Prawda i szczerość w wychowaniu.pdf

Cena 4,80 zł

VAT 5% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 3 (45)

marzec

2011

miesięcznik dla rodziców

Temat numeru:

Prawda

i szczerość

w wychowaniu

Spis treści

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie gra czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly@loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

GŁOS MYŚLOM KŁAMIE?

Milej się kłamstwem usypiać i łudzić, niż prawdzie dać się obudzić. Zwłaszcza gdy

kłamstwo przestaje się tak nazywać, gdy jest ono poręczne, narzucające się, wygodne,

„niewinne”, powszechne… A jaka praw da miałaby nas obudzić?

Najgorszą trucizną w wychowaniu jest zakłamanie, bo niszczy duszę – czyli

wszelkie ćwierć- i półprawdy o sobie, o innych, o świecie; posługiwanie się kłam-

stwem interesownie, tchórzliwie, cynicznie.

Dziecko może skłamać, ale nie może kłamać, zwłaszcza przeciw komuś. Może

czasem coś zmyślić, ale nie zmyślać notorycznie. Dziecko powinno być uczone

odróżniania prawdy od kłamstwa odważnie i szczerze.

Trzeba bronić się przed kłamstwem cudzym i własnym może według tej

powiastki:

Do mędrca Sokratesa wpada znajomy i w drzwiach już mówi: „Słuchaj, Sokra-

tesie, co ja ci opowiem!”. Ale Sokrates przerywa mu, mówiąc: „Przesiej jednak to

przez trzy sita”. Tamten zdumiony pyta: „O jakich sitach myślisz?”. Na to mędrzec:

„Pierwsze sito – czy to, co chcesz mi powiedzieć, jest dobre?”. Znajomy: „Ależ skąd,

wręcz odwrotnie!”. Sokrates dalej: „Drugie sito – czy ta wiadomość jest prawdziwa?”.

Znajomy trochę zmieszany: „Nooo, nie zdążyłem sprawdzić, ale czy to takie ważne?”.

Sokrates ciągnie dalej: „Czy to jest konieczne, abyś mi mówił?”. Znajomy: „Nooo,

niekoniecznie, ale wszyscy już o tym mówią”. Wtedy Sokrates: „Jeśli nie jest to dobre,

prawdziwe i konieczne, to po co chcesz mi zatruwać tym myśli i serce?”.

Nie podziwiania prawdy więc sobie życzmy, ale życia nią.

Redakcja

Fot.:

www.sygnalytroski.pl

Krystyna Sztramska

Niewinne

kłamstwo

Dzwonek u drzwi odezwał się nagle z taką

siłą, jakby ktoś włączył alarm. Justyna pod-

niosła się z trudem z kanapy. Na progu stał jej

ukochany wnuk. Jego mina jednak nie wróżyła

niczego dobrego.

– Coś się stało? – Justyna zapytała z lękiem

w głosie.

– Mama znów nie chce dać mi pieniędzy.

A ja chciałbym z kolegami na wycieczkę w góry

pojechać – wyjęczał dramatycznie.

Justyna westchnęła ciężko. Jacek coraz czę-

ściej wpadał do niej po pieniądze. Ale skoro

własna matka nie może…

– Ile potrzebujesz? – zapytała z troską.

– Dwieście złotych…

– Tak dużo? – zdziwiła się, ale podreptała

do kuchni.

Dobrze, że w puszce po kawie miała trochę

odłożonych pieniędzy na węgiel.

– Kochana jesteś – chłopcu od razu roz-

iskrzyły się oczy, chwycił banknot i ze zwycię-

ską miną ruszył ku wyjściu.

– Tylko nie mów nic mamie, byłoby jej przy-

kro – Justyna poprosiła go o dyskrecję.

– Jasne, babciu, ale teraz muszę lecieć wpła-

cić te pieniądze. Pani powiedziała, że dziś osta-

teczny termin, więc sama rozumiesz…

Szkatułka po biżuterii mamy robiła się coraz

pełniejsza. Jeszcze kilka wizyt u babci i będzie

mógł sobie kupić nowy komputer.

– Skąd masz tyle pieniędzy? – głos mamy

poraził go jak piorun.

Jacek z trzaskiem zamknął szkatułkę.

– To nie moje – wykrztusił, zasłaniając

szkatułkę rękami – to klasowe. Chcemy kupić

piłki i koszulki dla klubu – skłamał, czerwie-

niąc się jak burak.

Mama popatrzyła na niego podejrzliwie, ale

chyba mu uwierzyła.

– Dobrze, że jesteś – powiedziała – pomo-

żesz mi przynieść prowiant. Tylko weź ze sobą

rower. Ostatnio tak się zdźwigałam, że rąk nie

czułam.

– Mamo! – wyjęczał, patrząc na nią bła-

galnie. – Jak mnie chłopaki zobaczą z tymi

pakunkami zawieszonymi na rowerze, spalę się

ze wstydu.

– Nie trzeba zwracać uwagi na ludzi. Gdy-

bym nie skłamała kierowniczce, że Kwietni-

kowa kradnie, to ona by siedziała na kasie,

nie ja.

– Praca to co innego – Jacek zastanawiał się

głośno – ale nie jesteśmy tacy biedni, żeby do

opieki po jedzenie chodzić.

Mama wzruszyła ramionami.

– To prawda, że tata za granicą zarabia dużo.

Ale o tym nikt nie musi wiedzieć. I skoro się

należy, to trzeba brać. Wtedy będziemy mogli

więcej na samochód odłożyć. Takie małe kłam-

stwa nikomu nie szkodzą, w końcu jak nie my,

to ktoś inny z tej pomocy skorzysta.

Jacek skinął głową. Argumenty mamy od

dawna trafiały mu do przekonania. Dlatego

okłamywał babcię. Nauczył się, że niewinnym

kłamstwem można osiągnąć wiele korzyści.

Już kupił sobie magnetofon i za chwilę na jego

biurku stanie nowy komputer. Mamę zbajeruje,

że wygrał go w jakimś konkursie, a babcia jest

taka łatwowierna, że na pewno nigdy się nie

kapnie. Jacek przeciągnął się błogo. Z kłam-

stwem naprawdę dobrze można się urządzić…

Jacek wrócił ze szkoły głodny jak wilk.

– Jest obiad?! – krzyknął od progu, ale od-

powiedziała mu tylko cisza.

Za to na kuchennym stole czekała na niego

kartka. „Babcia w szpitalu, przyjdź, czeka na

ciebie” – przeczytał, czując, jak mu serce pod-

chodzi do gardła. Chwycił tylko suchą kromkę

i wybiegł z domu. Babcia nigdy nie chorowała,

a tu nagle ten szpital. Spocony wpadł na salę.

Babcia leżała nieruchomo podłączona do dziw-

nych aparatów. Jej blada twarz była prawie nie-

widoczna na tle białej poduszki.

– Co jej jest? – Jacek zapytał siedzącą przy

łóżku matkę.

– Lekarz mówi, że jest wycieńczona, wy-

głodzona, ma silną anemię i zapalenie płuc. Po-

dobno w mieszkaniu było bardzo zimno.

Myśli w głowie Jacka zaczęły szaleć jak hu-

ragan. To przez niego babcia zachorowała, przez

jego kłamstwa. Oddała mu wszystkie pieniądze,

wszystkie oszczędności. Jedzenia nie kupowała.

Na węgiel nie miała…

– Babciu, ja ci wszystko zwrócę, wszystko

wytłumaczę – szeptał, gładząc babcię po szczu-

płej dłoni.

Babcia otworzyła oczy, odszukała go wzro-

kiem, uśmiechnęła się. Jacek odetchnął z ulgą.

Może nie jest jeszcze za późno na szczerą roz-

mowę, może babcia zrozumie, wybaczy.

– O co tu chodzi? – matka przyglądała mu

się podejrzliwie.

– O to, że już nigdy babci nie okłamię – Ja-

cek wyrzucił z siebie obietnicę jak słowa przy-

sięgi. – W ogóle nikogo już nie okłamię – do-

dał, czując w sercu niezwykły spokój i ulgę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: