Feehan_Christine_-_Mrok_01_-_Mroczny_książe.pdf

Feehan Christine

Cykl Mrok

tom 01

Mroczny książę

ROZDZIAŁ 1

Dłużej już nic mógł się oszukiwać. Powoli, z niewyobrażalnym znużeniem. Michaił

Dubrinski zamknął oprawiony w skórę tom pierwszego wydania. To koniec. Więcej nie

zniesie. Książki, które tak kochał, nie mogły przesłonić dojmującej samotności.

Wypełniały gabinet, zajmowały trzy ściany od podłogi do sufitu. Przeczytał wszystkie,

przez studia wielu nauczył się na pamięć. Ale już nie dawały pociechy. Karmiły umysł,

lecz łamały serce.

O świcie nie będzie szukać schronienia we śnie, a przynajmniej nie w zbawczym śnie

odnowy; w spoczynku wiecznym znajdzie ukojenie. Niech Bóg ma go w swojej opiece,

jego rasa ginęła zostali

nieliczni, a ci byli rozproszeni i prześladowani. Próbował już

wszystkiego, zdobył wszelkie moce fizyczne i umysłowe, poznał wszelkie nowe

technologie. Wypełnił sobie życie sztuką i filozofią, pracą i nauką. Znał wszystkie

lecznicze zioła i wszystkie trujące korzenie. Poznał każdą broń znaną człowiekowi i sam

stal się groźną bronią. Doświadczył samotności.

Jego ludowi grozi wymarcie, a on zawiódł. Jako ich przywódca, szukał ratunku dla

tvch, za których odpowiadał. Zbyt wielu mężczyzn rezygnowało, traciło dusze i stawało

się z

rozpaczy nieumarłymi.

Nie znajdowali kobiet, które mogłyby dać im potomstwo i

zawrócić ich ze złej drogi. Nie mieli już żadnej nadziei na przetrwanie. Ich mężczyźni

przypominali drapieżniki: mrok gęstniał i ogarniał ich, wypierając wszelkie emocje, nie

zostawało nic poza zimnym światem pogrążonym w ciemności. Każdy musiał znaleźć

swoją drugą połowę, partnerkę życiową, bo tylko ona miała światło potrzebne, by

wydostać się z matni.

Michaiła dławił żal. Uniósł głowę i wykrzyczał z siebie ból jak ranne zwierzę, którym

przecież był. Nie mógł już dłużej znosić tego, że jest sam.

Rzecz nie w tym. że jesteś sam, lecz że jestes samotny. Można być samotnym nawet w

tłumie, nie

sadzisz?

Znieruchomiał, tylko jego czujne oczy poruszyły się osi rożnie jak u drapieżnika, który

zwęszył zagrożenie Głęboko zaczerpnął powietrza, natychmiast zamykając umysł a

jednocześnie wszystkie zmysły skierował na zewnątrz żeby wytropić natręta. Przecież

był

sam. Nie mógł się mylić. Najstarszy z rodu miał najwięcej mocy, był najbardziej

przebiegły. Nikt nie mógłby przeniknąć do jego umysłu. Nikt nie mógłby zbliżyć się do

niego bez jego wiedzy. Zaciekawiony, jeszcze raz odtworzył te słowa, wsłuchał się w

głos. Kobieta. Młoda, inteligentna. Nieznacznie otworzył umysł, sprawdzając różne

ścieżki, szukał mentalnych śladów. Przekonałem się. że tak istotnie jest, przyznał. Zdał

sobie

sprawę, że wstrzymuje oddech, że potrzebuje tego kontaktu. Człowiek. Śmiertelna

kobieta. Do diabła, czemu nie? Zaiteresowała go.

Czasem uciekam w góry i zostaję sama całymi dniami, tygodniami, i wcale nie czuję się

samotna, a czasem na przyjęciu, otoczona setka ludzi, bywam bardziej samotna niż

kiedykolwiek.

Oblała go fala gorąca. Glos, który wypełniał jego myśli, był miękki, melodyjny,

pociągający w swojej niewinności. Michaił od stuleci nic nie czuł: jego ciało od setek lat

nie zapragnęło kobiety Teraz, słysząc ten głos, głos zwykłej śmiertelniczki, zdumiał się

ogniem, jaki zapłonął mu w żyłach Jakim cudem możesz się ze mną porozumiewać?

Przepraszani, jeśli cię uraziłam Wyraźnie słyszał, że mówi to szczerze, odczuł te

przeprosiny. Twoj ból był tak żywy, tak okropny, że nie mogłam go zignorować.

Pomyślałam. że

może będziesz chciał porozmawiać. Śmierć to nie jest odpowiedź na nieszczęscie. Chyba

sam o tym

wiesz. W każdym razie, jeśli chcesz, przestanę mówić.

Nie1 Jego protest był rozkazem, władczym poleceniem wydanym przez kogoś

przywykłego do tego, że jego życzenia natychmiast są posłusznie spełniane.

Odczuł jej śmiech, zanim jeszcze zarejestrował dźwięk umysłem. Łagodny, beztroski,

zachęcający. J esteś przyzwyczajony, że wszyscy cię słuchają?

Oczywiście. Nie wiedział, jak ma potraktować jej śmiech. Był zaintrygowany. Uczucia.

Emocje. Zaczęły go zalewać, niemal obezwładniały.

Typowy Europejczyk, tak? Zamożny i bardzo, bardzo arogancki.

Poczuł, że się uśmiecha. Nie uśmiechał się od sześciuset lat. może dłużej. Tak. Czekał,

aż ona znów się roześmieje, łaknął tego śmiechu jak narkoman następnej działki.

Kiedy śmiech znów zabrzmiał, był cichy i serdeczny, balsamiczna pieszczota palców

na jego skórze, jestem Amerykanką. To jak ogień i woda. prawda?

Teraz miał już pozycję, kierunek Nie wymknie mu się. Odpowiednimi metodami i

Amerykankę można wytresować. Z premedytacją cedził słowa, wyczekując jej reakcji.

Naprawdę jesteś arogancki Podobał mu się dźwięk tego śmiechu, delektował się nim,

chłonął go całym ciałem. Poczuł jej senność, dosłyszał ziewnięcie. Tym lepiej. Leciutko

naparł na umysł kobiety, bardzo delikatnie, chcąc, żeby zasnęła, żeby mógł się jej

dokładnie przyjrzeć.

Przestań! Zareagowała szybko wycofaniem się, urazą, podejrzeniem. Zamknęła umysł,

stosując natychmiast mentalną blokadę. Zdumiała go niezwykła wprawa i siła u kogoś

tak młodego, u człowieka. Bo przecież była człowiekiem. Nie miał co do tego

wątpliwości.

Wiedział, nawet nie sprawdzając, że zostało dokładnie pięć godzin do świtu, ale nie w

tym rzecz, iż

nie mógł znieść porannego czy wieczornego słońca. Sprawdził siłę jej blokady, ostrożnie,

żeby

kobiety nie wystraszyć. Na jego wargach pojawił się lekki uśmiech. Była silna, ale na

pewno nie

dość silna.

Ciało Michaiła, same nadludzko silne mięsnie, zamigotało, rozpłynęło się, stało się

delikatną, przejrzystą mgłą, przesączającą się pod szczeliną drzwi, by skroplić się w

nocnym powietrzu. Krople pęczniały, łączyły się, aż powstał z nich ptak o wielkich

skrzydłach. Zanurkował w mrok. zatoczył krąg. poszybował w niebo: cichy, śmiertelnie

niebezpieczny, piękny.

Michaił upajał się lotem, pędem wiatru napierającego na ciało, nocą, która do niego

przemawiała, szepcząc sekrety, niosła woń zwierzyny, won człowieka. Nieomylnie

podążał delikatnym psychicznym tropem. Banalnie proste A jednak krew w nim wrzała

Kobieta, człowiek, młoda, pełna życia i radości, kobieta, która nawiązała z nim

psychiczną łączność. Kobieta obdarzona współczuciem, inteligencją i silą. Śmierć i

potępienie mogły zaczekać jeszcze jeden dzień, póki on nie zaspokoi ciekawości.

Niewielka gospoda stała na skraju lasu, gdzie góry graniczyły z linią drzew. Wnętrze

byio ciemne, tylko kilka przyćmionych świateł paliło się w dwóch pokojach i może też

korytarzu, bo istoty ludzkie zażywały nocnego odpoczynku. Wylądował na balkonie za

oknem pokoju kobiety na pierwszym piętrze i zamarł, wtapiając się w noc. Jej sypialnia

znajdowała się w jednym z tych dwóch oświetlonych pomieszczeń. Widocznie miewała

kłopoty ze snem. Poszukał jej po drugiej stronie przejrzystej szyby, odnalazł, i wpatrywał

się ciemnymi płonącymi oczami.

Kobieta drobnej budowy, ale o idealnej sylwetce, miała wąziutką talię i kruczoczarne

włosy, które opadały kaskadą nisko na plecy, przyciągając uwagę do zaokrąglonego

tyteczka.

Wstrzymał oddech. Była cudowna, piękna, ze skórą jak atłas, z niesamowicie

wielkimi, intensywnie błękitnymi oczami, ocienionymi gęstymi, długimi rzęsami. Nie

umknął mu żaden szczegół Biała koronkowa koszula nocna przylegała do ciała, opinała

sterczące, pełne piersi i obnażała linię szyi i ramion barwy śmietanki. Stopy i dłonie

miała

małe, ale kształtne. Tyle siły w takim kruchym opakowaniu.

Czesała włosy, zamyślona, i patrzyła w okno niewidzącym wzrokiem. Wyraz jej

twarzy zdradzał napięcie. Wyczuwał w niej ból i potrzebę snu, który nie chciał nadejść.

Podążał spojrzeniem za każdym ruchem szczotki. Gesty kobiety miały w sobie

niewinność

i zmysłowość. Coś w nim drgnęło. Z wdzięcznością uniósł oczy ku niebu. Czysta radość

odczuwania emocji po stuleciach trwania w kompletnej nieczułości nie dawała się z

niczym porównać.

Przy każdym ruchu szczotką jej biust unosił się kusząco, podkreślając smukłą talię

Koronka prześwitywała na ciemnym trójkącie u zbiegu ud. Wbił pazury w balustradę

balkonu, ryjąc długie rysy w miękkim drewnie, ale nie odrywał wzroku. Była ponętna,

pełna wdzięku. Poczuł, że gorącym spojrzeniem wpija się w to delikatne gardło,

obserwuje puls miarowo bijący na jej szyi. Moja. Cofnął się nagle, pokręcił głową.

Niebieskie oczy. Niebieskie. Miała niebieskie oczy. Dopiero teraz dotarło do niego, że

widzi kolory. Żywe. jasne barwy. Znieruchomiał. Niemożliwe. Osobniki męskie traciły

zdolność widzenia czegokolwiek poza ponurymi szarościami mniej więcej w tym samym

czasie, kiedy znikały emocje. Wkluczone. Tylko życiowa partnerka przywracała

mężczyźnie jego rasy zdolność widzenia barw i odczuwania emocji. Karpatiańskie

kobiety

rozświetlały ciemność, w jakiej byli pogrążeni mężczyźni. Prawdziwa druga połowa. Bez

niej bestia powoli pochłaniała mężczyznę, aż zapadał się w kompletny mrok. Nie zostały

już żadne Karpatianki, z których mogłyby narodzić się nowe partnerki. Przypuszczał, że

nieliczne, które zostały jeszcze przy życiu, rodzą wyłącznie chłopców.

Sytuacja wydawała się beznadziejna. Kobiety śmiertelne przemiana doprowadzała do

obłędu. Próbowano już tego. la śmiertelniczka nie mogła być jego życiową partnerka.

Michaił patrzył, jak gasi światło i kładzie się w łóżku. Poczuł jakaś wibrację w swoim

umyśle, jakieś poszukiwanie. Nie śpisz? Pytanie zabrzmiało niepewnie.

W pierwszej chwili nie chciał odpowiedzieć, nie podobało mu się, że aż tak bardzo

potrzebuje rozmowy. Nie mógł, nie śmiał pozwolić sobie na utratę kontroli. Nikt nic

powinien mieć nad nim władzy. A już na pewno nie jakieś amerykańskie chucherko.

kobieta, która ma więcej mocy niż rozsądku.

Wiem, że mnie słyszysz. Przepraszam, że się wtrąciłam. Zareagowałan odruchowo, to się

juz

nie powtorzy. Ale tak dla porządku, nie próbuj już przy mnie w podobny sposob prężyć

muskulów.

Cieszył się, że przyjął zwierzęcą postać; dzięki temu nie mógł się uśmiechnąć. Nie

miała pojęcia, co to znaczy prężyć muskuły. Nie obraziłem się. Wysłał to zapewnienie

łagodnym tonem. Musiał jej odpowiedzieć, to był wewnętrzny przymus. Potrzebował

usłyszeć jej głos. Ten delikatny szept muskający jego mózg jak pieszczota palców na

skórze.

Przewróciła się z boku na bok. poprawiła poduszkę, potarła skronie, jakby głowa ją

bolała. Jedną dłoń ułożyła na cienkim przykryciu. Michaił pragnął dotknąć tej dłoni,

poczuć jej ciepłą, jedwabistą skórę. Dlaczego probowałeś mnie kontrolować? To nie było

obojętne pytanie, chociaż chciała, żeby takie się wydało. Wyczuwał, ze ją uraził,

rozczarował. Poruszyła się niespokojnie jak kobieta czekająca na kochanka.

Sama mysl o niej w towarzystwie jakiegoś mężczyzny rozjuszyła go. Uczucia, po

tyluset latach. Ostre, wyraziste, skupione. Prawdziwe uczucia. Kontrolowanie leży w

mojej

naturze. Czuł uniesienie, radość, a jednocześnie aż nazbyt był świadomy, że staje się

bardziej niebezpieczny niz kiedykolwiek Moc zawsze wymaga opanowania Im mniej

emocji, tym łatwiej o władzę nad sobą.

Nie próbuj mnie kontrolować. W jej glosie pojawiło się coś, co od razu wychwycił,

chociaż nie umiał nazwać, zupełnie jakby przeczuwała, że może być dla niej groźny. A

sam wiedział dobrze, że taki jest.

W jaki sposób kontrolować własna naturę, maleńka?

Zobaczył, że się uśmiecha uśmiechem, który poczuł w sercu, który zaparł mu dech.

wypełnił wewnętrzną pustkę i pozwolił sercu poszybować w górę. A dlaczego uważasz,

że

jestem mała? Jestem wielka jak słoń.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: