Dzieci buntu czy ucieczki.pdf

Cena 4,80 zł

VAT 5% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 6 (48)

czerwiec

2011

miesięcznik dla rodziców

Granice

posłuszeństwa

i nieposłuszeństwa

Zbuntowani

niewolnicy

Dzieci buntu

czy ucieczki?

Temat numeru:

Spis treści

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie graiczne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly@loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

ZBUNTOWANI

I… FANI

Jak tu być teraz staroświeckim rodzicem, wychowawcą, duchownym, który z troską

i coraz ciszej powtarza dzieciakom: „Uważaj”, „Pamiętaj”, „Nie wolno”, gdy coraz

głośniejszy przekaz z mediów brzmi: „Idź na całość!”, „Zapomnij się!”, „Nie wolno

mówić: nie wolno!”? Jednocześnie te zdalnie buntowane dzieciaki wdraża się do śle-

pego posłuszeństwa modzie, mediom i reklamie, czyli zbuntowanych przeciw jednym

czyni się fanami („fan” to pochodna od „fanatyka”) drugich. I jak owe dzieciaki mają

się w tym połapać? Może poprzez naukę rozróżniania, że jest:

Sprzeciw naturalny – istotny dla dojrzewania, gdy dziecko musi świadomie

czemuś się sprzeciwić, coś odrzucić, coś zanegować, żeby coś świadomie przyjąć

i być temu posłusznym i wiernym.

Bunt „na przekór”, „na złość”, „z bezsilności” , z którego trzeba wyrastać,

który trzeba oswajać i z którego trzeba wywieść coś dobrego, by nie zostać bun-

townikiem bez powodu.

Negacja, ucieczka, nihilizm – które wszystko przekreślają, nic nie tworzą,

wpędzają w pustkę, w rozpacz, w samozniszczenie.

Nie można zapomnieć, że ulubieńcami Boga są nonkonformiści, niespokojni artyści,

dzielni prorocy, ale chyba nie zakrzepłe w swym zbuntowaniu podstarzałe dzieciaki,

które mówią „nie” wszystkiemu, nawet nie wiedząc już, czemu.

W tym rozróżnianiu chcemy Wam trochę pomóc.

Redakcja

Fot.: M Borawska

www.sygnalytroski.pl

Krystyna Sztramska

Twarz anioła

Zegar na ścianie wskazywał godzinę

piętnastą, a Grzesiek dopiero przeciągał

się po męczącym śnie. Ale trudno wstać

wcześniej, gdy z libacji wróciło się dopiero

nad ranem. Powłócząc nogami, poszedł

do łazienki. Za chwilę wrócą starzy z Ma-

rianką i znów zacznie się trucie, dlaczego

nie był w szkole, z kim się włóczy po nocach

i jak sobie wyobraża swoją najbliższą przy-

szłość. Nie czuł się dobrze, bolała go głowa

i suszyło w gardle. Spojrzał na wiszące

nad umywalką lustro. Opuchnięta twarz,

podkrążone oczy, strąki tłustych włosów

czyniły go dużo starszym i brzydszym, niż

był w rzeczywistości. Nagle usłyszał prze-

kręcany w drzwiach klucz. Najszybciej jak

mógł poczłapał do swojego pokoju.

– Jezu – piskliwy głos matki wywiercił

mu w głowie dziurę – jak tu cuchnie! Grze-

siek, ty znowu piłeś!

Marianka ostentacyjnie zatkała nos.

– Musimy poważnie pogadać – ojciec

chwycił za klamkę, ale drzwi do pokoju

syna były zamknięte.

Grzesiek udał, że nie słyszy. Sięgnął po

pilota. Hałaśliwa muzyka rozlała się głoś-

nym łoskotem po całym mieszkaniu.

– Nałóż słuchawki! – matka już dosta-

wała furii. – Po to ci je kupiłam!

Ale Grzesiek jeszcze bardziej podkręcił

głośniki. Niech matka nie myśli, że jej po-

słucha. Że będzie nim rządzić tak jak kie-

dyś. Skończyło się. Ojcu też nie pozwoli się

już więcej tknąć.

Grzesiek skulił się na swym tapczanie.

Pamięta tamten dzień, gdy ojciec wlał mu

po raz pierwszy. Marianka właśnie skoń-

czyła trzy lata i ojciec w przypływie radości

podrzucał ją do góry, z zachwytem patrząc

na jej jasną twarz i rozrzucone wokół twarzy

złociste włosy. Marianka śmiała się dźwięcznie,

a on czuł, jak ściska mu się z zazdrości serce.

– Tato, teraz ja – prosił, ciągnąc ojca za no-

gawkę spodni.

– Duzi chłopcy już się tak nie bawią – po-

wiedział ojciec i odepchnął go od siebie.

Grzesiek kopnął go wtedy pierwszy raz

i pierwszy raz ojciec sprawił mu prawdziwe

manto. Od uderzeń paska Grześkowi popękała

skóra, a on czuł, jak wraz z nią popękało mu

małe dziecięce serce.

– Grzesiek – nerwowy głos ojca wyrwał go

z nieprzyjemnych wspomnień – otwórz zaraz te

cholerne drzwi!

Wojskow y but stojący przy tapczanie Grześka

pofrunął nagle w kierunku ojca. Trafiona nim

szyba rozpadła się na drobne kawałki.

– Ty gówniarzu! – ojciec wpadł w szał. – Jak

cię dorwę, to popamiętasz!

– Tylko mnie rusz – Grzesiek doskoczył do

ojca ze ściśniętymi pięściami.

– Nie bij taty – Marianna podbiegła do bra-

ta, chwyciła go za łokieć.

Grzegorz złagodniał. Opuścił dłonie. Spoj-

rzał w niebieskie oczy siostry. A później na jej

jasne długie włosy. I wtedy wstąpił w niego zły

duch. Grzesiek już wiedział, jak zranić ojca, jak

sprawić ból matce. W jego rękach nie wiadomo

skąd pojawiły się nożyczki.

– Grzegorz! – krzyknęła zrozpaczona matka.

Ale było już za późno. Pierwszy pukiel ja-

snych włosów upadł miękko na podłogę…

– Przepraszam – wyszeptał, zagryzając wargi

aż do krwi – nie chciałem cię skrzywdzić.

– Nic się nie stało – wyszeptała, oplatając

rękami jego szyję – włosy odrosną, a ty się zmie-

nisz, prawda?

Skinął głową, jakby dana siostrze obiet-

nica była czymś naturalnym, niewymagającym

wysiłku. I nagle poczuł, jak z jego serca spada

ogromny ciężar. Po policzku spłynęła mu łza.

– Nie płacz – szepnął mu ten jego aniołek,

przytulając się do niego.

Małe serce zabiło radośnie tuż przy jego, już

prawie dorosłym.

Westchnął głęboko, czując, jak zapada się

w spokojny sen. Nie widział już więc, jak do

pokoju weszło dwoje ludzi, z czułością patrząc,

jak mała dziewczynka o twarzy anioła przytula

się do wyrośniętego nastolatka, o którym chyba

trochę zapomnieli, że też jest ich dzieckiem.

Grzesiek leżał skulony na sw ym tapczanie jak

nieżywy. Wciąż miał przed oczami przerażoną

buzię siostry. Marianka mu tego nie wybaczy.

Z jękiem odwrócił się na drugi bok. Jego dusza

było tak obolała jak jeszcze nigdy w życiu.

– Nie martw się – mała, ciepła ręka pogłas-

kała go delikatnie po głowie.

Uchylił opuchnięte powieki. Zobaczył przed

sobą drobną twarzyczkę okoloną króciuteń-

kimi, prawie białymi włosami. Jak u aniołka na

obrazkach.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: