Świadecwto Anny pdf.pdf

ANNA

Świadkowie Bożego Miłosierdzia

Annie (Annie Dąmbskiej) powierzono misję: przygotować

polski naród do nadchodzących wydarzeń. Oczywistym jest,

że ten typ literatury to 'obawienie', a nie jak chce kler

'objawienie prywatne'. Dodać należy, że jest to 'objawienie

współczesne' a nie proroctwo, bo nie tyle mówi o tym co się

stanie, ile jacy my powinniśmy stać się w nadchodzących

czasach. Rozmowy z ludźmi w niebie (kościołem zwycięskim)

i w czyśćcu (kościołem cierpiącym) zostały udostępnione

ogółowi po to, abyśmy głęboko zrozumieli, że my (kościół

walczący) i oni - to JEDEN kościół. Oni widzą co nadchodzi

(istnieją poza czasem) i chcą nam pomóc w przygotowaniu się

do "wielkiego oczyszczenia".

WSTĘP

Książka niniejsza zawiera fragmenty rozmów ze zmarłymi i ich

świadectw dotyczących śmierci, spotkania z Bogiem i życia z Nim.

Zapisywałam te rozmowy od 1966 r. Początkowo były to głównie

rozmowy z moją Matką.

Matka moja zmarła pod koniec 1965 r. Okoliczności jej śmierci,

w tym moją przy niej obecność, uważałam za wyraźną łaskę Bożą. W

chwilę po jej śmierci stałam się jakby świadkiem jej radosnego

powitania na tamtym świecie przez rodzinę i przez bardzo wiele

innych osób. Matka była szczęśliwa i oni wszyscy też. Byłam tego

świadoma, jednak sama nie mogłam w ich radości uczestniczyć, bo

tak silny był ból oddzielenia od Matki, rozdarcia (jak gdyby

przepołowienia). Choroba i śmierć Matki spowodowały nawet

długotrwałe pogorszenie mojego stanu zdrowia. Dopiero rozmowy z

nią pomogły mi powrócić do równowagi.

Jeszcze za życia mojej Matki nasz wspólny przyjaciel, starszy

ksiądz (obdarzony darem jasnowidzenia, z czym się starannie

ukrywał), zapytał mnie, czy nigdy nie próbowałam pisać „nie myśląc

o niczym", tj. próbując wyłączyć swoje myśli i oddając ten czas Bogu.

Zapytałam wtedy: „Po co?" Przypomniałam sobie to wydarzenie pół

roku po śmierci Matki. Siadłam przy biurku, wzięłam ołówek i

oparłam na odwrocie jakiegoś druku — myśląc o Matce. Wtedy po raz

pierwszy Matka powiedziała mi, że żyje, że jest bezgranicznie

szczęśliwa i że nieustannie za mnie prosi. Przerwałam, myśląc, że

trzeba iść do psychiatry...

Po paru miesiącach spróbowałam ponownie rozmawiać. Po

kilku „rozmowach" napisałam do tego kapłana prosząc o rozeznanie,

czy jest to moja autosugestia, czy mówi do mnie moja Matka, czy też

jest to dzieło złego ducha. Przyjechał z drugiego końca Polski. Po

długiej (kilkugodzinnej) modlitwie powiedział: „To jest twoja Matka.

Możesz być zupełnie spokojna, nie obawiaj się rozmawiać z nią. Ona

cię bardzo kocha".

Od tej pory rozmawiałam coraz częściej, a że „odpowiedzi"

Matki były logiczne, w treści bardzo piękne i podawane jej stylem,

uspokajałam się i zaczynałam pytać, poczynając od spraw

najbliższych nam obu: Polski, nieba, sensu życia, stosunku Boga do

ludzi itd. Matka mówiła mi najchętniej o Bogu i Jego pragnieniu

włączenia nas w dzieło zbawiania świata, naszego narodu i każdego z

nas. Jej uwielbienie dla Boga, zachwyt, miłość i cześć udzielały mi

się.

Od 1967 r. stale już rozmawiałam z Matką. Często prosiła mnie

o pomoc dla pewnych osób. Zaczęło się to od Bartka, którego

poznałam wtedy na gruncie towarzyskim, a o którego prosiła

Mamusię jego zmarła matka, wiedząc że jest zagrożony

samobójstwem (co również on sam mi kiedyś powiedział). Obie matki

mówiły mi, jak mu pomóc, charakteryzowały jego sposób myślenia,

mówiły, co jest mu bliskie, przestrzegały, czym mogłabym go

dotknąć. Wskazówki okazywały się nadzwyczaj trafne i nigdy, ani w

przypadku Bartka, ani innych osób, nie zawiodły. Zawsze zwracano

moją uwagę tylko na cechy pozytywne i proszono o jak największą

delikatność i wyrozumiałość. Nigdy też osoby proszące nie traciły

nadziei na zwrócenie się ku Bogu tych, za których prosiły, nawet jeśli

moja pomoc była odrzucana.

Bartek właściwie nie otworzył się na to, co starałam się mu

przekazać. Przeszkodziła mu w tym słabość fizyczna i związany z

beznadziejnością jego sytuacji alkoholizm. (Żołnierz ZWZ, AK,

członek Kedywu, partyzant, uczestnik Powstania Warszawskiego.

Skazany po wojnie na karę śmierci zamienioną na dożywocie

przesiedział wiele lat w więzieniu. Po wyjściu odmawiano mu

przyjęcia do pracy; był nadal prześladowany przez służbę

bezpieczeństwa. Do tego doszła perspektywa kalectwa.) Po roku

naszej znajomości zginął w wypadku. Dopiero po swojej śmierci

przyjął moją pomoc; co więcej... zostaliśmy przyjaciółmi.

Rozmawialiśmy bardzo dużo. Początkowo ja, na prośbę jego matki,

starałam się rozmawiać z nim. Później Bartek chciał mi się

„zrewanżować", mówiąc dużo o tym, co sam poznawał. W

szczególności zdał obszerną relację ze swojej śmierci i okresu

oczyszczenia, próbując ukazać wspaniałość Miłosierdzia Bożego

względem niego i w ten sposób wyrazić Bogu swoją wdzięczność.

Czasem zwracał mi uwagę, z jednej strony na swoje błędy w życiu,

chcąc, byśmy ich nie powtarzali i uniknęli jego drogi wstydu i

oczyszczenia, z drugiej na moje zaniedbania, pragnąc, abym

przyniosła jak najwięcej chwały Bogu i nie marnowała Jego darów.

Wiem, że zawsze mogę liczyć na niego, jak i na każdego z moich

przyjaciół — tam; bo oni wszyscy stają się naszymi przyjaciółmi — w

Bogu, we wspólnocie świętych.

Ojca Ludwika OP, starszego kapłana uprawnionego do opieki i

rozeznawania „objawień prywatnych", intelektualistę, prawnika,

człowieka wszechstronnie wykształconego, prowadzącego wiele osób

świeckich i ogromnie przez nie kochanego, poznałam za

pośrednictwem jednej z nich. Aż do swojej śmierci (w końcu 1969 r.)

był moim ojcem duchownym, a ponieważ mógł pomagać mi w ten

sposób również z nieba, a ja prosiłam go o to, jest nim do dziś. Do

niego zwracam się w razie trudności teologicznych i filozoficznych, w

sprawach wiary i moralności, a także w sprawach Kościoła. Ojciec

Ludwik odpowiada z całą gotowością i dobrocią, dając cenne rady

mnie i moim przyjaciołom i przyczyniając się do pogłębienia naszego

życia wewnętrznego.

Nie tylko Matka, Bartek i ojciec Ludwik, ale wszyscy

przechodzący do świata Bożego (nieba, czyśćca) starali się ukazać

nieskończoną miłość i miłosierdzie Boga względem nas, ludzi. Celem

tych rozmów — co stwierdzają także moi rozmówcy —jest

„zawrócenie" nas ku Bogu, ukazanie nam wspaniałości Boga i Jego

planu zbawienia nas, Jego szacunku dla naszej wolności, Jego

bliskości, wyrozumiałości, delikatności, troski o nas i opieki.

Poznajemy też wspólnotę świętych obcowania między Kościołem

Triumfującym i Cierpiącym a nami, którzy z trudem podążamy ku

Bogu.

Spisane rozmowy mają po części charakter osobisty, niemniej

liczne ich fragmenty, w których wyjaśniano mi pewne sprawy z

zakresu wiary, m.in. dotyczące „świętych obcowania", mają charakter

ogólny, jak gdyby przeznaczony dla większej liczby osób. Niekiedy

byłam wręcz zachęcana przez moich rozmówców do dzielenia się

niektórymi tekstami. Udostępniane znajomym wywoływały rozmaite

reakcje: od odrzucenia, przez powątpiewanie do... zachwytu. Ci,

którzy akceptowali te teksty, podkreślali, że umacniają ich w wierze,

zmniejszają lęk przed śmiercią, a przede wszystkim budzą głęboką

ufność do Boga, pewność Jego miłości i miłosierdzia, pragnienie

bliższego obcowania z Nim, odpowiedzenia na Jego miłość do nas.

Twierdzili ponadto, że obecnie bardziej doceniają wymianę darów

pomiędzy niebem, czyśćcem i ziemią: życzliwą bliskość „zmarłych",

ich pomoc dla nas i opiekę nad nami, jak również naszą możliwość

wspomagania modlitwami i uczynkami miłosierdzia oczyszczających

się, a nawet świadomość, że możemy wspólnie z naszymi zbawionymi

braćmi i siostrami radośnie uczestniczyć we Mszy świętej. Ogólnie

mówiąc twierdzili, że czują się bardziej cząstką Kościoła

powszechnego. Podkreślali właśnie to, a nie samo zaspokojenie

ciekawości „jak tam jest?" czy podekscytowanie „nadzwyczajnym"

charakterem tekstów. Czasem wyrażali pragnienie, by teksty te mogli

poznać ich bliscy. Niekiedy wręcz przekonywali, że warto je

upowszechnić, gdyż mogą pomóc wielu osobom.

Przekonywana w ten sposób, że teksty te mogą pomóc

niektórym osobom w umocnieniu wiary i ufności do Boga,

zdecydowałam się udostępnić swoje zapisy. Zachęcał mnie do tego

także obecny kierownik duchowny (teolog, jezuita). W zamiarze tym

zostałam ponadto utwierdzona przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa

w rozmowie, której treść zamieszczona jest na początku rozdziału VI.

Pan nasz nie tylko życzył sobie udostępnienia zapisanych już rozmów,

ale wskazywał wybranych rozmówców. Nasi przyjaciele z nieba,

wiedząc o życzeniu Pana, składali swoje świadectwa o spotkaniu z

Nim w śmierci i o przejściu do królestwa niebieskiego.

Pan sam zechciał też (w roku 1989) powiedzieć o roli Maryi,

jako naszej orędowniczki, wspomożycielki, która nieustannie wstawia

się za nami, błaga i szuka ratunku dla każdego z nas. Te wspaniałe

słowa Pana znajdują się na początku rozdziału VII.

Zamieszczone teksty są zestawione w cztery grupy:

1. Relacje osobiste pierwszych rozmówców: Matki, Bartka i

ojca Ludwika (rozdział I);

2. Rozmowy i wypowiedzi:

— o Bogu miłosiernym, niebie, czyśćcu i piekle, o miłości Boga

do nich (przebywających w Jego królestwie), o Maryi, Królowej

nieba, i o Aniołach, domownikach Pana (rozdział II),

— o ojcowskiej miłości Boga do nas, ludzi żyjących na ziemi, o

prawach Bożych, o pomocy wzajemnej między niebem i czyśćcem a

ziemią (rozdział III);

3. Osobiste świadectwa ze śmierci, spotkania z Bogiem i Jego

miłosierdziem:

— moich bliskich (rozdział IV),

— różnych osób, o które zapytywali — przeze mnie — moi

przyjaciele i znajomi (rozdział V),

— osób wybranych przez Pana (rozdział VI);

4. Słowa Pana Jezusa i Maryi (rozdział VII).

Podział nie jest ścisły, ponieważ w relacjach osobistych

występują fragmenty o charakterze ogólnym, a niekiedy i odwrotnie.

Poszczególne osoby mają swój indywidualny styl (zdarzało się,

że byli po nim rozpoznawani przez rodzinę). Matka moja, artystka,

mówi stylem emocjonalnym, używając wyrażeń zaczerpniętych z

naszej poezji patriotycznej i religijnej (tak mówiła za życia); inny jest

żywy, obrazowy, niekiedy dosadny styl Bartka, inny styl o. Ludwika,

intelektualny, spokojny styl kapłana przyzwyczajonego do

tłumaczenia różnych kwestii dotyczących wiary.

Szczególny charakter mają rozmowy początkowe (tuż po

śmierci). Rozmówcy usiłują jak najwięcej przekazać, wytłumaczyć,

objaśnić, ciesząc się możliwością takiej wymiany myśli, a

jednocześnie wyrazić szczęście swojego życia oraz swoją

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: