JOSE H. PRADO FLORES

„Jak ewangelizowAC ochrzczonych”

Rozdział 1

CZTERY NIEZBĘDNE WARUNKI

              Tak samo jak istnieją cztery podstawowe punkty, tak są też cztery wymagania, aby stać się ewangelistą, a później formatorem ewangelistów. Bez nich lektura i studium tej książki byłyby niczym ziarno, które nie wydało spodziewanego plonu, gdyż nie padło na przygotowana ziemię. Te cztery wymogi stanowią niezastąpioną podstawę wszelkiej ewangelizacji.

EWANGELISTA POTRZEBUJE

- doświadczenia zbawienia

- zapału do głoszenia Ewangelii

- zdolności oceny rzeczywistości

- życia wg Ewangelii

1.       DOŚWIADCZENIE ZBAWIENIA

Nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli. (Dz 4, 20)

              Pierwszym wymogiem każdego ewangelisty jest wcześniejsze osobiste doświadczenie zbawienia. Nie wystarczy mieć wielką wiedzę, stopień naukowy z teologii, czy pełnić funkcję w Kościele. Trzeba narodzić się na nowo, jak domaga się Jezus od mędrca Nikodema (J 3, 3)

              Ewangelista nie jest nauczycielem, ale świadkiem; głosi Jezusa Zbawiciela i składa świadectwo o tym, co widział i słyszał. Nie tylko wie, że Bóg jest miłością, ale przeżył osobiste i niepodważalne doświadczenie bycia umiłowanym bezwarunkowo. Już wcześniej spotkał się z Jezusem, uznał Go za swego Zbawiciela i Pana całego swego życia i ogłosił to. Duch Święty wycisnął na nim niezniszczalną pieczęć. Jeśli głosi, że Jezus zbawia, to dlatego, ze już wcześniej przeżył to osobiście.

              Tylko ten, kto posiadł doświadczenie zbawienia, może składać świadectwo o skuteczności mocy Ewangelii. (Mk 5, 19)

2.       ZAPAŁ DO GŁOSZENIA EWANGELII

Gorliwość o twój dom pożera mnie. (J 2, 17)

              Zapał do głoszenia Ewangelii jest tęsknotą za tym, aby Jezus Chrystus został poznany, umiłowany i aby służyli Mu wszyscy ludzie. Jest on zarazem zatroskaniem, by człowiek zyskał większą godność, większą wolność i aby w większym stopniu stał się człowiekiem.

              Zapał do głoszenia Ewangelii jest nieubłagalnym żarem serca, którego nie można ugasić i który usiłuje zapalić innych. Jest jak zaostrzony miecz, którego nie powstrzyma żadna trudność, dopóki nie zasieje w świecie ziarna Słowa Bożego. Jest jak usta proroka, które nie ustępują pod naciskiem ludzkich względów, zniewalających struktur, czy też strachu kryjącego się pod maską roztropności.

              Zapał ten winien przemieniać się w pasję, która przedkłada pracę ewangelisty nad wszelką inną sprawę w jego życiu. Jeszcze więcej: konieczna jest obsesja polegająca na tym, że jedyną ważną rzeczą jest głoszenie Osoby, życia i nauczania Jezusa oraz wprowadzanie Królestwa sprawiedliwości i pokoju na tym świecie.

              Ta właśnie gorliwość przepełniała Pawła, kiedy wykrzyknął: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9, 16) i to właśnie ona uzdalniała go do znoszenia wszelkich przeciwności, o których opowiada nam w 2 Kor 11, 23-29)

3.       ZDOLNOŚĆ OCENY RZECZYWISTOŚCI

Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje. (J 10, 14)

              Tak jak dobry pasterz zna każdą ze swych owiec i woła je po imieniu, tak każdy dobry ewangelista musi być wrażliwy na sytuację życiową ludzi, grup i społeczności, które ewangelizuje. Inaczej nie uda mu się zakorzenić Ewangelii głęboko i pozostanie ona jak lakier, który nie przenika w głąb. Jeśli nie podchodzi się do człowieka zarówno od strony planu Bożego, jak i od strony jego cech historycznych, społecznych i kulturowych ewangelizacji zagraża to, że przemieni w człowieku ośrodka podejmowania decyzji, ani też wartości i zasad rządzących społeczeństwem

              Rozdział 16 Listu do Rzymian jest wspaniałym świadectwem ewangelisty, który znał daną wspólnotę, zanim zaczął ją ewangelizować.

4.       ŻYCIE EWANGELIĄ

[…] abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani. (Ef 4, 1)

              Oczywiste jest, ze styl życia ewangelisty determinuje przekazywane przez niego orędzie, czy to dodając do niego dodatkową wartość, czy też dyskredytując je. Ewangelista nie jest zimnym przekaźnikiem jakiejś propagandy, ale wcieleniem swego przesłania. Przez to sam, dzięki swemu stylowi życia, staje się częścią swego orędzia.

              To wymaga od niego, by głęboko wierzył w to, co głosi i żył zgodnie z tym, w co wierzy. Ewangelizujący nie jest propagandzista. Żyje zgodnie z przesłaniem, które przekazuje.

              Jeśli nie zachodzi zgodność życia z orędziem, to orędzie traci wartość i jest źle interpretowane, ponieważ nie można liczyć na to, ze inni uwierzą w to, czego ewangelista nie wyznaje.

              Paweł, jako że żyje tym, co głosi, ma odwagę powiedzieć: Bądźcie naśladowcami moimi, tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa ( 1 Kor 11,1).

Refleksja 1

·          Któremu z tych warunków poświeciłeś w swoim życiu najwięcej uwagi?

………………………………………

·          Do którego przywiązywałeś najmniejszą wagę?

………………………………………

Rozdział II

KERYGMA I KATECHEZA

              Poniższy fragment obfituje w elementy ewangelizacji:

Wstań i idź około południa na drogę, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy: jest ona pusta - powiedział anioł Pański do Filipa.

A on poszedł. Właśnie wtedy przybył do Jerozolimy oddać pokłon Bogu Etiop, dworski urzędnik królowej etiopskiej, Kandaki, zarządzający całym jej skarbcem,

i wracał, czytając w swoim wozie proroka Izajasza.

Podejdź i przyłącz się do tego wozu - powiedział Duch do Filipa.

Gdy Filip podbiegł, usłyszał, że tamten czyta proroka Izajasza: Czy rozumiesz, co czytasz? - zapytał.

A tamten odpowiedział: Jakżeż mogę /rozumieć/, jeśli mi nikt nie wyjaśni? I zaprosił Filipa, aby wsiadł i spoczął przy nim.

A czytał ten urywek Pisma: Prowadzą Go jak owcę na rzeź, i jak baranek, który milczy, gdy go strzygą, tak On nie otwiera ust swoich.

W Jego uniżeniu odmówiono Mu słuszności. Któż zdoła opisać ród Jego? Bo Jego życie zabiorą z ziemi.

Proszę cię, o kim to Prorok mówi, o sobie czy o kimś innym? - zapytał Filipa dworzanin.

A Filip wychodząc z tego /tekstu/ Pisma opowiedział mu Dobrą Nowinę o Jezusie.

W czasie podróży przybyli nad jakąś wodę: Oto woda - powiedział dworzanin - cóż przeszkadza, abym został ochrzczony?

Odpowiedział Filip: Można, jeśli wierzysz z całego serca. Odparł mu: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym.

I kazał zatrzymać wóz, i obaj, Filip i dworzanin, zeszli do wody. I ochrzcił go.

(Dz 8, 26-38)

Refleksja 2

·          Przepisz z powyższego tekstu trzy zdania, które ukazują główne elementy ewangelizacji i wyjaśnij, dlaczego są one tak ważne.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

·          Przepisz najważniejsze słowo z tego tekstu

………………………………………

·          Gdybyś miał 10 minut na ewangelizację jakiejś osób w trakcie jazdy autobusem, co je powiesz? Wymień podstawowe punkty.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

1.       KOLEJNE FAZY EWANGELIZACJI

Ewangelizacja jest pojęciem szerokim i złożonym. Zawiera różne elementy, które trzeba odróżnić. Po pierwsze, przez ewangelizację należy rozumieć wszelką działalność, zarówno Jezusa, jak i Kościoła. Każde działanie Kościoła jest ewangelizacją, które polega na głoszeniu, celebrowaniu oraz życiu misterium zbawienia.

W sposób systematyczny można następująco podzielić ewangelizacyjny trud:

Ewangelizacja:

Profetyczna:

Słowo głoszone

ustne głoszenie Dobrej Nowiny

Kapłańska:

Słowo celebrowane

liturgia, pamiątka zbawczego dzieła

Królewska:

Słowo przeżywane

Wprowadzenie Królestwa Bożego na ziemi

              Nasz opis ograniczy się do ewangelizacji profetycznej, która głosi dzieło zbawcze, dokonane przez Jezusa Chrystusa, za pomocą skutecznych słów i świadectwa życie.

2.       DWA RÓŻNE, LECZ KOMPLEMENTARNE ETAPY

W integralnym procesie przekazywania Dobrej Nowiny winniśmy jasno odróżnić dwa kolejne, komplementarne i wzajemnie od siebie zależne momenty:

-           pierwsze głoszenie Dobrej Wiadomości: kerygma.

-           stopniowe nauczanie wiary: katecheza.

Pomiędzy kerygmą a katechezą istnieją głębokie relacje, ale jednocześnie dostrzegamy miedzy nimi różnice logiczne, które wypada wskazać, w celu ich lepszego określenia. Są to dwa kolejne kroki, które są niezbędne w procesie przekazywania Dobrej Nowiny. Kerygma jednak zawsze poprzedza katechezę

              Jeśli kerygmę przedstawimy jako mocne uderzenie w dzwon, to katecheza będzie jego dźwiękiem, rozchodzącym się w czasie i przestrzeni. Każdy dzwon ma swoje brzmienie, a jego dźwięk brzmi zawsze tak samo. Dlatego też katecheza jest przedłużeniem orędzia kerygmatycznego. Nie jest zimną doktryną ani nauką teoretyczną, lecz rozwinięciem i pełnią nowego życia, przyniesionego przez Jezusa. Życie udzielane jest nam dzięki wierze, będącej odpowiedzią na orędzie kerygmatyczne. Życie w obfitości przychodzi jednak w całej pełni poprzez katechezę przeżywaną w wierze. Z tego powodu linia oddzielająca katechezę od kerygmy nie jest ciągła, lecz przerywana.