Rodzina rozbita, samotni rodzice.pdf

Cena 4,50 zł

VAT 0% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 4 (34)

kwiecień

2010

miesięcznik dla rodziców

Postawiliśmy

na Jezusa

i Maryję

Samotnie,

ale razem?

Temat numeru:

Rodzina rozbita

– samotni rodzice

dzieje się wciąż – gdy zmartwychwstajemy z Nim:

– ze zbytniego zamartwiania się o to,

co mniej ważne

– z grzechów, co czynią martwymi nasze dusze

i nadzieje

– z patrzenia na wszystko w cieniu umierania

– z obojętności wobec tych, których mamy kochać

– z nudy, co jest powolnym umieraniem

radości serc

do tętnienia w nas Bożej łaski, ożywiającej

nadziei, wzajemnej radości serc i zaufania

Bożej Opatrzności na przekór przeciwnościom!

Tego życzymy Wam i sobie samym!

Redakcja

Spis treści

Poczciwy człowiek

Krystyna Sztramska

str. 2

Kiedy dwoje się rozwodzi…

s. M. Urszula Kłusek SAC

str. 4

Kryzys sakramentalnego małżeństwa…

ks Marek Dziewiecki

str. 6

Dlaczego rozwód nie jest rozwiązaniem

Jacek Pulikowski

str. 8

Rodzina w stanie rozpadu…

bp Stanisław Stefanek TChr

str. 10

Dwa oblicza rodzicielstwa po rozwodzie

Izabela Barton-Smoczyńska

str. 12

Zgadujące oczy

br. Tadeusz Ruciński

str. 14

Niepełna rodzina to niepełne wychowanie

Beata Krasoń

str. 18

Dziecko a rozwód

Ewa Kaczmarczyk

str. 21

Czyj, czyja jestem?

Anna Lipska

str. 24

Nie poza Kościołem

wywiad z ks. Janem Pałygą

str. 27

Uczyć je życia na nowo

świadectwo

str. 28

Postawiliśmy na Jezusa i Maryję

wywiad z J. i Z. Gąsiewskimi

str. 30

Głoszą prawdę o rodzinie

Katarzyna Cegielska

str. 32

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie gra czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly @ loretanki.pl

Redakcja: tel./fax: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

Zmartwychwstanie Jezusa i nasze

dzieje się wciąż – gdy zmartwychwstajemy z Nim:

SAMOTNIE, ALE RAZEM?

Samotny rodzic to temat trochę niezręczny, ale i otwarta rana. Trudno wtedy

mówić (choć ogólnie mówić trzeba) o tym, jakim złem i pokrzywdzeniem mał-

żonków i dzieci są rozwód i rozbicie rodziny tam, gdzie to już się stało i… się

nie odstanie. Jeśli więc już mamy mówić, to właśnie po to, by wiedzieć, co i jak

jeszcze można ratować, leczyć, jak wspomagać czy uzupełniać owego rodzica,

który sam wszystkiemu podołać nie zdoła. A tych jest i będzie wokół nas coraz

więcej. O nich też przypomniał Jan Paweł II w „Liście do rodzin”, włączając

ich w listę ludzi, o których kiedyś zapyta nas Jezus podczas egzaminu ze zwykłej

ludzkiej wrażliwości i miłości. Zamiast więc narzekać na plagi społeczne z tym

związane, dobrze byłoby pomyśleć i porozmawiać o tym, komu i jak można

pomóc, by ulżyć w osamotnieniu i nadmiernym ciężarze, a jednocześnie samemu

sobie dać szansę na poszerzenie serca, bez odwoływania się do instytucji, fundu-

szów lub czyichś w tym względzie powinności. A możliwości ma każdy z nas,

bez względu na stan czy zamożność. Wystarczą czasem „zgadujące oczy i serce”,

by komuś było mniej samotnie i obco wśród swoich.

Pisząc o tym, zachęcamy i pozdrawiamy Was serdecznie!

Redakcja

Krystyna Sztramska

Poczciwy człowiek

Od kiedy Dominika przedstawiła ojcu Grze-

sia, atmosfera w domu stała się nie do wytrzy-

mania. Nie było dnia bez wymówek, złośliwych

uwag, krytykowania.

– Wybij sobie Grzegorza z głowy – ojciec

wpadał w furię, gdy Dominika zaczynała roz-

mowę o przyjacielu. Dziś też się wściekł, gdy do-

wiedział się, że młodzi wybierają się na koncert

znanego rockmana.

– Czy wiesz, co króluje na takich wielkich

imprezach? Alkohol, narkotyki i seks!

– Gdyby każdy miłośnik muzyki popadał

w nałogi, to świat byłby pełen życiowych rozbit-

ków – zdenerwowała się.

– Zło czai się podstępnie jak złodziej. Twój

Grzegorz też świętym nie jest!

– Dlaczego ty go tak nie lubisz? Za to bęb-

nienie na kotłach?

– Facet powinien się zajmować czymś po-

ważnym, pożytecznym. A on ma fiu-bździu

w głowie.

– Czy ty nie jesteś o niego zazdrosny?

Ojciec żachnął się, zaczął nerwowo spacero-

wać po pokoju.

– Boję się o ciebie. Twoje imprezy, dyskoteki

nie wróżą niczego dobrego.

– Mama też lubiła zabawę i taniec. Te pu-

chary w jej pokoju to przecież nagrody z kolej-

nych turniejów. Jej niczego nie broniłeś.

Ojciec pobladł nagle jak opłatek.

– Nie mówmy o matce – zakończył temat.

Odwrócił się do niej plecami.

– Chcę o niej mówić! – rzuciła mu zaczepnie.

– Bardzo mi jej brak. Mama by mnie rozumiała.

Ty p o t r a sz tylko krzyczeć. Nienawidzę cię.

Wybiegła z pokoju, powstrzymując łzy. Ni-

gdy się z ojcem nie dogada, nigdy!

– Mogłabyś mi pomóc? – jakaś kobieta za-

czepiła ją przy bramie.

Nie miała ochoty na przygodne towa-

rzystwo.

– Szukam grobu przyjaciółki sprzed lat –

zmartwiony głos kobiety kazał się Dominice

zatrzymać. – Ewa Wojciechowska. Była kiedyś

tancerką. Młodo zmarła.

Dominika zadrżała z wrażenia. Ta kobieta

pytała o jej matkę.

– Pani też tańczyła?

– Nie, ja śpiewałam. Ale to Ewunia miała

prawdziwy talent. Robiła fantastyczne piru-

ety, podskoki. Biletów na jej występy zawsze

brakowało.

– Jej męża też pani znała?

– Oczywiście, bywałam tam u nich kilka

razy. Franciszek to był taki poczciwy człowiek.

Bo wiesz, ona obracała się w wielkim świecie,

jeździła na występy po całej Polsce, a on siedział

w domu z małą. Umiał się nią opiekować lepiej

niż niejedna matka.

– Jaka ona była?

– Ta mała? Śliczna dziewczynka. Chodziła

za ojcem jak mały psiaczek. Niczego nie potra ł

jej odmówić.

– Ta pani przyjaciółka – jaka była?

– A, Ewunia. No cóż, jak każda artystka,

zdolna, pracowita i bardzo ambitna. Ale za bar-

dzo lubiła alkohol i mężczyzn. Ten wypadek

też nie był wcale potrzebny. Często jeździła na

rauszu.

– Gdyby nie ten tragiczny wyjazd, byłaby

z nimi. Z tym Franciszkiem i jego córeczką – Do-

minika chciała usłyszeć coś dobrego o mamie.

– Może. Choć ją ciągnął wielki świat. Bar-

dziej kochała taniec niż własną rodzinę.

Dominika odwróciła się gwałtownie, puściła

rękę nieznajomej.

– Muszę już iść! – zawołała i ruszyła ku

cmentarnemu wyjściu.

Biegła prawie, chcąc jak najszybciej znaleźć

się na cmentarzu, przysiąść na ławeczce przy ma-

mie, wypłakać się jej, wyżalić.

Kobieta patrzyła za nią, nic nie rozumiejąc. Póź-

niej skierowała się ku sosnowej alejce. Chyba gdzieś

tu spoczywała jej dawna przyjaciółka.

Już na korytarzu Dominika usłyszała podnie-

sione głosy. Boże! To chyba ojciec z Grzegorzem.

Nowa awantura była jednak nie do uniknięcia.

– Chodź, chodź – ojciec otworzył jej drzwi –

i zrób nam herbaty. Muszę jeszcze z tym twoim

Grzesiem pogadać. Ty wiesz, że on zna się świet-

nie na pisaniu programów w PHP, a ja się tego do-

piero uczę? – ojciec opowiadał jej o tym z dziwnym

zachwytem.

Stała, mrugając ze zdumienia oczami.

– A koncert? – przypomniała mu plany na

wieczór.

– Może innym razem? – zapytał z nadzieją

w głosie.

Popatrzyła w jego roziskrzone oczy. Przytuliła

się do niego jak za dawnych lat.

– Już dobrze, kwiatuszku – szepnął wzruszony

– też bardzo cię kocham. A ten twój Grzegorz…

to całkiem porządny gość…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: