Steel Danielle Sekrety ROZDZIAŁ I Blask słońca odbijał się od budynków, jak gdyby ktoś garściami rzucał brylanty na lodowiec. Białe migotanie wprost oślepiało Sabinę, nagą, na leżaku, w upale Los Angeles. Nasmarowana olejkiem, cała roziskrzona, opalała się w tym bezlitosnym słońcu na miodowy brąz. Później miała wskoczyć do basenu, żeby się ochłodzić, ale dopiero po dopełnieniu niezliczonych porannych obrządków.
Każdy dzień zaczynała od takiego leżenia na wznak z twarzą powleczoną kremem, ze swoją efektowną blond grzywą zasłoniętą przed słońcem, z namoczonymi w naparze ziołowym płatkami gazy na oczach, z wilgotną ściereczką wokół twarzy, chroniącą nieznaczne zeszłoroczne blizny. Tak samo jedną i drugą pierś chroniły wilgotne tampony. Trzy operacje plastyczne, którym się poddała, rzeczywiście odniosły skutek nie pozostawiając śladów.
Pierwsza — w wieku lat trzydziestu ośmiu, a więc później, niż należało o tym pomyśleć — polegała tylko na wygładzeniu małej bruzdy pomiędzy brwiami i podciągnięciu powiek, żeby były takie jak dziesięć lat wcześniej. Druga operacja — w wieku lat czterdziestu dwóch — sprawiła, że piersi stały się większe i pełniejsze, bardziej sterczące niż nawet wtedy, gdy wkroczyła w szesnastą wiosnę życia. I niedawno, przed rokiem, trzecia operacja — czy też raczej powtórzenie pierwszej na większą skalę — która z konieczności pozostawiła maleńkie fałdki za uszami. W dobre dni Sabina wyglądała na trzydzieści pięć lat, w dni wspaniale na trzydzieści jeden, a na ekranie jeszcze młodziej — chwilami, jeżeli operator kamery znal swój fach.
Sabina Quarles ukończyła czterdzieści pięć lat. Ciało miała dopracowane do perfekcji. Trzy razy na tydzień masaż, co dzień rano godzina gimnastyki, a po południu pływanie i przy chłodniejszej pogodzie dwumilowy spacer. Spacer, nie bieg. Przecież nie była głupia. Nie po to na swój biust wydała pięć tysięcy dolarów, żeby w biegu po betonie Beyerly Hilis opadł jej znowu o trzy cale.
Mogła sobie pozwalać na dekolty, odsłaniać rowek między piersiami, którym w skrytości ducha się chlubiła, i skórę koloru miodu, idealnie gładką, nie zdradzającą wieku. I mogła nosić spódnice rozcięte aż do połowy uda. Nie bez powodu. Takie nogi jak jej chciałaby za wszelką cenę mieć każda kobieta, ale chirurgia żadnej takich nóg nie da. Bo takie nogi daje Bóg. Otóż właśnie ją, Sabinę, Bóg dobrze pod tym względem wyposażył. Zresztą pod innymi względami też okazał się hojny wobec Mary Elizabeth Ralston, urodzonej w Huntington w stanie Pensylwania prawie pół stulecia wcześniej.
Jej oj ciec był górnikiem, a matka kelnerką w przydrożnym barze dla kierowców ciężarówek, nad którym jaśniał przez całą noc mrugaj ący neon „Kawiarnia”. Ojciec umarł, gdy Mary Elizabeth miała dziewięć lat, matka w ciągu następnych siedmiu lat wyszła za mąż jeszcze trzy razy, dwukrotnie owdowiała i zamężna po raz trzeci, umarła pozostawiając ją, siedemnastoletnją sierotę. Nie było po co
— zresztą tak jak i przedtem — mieszkać tam dalej, więc Mary Elizabeth wskoczyła swymi długimi, pięknie utoczonymi nogami do autobusu z tabliczką „Nowy Jork”. Tamtego dnia Mary Elizabeth Ralston po prostu umarła. Do Nowego Jorku przyjechała Virginia Harlowe, takie bowiem imię i nazwisko wydawało jej się bardzo eleganckie.
Próbowała pracować jako modelka i ostatecznie wylądowała w szeregu chórzystek okraszającym rewię wystawianą bardzo daleko od Broadwayu. Uważała, że to już szczytowe osiągnięcie w życiu, ale ktoś niespodziewanie zaproponował jej rolę w filmie. Miała wtedy dwadzieścia jeden lat i kruczoczarne włosy. Farbowała je starannie, żeby efekt ich czerni bez odrostów podkreślał zieleń dużych, migdałowych oczu. Nie dostała żadnych strojów, by wystąpić w tym filmie, tylko skierowano ją do lodowato zimnej hali jakichś składów towarowych w Lower East Side z dwiema jeszcze dziewczynami i jednym
mężczyzną. W rezultacie żywot Virginii Harlowe był krótszy niż żywot Mary Elizabeth Raiston. Po kilku następnych takich filmowych rolach i uprawianiu przez pewien czas striptizu w West Side zmądrzała na tyle, by się zorientować, że weszła w ślepy zaułek.
Nazwisko Sabina Quarles wyskoczyło kiedyś wieczorem z tygodnika pozostawionego przez koleżankę we wspólnej garderobie, a pieniądze, które zaoszczędziła, akurat wystarczyły na bilet do Los Angeles. Miała dwadzieścia cztery lata i zdawała sobie sprawę, że to ostatni dzwonek. No, przedostatni. Czarną farbę zostawiła w Nowym Jorku i wjechała do Kalifornii jako blondynka. W ciągu trzech tygodni znalazła umeblowany pokój i agenta, przy czym o nowojorskim stażu filmowym nie było mowy. Tamto należało do puszczonej w niepamięć przeszłości. Sabina Quarles, jak się nazywała już zawsze, cudownie potrafiła puszczać w niepamięć wszystko, czego wolała nie pamiętać, a więc kopalnię węgla i lokal ze striptizem w Nowym Jorku, i tanie szpetne filmy pornograficzne kręcone w składzie towarowym w Lower East Side.
W Los Angeles została modelką, wystąpiła w kilku reklamówkach, zrobiono z nią próbne zdjęcia w MGM i w niespełna sześć miesięcy dostała rolę w bardzo przyzwoitym filmie. Po jeszcze trzech niedużych rolach trafiła się rola porządna, tak że zanim Sabina ukończyła dwadzieścia sześć lat, jej twarz już znało i brało pod uwagę kilku reżyserów. Jej aktorstwo nie wstrząsało światem, lecz grała nieźle i agent wyszukał korepetytora, by jej pomagał w trudnych scenach. Gdy miała dwadzieścia osiem lat, jej nazwisko i twarz raz po raz ukazywały się w gazetach.
Kojarzono ją kolejno z kilkoma gwiazdorami. Mając lat trzydzieści zasłynęła romansem z rzeczywiście czołowym gwiazdorem. Po zagraniu z nim w filmie stała się jeszcze bardziej wzięta. Ciężko pracowała, żeby zrobić karierę, mozolnie się pięła, rozbierając się bardziej ochoczo niż wiele innych aktorek w tamtych czasach, ale zawdzięczała ją także temu, że naprawdę nauczyła się grać. Po trzydziestce zniknęła, później znów się pojawiła ni stąd, ni zowąd w hucznie reklamowanym filmie, który jak wszyscy zapewniali, miał z niej uczynić gwiazdę. Gwiazdy z niej nie uczynił, sprawił jednak, że jej nazwisko trochę więcej ludziom mówiło i dostawała lepsze role niż przedtem.
Tak więc chociaż Sabina Quarles niełatwo osiągnęła obecną pozycję i w ciągu czterdziestu pięciu lat życia nie odniosła żadnego wielkiego sukcesu, przynajmniej znano ją dobrze w Hollywood, a po krótkim namyśle rozpoznawała ją publiczność kin w całych Stanach:
„A, tak... czy to nie ona grała w...” Przez chwilę wzrok pusty, potem uśmiech, łypnięcie okiem, wyraz pożądania na twarzach mężczyzn. Była właśnie taką kobietą, z jaką mężczyzna bardzo chce iść do łóżka, lecz z wiekiem zrobiła się zdumiewająco wybredna. Sabina Quarles wiedziała, czego chce, i swoje ciało uniezależniła od wieku. Dbała o siebie, podtrzymywała znajomości, dzwoniła do agenta codziennie i gdy dostała rolę, nie szczędzila wysiłków na planie, tak że nadzywczaj dobrze się z nią pracowało.
Nie byla primadonną, lecz jedną z pomniejszych gwiazd kUmowych, powiedzmy, jednym ze świateł dalszych, nieraz jaśniejących dłużej niż wielkie neonowe sławy, które dzień w dzień zapalają się i gasną w wytwórniach Hollywood, zastępowane twarzami młodszymi i świeższymi. Na twarz Sabiny Quarles wciąż jeszcze warto było patrzeć, jej nazwisko nie oznaczało pieniędzy w kasie, ale mężczyznom mówiło, że wyjdą z kina zadowoleni. Sabina Quarles bowiem zachowała urodę swojej młodości. Mężczyźni nadal chcieli sięgać po nią, dotykać jej, a już samo to, że chcą, sprawiało jej przyjemność. J nieważne, czy im się poddawała, czy nie. Uważała swoje ciało za pojazd wiozący ją do sukcesu.
Spojrzała na budzik, który specjalnie trzymała na tarasie. Ponieważ minął czas leżenia na wznak, przewróciła się zwinnie na brzuch. Szybkim wprawnym ruchem nabrała na palce kremu z dużego słoika i znów natłuściła nim twarz i przedramiona. Były młode i jędrne jak ona cała. Ani jeden milimetr Sabiny nie wiotczał, nie obwisał.
Telefon zadzwonił akurat wtedy, gdy i tak miała wstać. Nadszedł czas wypicia dwóch szklanek wody mineralnej i zjechania windą na dół, do basenu. Odruchowo spojrzała na zegarek, zastanawiając się, kto to i w jakiej sprawie. Do agenta już dziś telefonowała.
— Halo?...
Wszystko w Sabinie było jak miód. Głos miała niski i miękki, zmysłowy, szalenie działający na mężczyzn zapatrzonych w nią w ciemnym kinie.
— Z panią Sabiną Quarles, proszę — zaćwierkał młody sekretarski głosik. Nie znała go.
— Jestem przy telefonie.
Stała smukła, wysoka, piękna w swoim saloniku, trzymając słuchawkę jedną ręką, a drugą odgarniając z ramion blond grzywę. Nikt by się nie domyślił, że kolor włosów jest niezupełnie naturalny. Każdy szczegół jej aparycji był starannie przemyślany, pięknie wykonany i odpowiednio utrzymywany. Życie poświęciła kreowaniu takiej Sabiny, jaką pragnęła być, i kreowała ją dobrze. Szkoda tylko, że nie zrobiła większej kariery.
Dumała nad tym czasami, co nie znaczy, że rezygnowała. Ostatecznie cieszyła się popularnością, chociaż nie najznakomitszej z gwiazd, nigdy by jednak nie uznała, że jej czas przeminął. Nie dopuszczała do siebie zmęczenia, starzenia się, nawet smętków średniego wieku, żadnych nastrojów klęski. Pozostawała kobietą w drodze pod górę, chociaż od roku szła po równinie. Brak dobrych ról nie martwił jej, dopóki nie przestawały napływać pieniądze. Przed miesiącem reklamowała norki. Chętnie angażowała się w przedsięwzięcia tego rodzaju, aby mieć gotówkę, za nic tylko nie chciała wystąpić w telewizji
— po prostu to by było dla niej poniżające.
— Tu sekretariat pana Mela Wechslera — oznajmił głosik w słuchawce.
Sabina się uśmiechnęła. Mel Wechsler, największy producent
w Hollywood! Każdy, kto z nim pracuje, kąpie się w jego blasku
— przynajmniej ta sekretarka chyba w to wierzy. Przed kilku laty
Wechsler parę razy zaprosił Sabinę na kolację. Niezależnie od
wszystkich innych walorów był interesującym mężczyzną. Zastanowiła się, o co mu chodzi.
— Tak? — W jej złocistomiodowym głosie zabrzmiał śmiech, gdy rozejrzała się po swoim saloniku.
Mieszkanie miała nowoczesne, przestronne, przy Linden Driye, w trochę mniej baśniowej części Beyerly Hills. Ale adres był dobry, salonik umeblowany głównie na biało, co efektownie odbijało się
w dwóch przeciwległych, lustrzanych od góry do dołu ścianach. Widziała teraz siebie nagą, piersi jędrne, osadzone wysoko, takie właśnie, za jakie zapłaciła, nogi długie i nadal piękne. Lubiła się przeglądać w lustrach, bo nie pokazywały jej niczego, co by ją zdenerwowało czy przeraziło, a gdyby nawet, to przecież wiedziała, jak temu zaradzić.
— Pan Wechsler pyta, czy może pani zjeść z nim dzisiaj lunch. W Bistro Gardens.
Zastanowiła się, dlaczego to takie pilne i dlaczego sam nie zadzwonił. Kto wie, czy nie ma dla niej jakiejś roli, chociaż ostatnio kręcił coraz mniej filmów. Wprawdzie nadal zajmował się produkcją dla kin, lecz od dziesięciu lat jego największym szlagierem były seriale dla telewizji. Oczywiście wiedział, że ona telewizji nie uznaje. Wszyscy o tym wiedzieli. Występy w telewizji to chałtura, telewizja jest szmirowata — każdemu to mówiła. Sabina Quarles nie musiała pokazywać się w telewizji. Ilekroć jej agent poruszał ten temat, powtarzała swoje, więc przestał nudzić ją tym zbyt często. Łatwiej mu przychodziło namówienie jej do reklamówek takich, jak to zachwalanie futra z norek. Bo reklama to jednak coś z pewną klasą, podczas gdy telewizja w żadnym wypadku. No, ale Mel Wechsler ma klasę. A ona dzisiaj na lunch jeszcze z nikim się nie umówiła.
— O godzinie pierwszej — zaćwierkała w słuchawce sekretarka.
Przez myśl dziewczynie nie przemknęło, że Sabina mogłaby odmówić. Melowi Weschslerowi nikt nigdy nie odmawiał, a przynajmniej mało kto — z pewnością nikt spośród aktorów.
— O pierwszej piętnaście — poprawiła Sabina rozbawiona.
— Dobrze. W Bistro Gardens. — Zostało to powtórzone tak, jakby Sabina mogła zapomnieć.
— Dziękuję. Proszę powiedzieć panu Wechslerowi, że będę.
Pewnie, kochana, że będziesz, żebyś tak zdrowa była, pomyślała sekretarka rozłączając się, po czym połączyła się z drugą sekretarką Wechslera, która przekazała szefowi wiadomość, że Sabina Quarles spotka się z nim o pierwszej piętnaście. Wechsler przyjął to z zadowoleniem.
Sabina w swoim saloniku też była zadowolona. Mel Wechsler. Myśląc o nim uprzytomniła sobie, że nie widziała go od wieków. Przed
dziesięciu laty zabrał ją na uroczystość wręczenia Oscarów. Miała wtedy wrażenie, że podoba mu się bardziej, niż to okazywał, lecz nigdy nie nadarzyła się sposobność, by jakoś to wykorzystać.
Przeszła przez ubieralnię, klitkę z lustrami, do maleńkiej łazienki i wzięła prysznic, wprawnie manipulując gaikami kranu. Igiełki gorącej wody kłuły ją rozkosznie w natłuszczoną skórę, gdy jednocześnie myła głowę i rozmyślała, jak się ubrać na obiad z Melem Wechslerem. O co mu chodzi? Czy to sprawa roli czy może bardziej osobista? Niepewnie zadała sobie pytanie, jaką siebie ma reprezentować na tym obiedzie: wielką gwiazdę wznoszącą się coraz wyżej czy namiętną światową kobietę. I zaraz parsknęła śmiechem. Te dwie to przecież jedna i ta sama Sabina Quarles, wysoka, smukła i piękna. Mel może dla niej mnóstwo zrobić, mnóstwo i na wielu frontach oczywiście.
Jeszcze wzięła prysznic lodowato zimny, zanim wyszła z wanny. W całym ciele czuła mrowienie, gdy wycierała się, a potem rozczesywała długie blond włosy. Patrząc niezbyt bacznie, można mi dać najwyżej dwadzieścia pięć lat, doszła do wniosku. No, dwadzieścia osiem... dziewięć... Uśmiechnęła się. Nieważne, ile mam lat: czterdzieści czy dziewięćdziesiąt osiem, i tak wybieram się na obiad z Melem Wechslerem.
ROZDZIAŁ II Sabina zjeżdżała windą swobodna i spokojna. Nacisnęła guzik garażu i metalowa klatka zatrzęsła się zsuwając się w podziemne mroki. Tylko od czasu do czasu Sabina rzeczywiście bała się zaczepki i obrabowania, a i wtedy grozą przejmowała ją tylko myśl, że ktoś ją skaleczy i oszpeci. Jeśli chodzi o rabunek, to niech sobie biorą wszystko. Rzadko nosiła dużo gotówki, nie miała cennej biżuterii. Cokolwiek zdobywała przez te lata pracy, szybko sprzedawała. Pieniądze były jej potrzebne na ważniejsze cele.
Miała srebrzysty samochód, małego mercedesa 280 SL, model już nie produkowany, już nie poszukiwany na rynku. Był zrywny, ale doprawdy nienowy, jak wiele z jej rzeczy. W garderobę zaopatrywała się odpowiednią, ale mającą jej dobrze i długo służyć. Nie interesowała się krzykami mody. Dzisiaj włożyła białą jedwabną spódnicę rozciętą do uda i szafirową koszulę, której kolor uwydatniał opaleniznę i złoto włosów. Czterech górnych guzików koszuli nie zapięła, toteż widok rowka między jej piersiami mógłby każdego mężczyznę oszołomić, doprowadzić do bełkotania bez związku. Włosy zdrowe, gęste, świetnie umyte i starannie wyszczotkowane, zaczesała do tyłu. Paznokcie idealnie wypielęgnowanych rąk lśniły jaskrawoczerwoną emalią, tak samo jak paznokcie gołych nóg w białych sandałkach na wysokich obcasach.
Wyjechała samochodem z garażu i skierowała się w stronę Bistro Gardens. Na Wilshire ostro skręciła w prawo, po czym prawie od razu wjechała przez wysoką, żelazną, dwuskrzydłową bramę na podjazd Beyerly Wilshire. Zatrzymała samochód pomiędzy dwoma budynkami jak brylant pomiędzy piersiami, rozmigotany w blasku słońca i zaczekała, aż portier podejdzie i pomoże jej wysiąść. Podszedł uśmiechając się serdecznie. Lubił zajmować się jej samochodem, bo dawała hojne napiwki i była piekielnie piękną kobietą. Wystarczyło, by na nią popatrzył, i zaraz czuł się lepiej. Z szerokim, żółtawym jak kość słoniowa uśmiechem otworzył drzwiczki i wtedy wyplątała nogi z tego małego samochodu. Buda jak zwykle była opuszczona.
— Dzień dobry, panno Quarles. Zje pani dziś u nas obiad?
Odpowiedział mu uśmiech sprawiający, że mężczyźni nie pamiętali ani słowa z tego, co Sabina mówiła.
— Nie tu, ale niedaleko stąd. Popilnuje mi pan samochodu?
Pytanie retoryczne, ten portier zawsze chętnie pomaga Sabinie Quarles, zawsze rad z okazji, że może chłonąć ją wzrokiem.
— Pewnie, że popilnuję. To ja panią znowu zobaczę.
Wręczył jej żeton parkingowy i odeszła tak uśmiechnięta, że poczuł się męski, atrakcyjny i ważny. Patrzył na nią, dopóki nie skręciła z podjazdu i nie zniknęła muz oczu. To było jak jakiś piękny balet, gdy tył jej falował w tej białej spódnicy. Ucieszyłaby się, gdyby widziała, jakie wrażenie wywiera na nim i jeszcze czterech mężczyznach, którzy po prostu stanęli niemo zagapieni, pełni podziwu. Tylko jeden ją rozpoznał, ale przecież nie to miało znaczenie. Mężczyźni gapili się na nią tylko dlatego, że tak wyglądała, tak się poruszała, tak uderzała wspaniałą prezencją. A ona teraz myślała: rzeczywiście szkoda, że moja kariera stoi w miejscu, odkąd zagrałam w ostatnim filmie. Potrzebna mi właściwa rola. I właściwy producent.
Zaczekała na zielone światło i przeszła na drugą stronę Wilshire Bouleyard. Idąc dalej, spojrzała na zegarek — pierwsza za dziesięć, czasu niewiele. Miała jeszcze coś do załatwienia. Jej strój należało czymś uzupełnić, dokładnie wiedziała czym. Prawie wszystko, co robiła, było wykalkulowane.
Przebyła parę kroków z rogu ulicy pod tę markizę w żółte i białe pasy, znaną każdemu na Rodeo Driye, pod markizę uświęconego magazynu dla najświetniejszych kobiet Hollywood, Giorgia. Weszła narożnymi drzwiami i ruszyła prosto do działu kapeluszy naprzeciw barku. Zza kontuaru barman przyjrzał się jej z uznaniem.
— Nie napije Się pani, madame?
Mówił z akcentem francuskim i na pewno mial już dosyć tych piękności, które wciąż tu się kręciły. Ale Sabina była jedną z najbardziej ho, ho! Uśmiechnęła się i powiedziała, że nie.
Przymierzyła dwa kapelusze, po czym znalazła na półce taki, o jaki jej chodziło, gdy podeszła do niej ekspedientka wiedząc, że powinna znać jej nazwisko, ale jakoś go nie znając. Widywała ją przedtem, rzadko jednak, bo w zasadzie Sabina trzymała się od magazynu Giorgia z daleka. Był dla niej za drogi, suknie kupowała tylko na szczególne okazje, takie jak tamto wręczenie Oscarów z Melem, przychodziła więc tu nie częściej niż raz w roku, jeśli w ogóle. A przecież ekspedientka nagle doznała olśnienia. Wyczerpujące tak sobie przypominać nazwiska klientek. Nie każdą da się rozpoznać. Ale już wiedziała, że ta to jest Sabina.
— Czym pani mogę służyć, panno Quarles?
— Biorę ten kapelusz — powiedziała Sabina zadowolona.
Rondo kapelusza ocieniało twarz dostatecznie, żeby nadać jej jakąś nieznośną tajemniczość i spotęgować przyczajoną zmysłowość, ale nie aż tak, żeby zasłonić jej niezwykłe szmaragdowe oczy. W istocie nawet pozwalał grać oczami. Był to duży kapelusz z naturalnej słomy, doskonale swym kształtem uzupełniający jej sylwetkę i bardzo twarzowy. Akurat w sam raz do szafirowej jedwabnej bluzki i wysoko rozciętej białej spódnicy oraz zapachu perfum, których używała. Znów spojrzała na zegarek: pięć po pierwszej.
— Możemy pani pokazać coś jeszcze. Przyszły prześliczne jedwabie i cudowne suknie wieczorowe na jesień...
Jeden kapelusz za marne pięćdziesiąt dolarów to za mało w planach firmy Giorgia, ale dokładnie to, co zaplanowała. Mel wyda więcej niż pięćdziesiąt dolarów na ten obiad. I kto wie, jakie ma zamiary. Pół setki nie jest sumą zbyt wygórowaną do zainwestowania w karierę. Na to ją jeszcze stać.
— Nie teraz, dziękuję.
— Nasze Jacqueline de Ribes są w...
Sabina uśmiechnęła się, gotowa do odparcia tego ataku. Z nią ekspedientki niczego nie zdziałają.
— Właśnie kupiłam trzy u Saksa w zeszłym tygodniu. Trzy modele Jacqueline de Ribes kosztowały połowę zeszłorocznych dochodów Sabiny.
Ekspedientka jednak przyjęła cios nieustraszenie.
— My mamy kilka zastrzeżonych wyłącznie dla nas. Fred sam je wybrał z kolekcji w Paryżu.
Znakomity Fred Haymann, impresario najelegantszego magazynu na Rodeo Driye. Ale nawet dźwięk tego uświęconego imienia nie odniósł skutku. Sabina spojrzała na zegarek: pierwsza dziesięć.
— Muszę już iść. Zajrzę tu znów po obiedzie. — Albo w przyszłym roku, pomyślała, albo może w przyszłym tygodniu, jeżeli Mel ma dla mnie jakąś rolę w swoim następnym filmie.
W jej oczach pojawił się wyraz wykluczający wszelką argumentację. Mówił: „Sprzedaj mi wreszcie ten cholerny kapelusz, bo wyjdę nie kupując.” Chciała przyjść w kapeluszu na obiad z Me- lem, to było potrzebne. A ekspedientka wiedziała, kiedy dać spokój.
— Proszę bardzo, panno Quarles. Mam coś odłożyć dla pani?
Rany boskie, one nigdy nie rezygnują, jęknęła Sabina w duchu, gdy dziewczyna odeszła z kapeluszem do kasy. Wróciła piętnaście po pierwszej. Sabina włożyła kapelusz pieczołowicie, przesunęła go na głowie pod właściwym kątem, zgarnęła włosy do tyłu. Efekt był piorunujący, oglądano się za nią, gdy wyszła z magazynu i pędziła z Rodeo na Beyerly i dalej na North Canon.
O pierwszej dwadzieścia jeden dotarła do Bistro Gardens i wkroczyła między wystawione na zewnątrz stoliki, wspaniała, piękna, podnosząc wzrok nieco powyżej urzeczonych spojrzeń ludzi, którzy się odwracali, żeby na nią popatrzeć. Taki już mieli zwyczaj, starali się nie przegapić nikogo. „Gregory Peck... Elizabeth Taylor... Meryl Streep... widzisz, tam Jane”, szeptali nieustannie. Ale tym razem pogapili się tylko na nią, po czym znów zajęli się sobą, gdy maitre d”hótel szybko ruszył jej naprzeciw. Dekoracjom przydawało wytworności mnóstwo różnobarwnych kwiatów, parasole w jaskrawe pasy chroniły każdy stolik przed słońcem południa.
— Madame? — To było pytanie i jednocześnie stwierdzenie. Maitre d”hótel uśmiechnął się do Sabiny.
— Mam tu się spotkać z panem Melyinem Wechslerem wyjaśniła, sprawdzając na jego twarzy efekt swojego kapelusza. Wiedziała, że jest należyty. Kapelusz czynił z niej kobietę tajemniczą i zarazem zuchwałą. Wiedziała, że wkroczyła do Bistro Gardens sensacyjnie. I wiedziała, że Mei, sam przy stoliku, patrzy na nią.
Patrzył. Te długie nogi, ten wdzięczny chód, te jędrne piersi napinające szafirową bluzkę, te oczy pod rondem kapelusza. Do licha, to jest to Wiedział. Pamiętał. Sabina Quarles jest właśnie taka, o jaką mu chodzi. Nic dodać, nic ująć. Więc uśmiechał się do siebie, gdy ona nagle stanęła przed nim, zmysłowa jak zawsze, chyba jeszcze efektowniejsza niż dawniej. Albo może jemu na starość mięknie serce? Czyżby w końcu mogły się do niego dobierać podstarzałe gwiazdki? Tylko że Sabina Quarles nie jest byłą królową piękności. To kobieta, z którą trzeba się liczyć. Patrząc na nią poczuł w sobie szarpnięcie, które ocenił na 9,9 w skali Richtera, i był z tego zadowolony. Wstał, wyciągnął rękę. Miał długą i silną rękę, uścisk dłoni mocny, oczy lodowato niebieskie.
Mel Wechsler, chociaż ukończył pięćdziesiąt cztery lata, zachował młodość ciała jak wielu innych mężczyzn z Hollywood. Grał codziennie w tenisa, a jeśli nie codziennie, to przynajmniej możliwie często, i tak jak Sabina brał masaż kilka razy w tygodniu. Ale nie poddał się nigdy żadnej operacji plastycznej. Wyglądał kapitalnie jak na swój wiek i pomimo siwizny mógłby wiarygodnie ujmować sobie dziesięć lat, gdyby chciał. Nie chciał jednak.
— Cześć, Sabino, jak się masz?
— Przepraszam, że się spóźniłam — powiedziała uśmiechnięta i prawie się zdziwił, że jej głos jest aż tak niski, aż tak zmysłowy.
— Ruch w tym mieście staje się wprost absurdalny. — Zwłaszcza, pomyślała, kiedy się po drodze kupuje kapelusz. I dobrze, niech sobie przypomni, jaka jestem kocia, duża, szczupła. Piękna kocica przeciągająca się w słonecznym blasku. — Mam nadzieję, że nie czekałeś zbyt długo.
Niebieskimi oczami spojrzał głęboko w jej oczy. Zawsze patrzył
z rozwagą, jak gdyby miał jakieś bardzo doniosłe zamysły. Uśmiechnął się. Uśmiech Mela Wechslera kruszył serca kobiet, a jeśli nie serca, to w każdym razie opór. Właściwie był półuśmiechem błądzącym na ustach, gdy oczy pozostawały poważne — prawie zawsze, i teraz też.
— Są w życiu rzeczy, na które warto czekać.
Sabina się roześmiała. Zawsze lubiła z Melem rozmawiać i nieraz się zastanawiała, dlaczego od tak dawna do niej nie dzwoni. Ich ścieżki krzyżowały się od czasu do czasu, ale nie dość często.
— Dziękuję ci, Mei.
Zapytał, co jej zamówić do picia. Po chwili namysłu wybrała „krwawą Mary”, po czym zauważyła, że on pije perriera. Nie był szablonową postacią hollywoodzką. Był to człowiek majętny, zawdzięczający sukcesy własnej ciężkiej pracy, prawdziwy geniusz w branży. Miał czarodziejski dar dobierania właściwych ludzi do swoich widowisk telewizyjnych i filmów. Rzadko się mylił: Sabina wśród wielu innych zalet podziwiała w nim nieomylność. Melyin Wechsler to fachowiec. Poza tym piekielnie interesujący mężczyzna. Jak wiedziała, Mel Wechsler przed kilku laty miał długotrwały romans z pewną wielką gwiazdą. Byli nierozłączni. Gwiazda grała w trzech jego filmach, ale coś między nimi się popsuło i dawno już przestali się widywać. Sabina, podobnie jak wszyscy w mieście, też snuła domysły, dlaczego ze sobą zerwali, ale Mei nigdy o tej damie serca nikomu nie mówił i to również Sabinie się w nim podobało. Jest dumny. Silny. Ma styl. Nie należy do tych, którzy publicznie liżą swoje rany. Nawet o wielkiej tragedii swego życia nigdy nic nie mówił. Nic. Sabina znała tę historię tylko z gazet i z tego, co słyszała od znajomych.
Mei Wechsler był kiedyś mężem Elizabeth Floyd, jednej z największych hollywoodzkich gwiazd swego czasu, jakieś trzydzieści lat temu. Poznał ją, gdy przyjechał do Hollywood i jeszcze czołgał się pod górę w MGM. Stał się wtedy, czy może w parę lat później, „złotowłosym chłopcem” tej wytwórni. Elizabeth Floyd, gwiazda pierwszej wielkości, po prostu się w nim zakochała. Po paru latach pobrali się i wkrótce potem zrezygnowała z aktorstwa rzekomo tylko na razie, przed urodzeniem ich pierwszego dziecka. Tylko że to pierwsze dziecko okazało się bliźniakami, jak dw...
gosiunia1979