Normalny tekst. Normalny tekst, <B> Wyboldowany tekst <B> i znowu normalny tekst. Normalny tekst, <B><I> Wyboldowany tekst italikiem <I><B> i znowu normalny tekst. Normalny tekst, <I> Tekst italikiem <I> i znowu normalny tekst. Poniżej znajduje się tekst o Anglikach powtórzony cztery razy, aby stworzyć bardzo długi dokument. <B>Anglicy (od roku 500)<B> Po wycofaniu się rzymskich legionów do Galii (dzisiejsza Francja) około roku 400 Wyspy Brytyjskie popadły na kilka stuleci w mrocznš epokę, po której nie pozostały niemal żadne zapiski. Istniejšca przez niemal cztery wieki kultura rzymsko-brytyjska została zniszczona przez falę najazdów i migracje barbarzyńców. Celtowie przybyli z Irlandii (plemię zwane Scottami dało nazwę północnej częci wyspy, zwanej teraz Szkocjš). Sasi i Anglowie przybyli z terenów dzisiejszych Niemiec, Fryzowie z terenów Holandii, a Jutowie z Danii. Około roku szećsetnego Anglowie i Sasi kontrolowali większš częć terytorium dzisiejszej Anglii. W roku osiemsetnym znaczne tereny dzisiejszej Walii, Szkocji i Północnej Kornwalii znajdowały się w rękach Celtów. Nowi mieszkańcy tych ziem zwani byli Anglosasami (od Anglów i Sasów). Od Anglów pochodzi także nazwa nowej cywilizacji (Anglia, czyli ziemia Anglów). Na wyspach zapanował germański język, zwany angielskim, który rozpowszechnili najedcy. Zastšpił on rdzenny język celtycki i łacinę. Pomimo póniejszych najazdów, a nawet całkowitego podporzšdkowania południowej i wschodniej częci największej z Wysp Brytyjskich, tereny te zachowały nadanš im wówczas nazwę. W roku 865 spokój Anglii zakłóciła kolejna inwazja. Wikingowie z terenów dzisiejszej Danii, pustoszšcy dotšd wybrzeża Niemiec i Francji, zebrali wielkš armię i ruszyli na Anglię. W cišgu 10 lat większoć królestw anglosaskich upadła lub poddała się ich woli. Tylko Zachodni Sasi (dzisiejsze Wessex) obronili się przed inwazjš pod rzšdami Alfreda, jedynego z władców Anglii, który otrzymał przydomek Wielki. Anglia została podzielona pomiędzy wikingów, Zachodnich Sasów i parę pomniejszych angielskich królestw na niemal 200 lat. Częć pod rzšdami wikingów zwana była Danelaw (co znaczyło pod duńskim prawem). Wikingowie zbierali z tych ziem wysokie daniny zwane Danegeld (czyli duńskie złoto) w zamian za pokój. Duńczycy przeszli wkrótce na chrzecijaństwo i stali się pokojowymi osadnikami. Z czasem zostali wchłonięci przez Anglików, a gdy w roku 954 ostatni król Yorku z nadania wikingów zginał, kraj został zjednoczony przez angielskiego króla Wessex. W 1066 rada królewska oferuje koronę Haroldowi, synowi Earla z Wessex. Prawo do tronu zgłosiło jeszcze dwóch władców: Harald Hardrada (surowy władca), król Norwegii, i ksišżę Wilhelm z Normandii. Norweg wylšdował na wyspach jako pierwszy, w pobliżu Yorku, ale został szybko pokonany przez Harolda w bitwie pod Stamford Bridge. Zaraz po tym armie Harolda pomaszerowały na południe, by napotkać Wilhelma pod Hastings. Bitwa trwała niemal cały dzień, aż do fatalnego trafienia strzały prosto w oko Haralda. Przez następne dwa lata William, teraz zwany Zdobywcš, umacnia swoje rzšdy nad Angliš. Przez resztę redniowiecza potomkowie Wilhelma wyniszczyli siebie i kraj w serii krwawych wojen, których celem było zdobycie i utrzymanie ziem na terenie Francji. Wojna stuletnia pomiędzy Angliš i Francjš była konfliktem trwajšcym od 1337 do 1453 roku. Została wywołana przez króla Anglii, który rocił sobie prawa do tronu Francji dzięki powišzaniom rodzinnym. Nie bez znaczenia były też lukratywne dochody z handlu bawełnš oraz francuskie wsparcie dla ruchów niepodległociowych w Szkocji. Poczštek tej wojny był cišgiem nieprawdopodobnych wręcz sukcesów Anglików na polach bitew, w głównej mierze dzięki ich łucznikom, którzy skutecznie razili z dużej odległoci hordy niezorganizowanych francuskich rycerzy. Niestety, Anglikom nie udało się zakończyć sukcesem całej wojny i Francuzi zdołali podnieć się po tych porażkach. Zainspirowani przez Joannę DArc, wieniaczkę, do której przemówił sam Bóg, Francuzi zdołali zyskać przewagę i zakończyć wojnę po zdobyciu Bordeaux w 1453 roku. Anglikom na otarcie łez pozostała kontrola nad portem Calais (ale i to nie na długo). <B>Anglicy (od roku 500)<B> Po wycofaniu się rzymskich legionów do Galii (dzisiejsza Francja) około roku 400 Wyspy Brytyjskie popadły na kilka stuleci w mrocznš epokę, po której nie pozostały niemal żadne zapiski. Istniejšca przez niemal cztery wieki kultura rzymsko-brytyjska została zniszczona przez falę najazdów i migracje barbarzyńców. Celtowie przybyli z Irlandii (plemię zwane Scottami dało nazwę północnej częci wyspy, zwanej teraz Szkocjš). Sasi i Anglowie przybyli z terenów dzisiejszych Niemiec, Fryzowie z terenów Holandii, a Jutowie z Danii. Około roku szećsetnego Anglowie i Sasi kontrolowali większš częć terytorium dzisiejszej Anglii. W roku osiemsetnym znaczne tereny dzisiejszej Walii, Szkocji i Północnej Kornwalii znajdowały się w rękach Celtów. Nowi mieszkańcy tych ziem zwani byli Anglosasami (od Anglów i Sasów). Od Anglów pochodzi także nazwa nowej cywilizacji (Anglia, czyli ziemia Anglów). Na wyspach zapanował germański język, zwany angielskim, który rozpowszechnili najedcy. Zastšpił on rdzenny język celtycki i łacinę. Pomimo póniejszych najazdów, a nawet całkowitego podporzšdkowania południowej i wschodniej częci największej z Wysp Brytyjskich, tereny te zachowały nadanš im wówczas nazwę. W roku 865 spokój Anglii zakłóciła kolejna inwazja. Wikingowie z terenów dzisiejszej Danii, pustoszšcy dotšd wybrzeża Niemiec i Francji, zebrali wielkš armię i ruszyli na Anglię. W cišgu 10 lat większoć królestw anglosaskich upadła lub poddała się ich woli. Tylko Zachodni Sasi (dzisiejsze Wessex) obronili się przed inwazjš pod rzšdami Alfreda, jedynego z władców Anglii, który otrzymał przydomek Wielki. Anglia została podzielona pomiędzy wikingów, Zachodnich Sasów i parę pomniejszych angielskich królestw na niemal 200 lat. Częć pod rzšdami wikingów zwana była Danelaw (co znaczyło pod duńskim prawem). Wikingowie zbierali z tych ziem wysokie daniny zwane Danegeld (czyli duńskie złoto) w zamian za pokój. Duńczycy przeszli wkrótce na chrzecijaństwo i stali się pokojowymi osadnikami. Z czasem zostali wchłonięci przez Anglików, a gdy w roku 954 ostatni król Yorku z nadania wikingów zginał, kraj został zjednoczony przez angielskiego króla Wessex. W 1066 rada królewska oferuje koronę Haroldowi, synowi Earla z Wessex. Prawo do tronu zgłosiło jeszcze dwóch władców: Harald Hardrada (surowy władca), król Norwegii, i ksišżę Wilhelm z Normandii. Norweg wylšdował na wyspach jako pierwszy, w pobliżu Yorku, ale został szybko pokonany przez Harolda w bitwie pod Stamford Bridge. Zaraz po tym armie Harolda pomaszerowały na południe, by napotkać Wilhelma pod Hastings. Bitwa trwała niemal cały dzień, aż do fatalnego trafienia strzały prosto w oko Haralda. Przez następne dwa lata William, teraz zwany Zdobywcš, umacnia swoje rzšdy nad Angliš. Przez resztę redniowiecza potomkowie Wilhelma wyniszczyli siebie i kraj w serii krwawych wojen, których celem było zdobycie i utrzymanie ziem na terenie Francji. Wojna stuletnia pomiędzy Angliš i Francjš była konfliktem trwajšcym od 1337 do 1453 roku. Została wywołana przez króla Anglii, który rocił sobie prawa do tronu Francji dzięki powišzaniom rodzinnym. Nie bez znaczenia były też lukratywne dochody z handlu bawełnš oraz francuskie wsparcie dla ruchów niepodległociowych w Szkocji. Poczštek tej wojny był cišgiem nieprawdopodobnych wręcz sukcesów Anglików na polach bitew, w głównej mierze dzięki ich łucznikom, którzy skutecznie razili z dużej odległoci hordy niezorganizowanych francuskich rycerzy. Niestety, Anglikom nie udało się zakończyć sukcesem całej wojny i Francuzi zdołali podnieć się po tych porażkach. Zainspirowani przez Joannę DArc, wieniaczkę, do której przemówił sam Bóg, Francuzi zdołali zyskać przewagę i zakończyć wojnę po zdobyciu Bordeaux w 1453 roku. Anglikom na otarcie łez pozostała kontrola nad portem Calais (ale i to nie na długo). <B>Anglicy (od roku 500)<B> Po wycofaniu się rzymskich legionów do Galii (dzisiejsza Francja) około roku 400 Wyspy Brytyjskie popadły na kilka stuleci w mrocznš epokę, po której nie pozostały niemal żadne zapiski. Istniejšca przez niemal cztery wieki kultura rzymsko-brytyjska została zniszczona przez falę najazdów i migracje barbarzyńców. Celtowie przybyli z Irlandii (plemię zwane Scottami dało nazwę północnej częci wyspy, zwanej teraz Szkocjš). Sasi i Anglowie przybyli z terenów dzisiejszych Niemiec, Fryzowie z terenów Holandii, a Jutowie z Danii. Około roku szećsetnego Anglowie i Sasi kontrolowali większš częć terytorium dzisiejszej Anglii. W roku osiemsetnym znaczne tereny dzisiejszej Walii, Szkocji i Północnej Kornwalii znajdowały się w rękach Celtów. Nowi mieszkańcy tych ziem zwani byli Anglosasami (od Anglów i Sasów). Od Anglów pochodzi także nazwa nowej cywilizacji (Anglia, czyli ziemia Anglów). Na wyspach zapanował germański język, zwany angielskim, który rozpowszechnili najedcy. Zastšpił on rdzenny język celtycki i łacinę. Pomimo póniejszych najazdów, a nawet całkowitego podporzšdkowania południowej i wschodniej częci największej z Wysp Brytyjskich, tereny te zachowały nadanš im wówczas nazwę. W roku 865 spokój Anglii zakłóciła kolejna inwazja. Wikingowie z terenów dzisiejszej Danii, pustoszšcy dotšd wybrzeża Niemiec i Francji, zebrali wielkš armię i ruszyli na Anglię. W cišgu 10 lat większoć królestw anglosaskich upadła lub poddała się ich woli. Tylko Zachodni Sasi (dzisiejsze Wessex) obronili się przed inwazjš pod rzšdami Alfreda, jedynego z władców Anglii, który otrzymał przydomek Wielki. Anglia została podzielona pomiędzy w...
wszystkie_pliki