurne środki radiowe, przeznaczone wyłącznie do odbierania sygnałów.

Na sygnał powiadamiający o przeciwniku powietrznym pododdział dyżurny przygotowuje się do prowadzenia ognia i otwiera go na komendę dowódcy. Pozostałe pododdziały prowadzą ogień do celów powietrznych w miarę osiągania gotowości lub zajmują miejsca w ukryciach.

Po sygnale powiadamiającym o skażeniach żołnierze zajmują miejsca w ukryciach (wozach bojowych) i zakładają indywidualne środki ochrony. Zabiegi sanitarne i specjalne z zasady przeprowadza się poza rejonem rozmieszczenia pododdziałów.

W wypadku użycia przez przeciwnika środków zapalających (powstania pożarów) wyprowadza się sprzęt bojowy (pojazdy) i stany osobowe z rejonów zagrożonych, pododdział dyżurny przystępuje do lokalizacji i gaszenia. W razie większych pożarów do gaszenia mogą być angażowane całe pododdziały.

W razie zagrożenia (wykonania) ataku przez przeciwnika naziemnego pododdziały wychodzą na wyznaczoną pozycję i przygotowują się do odparcia go. Ubezpieczenia wytrwale utrzymują zajmowane pozycje i zabezpieczają rozwinięcie oraz wejście do walki sił głównych.

Pluton zmechanizowany w rejonie rozmieszczenia może znajdować się w rejonie rozmieszczenia kompanii oraz wykonywać zadania związane z ubezpieczeniem postoju (działać jako czata).

Drużyna zmechanizowana w rejonie rozmieszczenia może znajdować się w rejonie rozmieszczenia plutonu, a ponadto wykonywać zadania związane z ubezpieczeniem bezpośrednim rejonu.

Zasady działania ubezpieczeń postoju oraz bezpośrednich są przedstawione w rozdziale dotyczącym zabezpieczenia bojowego - ubezpieczenie.

Z chwilą opuszczenia rejonu rozmieszczenia przez pododdziały, ubezpieczenia bezpośrednie kończą wykonywanie zadań bezpośrednio przed wyprowadzeniem pododdziału. Ubezpieczenia postoju likwiduje się po opuszczeniu rejonu przez wszystkie pododdziały.

Rozpatrując problematykę przemieszczania i rozmieszczania pododdziałów można przewidywać, że działania te nabierać będą coraz bardziej cech walki, starcia z przeciwnikiem. Możliwości oddziaływania środkami walki uczynią z przemieszczania rodzaj bojowego przebijania się z jednego rejonu do drugiego, a z rozmieszczania pododdziałów w rejonach – rodzaj obrony.

W odniesieniu do przemieszczania można ponadto przewidywać dalsze radykalne zmniejszenie przydatności przewozów transportem kolejowym i wodnym na korzyść przewozów (przerzutów) pododdziałów drogą powietrzną. Wzrośnie intensywność i częstotliwość przemieszczeń, zmniejszy się natomiast czas przebywania w jednym rejonie.

Stoją na zbiórce po objaśnieniu tematu przez instruktora przystępują do ćwiczeń praktycznych

6.

Regulowany zmianą w grupach