03.Królowa Potępionych.pdf

Anna Rice

Królowa PotĘpionych

* * *

Królowa Akasha budzi się z trwającego sześć tysięcy lat snu, uwalniając potęgi nocy z

pokrytych lodem szczytów Nepalu. Zło przypuszcza atak na zatłoczone, prażone słońcem ulice

Florydy. Akasha miała całą wieczność na uknucie przebiegłego planu, który ma „uratować”

ludzkość i zniszczyć Lestata.

* * *

Ta książka jest dedykowana z miłością

Stanowi Rice’owi, Christopherowi Rice’owi

i Johnowi Prestonowi,

a także pamięci moich ukochanych redaktorów:

Johna Doddsa i Williama Whiteheada

Królik tragiczny

Oto rysunek, królik tragiczny.

Uszy w błocie jak młode zielone kukurydze.

Czarnego czoła lusterko odbija gwiazdy.

Rysunek na mojej ścianie, samotny,

jak to z zającami bywa

lub nie. Tłuste czerwone policzki -

sztuka pełnym pyszczkiem - nos drży

nawykiem nie do przezwyciężenia.

I ty królikiem możesz być; zielony i czerwony

twój grzbiet, niebieska ludzka wątła pierś.

Lecz jeśli kiedyś znęci cię królicza postać,

Prawdziwego Ciała strzeż się, ono

strąci cię z tragicznego konia,

przeniknie tragiczne szeregi niczym zjawa

marmur; twoje rany zasklepią się

tak szybko, że

woda zbieleje z zazdrości.

Króliki namalowane na białym papierze

przemogą wszelkie czary, na nic króliczy chów,

i uszy - kukurydze rogową zalśnią silnią.

Więc strzeż się smaku tragicznego życia –

bo w tej króliczej paści

każda barwa błyszczy niczym słońca miecz,

a Najwyższy wcielił się w nożyczki, czy tego chcesz czy nie.

Stan Rice „Owieczka nie byle jaka” (1975)

Jestem Lestat. Wampir. Pamiętacie mnie? Tego wampira, - który stał się idolem rocka i spłodził

autobiografię? Tego o blond włosach, szarych oczach i nienasyconym głodzie sławy? Pamiętacie,

chciałem być symbolem zła w świetlistym stuleciu, w którym nie ma miejsca na takie wcielone

zło jak ja. Nawet doszedłem do wniosku, że mogę zrobić coś dobrego w tej skórze - grając czarta

na deskach estrady.

Właśnie zaczęło mi się powodzić, kiedy rozmawialiśmy po raz ostatni. Byłem po debiucie w

Nowym Jorku - pierwszym koncercie na żywo moim i mojej grupy śmiertelników. Nasz album

odniósł wielki sukces. Moja autobiografia była rozchwytywana, zarówno przez umarłych, jak i

przez nieumarłych.

Wtem nastąpiło coś całkowicie nieoczekiwanego. Hm, przynajmniej dla mnie. Kiedy się

rozstawaliśmy, wisiałem na przysłowiowej krawędzi przepaści.

No cóż, jest po wszystkim - mam na myśli dalsze wypadki. Oczywiście przeżyłem. W

przeciwnym razie nie rozmawiałbym z wami. A kosmiczny pył w końcu osiadł i małe rozdarcie

w tkaninie racjonalnej wiary zostało zaszyte; a przynajmniej zasłonięte.

Teraz, gdy mam to już za sobą, jestem trochę bardziej smutny, trochę bardziej wredny, a także

trochę bardziej czujny. Jestem również nieskończenie bardziej potężny, chociaż człowiek, który

we mnie żyje, jest bliżej świata niż kiedykolwiek przedtem - ta niespokojna, głodna istota,

darząca jednocześnie miłością i nienawiścią niepokonaną nieśmiertelną muszlę, w której mnie

zamknięto.

A głód krwi? Nienasycony; chociaż sama krew nigdy nie była mi bardziej niepotrzebna.

Możliwe, że teraz potrafiłbym już bez niej funkcjonować. Ale żądza, którą budzi we mnie

wszystko, co żyje, powiada mi, iż nigdy nie wystawię się na próbę owego postu.

Zresztą rzecz nie sprowadza się do potrzeby krwi, chociaż krew to coś najbardziej zmysłowego,

czego żywa istota mogłaby pożądać; chodzi o niepojętą intymność tego momentu - chwili, w

której pijesz, zabijasz - chodzi o ten wielki taniec dwóch serc, kiedy ofiara słabnie, a ja czuję, że

rosnę, łykając śmierć, przez ułamek sekundy jaśniejącą, ogromną jak życie.

Jednak to zwodnicze wrażenie. Żadna śmierć nie dorównuje życiu... i pewnie dlatego wciąż o

nim mówię, no nie? Jestem teraz tak daleko od zbawienia jak nigdy. A fakt, że o tym wiem,

przysparza mi tylko więcej bólu.

Oczywiście nadal mogę uchodzić za człowieka; wszyscy z naszych to potrafią, tak lub inaczej,

bez względu na to, jak ciężki bagaż lat dźwigamy. Podniesiony kołnierz, kapelusz nasunięty na

czoło, ciemne rękawiczki, ręce w kieszeniach - ot, i cała sztuczka. Teraz lubię wskakiwać w

dopasowane skórzane kurtki i wąskie dżinsy - to wygodny kostium. A zwykłe traktory z czarnej

skóry znakomicie nadają się do chodzenia po każdej nawierzchni. Jednak od czasu do czasu

noszę coś bardziej wyszukanego, na przykład jedwabie lubiane przez ludzi w tym kraju o

ciepłym, południowym klimacie, gdzie teraz zamieszkuję.

Gdy już ktoś zaczyna mi się przyglądać zbyt natarczywie, wtedy wystarczy miły telepatyczny

komunikacik: „Jestem całkowicie normalny, nie ma żadnej sprawy”. Uśmiecham się promiennie

w swoim najlepszym stylu, ładnie chowając kły, i śmiertelny oddala się swoją drogą.

Od czasu do czasu odrzucam wszelkie kostiumy; wychodzę na miasto dokładnie taki, jaki

jestem. Długie włosy, aksamitna kurtka, której pieszczotliwy dotyk przywodzi mi na myśl dobre

stare czasy, i kilka szmaragdowych pierścieni na palcach prawej dłoni. Idę szybko przez centrum

tego cudownego, zepsutego południowego miasta lub włóczę się plażami, stąpając po piaskach,

które lśnią bielą jak księżyc, i wdychając ciepłą południową bryzę.

Muskają mnie tylko przelotne spojrzenia. Wokół dzieje się zbyt wiele niewytłumaczalnych

spraw; pochłaniają nas koszmary, groźby, tajemnice, a potem w niewytłumaczalny sposób

rozczarowują. Wracamy znowu do zgiełku przewidywalnego. Królewicz nie przybędzie i

wszyscy o tym wiedzą, a Śpiąca Królewna chyba już umarła.

Podobnie jest z innymi, którzy przeżyli wraz ze mną i dzielą się tym upalnym zakątkiem

rozpasanej zieloności na krawędzi świata - południowo-wschodnim wypustkiem Ameryki

Północnej, połyskliwą metropolią Miami, rozkosznym terenem łowieckim złaknionych krwi

nieśmiertelnych, jeśli kiedykolwiek było takie miejsce.

Dobrze jest mieć obok siebie tych innych; prawdę mówiąc, to zasadnicza sprawa i jak mi się

zawsze wydawało, niezbędna; zacny sabat wybitnej, wytrzymałej starszyzny i zuchwałej

młodzieży.

Lecz cóż, męka anonimowości pośród śmiertelnych nigdy nie była gorsza dla tego chciwego

potwora, którym jestem. Łagodny szmer nieśmiertelnych głosów nigdy nie zdoła mnie wytrącić

ze splinu. Smak sławy pośród śmiertelnych jest zbyt uwodzicielski - albumy płytowe w

witrynach, wielbiciele skaczący i klaszczący przed sceną. Nieważne, że wcale nie wierzyli w to,

iż naprawdę nie jestem wampirem; w tamtej chwili byliśmy razem. Skandowali moje imię!

Teraz albumy płytowe zniknęły i nigdy już nie usłyszę tamtych piosenek. Książka pozostanie -

obok „Wywiadu z wampirem” - pod bezpieczną maską beletrystyki i może tak właśnie być

powinno. Dość kłopotów sprawiłem swoją osobą. Jeszcze się o tym przekonacie.

Klęska - oto, do czego udało mi się doprowadzić moimi gierkami! Ja, wampir, który wreszcie

dostał tę wymarzoną szansę, aby w najbardziej odpowiedniej chwili stać się bohaterem i

męczennikiem...

Pewnie myślicie, że wyniosłem z tego jakąś naukę? A żebyście wiedzieli. Wyniosłem.

Naprawdę wyniosłem.

Jednak musieć odpełznąć w cienie to piekielnie boli - Lestat znów jest tylko smukłym,

bezimiennym, morderczym monstrum czyhającym na śmiertelnych, wykorzystującym ich

nieświadomość naszego istnienia. Cierpię, znów skazany na rolę wyrzutka; zawsze poza

nawiasem, borykający się z dobrem i złem we własnym wiekowym piekle ciała i duszy.

W obecnym odosobnieniu marzę o tym, że natrafiam w skąpanej blaskiem księżyca komnatce na

jakąś milutką istotkę - jedną z tych słodkich małych, jak je obecnie nazywają - która przeczytała

moją książkę i słuchała moich piosenek; jedną z tych idealistycznych rozkoszniątek piszących do

mnie w tamtym krótkim okresie nieszczęsnej glorii pełne uwielbienia listy na perfumowanym

papierze, mówiące o poezji i sile iluzji oraz wyrażające żal, że nie jestem naprawdę tym, za kogo

się podaję; marzę o wślizgnięciu się do jej ciemnego pokoiku, gdzie na nocnym stoliczku być

może leży moja książka z aksamitną zakładką w środku; marzę o tym, iż dotykam jej ramienia i

uśmiecham się, kiedy spoglądamy sobie w oczy.

- Lestat!... Zawsze wierzyłam, że żyjesz. Wiedziałam, że się zjawisz!

Pochylam się, gotów złożyć usta na jej ustach, i ujmuję jej twarz w dłonie.

- Tak, kochanie - odpowiadam - i nie wiesz, jak cię potrzebuję, jak bardzo cię kocham, i od jak

dawna.

Być może okaże się, że z powodu tego, co mi się przytrafiło, owych nieoczekiwanych

koszmarów, których byłem świadkiem, i nieuniknionych mąk, które wycierpiałem, będę w jej

oczach bardziej urzekający niż wtedy, gdy owe nieszczęścia były jeszcze przede mną. To

straszliwa prawda, iż cierpienie dodaje głębi naszym myślom i nieodpartego uroku rysom, że

nasyca tembr głosu. Pod warunkiem jednak, że wcześniej nie wypali optymizmu, ducha i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: