Łódź

Muzeum Sztuki w Łodzi jest platformą artystycznej innowacji i eksperymentu, społecznego i politycznego zaangażowania oraz poszukiwania nowych sposobów tworzenia wiedzy i dzielenia się nią. Program ten stanowi kontynuację projektu awangardowego podjętego na przełomie lat 20. i 30. XX w. przez współzałożycieli Muzeum – grupę „a.r.”, a przede wszystkim Władysława Strzemińskiego, Katarzynę Kobro i Henryka Stażewskiego oraz sformułowanej przez Ryszarda Stanisławskiego (dyrektora Muzeum w latach 1966–1992) idei „muzeum jako instrumentu krytycznego”. Zyskują one rozwinięcie w działaniach, które można określić jako „transkrytyczne”, traktujących muzeum jako narzędzie zmiany. Sztuka jest zatem podmiotem tej aktywności, a odbiorcy są zaproszeni do równie czynnego zaangażowania w tę działalność oraz do jej współtworzenia. Muzeum zaś przysługuje rola elementu pośredniczącego w tym dziele przekształcania rzeczywistości kulturowej, społecznej i ekonomicznej. Program wystawienniczy, naukowy, edukacyjny, wydawniczy realizowany przez Muzeum Sztuki urzeczywistnia tę ideę stałej transformacji jako środka, dzięki któremu może zostać spełnione awangardowe marzenie o twórczym życiu dostępnym dla każdego

Muzeum Sztuki istnieje od 1930 roku. Pierwsza lokalizacja mieściła się na pierwszym piętrze dawnego ratusza przy Placu Wolności 1 i jego pełna nazwa brzmiała „Muzeum Historii i Sztuki im. Juliana i Kazimierza Bartoszewiczów”. Otwarcie pierwszej wystawy miało miejsce 13 kwietnia 1930 roku i tę datę uznaje się za początek historii dzisiejszego Muzeum Sztuki w Łodzi. Muzeum Sztuki w Łodzi posiada unikalną w skali światowej kolekcję sztuki nowoczesnej utworzonej na bazie Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej Grupy „a.r.”. Stanowi ona fenomen na skalę światową, została bowiem zainicjowana przez samych artystów i ukształtowana w wyniku solidarnego działania ponad granicami i na przekór wszelkim podziałom. Po raz pierwszy trzon Kolekcji udostępniono publiczności 15 lutego 1931 r. w pierwotnej siedzibie muzeum w ratuszu, w tzw. Sali sztuki nowoczesnej. Kolekcja grupy „a.r.” gromadzona była w latach 1929–1932 i uzupełniana do 1938 r. w kraju i za granicą. Inicjatorem i głównym animatorem akcji pozyskiwania darów od artystów był malarz i teoretyk sztuki Władysław Strzemiński, aktywnie wspierany przez rzeźbiarkę Katarzynę Kobro, malarza Henryka Stażewskiego oraz poetów Jana Brzękowskiego i Juliana Przybosia. Zebrana kolekcja w swym wymiarze ideowym stanowi obraz preferencji artystycznych Strzemińskiego, choć jej kształt ostateczny jest wypadkową działań wielu osób, przede wszystkim Stażewskiego i Brzękowskiego oraz Hansa Arpa i Michela Seuphora. Stanowi przegląd awangardowych nurtów i tendencji końca lat 20. XX wieku, z wyjątkową, jak na owe czasy, znakomitą prezentacją abstrakcjonistów takich jak Hans Arp i Sophie Taeuber-Arp, Theo van Doesburg, Jean Gorin, Jean Helion, Vilmos Huszar, Henryk Stażewski czy Georges Vantongerloo. Znalazły się w niej też dzieła artystów z kręgu kubizmu (np. Fernanda Légera, Louisa Marcoussisa), futuryzmu (Enrica Prampoliniego), dadaizmu (Kurta Schwittersa), surrealizmu (Maxa Ernsta, Kurta Seligmanna), formizmu (np. Leona Chwistka, Tytusa Czyżewskiego), „czystej formy” (Stanisława Ignacego Witkiewicza) czy unizmu (Władysława Strzemińskiego). Powierzenie w 1935 r. kierownictwa muzeum doktorowi Marianowi Minichowi (prowadzącemu placówkę do 1965 r. z wyłączeniem czasu wojny) zaowocowało w pierwszym okresie poszerzeniem zbiorów o dzieła dopełniające obrazu polskiej sztuki nowoczesnej, przede wszystkim Formistów Polskich, lwowskiej grupy nadrealistów Artes oraz reprezentatywne prace Jankiela Adlera i Karola Hillera.

Tuż po wojnie ważnym przedsięwzięciem było pozyskanie obrazów Aleksieja Jawleńskiego. Śmiały i bezprecedensowy rozwój międzynarodowej kolekcji sztuki nowoczesnej i współczesnej muzeum zawdzięcza swemu drugiemu dyrektorowi – Ryszardowi Stanisławskiemu, który kierował instytucją w latach 1966–1991. W swej praktyce muzealnej kierował się koncepcją „muzeum jako instrumentu krytycznego”, preferując koncentrację kolekcji na zjawiskach postrzeganych jako otwarte, twórcze i autentyczne. Dzięki takiej postawie udało mu się pozyskać pierwsze płótno (oraz kolejne) z serii obrazów liczonych Romana Opałki, kolekcję wczesnych prac Krzysztofa Wodiczki, Mirosława Bałki oraz zespół prac artystów czeskich (m.in. Jiříego Kolářa), nabytych u schyłku Praskiej Wiosny. W tym okresie otrzymano w darze całe kolekcje o wyraźnym obliczu ideowym i stylowym. Mateusz Grabowski, właściciel awangardowej galerii w Londynie, przekazał dzieła reprezentujące brytyjski pop-art i op-art (m.in. Dereka Boshiera, Bridget Riley, Pauline Boty). Artyści amerykańscy złożyli swe prace (np. Sam Francis, Lawrence Weiner, Barbara Kasten, Chris Burden) w drodze wymiany z artystami polskimi. Zespół prac (m.in. Petera Downsbrough, Dana Grahama, Richarda Nonasa) przekazanych przez „Solidarność” z pierwszej Konstrukcji w procesie wzbogacił muzealną reprezentację minimal art. W symbolicznym geście solidarności Joseph Beuys podarował w ramach akcji Polentransport 1981 – ok. 300 prac ze swojego twórczego archiwum. Przełomowy dla łódzkiego Muzeum był rok 2007 pod kierownictwem Jarosława Suchana. Dzięki wsparciu finansowemu ze strony Unii Europejskiej (w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Urzędu Wojewódzkiego a także Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi, doszło do rewitalizacji i modernizacji dawnej przędzalni w fabryce Izraela Poznańskiego. To właśnie w tym zabytkowym budynku jesienią 2008 roku oddział Muzeum Sztuki pod nazwą ms2 został udostępniony publiczności. Na 3000 m2 zainstalowano Kolekcję Sztuki XX i XXI wieku, natomiast 600 m2 powierzchni przeznaczono na organizację wystaw czasowych

Sprengel Museum

w Hanowerze znajduje się jedna z najważniejszych kolekcji sztuki współczesnej w Niemczech. Znajduje się w budynku zaprojektowanym przez Piotra i Urszuli Trint (z Kolonii ) i Dietera Quast (z Heidelbergu ), przylegającej do Maschsee . Muzeum zostało otwarte w 1979 roku, a budynek został rozbudowany w 1992 roku.

Bernhard Sprengel przekazał swoją bogatą kolekcję sztuki współczesnej w Hanowerze w 1969 roku, jak również wspiera finansowo budowę muzeum. Hanower i stan Dolnej Saksonii zgodziły się wspólnie pracować w muzeum. Oprócz prac podarowanych przez Sprengla, muzeum znajduje się również 20- wieczne dzieła należące do Dolnej Saksonii i Hanowerze.

Dalszy rozwój, zaprojektowany przez Zurich opartej architektów Meili + Piotra, pierwotnie planowana na 2010 [1] [2] [3] [4] , ale teraz mają się rozpocząć około roku 2012. [5] prostopadłościan projekt nowego budynku został wybrany spośród 65 uczestników w międzynarodowym konkursie architektury. Pierwotny plan spowodowałoby dodatkowe 4.350 metrów kwadratowych (46.800 m²) powierzchni wystawienniczej, a oczekiwano kosztować około € 25m, z € 10 mln pochodzi z Dolnej Saksonii unijnego finansowania, € 5m bezpośrednio z Dolnej Saksonii, 5m € od Hanoweru i € 5m oczekiwać od darczyńców. Szacunki te zostały już zmniejszone. [5] Głównym celem ekspansji jest umożliwienie obszerne relacje z Niki de Saint Phalle i hanowerskiego artysty Schwittersa Kurt . Nowy budynek będzie również wykorzystywane do jednorazowych międzynarodowych wystawach.

Poza Schwittersa i de Saint Phalle, kluczowe Muzeów Sprengel prace obejmują te Max Ernst , Fernand Leger , Paula Klee , Pablo Picasso i Max Beckmann z przed 1945 roku.

W 1988 roku, muzeum odziedziczył majątek artystów i małżeństwo Robert Michel i Ella Bergmann-Michel . Muzeum publikuje drukowaną inwentaryzacji tego majątku, [6], z których dwa tomy tej pory opublikowane. Od 1993 roku, Sprengel Museum został zawierał Kurta Schwittersa archiwum, które Merz pokoju jest szczególnie godne uwagi. W 2000 roku, Niki de Saint Phalle został honorowym obywatelem Hanowerze, a następnie wygrałem 300 swoich prac do muzeum.

Grenoble

The section of the 20th century is particularly rich because the museum is considered the oldest museum of contemporary art in France.[14] The victories of modern art until the formal developments more recent.

Part of the collection from the important legacy Agutte [15] - Sembat.

All trends are present with paint charts Henri Matisse, Pablo Picasso, Georges Braque, and others.

Matisse donated his Inside eggplant, Pablo Picasso from his Woman Reading in 1921 and Claude Monet's corner of the pond at Giverny in 1923.