szukamy uciekinierow.doc

SZUKAMY UCIEKINIERÓW

Poszukiwania, gra rozwijająca spostrzegawczość

Miejsce: korytarz przed drzwiami wszystkich sypialni

Czas trwania: około 10 minut lub dłużej

Przeznaczona dla: dzieci w wieku 6-9 lat; grupy wielkości klasy

Opis zabawy

Przed kolacją nauczyciel prosi wszystkie dzieci, aby przyniosły swoje pluszowe zwierzątka, ponieważ chcą one zrobić zebranie maskotek. Powiedział mu o tym na ucho duży królik Sabiny. Przytulanki zbieramy do kosza i wynosimy do pomieszczenia obok. Możemy też potajemnie „uprowadzić" pluszaki. Poza tym dzie­ci mają przynieść do jadalni wszystkie latarki, ponie­waż — rzekomo — po kolacji musi być coś naprawio­ne, a w związku z tym przez pewien czas zabraknie światła. Podczas posiłku jeden z opiekunów lub wtajemniczo­ny uczeń, roznosi pluszowe zwierzątka po pokojach, ale nie do właściwych, tylko na chybił trafił. Zanim dzieci wstaną od stołu, ogłaszamy straszliwą wiadomość: „Pluszaki uciekły!”. Wtedy zapalamy la­tarki i tak długo szukamy po całym budynku, aż każ­dy odnajdzie swojego towarzysza snu. Oczywiście można sobie nawzajem pomagać. Być może Jola wi­działa słonika Michasi w pokoju numer 8?

Inna możliwość

Zamiast pluszowych maskotek roznosimy po poko­jach duże szyszki, które dzieci wcześniej zebrały w le­sie. Szyszki są dokładnie policzone. Każdy wynosi na korytarz tyle, ile znalazł, aż do momentu, kiedy ze­brane zostaną wszystkie. Także w tym przypadku wykorzystujemy do poszukiwań latarki.

Materiały pomocnicze

Pluszowe zwierzątko i latarka dla każdego dziecka. W przypadku wybrania drugiej możliwości, potrze­bujemy co najmniej 50 dużych szyszek.

Wskazówki pedagogiczne

Pluszowe maskotki są dla młodszych uczniów jeszcze bardzo ważne i niezbędne przy zasypianiu oraz dla ogól­nego dobrego samopoczucia. Może się zdarzyć, że nie­które dzieci niechętnie oddadzą swojego ulubieńca. Wte­dy przytulanki układamy w dużym kole w pomieszcze­niu obok, aby dzieci widziały, gdzie się znajdują. Poszukiwania są wówczas naprawdę intensywne. Pierwsze osiągnięcia innych dają pozostałym dzieciom nadzieję, że również one wkrótce odnajdą zgubę. Ponie­waż latarki oświetlają w danym momencie tylko pewną część pokoju, zauważenie zwierzaka położonego po pro­stu na czyimś łóżku, wcale nie jest takie proste. Dzie­ciom, które mają trudności, trzeba oczywiście pomóc. Może na przykład w ten sposób, że wszyscy razem wy­ruszą na poszukiwania ostatniego uciekiniera?