Nowak Jerzy Robert - Czerwone Życiorysy.pdf

(227 KB) Pobierz
Nowak Jerzy Robert - Czerwone Ĺ
Prof. dr. hab. Jerzy Robert Nowak
Czerwone Życiorysy
Załgany rodowód Adama Michnika
Prof. dr. hab. Jerzy Robert Nowak
" Michnik jest manipulatorem.
To jest człowiek złej woli, kłamca, oszust intelektualny ." - Zbigniew Herbert
koncesjonowany "opozycjonista" i nihilista Adam Michnik - Aaron Szechter i gen. SB Czesław Kiszczak
Jarosław Kaczyński, opisując kiedyś zachowanie Michnika, podkreślał jego niebywałą
skłonność do kłamstwa, to, Ŝe potrafi łgać w Ŝywe oczy, dosłownie iść w zaparte.
Trzeba przyznać, Ŝe szczyt łgarstwa osiąga Michnik
juŜ przy najnowszych opisach rodowodu swojej rodziny, kiedy na przykład stara
się maksymalnie wybielić postać swego ojca Ozjasza Szechtera, członka Komitetu
Centralnego Komunistycznej Partii Zachodniej
Ukrainy. Pisze o nim, Ŝe czuł się on jak "absolutnie polski Polak" ("Między panem a plebanem", Kraków
1995,
s. 50). Nie wyjaśnia tylko nigdzie, czego ten "absolutnie polski Polak" szukał w
Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy i jak zawędrował na sam jej wierzchołek z tą
swą rzekomą "dumą z polskiej toŜsamości" (tamŜe, s. 50).
Podczas tajnych rozmów z komuną w Magdalence.
Od lewej:
Tadeusz Mazowiecki - Icek Dikman, Lech Walęsa - Lejba Kohne, pijący zdrowie generałów Adam Michnik - Aaron Szechter,
Janusz
Reykowski i uszczęśliwiony Aleksander Kwaśniewski - Izaak Stoltzman
 
Od lewej:
Lech Walęsa - Lejba Kohne, pijący zdrowie generałów Adam Michnik - Aaron Szechter, Janusz Reykowski i szef SB gen.
Czesław
Kiszczak
Przypomnijmy, Ŝe Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy konsekwentnie dąŜyła do
rozbicia Polski, oderwania wielkiej części jej ziem i przyłączenia do juŜ rusyfikowanej
skrajnym sowieckim terrorem wschodniej Ukrainy. Dodajmy, Ŝe według ksiąŜki H.
Piecucha "Akcje specjalne" (Warszawa 1996, s. 76), ten
"absolutnie polski Polak" Ozjasz Szechter był starym, wypróbowanym agentem Moskwy w Polsce. I
wchodził
wraz z Brystygierową, Bermanem, Chajnem, Groszem, Kasmanem i innymi w skład
wydzielonej komórki, bezpośrednio podporządkowanej Moskwie.
Według najlepszego jak dotąd opracowania dziejów przedwojennych komunistów
pióra Jana Alfreda Reguły (Mitzenmachera), Szechter, bardzo znany działacz
KPZU, został aresztowany wraz z grupą innych działaczy KPZU jesienią 1930 r. Jak
pisze Reguła: "OskarŜeni sypali innych towarzyszy partyjnych (...). Przodowali w
tym komuniści, zajmujący stanowiska kierownicze (...). Okazało się, Ŝe ci
bohaterowie byli skończonymi
tchórzami" (J.A. Reguła, Historia Komunistycznej Partii Polski, Warszawa 1934, s. 243). Michnik w
wywiadzie
z Danielem Cohn-Benditem stwierdził: "Mój ojciec był bardzo znanym działaczem
komunistycznej partii przed wojną, siedział osiem lat w więzieniu. Po wojnie nie odgrywał
Ŝadnej roli. Nie odgrywał, bo nie chciał jej odgrywać" (cyt. za: L. śebrowski, Paszkwil
"Wyborczej", Warszawa 1995, s. 35).
Zdaniem śebrowskiego (op. cit., s. 35): "Bardziej prawdopodobne jest jednak to, iŜ z
powodu zaszłości nie powierzono mu wysokich funkcji partyjnych". Ze zwierzeń
Michnika w "Polityce Polskiej" dowiadujemy się równieŜ, Ŝe od ojca juŜ w
pierwszych rozmowach otrzymał "niezwykle mocny zastrzyk myślenia
antyreŜimowego". Był to rzeczywiście "mocny" zastrzyk, jeśli nie przeszkodził
Michnikowi juŜ w młodości w działaniu przez lata w komunistycznym "czerwonym
harcerstwie" walterowców, a jeszcze podczas swego procesu w 1969 r. w gromkich
zapewnieniach, Ŝe jest komunistą!
Brat - morderca sądowy
W "Między panem a plebanem" (op. cit., s. 50) znajdujemy kolejne łgarstwo Michnika o ojcu: "Przez
wszystkie lata bardzo konsekwentnie unikał peerelowskiej kariery". Jak więc wytłumaczyć piastowanie
przez
Ozjasza Szechtera w czasach stalinowskich stanowiska zastępcy redaktora naczelnego skrajnie
serwilistycznego organu związków zawodowych - "Głosu Pracy" (od 1 stycznia 1951 r. do 11 marca 1953
r.).
Ciekawe, Ŝe szefem Szechtera w tej gazecie kadłubowych związków zawodowych był
Bolesław Gebert, ojciec obecnego podwładnego Michnika - Dawida Warszawskiego
(Geberta).
Wpływ wychowawczy "wielkiego antykomunisty" Ozjasza Szechtera jakoś nie
zaszkodził w PRL-owskiej karierze starszego brata Adama - mordercy sądowego
Stefana Michnika. NaleŜy on do grupy stalinowskich katów, którzy winni odpowiadać
przed sądem Rzeczypospolitej za zbrodnie przeciwko Narodowi Polskiemu. Prezes
Sądu NajwyŜszego Adam Strzembosz pisał na łamach "Rzeczpospolitej" (z 18 marca
1996 r.) o kapitanie Stefanie Michniku jako członku jednej z dwóch grup sędziów
najbardziej odpowiedzialnych za mordercze wyroki. Był on bowiem członkiem grupy
sędziów, którzy orzekali wyroki śmierci w sprawach, w których doszło później do
pełnej pośmiertnej rehabilitacji osób skazanych na śmierć.
 
Jeszcze jako młody podporucznik Stefan Michnik został dopuszczony do sądzenia spraw oficerów duŜo
wyŜszych od niego stopniem. Niejednokrotnie wchodził do składów sędziowskich w warszawskim
Wojskowym
Sądzie Rejonowym, który miał najwięcej spraw "cięŜkiego kalibru" o wielkim
politycznym znaczeniu, oczywiście spraw całkowicie sfabrykowanych.
Wyrokował w tzw. sprawach tatarowskich.
Stefan Michnik-Szechter -
sądowy morderca
Stefan Michnik nie zawiódł pokładanego w
nim zaufania. Sądził tak, jak od niego
oczekiwano, nieuczciwie i bezwzględnie,
wydając surowe wyroki, w tym wyroki śmierci
na osoby całkowicie niewinne. I został za to
dobrze wynagrodzony, awansując w 1956 r. w
wieku zaledwie 27 lat do stopnia kapitana.
Jako podporucznik był sędzią wydającym wyroki w sfabrykowanych
procesach majora Zefiryna Machalli,
pułkownika Maksymiliana Chojeckiego, majora
Jerzego Lewandowskiego, pułkownika
Stanisława Weckiego, majora Zenona
Tarasiewicza, pułkownika Romualda
Sidorskiego, podpułkownika Aleksandra
Kowalskiego (por. "Dokumenty. Mieczysław
Szerer. Komisja do badania odpowiedzialności
za łamanie praworządności 10 czerwca 1957",
paryskie "Zeszyty Historyczne", 1979, nr 49, s.
156-157, i J. Poksiński, My sędziowie, nie od
Boga..., Warszawa 1996, s. 276).
Wydał w tych procesach surowe
wyroki, w tym kilka wyroków śmierci. Był
sędzią między innymi w procesach:
majora Zefiryna
Machalli (wyrok
śmierci,
pośmiertnie
rehabilitowany)
pułkownika Maksymiliana Chojeckiego (niewykonany wyrok śmierci)
majora Jerzego Lewandowskiego (niewykonany wyrok śmierci)
pułkownika Stanisława Weckiego wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego
(13 lat więzienia, zmarł torturowany, pośmiertnie zrehabilitowany)
majora Zenona Tarasiewicza
pułkownika Romualda Sidorskiego redaktora naczelnego Przeglądu
 
Kwatermistrzowskiego (12 lat więzienia, zmarł wskutek złego stanu
zdrowia, pośmiertnie zrehabilitowany)
podpułkownika Aleksandra Kowalskiego
majora Karola Sęki, artylerzysty spod Radomia, przedwojennego oficera, potem oficera
Narodowych Sił
Zbrojnych (wyrok śmierci, stracony w 1952 roku)
10 stycznia 1952 r. stracono w wieku 37 lat skazanego na śmierć przez Michnika
majora Zefiryna Machallę (został zrehabilitowany pośmiertnie 4 maja 1956 r.). Stefan
Michnik wydał wyroki śmierci równieŜ na byłego polskiego attaché wojskowego w
Londynie, pułkownika M. Chojeckiego i na majora J. Lewandowskiego. Ci
mieli więcej szczęścia, wyroku nie wykonano. W przypadku płk. Chojeckiego zadecydowało to, Ŝe
wiceminister
MBP Romkowski chciał wykorzystać Chojeckiego jako świadka w innym procesie. Dzięki temu Chojecki
doŜył
1956 r., a 28 marca 1956 r. jego sprawa została umorzona z powodu całkowitego braku
dowodów winy. 8 grudnia 1954 r. zmarł, niecały miesiąc po udzieleniu mu przerwy w
odbywaniu kary więzienia, skazany przez Michnika na 13 lat więzienia płk Stanisław
Wecki, były wykładowca Akademii Sztabu Generalnego, przez dwa lata więzienia
torturowany, pośmiertnie uniewinniony (por. J. Poksiński, TUN, Warszawa 1992 r.).
CięŜkie przejścia więzienne przyspieszyły śmierć innego skazanego przez Michnika (na
12 lat więzienia) płk.
Romualda Sidorskiego, byłego naczelnego redaktora "Przeglądu Kwatermistrzowskiego". W marcu 1955 r.
ze
względu na bardzo zły stan zdrowia udzielono mu przerwy w odbywaniu kary;
zmarł wkrótce. Został pośmiertnie zrehabilitowany 25 kwietnia 1956 r.
Wyroki śmierci w głośnych sprawach wysokich oficerów z grupy generała
Tatara wcale nie były jedynymi wyrokami śmierci, które orzekł Stefan Michnik.
Tylko Ŝe te inne wyroki - w sprawach oficerów podziemia niepodległościowego ,
są duŜo mniej znane. Tak jak podpisany przez Stefana Michnika wyrok śmierci
na
majora Karola Sęka, który miałem moŜliwość oglądać w listopadzie 1994 r. na wystawie na UMCS w
Lublinie,
uczestnicząc tam w panelu na temat "śołnierzy wyklętych" (tj. Ŝołnierzy polskiego niepodległościowego
podziemia po 1944 r.). Major Karol Sęk, artylerzysta spod Radomia, przedwojenny oficer, potem oficer
Narodowych Sił Zbrojnych, został stracony z wyroku sędziego wojskowego Stefana Michnika w 1952 r.
Stefan Michnik "niewiele rozumiał, ale podpisywał wyroki śmierci i czuwał nad ich
wykonaniem". A były to wyroki godzące w najlepszych polskich patriotów. Tak jak w
przypadku kierowanego przez Stefana Michnika wykonania wyroku śmierci na
wspaniałym polskim patriocie Andrzeju Czaykowskim, cichociemnym,
powstańcu warszawskim, zastępcy dowódcy połączonych baonów "Oaza-Ryś" na
Mokotowie i Czerniakowie. Odznaczonym za bohaterstwo w walce z Niemcami
KrzyŜem Virtuti Militari. Zamordowano go na Mokotowie
10 października 1953 r. pod nadzorem porucznika Stefana Michnika (por. opis tej tragedii pióra P.
Jakuckiego,
"Zamordowany za patriotyzm", "Gazeta Polska", 20 października 1994 r.).
Hańba domowa
Myślę, Ŝe sprawa brata - stalinowskiego zbrodniarza, stanowi jeden z kluczy,
wyjaśniających ciągły flirt Adama Michnika z komunistami po czerwcu 1989 r. Chodziło o
łączący go z nimi równie głęboki strach przed rozliczeniami i pełnym pokazaniem "hańby
domowej" czy "hańby rodzinnej ". Mając stalinowskiego kata w rodzinie, Michnik robił
wszystko, aby nie doszło do prawdziwych rozliczeń ze zbrodniami komunizmu,
opublikowania ksiąg hańby, bo uznał to za niezwykle groźne dla własnej legendy.
Stoltzma
n i
Szechter
 
Przypomnę tu, Ŝe Adam
Michnik usprawiedliwiał
wyroki wydawane przez
swego brata (nigdzie nie
podając jednak, Ŝe chodziło o
wyrok śmierci) tym, Ŝe: "Kiedy
zapadały najgorsze wyroki,
Stefan był
dwudziestoparoletnim
człowiekiem, który niewiele
rozumiał z tego, co się
działo" ("Między panem...", s.
48). Wyjaśnijmy więc, Ŝe
młody porucznik Stefan
Michnik gorączkowo rwał się
do sądzenia w
sfabrykowanych procesach
wojskowych nad duŜo
wyŜszymi od niego stopniem
majorami czy pułkownikami,
bo widział w tym szansę
błyskawicznego
przyspieszenia swojej kariery.
I rzeczywiście uległa ona
radykalnemu przyspieszeniu - juŜ w wieku 27 lat awansował na
kapitana.
b
a
n
d
y
c
i
P
R
L
u
koncesjonowany "opozycjonista" Adam Michnik - Aaron Szechter (ich człowiek i agent),
gen. SB Czesław Kiszczak, Ireneusz Sekuła [goryl Kiszczaka] i gen. Wojciech Jaruzelski
Przy obrazie rodowodu Adama Michnika warto wspomnieć równieŜ o roli jego
matki, zaangaŜowanej komunistki sprzed wojny - Heleny Michnik.
Po wojnie wsławiła się głównie dogmatycznymi podręcznikami, zalecającymi m.in. jak najskuteczniej
walczyć
z religią katolicką. Oto przykładowy fragment jej zaleceń zamieszczony w
"Komentarzu metodycznym dla klasy IX ogólnokształcącej szkoły korespondencyjnej
 

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin