Cussler Clive - Sahara.pdf - Kolekcja.Selene

Clive Cussler

Sahara

Przekład Joanna i Witold Kalinowscy

Z wyrazami głębokiej wdzięczności dla ekspertów w dziedzinie chemii skażeń środowiskowych,

dra Hala Stubera i firmy James P. Walsh & Associates, Boulder, Colorado - za odrzucenie

wszelkich szkodliwych śmieci i utrzymanie mojej wyobraźni w dopuszczalnych granicach.

Richmond, Virginia, 2 kwietnia 1865

Szpaler śmierci

W widmowej przedwieczornej mgle wyglądał jak potworna bestia wyłaniająca się z pierwotnego

szlamu. Niska, przysadzista sylwetka odcinała się złowieszczą czernią na tle drzew znaczących linię

brzegu. Ludzie poruszali się jak duchy w niesamowicie żółtym świetle latarń. Wilgoć osiadała na

szarych, stromych blachach i ściekała ciężkimi kroplami w ospały nurt James River.

Ustawiony dziobem w dół rzeki, Texas naprężał cumy niczym pies myśliwski, niecierpliwie

czekający, kiedy wreszcie spuszczą go ze smyczy. Na razie jednak stalowe klapy szczelnie

zasłaniały otwory strzelnicze, a sześciocalowy pancerz kazamaty nie nosił żadnych śladów walki.

Jedynie biało-czerwony proporzec na maszcie za kominem, zwisający bezwładnie w ciężkim,

wilgotnym powietrzu, wskazywał, że jest to okręt wojenny Floty Skonfederowanych Stanów.

Szczurom lądowym mógł wydawać się brzydki i niezgrabny, ale marynarze potrafili ocenić jego

niezwykłą klasę i szczególną urodę. W potężnej, groźnej bryle odczytywali tragiczne przeznaczenie

okrętu: rejs ku zagładzie - po krótkim, ale wspaniałym, wiekopomnym momencie chwały.

Na odsłoniętym pokładzie dziobowym komandor Mason Tombs wyciągnął z kieszeni dużą

niebieską chustę I starł wilgoć, która przeniknęła pod ciasny kołnierz munduru. Załadunek

przebiegał wolno, stanowczo zbyt wolno. Texas musiał wykorzystać każdą minutę nadchodzącej

nocy, by wymknąć się bezpiecznie na otwarte morze. Tombs z niepokojem patrzył jak jego ludzie,

uginając się i złorzecząc, wnoszą po trapie drewniane skrzynki i spuszczają je w czeluść otwartej

ładowni. Wszystko to było zdumiewająco ciężkie jak na archiwa administracji, działającej zaledwie

od czterech lat. Wiele skrzynek leżało jeszcze na furgonach zaprzężonych w muły; pilnowali ich na

brzegu silnie uzbrojeni, ale wyczerpani trudami wojennymi żołnierze kompanii piechoty z Georgii -

nieliczni, którym udało się przeżyć ostatnią wielką bitwę.

Tombs obrócił niespokojne spojrzenie na północ, w stronę Richmond, odległego o niespełna dwie

mile. Po wielu dniach desperackiego oporu dowodzeni przez generała Lee obrońcy Petersburga

ulegli naporowi wojsk Granta; rozbita armia Południa wycofała się w kierunku Appomatox,

pozostawiając stolicę na pastwę oddziałów Unii. Jeszcze nie skończyła się ewakuacja miasta, a już

na ulicach pojawiły się zbrojne bandy, rabujące i dewastujące opuszczone domy. Pożary

magazynów i eksplozje w arsenałach coraz bardziej rozjaśniały nocne niebo nad Richmond.

Tombs, jeden z najzdolniejszych oficerów konfederackiej floty, był ambitny i energiczny. Choć

niewysoki, był niewątpliwie przystojny. Regularną twarz zdobiły kasztanowe włosy i brwi, gęsta

ruda broda i czarne jak węgiel oczy. Dowódca małych kanonierek w bitwach pod Nowym

Orleanem i Memphis, oficer artylerii pancernika Arkansas i pierwszy oficer Florydy w jej

niesławnych pirackich rejsach - Tombs tęgo dał się we znaki stronnikom Unii. Dowództwo na

Texasie objął w tydzień po zwodowaniu okrętu w stoczni Rocketts w Richmond; w ciągu tego

tygodnia stocznia wykonała na jego życzenie szereg modyfikacji, które miały przygotować Texas

do niemal niewykonalnego rejsu w dół rzeki przez szpaler tysiąca armat Unii.

Dopiero gdy ostatni furgon odjechał z portu w mrok nocy, Tombs przeniósł spojrzenie z powrotem

na marynarzy znoszących skrzynie do ładowni. Wyciągnął z kieszeni zegarek, otworzył kopertę i

popatrzył na tarczę w bladym świetle latarni zawieszonej na portowej palisadzie. Dwadzieścia po

ósmej; niespełna osiem godzin do świtu. Stanowczo za mało, by pod osłoną ciemności dotrzeć do

ujścia rzeki.

W kręgu światła pojawił się nagle otwarty pojazd zaprzężony w dwa srokacze i zatrzymał się na

nabrzeżu. Woźnica siedział sztywno, nie odwracając głowy; dwaj pasażerowie przyglądali się

ciekawie ostatnim znikającym pod pokładem skrzyniom. Pierwszy, masywny mężczyzna w

cywilnym ubraniu, zdradzał objawy zmęczenia. Drugi, w mundurze oficera marynarki, szybko

wypatrzył Tombsa na pokładzie okrętu i pomachał ku niemu ręką. Tombs ruszył przez trap na

nabrzeże, zbliżył się do powozu i energicznie zasalutował.

- Panie admirale, panie sekretarzu! Wielki to zaszczyt dla mnie. Nie sądziłem, że znajdą panowie

czas, by się ze mną pożegnać.

Admirał Raphael Semmes słynął ze swych wojennych dokonań. Alabama, w czasach gdy nią

dowodził, była prawdziwym postrachem mórz. Obecnie pod jego dowództwem znajdowała się

eskadra pancernych kanonierek, operująca na James River. Na twarzy admirała, którą zdobiły gęsto

pomadowane wąsy i mała kozia bródka, pojawił się uśmiech.

- Cały pułk Jankesów nie powstrzymałby mnie od przyjazdu tutaj.

Stephen Mallory, sekretarz Floty Skonfederowanych Stanów, wyciągnął rękę do komandora.

- To co pan robi dla nas jest zbyt ważne; musieliśmy znaleźć chwilę, by życzyć panu powodzenia.

- Mam mocny okręt i dzielną załogę - powiedział Tombs z przekonaniem. - Przebijemy się.

Uśmiech na twarzy Semmesa zgasł, a w jego oczach pojawiło się niespokojne przeczucie.

- Gdyby jednak okazało się to niemożliwe, musi pan spalić i zatopić okręt w możliwie najgłębszym

miejscu. Nie można dopuścić, by Unia dobrała się do naszych archiwów.

- Ładunki są już rozmieszczone i gotowe do odpalenia - zapewnił Tombs. - Wybuch wyrwie dno

pod ładownią; w ten sposób skrzynie zatoną pierwsze. Przy tym ciężarze z pewnością ugrzęzną

głęboko w mule. A okręt dużo jeszcze przepłynie, zanim pójdzie na dno.

- To rozsądny plan. - Mallory skinął głową z aprobatą, po czym spojrzał niepewnie na Semmesa,

jakby wahając się, czy ma mówić dalej. Zapadło milczenie.

- Przykro mi, komandorze - odezwał się wreszcie admirał - ale mamy dla pana jeszcze jeden trudny

problem. Będzie pan musiał wziąć pasażera.

- Pasażera? - powtórzył Tombs z grymasem ironii. - Rozumiem, że ten człowiek nie ceni zbytnio

własnego życia.

- Nie ma wyboru - mruknął Mallory, Gdzie on jest? - spytał Tombs, rozglądając się po ciemnych

zabudowaniach portowych. - Niedługo odbijamy.

- Zaraz tu będzie - odparł sucho Semmes.

- A mogę wiedzieć, kto to jest?

- Rozpozna go pan bez trudu - oświadczył Mallory. - I módlmy się, by nasi wrogowie, kiedy będzie

pan musiał go pokazać, rozpoznali go również.

- Nie rozumiem.

Mallory po raz pierwszy się uśmiechnął.

- Zrozumiesz, mój chłopcze, na pewno zrozumiesz...

- Mam wiadomość, która może być dla pana użyteczna - zmienił temat Semmes. - Nasi

wywiadowcy donoszą, że Unia włączyła do służby pancernik Atlanta, przechwycony od nas w

zeszłym roku. Obecnie patroluje rzekę powyżej Newport News.

Twarz Tombsa rozjaśniła się.

- Rozumiem, sir. Texas ma bardzo podobną sylwetkę; po ciemku mogą nas wziąć za Atlantę.

Semmes przytaknął i podał mu złożony kawałek płótna.

- Bandera Unii - wyjaśnił. - Może panu ułatwić maskaradę. Tombs wziął banderę i przewiesił sobie

przez ramię.

- Wciągnę ją na maszt, gdy zbliżymy się do ich stanowisk artyleryjskich pod Trent's Reach.

- No to życzę szczęścia - rzekł Semmes. - Nie zobaczymy, niestety, jak pan odbija. Pan sekretarz

musi zdążyć na pociąg, a ja wracam do naszej floty; musimy ją zniszczyć, zanim wpadnie w łapy

Jankesom.

Sekretarz Floty jeszcze raz uścisnął dłoń Tombsa.

- Okręt Fox, który przerwał blokadę, czeka na pana przy Bermudach. Ma dla was węgiel na dalszą

podróż. Powodzenia, komandorze! Teraz już tylko pan może uratować Konfederację.

Zanim Tombs zdążył odpowiedzieć, Mallory kazał woźnicy ruszać. Tombs zastygł w pożegnalnym

salucie; stał tak dość długo, daremnie usiłując pojąć, co znaczą ostatnie słowa sekretarza. Uratować

Konfederację? To przecież nie ma żadnego sensu. Wojna jest już przecież przegrana. Kiedy

Sherman ruszy z Karoliny na północ, a armie Granta przetoczą się przez Virginie - generał Lee

znajdzie się w potrzasku, a prezydent Skonfederowanych Stanów, Jefferson Davis, stanie się

pospolitym zbiegiem. Wszystko to nie potrwa dłużej niż kilka dni. A jeszcze szybciej, bo już za

parę godzin Texas, ostatni zdolny do walki okręt Konfederacji, pójdzie na dno.A choćby nawet

udało mu się wymknąć - w jaki sposób miałoby to uratować konfederacką sprawę? Tombs nie

potrafił wymyślić żadnej sensownej odpowiedzi.

Miał rozkaz przewieźć rządowe archiwa do jakiegoś neutralnego portu - wedle własnego uznania - i

czekać tam w tajemnicy na kontakt z kurierem. Dlaczego właśnie szmugiel biurokratycznych

zapisków miałby zapobiec ostatecznej klęsce Południa?

- Zakończyliśmy załadunek, sir. - Pierwszy oficer, porucznik Craven, przerwał jego rozmyślania. -

Czy mam rozkazać rzucić cumy?

Tombs zwrócił twarz w jego stronę.

- Jeszcze nie. Czekamy na pasażera.

Ezra Craven, wielki, gruboskórny Szkot, mówił z dziwnym akcentem, w którym irlandzkie tony

mieszały się z charakterystycznym zaśpiewem amerykańskiego Południa.

- Cholera, mógłby się pospieszyć ten pasażer!

- Czy główny mechanik O'Hare jest już gotów?

- Tak, właśnie meldował, że ma pełne ciśnienie w kotłach.

- A obsługa dział?

- Przy lukach strzelniczych, sir.

- Nie otwierać ich, dopóki nie natkniemy się na flotę nieprzyjaciela. Nie możemy sobie pozwolić na

straty w ludziach i działach od jakiejś zabłąkanej kuli z brzegu.

- Ludzie będą wściekli, jeśli nie odpowiemy ogniem na ogień.

- Ale za to dłużej pożyją. Proszę im to powiedzieć... Przerwali rozmowę i obaj, jak na komendę,

odwrócili głowy w stronę, z której dobiegał coraz wyraźniejszy tętent kopyt. Parę sekund później z

ciemności wyłonił się konny oficer Konfederacji.

- Który z panów jest komandor Tombs? - spytał zdyszanym głosem.

- Ja - Tombs postąpił krok do przodu.

Jeździec zeskoczył z konia i zasalutował. Był cały zakurzony; wyglądał na wyczerpanego.

- Moje uszanowanie, komandorze. Kapitan Neville Brown, odpowiedzialny za eskortę pańskiego

więźnia.

- Mojego więźnia? To miał być pasażer.

- Może go pan i tak nazwać - Brown wzruszył ramionami.

- Więc gdzie on jest?

- Zaraz tu będzie. Wyprzedziłem trochę mój oddział, żeby powiedzieć panom, że nie ma powodów

do alarmu.

- Czy ten człowiek oszalał? - mruknął pod nosem Craven. - Do jakiego znowu alarmu?

Po chwili mógł już sam sobie odpowiedzieć. Na nabrzeże zajechał zamknięty powóz. Otaczali go

jeźdźcy w granatowych mundurach Unii. Tombs chciał już krzyknąć w stronę załogi, by chwyciła

za broń i odparła niespodziewanych napastników, kiedy Brown wyjaśnił spokojnym głosem:

- Wszystko w porządku, komandorze, to dobre chłopaki z Południa. Ale musieliśmy ich przebrać za

Jankesów, bo wykonywali zadanie za linią frontu i tylko tak mogli zmylić straże.

Dwaj żołnierze zsiedli z koni, otworzyli drzwiczki powozu i wyciągnęli bardzo wysokiego,

chudego mężczyznę, z charakterystycznie przystrzyżoną brodą. Na przegubach rąk i kostkach nóg

miał kajdanki, połączone mocnym łańcuchem. Przez moment przyglądał się uważnie pancernikowi,

potem skłonił głowę w stronę Tombsa i Cravena.

- Dobry wieczór panom - odezwał się dziwnie wysokim głosem. - Czy mam rozumieć, że będę

gościem floty Konfederacji?

Tombs nie odpowiedział. Nie mógł wydobyć słowa. Obaj z Cravenem stali sztywno, jak

zaczarowani, nie wierząc własnym oczom.

- Mój Boże - wyszeptał w końcu Craven. - Jeśli jest pan falsyfikatem, sir, to falsyfikatem

doskonałym!

- Zapewniam pana - odparł więzień - że stanowię oryginał.

- Jak to możliwe? - spytał zaszokowany Tombs. Brown dosiadł konia.

- Nie mam niestety czasu na wyjaśnienia. Muszę przeprowadzić moich ludzi przez most w

Richmond, zanim wysadzą go w powietrze. A więzień... jest już teraz pod pańską opieką.

- A co ja właściwie mam z nim zrobić?

- Trzymać pod strażą na okręcie, dopóki nie otrzyma pan dalszych rozkazów. Tyle tylko mi

powiedziano.

- To jakieś szaleństwo!

- Nie, to wojna, komandorze - rzucił Brown przez ramię, smagnął konia i odjechał.

Za nim znikali kolejno w ciemnościach konfederaccy kawalerzyści przebrani w mundury Unii.

Teraz nie było już żadnego powodu, by choć o chwilę opóźniać rejs ku zagładzie.

Tombs odwrócił się do Cravena.

- Poruczniku, proszę odprowadzić pasażera do mojej kajuty. I niech O'Hare przyśle tam któregoś z

mechaników, żeby zdjął te kajdanki. Nie mam ochoty umierać jako kapitan statku niewolników.

Wysoki mężczyzna uśmiechnął się z wdzięcznością.

- Dziękuję panu, komandorze. Bardzo to miło z pańskiej strony.

- Nie ma pan za co dziękować, sir - odparł Tombs ponuro. - Zanim słońce wzejdzie, wszyscy razem

znajdziemy się w piekle.

Zrazu powoli, potem coraz szybciej, wspierany słabym, dwuwęzłowym prądem, Texas popłynął w

stronę ujścia. Nie było nawet śladu wiatru. Na rzece panowała kompletna cisza, zakłócana jedynie

stłumionym dudnieniem maszyn okrętu. W słabym świetle, jakie rzucał wąski sierp księżyca, Texas

ruszył po czarnej powierzchni jak duch - raczej wyczuwalny niż widoczny. Jego obecność zdradzał

tylko cień przesuwający się na tle statycznych drzew i zabudowań na brzegu.

Budując okręt dla tej unikalnej misji, konstruktorzy stworzyli doskonałą machinę bojową -

najlepszą, jaką w ciągu tych czterech lat zwodowały stocznie Konfederacji. Texas miał dwie śruby

napędzane dwoma silnikami, sto dziewięćdziesiąt stóp długości i czterdzieści szerokości, ale jego

zanurzenie sięgało zaledwie jedenastu stóp. Wysoka na dwanaście stóp kazamata przypominała

kształtem ściętą piramidę. Pochylone pod kątem trzydziestu stopni ściany pokrywał sześciocalowy

pancerz, podparty dwudziestocalowymi dębowymi belkami. Pancerz schodził poniżej linii wodnej,

osłaniając kadłub szeroką stalową "spódnicą". Okręt miał tylko cztery działa, ale mogły one zadać

śmiertelny cios każdemu przeciwnikowi. Stufuntowe armaty typu Blakely na dziobie i na rufie

miały, dzięki obrotowym lawetom, bardzo szeroki kąt rażenia. Mniejsze, dziewięciocalowe i 64-

funtowe działa na obu burtach dawały wystarczające zabezpieczenie z boku.

W odróżnieniu od innych pancerników Konfederacji, wyposażonych w maszyny wymontowane ze

statków handlowych, Texas miał fabrycznie nowe silniki, zrobione specjalnie dla niego, ogromne,

niezwykłej mocy. Napędzała je para z wielkich kotłów, umieszczonych poniżej liniii wodnej. Śruby

o średnicy dziewięciu stóp mogły przy spokojnej wodzie nadać okrętowi prędkość czternastu

węzłów; o wiele więcej, niż osiągała którakolwiek inna jednostka obu walczących flot.

Tombs myślał o swoim okręcie z dumą, ale i z głębokim smutkiem. Wiedział, że jego żywot będzie

krótki. Powziął jednak niezłomne postanowienie: razem dopiszą do chwalebnej historii

Skonfederowanych Stanów godne epitafium.Wspiął się po drabinie do budki sternika - małej,

opancerzonej nadbudówki nad przednią częścią pokładu bojowego. Główny pilot, Leigh Hunt, trwał

tu w kamiennym milczeniu, wpatrzony w wąskie szczeliny obserwacyjne.

- Panie Hunt - rzekł Tombs - przez całą drogę do ujścia będziemy szli pełną parą. Musi pan bardzo

uważać, żebyśmy nie złapali dna.

Hunt, doświadczony pilot z James River, który znał na pamięć wszystkie meandry i płycizny rzeki,

nawet nie odwrócił głowy.

- Ta odrobina światła powinna mi wystarczyć - mruknął.

- Artylerzystom Unii też wystarczy.

- To prawda. Ale i tak będą mieli kłopoty z celowaniem; okręt jest szary, słabo widoczny na tle

brzegu.

- Miejmy nadzieję - westchnął Tombs.

Cussler Clive - Sahara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: