Definicje_p_poz.doc

Definicje

·         Co to jest pożar?
Pożarem nazywamy każdy przypadek niekontrolowanego procesu spalania materiałów palnych.

·         Co to jest inne miejscowe zagrożenie?
Innym miejscowym zagrożeniem nazywamy każde zjawisko nie będące pożarem lub klęską żywiołową, w wyniku którego może dojść do zagrożenia życia ludzkiego lub strat w mieniu.

·         Co kryje się pod określeniem „kategoria zagrożenia ludzi ZL”?
Kategoria zagrożenia ludzi jest umownym pojęciem określającym stopień niebezpieczeństwa pod względem użytkowania lub możliwości ewakuacji ludzi przebywających w budynkach mieszkalnych, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz budynkach użyteczności publicznej. Wyróżnia się pięć kategorii zagrożenia ludzi określanych symbolami od ZL I do ZL V. Szczegółowy podział na wymienione kategorie określa § 209 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU nr 75, poz. 690 ze zm.).
• Zgodnie z tym podziałem do poszczególnych kategorii ZL zalicza się następujące budynki lub ich odrębne strefy pożarowe:
• do ZL I – te, które zawierają pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób niebędących ich stałymi użytkownikami, a nie przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się;
• do ZL II – przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się, takie jak: żłobki, przedszkola, szpitale, domy starców, hospicja itp.;
• do ZL III – użyteczności publicznej niekwalifikowane do kategorii ZL I i ZL II;
• do ZL IV – mieszkalne jedno i wielorodzinne;
• do ZL V – zamieszkania zbiorowego niekwalifikowane do kategorii ZL I i ZL II.

·         Co to są strefy pożarowe?
Strefę pożarową stanowi budynek lub jego część oddzielona od innych budynków lub innych części budynku elementami oddzielenia pożarowego (ściany, stropy i drzwi o określonych klasach nośności, szczelności i izolacyjności ogniowej) bądź pasami wolnego terenu o szerokości nie mniejszej niż określone przepisami budowlanymi dopuszczalne odległości od innych budynków.

·         Czym charakteryzują się drzwi pożarowe?
Drzwiami pożarowymi nazywamy specjalne, automatycznie zamykane lub zasuwane po wywołaniu alarmu pożarowego drzwi, których zadaniem jest powstrzymanie rozprzestrzeniania się ognia przez założony dla ich konstrukcji, określony w minutach czas. Podstawową cechą, jaką powinny się charakteryzować drzwi pożarowe, jest zachowanie ich pełnej sprawności technicznej, a więc szczelności oraz możliwości wielokrotnego ręcznego otwierania i automatycznego zamykania mimo nawet znacznego wzrostu temperatury. Drzwi pożarowe mogą być wykonane w postaci pełnych stalowych lub drewnianych skrzydeł, mogą też mieć całkowicie szklaną, „lekką” z wyglądu konstrukcję. Wszystkie drzwi przeciwpożarowe muszą posiadać stosowny atest.

·         Co to jest obciążenie ogniowe?
Obciążenie ogniowe (Q) jest to określona w megadżulach (MJ) średnia wartość cieplna wszystkich materiałów palnych zgromadzonych na 1 metrze kwadratowym budynku lub wydzielonych w nim poszczególnych stref pożarowych. Zasady, według których oblicza się wartość obciążenia ogniowego, określa Polska Norma PN-70/B-02852 pt.: „Ochrona przeciwpożarowa w budownictwie. Obliczanie obciążenia ogniowego oraz wyznaczanie względnego czasu trwania pożaru”. Jednostką obciążenia ogniowego jest 1 MJ/m2.

·         Jak klasyfikujemy budynki pod względem wysokości?
Zgodnie z § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU nr 75, poz. 690 ze zm.) wyróżnia się cztery kategorie wysokości budynków.
• Będą to budynki:
• niskie (N) – do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie,
• średniowysokie (SW) – od 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie,
• wysokie (W) – od 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie,
• wysokościowe (WW) – powyżej 55 m nad poziomem te- renu.
Wysokość określanego budynku lub jego części, służącą do oznaczenia maksymalnego, pionowego wymiaru budynku, liczy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku do górnej krawędzi ściany zewnętrznej, gzymsu lub attyki bądź jako wymiar liczony od poziomu terenu do najwyżej położonej krawędzi dachu (kalenicy) lub punktu zbiegu połaci dachowych.

·         Co to są obiekty użyteczności publicznej?
Obiektami użyteczności publicznej są wszystkie budynki lub ich części stanowiące odrębne strefy pożarowe przeznaczone dla administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego, oświaty i szkolnictwa wyższego, nauki, opieki zdrowotnej, takie jak: przychodnie zdrowia i szpitale, opieki społecznej i socjalnej (domy dziennego pobytu emeryta, żłobki), obsługi bankowej, pocztowej, telekomunikacyjnej, handlu, usług, sportu, turystyki, obsługi pasażerskiej we wszystkich rodzajach transportu oraz pozostałe budynki biurowe i socjalne.

·         Co to są obiekty zamieszkania zbiorowego?
Obiektami zamieszkania zbiorowego są wszystkie budynki przeznaczone do okresowego zamieszkania w nich ludzi przebywających poza stałym miejscem pobytu, a więc: hotele, motele, pensjonaty, domy wczasowe, sanatoria, schroniska turystyczne, schroniska socjalne, internaty, domy studenckie, budynki koszarowe, budynki zakwaterowania na terenie zakładów karnych, aresztów, domów poprawczych i schronisk dla nieletnich oraz domy dziecka, domy rencistów i domy zakonne.

·         Co to są stałe urządzenia gaśnicze?
Przez pojęcie stałe urządzenia gaśnicze rozumiemy instalacje i inne zamontowane na stałe w obiekcie urządzenia, które w przypadku powstania pożaru są w stanie natychmiast podać na jego ognisko środek gaśniczy. Stałymi urządzeniami gaśniczymi są: wodne lub pianowe instalacje tryskaczowe oraz instalacje wypełniające chronioną strefę dwutlenkiem węgla, gazem obojętnym, takim jak: azot czy argon lub gazowym środkiem o właściwościach antykatalitycznych (inhibicyjnych). Stałe urządzenia gaśnicze mogą być uruchamiane samoczynnie na skutek wzrostu temperatury, automatycznie przez impuls z instalacji wykrywającej pożar lub ręcznie, np. przez otwarcie zaworów.

·         Co to są systemy sygnalizacji pożarowej?
Systemami sygnalizacji pożarowej nazywamy zespół urządzeń służących do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze. Podstawą działania systemu są rozmieszczone w poszczególnych pomieszczeniach tzw. czujki pożarowe, czyli urządzenia reagujące na obecność dymu, wzrost temperatury lub pojawienie się płomieni w nadzorowanym obszarze. Sygnał z czujki przekazywany jest następnie do centralki, która alarmuje sygnałem pracownika ochrony. W nowszych, bardziej rozbudowanych systemach, centralka identyfikuje wzbudzoną czujkę z numerem konkretnego pomieszczenia (lub jego części), drukuje informację o alarmie na papierowej taśmie lub nawet rysuje rzut kondygnacji obiektu z zaznaczonym alarmowanym pomieszczeniem. Uzupełnieniem czujek są rozmieszczane na drogach komunikacji ogólnej przyciski pożarowe (ręczne ostrzegacze pożarowe zwane w skrócie ROP).
Systemy sygnalizacji pożarowej mogą też automatycznie np. drogą radiową powiadamiać o pożarze najbliższą jednostkę Ratowniczo-Gaśniczą Państwowej Straży Pożarnej (w tym przypadku sposób połączenia sygnalizacji należy uzgodnić z właściwym miejscowo komendantem PSP) lub sterować innymi urządzeniami, np. drzwiami pożarowymi, instalacją oddymiającą, dźwiękowym systemem ostrzegawczym itp.

·         Co to jest dźwiękowy system ostrzegawczy?
Dźwiękowy system ostrzegawczy jest to wzbudzane sygnałem z systemu sygnalizacji pożarowej automatyczne urządzenie umożliwiające bez udziału człowieka rozgłaszanie sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych dla potrzeb bezpieczeństwa osób przebywających w obiekcie. Stosowanie takich urządzeń wymagane jest m.in. w dużych obiektach handlowych i widowiskowych, teatrach, kinach, dworcach, większych hotelach, sanatoriach i szpitalach. Szczegółowy wykaz obiektów, w których wymagane jest stosowanie takich urządzeń, określa § 25 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138).

·         Co to jest przeciwpożarowa instalacja wodociągowa?
Przeciwpożarowa instalacja wodociągowa stanowi wydzieloną gałąź instalacji wodociągowej w budynkach, charakteryzującą się parametrami określonymi w rozdziale 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138). Celem instalacji jest doprowadzenie wody do zainstalowanych wewnątrz budynku punktów poboru zwanych wewnętrznymi hydrantami pożarowymi. Instalacja powinna mieć zapewnione minimum 2-godzinne zasilanie i zapewniać w najbardziej niekorzystnie ze względu na wysokość i opory hydrauliczne położonym punkcie poboru wody minimalne ciśnienie 0,2 MPa przy minimalnej wydajności 2,5 dm3/s dla hydrantów i zaworów o średnicy zasilania 52 mm i 1 dm3/s dla hydrantów o średnicy zasilania 25 mm.

·         Jak powinny być oznakowane hydranty pożarowe?
Miejsca lokalizacji wewnętrznych hydrantów pożarowych, a także same szafki hydrantowe należy oznakowywać tablicą wyobrażającą umieszczony na czerwonym tle biały, nawinięty na szpulę wąż. Znak ten musi być zgodny ze wzorem określonym w Polskiej Normie PN-92-N-01256/01 pt. „Znaki bezpieczeństwa, ochrona przeciwpożarowa”. Podczas oznakowywania szafek należy uważać, aby hydrantów wewnętrznych nie pomylić z zaworami tzw. suchych pionów wodnych, czyli wewnętrznej instalacji, którą napełnienia się wodą z zewnętrznego źródła, np. ze zbiornika samochodu strażackiego dopiero w momencie trwania akcji gaśniczej. W odróżnieniu od hydrantów wewnętrznych, rozmieszczone na terenie zakładu pracy poza budynkami hydranty zewnętrzne oznakowujemy innym symbolem. Wzór tego znaku (czarna, umieszczona między szerokimi czerwonymi pasami duża litera H na białym tle) określa Polska Norma PN-N-01256-4 pt. „Znaki bezpieczeństwa, techniczne środki przeciwpożarowe”.

·         Jakie budynki powinny być wyposażane w przeciwpożarową instalację wodociągową?
W przeciwpożarową instalację wodociągową powinny być wyposażone wszystkie budynki wysokie i wysokościowe, budynki o powierzchni ponad 200 m2 składające się z więcej niż jednej kondygnacji kwalifikowane do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II i ZL V, budynki kategorii ZL III średniowysokie i niskie o powierzchni większej niż 1000 m2, budynki produkcyjne i magazynowe o powierzchni 200 m2 i obciążeniu ogniowym ponad 500 MJ/m2, garaże wielokondygnacyjne i jednokondygnacyjne na ponad 10 stanowisk postojowych.

·         Czy istnieje przepis mówiący o tym, jak prawidłowo wytyczyć i oznakować drogi służące do ewakuacji ludzi w budynku?
Prawidłowe wytyczenie dróg ewakuacyjnych jest tylko z pozoru sprawą prostą. Oprócz wymogów nałożonych § 236 – 257 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU nr 75, poz. 690), podczas ich wyznaczania należy dokładnie obliczyć liczbę osób przewidywanych do ewakuacji nie tylko z poszczególnych kondygnacji obiektu, ale również z ich części. Liczba ta pozwoli na takie rozprowadzenie strumieniami ludzi, które da optymalne obciążenie masą ludzką poszczególnych klatek schodowych (każda z nich może np. posiadać inną przepustowość) i wyjść.
Kolejnym problemem jest właściwe oznakowanie dróg ewakuacyjnych. Generalną regułą jest stosowanie poszczególnych wymienionych w Polskiej Normie PN-92 N-01256/02 pt. „Znaki Bezpieczeństwa. Ewakuacja” znaków ściśle z ich przeznaczeniem oraz takie ich rozmieszczanie, aby z każdego miejsca drogi widoczny był co najmniej kolejny jeden znak. Szczegóły dotyczące prawidłowego rozmieszczania znaków ewakuacyjnych określa natomiast Polska Norma PN-N-01256-5. Do oznakowywania dróg ewakuacyjnych używać można też znaków podświetlanych lub czołowej powierzchni lamp stanowiących oświetlenie ewakuacyjne. W każdym przypadku wzory znaków powinny być zgodne z wymienioną wyżej normą, a ich zasilanie odpowiadać parametrom Polskiej Normy PN-88/E-08501 pt.: „Urządzenia elektryczne. Tablice i znaki bezpieczeństwa”. Wszystkie znaki ewakuacyjne (zarówno fotoluminescencyjne, jak i podświetlane) muszą posiadać aktualny certyfikat wydany przez Centrum Naukowo-Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej.

·         Co to jest oświetlenie bezpieczeństwa i ewakuacji?
Oświetlenie bezpieczeństwa i ewakuacji jest rodzajem oświetlenia awaryjnego załączającego się samoczynnie w przypadku zaniku napięcia w elektrycznej sieci zasilającej. Oświetlenie to należy stosować w budynkach, w których nagły nawet krótkotrwały zanik oświetlenia podstawowego może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, poważne zagrożenie środowiska lub znaczne straty materialne. Czas działania oświetlenia bezpieczeństwa powinien być dostosowany do warunków występujących w pomieszczeniu i wynosić nie mniej niż 1 godzinę.
• Oświetlenie ewakuacyjne należy stosować:
• w pomieszczeniach:
– widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych,
– audytoriów, sal konferencyjnych, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych przeznaczonych dla ponad 200 osób,
– wystawowych w muzeach,
– o powierzchni ponad 1000 m2 w garażach oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
– o powierzchni ponad 2000 m2 w budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego,
• na drogach ewakuacyjnych:
– z pomieszczeń wymienionych powyżej,
– oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
– w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do pobytu ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się,
– w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego.
W odróżnieniu od oświetlenia bezpieczeństwa, oświetlenie ewakuacyjne powinno działać przez co najmniej 2 godziny od zaniku oświetlenia podstawowego. Szczegółowe parametry oświetlenia bezpieczeństwa i ewakuacji określa Polska Norma PN-IEC 60364-5-56:1999 pt.: „Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych. Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego. Instalacje bezpieczeństwa”.

·         Co to jest dźwig pożarowy?
Dźwig dla potrzeb ekip ratowniczych nazywany potocznie dźwigiem pożarowym, jest to dźwig osobowy, który w odróżnieniu od standartowych urządzeń tego typu musi spełniać specjalne, bardzo rygorystyczne parametry techniczne określone w paragrafach 253–255 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU nr 75, poz. 690). W odróżnieniu od dawniejszych przepisów obecnie nie jest wymagany nałożony poprzednio 1-minutowy parametr maksymalnego czasu przejazdu kabiny między dwoma krańcowymi przystankami.

·         Co to jest Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego?
Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego jest specjalnym opracowywanym indywidualnie na potrzeby konkretnego obiektu dokumentem, w którym właściciel zarządca lub użytkownik zakładu produkcyjnego, magazynowego, obiektu użyteczności publicznej, obiektu zamieszkania zbiorowego oraz innego mogącego pełnić podobną funkcję lub jego części stanowiącej oddzielną strefę pożarową zobowiązany jest szczegółowo określić obowiązujące w nim zasady ochrony przeciwpożarowej. Opracowanie tego dokumentu najlepiej powierzyć jest doświadczonemu specjaliście i po zatwierdzeniu go przez właściciela (administratora) wprowadzić w życie odpowiednim stosownym zarządzeniem wewnętrznym.

·         Co powinna zawierać Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego?
Wytyczne określające, jakie niezbędne elementy zawierać musi instrukcja, zawarte są w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138).
Zgodnie z tym przepisem, w instrukcji powinny zostać określone warunki ochrony przeciwpożarowej, wynikające z przeznaczenia obiektu (warunki te określane są z reguły w dokumentacji budowlanej obiektu), sposobu użytkowania, prowadzonych w nim procesów technologicznych i ich warunków technicznych – w tym zagrożenia wybuchem, sposoby poddawania przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym stosowanych w obiekcie urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, sposoby postępowania na wypadek pożaru i innego zagrożenia, sposoby wykonywania prac niebezpiecznych pod względem pożarowym (jeżeli takie prace są przewidywane), sposoby praktycznego sprawdzania organizacji i warunków ewakuacji ludzi (ćwiczeń ewakuacyjnych) oraz sposoby zaznajamiania użytkowników obiektu z treścią przedmiotowej instrukcji oraz z przepisami przeciwpożarowymi.

·         Jakie obiekty powinny posiadać opracowaną Instrukcję Bezpieczeństwa Pożarowego?
Zgodnie z dokonaną w lipcu 2003 r. nowelizacją przepisów znacznie ograniczono obiekty, dla których istnieje obowiązek posiadania Instrukcji Bezpieczeństwa Pożarowego. Obecnie instrukcje wymagane są jedynie w obiektach lub ich strefach stanowiących oddzielną strefę pożarową przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych o kubaturze ponad 1000 m3, inwentarskich o kubaturze ponad 1500 m3 oraz obiektów innych niż budynki (np. place składowe, targowiska, zamknięte tereny rekreacyjne, stadiony, kąpieliska itp.) o powierzchni ponad 1000 m2. Ponadto obowiązkiem posiadania Instrukcji Bezpieczeństwa Pożarowego objęte są wszystkie inne niż wymienione wyżej obiekty, jeżeli występuje w nich strefa lub pomieszczenie zagrożone wybuchem.

·         Czy Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego opracowana dla konkretnego obiektu podlega okresowej weryfikacji?
Tak, zgodnie z § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138) Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego powinna być poddawana okresowej aktualizacji co najmniej raz na dwa lata, a także po takich zmianach sposobu użytkowania obiektu lub procesu technologicznego, które wpływają na zmianę jego warunków ochrony przeciwpożarowej. Jednocześnie wszystkie dotychczasowe (tzn. opracowane na podstawie innych przepisów niż cytowane wyżej rozporządzenie MSWiA) Instrukcje Bezpieczeństwa Pożarowego i przeciwpożarowe Instrukcje Technologiczno-Ruchowe powinny być najpóźniej do 25 stycznia 2004 r. dostosowane do nowych wytycznych lub opracowane na nowo.

·         Przepisy przeciwpożarowe
? Gdzie można znaleźć przepisy z zakresu ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa pożarowego?
Wszystkie przepisy z tej dziedziny mają charakter jawny i są publikowane w Dziennikach Ustaw RP. Niemniej jednak, z uwagi na ciągłe zmiany w obowiązującym prawie, pierwotne teksty tych przepisów stosunkowo szybko stają się nieaktualne. Dlatego najbardziej miarodajnym źródłem są cyklicznie aktualizowane, specjalistyczne elektroniczne programy prawnicze zawierające jednolite (wraz z bieżącymi zmianami) teksty wszystkich aktów prawnych publikowanych w Dzienniku Ustaw i resortowych Dziennikach Urzędowych. Elektroniczne zbiory i katalogi przepisów mają dodatkową zaletę w postaci aktywnych odnośników pozwalających błyskawicznie wyszukiwać i przechodzić do przepisów wykonawczych wydanych na podstawie przeglądanego aktu prawnego.

·          Jak nazywa się podstawowy akt prawny regulujący sprawy ochrony i bezpieczeństwa przeciwpożarowego w Polsce?
Aktem tym jest ustawa z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej, której jednolity tekst został opublikowany w numerze 147 Dziennika Ustaw RP z 2002 r. pod poz. 1229 (aktualnie w tekście tym wprowadzono zmianę – DzU z 2003 r. nr 52, poz. 452). Uzupełnieniem jej jest ustawa z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (DzU z 2002 r. nr 147, poz. 1230 ze zm.)

·         Jakie są najważniejsze akty wykonawcze do ustaw  regulujących zagadnienia ochrony i bezpieczeństwa przeciwpożarowego?
Nie można dokonać w sposób jednoznaczny podziału przepisów wykonawczych na ważniejsze i mniej ważne, gdyż część z nich odnosi się jedynie do ściśle określonych branż, zakładów lub obiektów. Niemniej jednak podstawowymi aktami wykonawczymi są: rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138), rozporządzenie Rady Ministrów z 4 lipca 1992 r. w sprawie zakresu i trybu korzystania z praw przez kierującego działaniem ratowniczym (DzU nr 54, poz. 259) oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (DzU nr 121, poz. 1139).

·         Czy istnieje przepis zabraniający palenia papierosów i innych wyrobów tytoniowych w miejscach zagrożonych możliwością wybuchu pożaru?
Tak, sprawy te reguluje § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138), który zabrania używania otwartego ognia oraz palenia tytoniu, oraz stosowania innych czynników mogących zainicjować zapłon w strefie zagrożenia wybuchem, w miejscach występowania materiałów niebezpiecznych pożarowo i w innych miejscach, gdzie występują materiały palne, określonych i oznakowanych zgodnie z Polską Normą przez właściciela lub administratora obiektu. Niezależnie od tego ustawa z 29 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (DzU nr 121, poz. 770 ze zm.) w art. 5 wprowadza zakaz palenia tytoniu w placówkach oświatowych i placówkach służby zdrowia, a w zakładach pracy i obiektach użyteczności publicznej dopuszcza palenie wyrobów tytoniowych jedynie w specjalnie wyznaczonych i przystosowanych do tego celu pomieszczeniach (palarniach).

·         Czy wszystkie obiekty powinny być wyposażone w gaśnice, a jeżeli tak to w jakie i w jaką ich liczbę?
Każdy budynek użyteczności publicznej, budynek produkcyjny, magazynowy, inwentarski oraz plac składowy powinien być wyposażony w gaśnice przenośne, spełniające wymagania Polskich Norm będących odpowiednikami norm europejskich (EN) dotyczących gaśnic lub w gaśnice przewoźne zwane dotąd agregatami gaśniczymi. Zgodnie z § 28 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138) liczba gaśnic zależy od kategorii podziału budynku ze względu na jego przeznaczenie oraz powierzchni i obciążenia ogniowego, czyli wartości cieplnej średniej ilości materiałów palnych zgromadzonych na 1 m2 powierzchni. Nowością jest wprowadzona w 2003 r. „jednostka masy środka gaśniczego 2 kg (lub 3 dm3) zawartego w gaśnicach”, która to jednostka zastąpiła używane dotychczas pojęcie „ilości sztuk gaśnic”. Oznacza to, że obecnie podstawą obliczenia nie jest ilość sztuk gaśnic, ale masa (lub objętość) zawartego w nich środka gaśniczego zgromadzonego na chronionej powierzchni, mierzona w wyżej wymienionych jednostkach. Natomiast sama liczba gaśnic uzależniona jest obecnie jedynie od warunków dostępu do nich, przede wszystkim maksymalnej drogi dojścia do sprzętu. Tak więc zgodnie z przepisami omawiana wyżej „jedna jednostka środka gaśniczego” powinna przypadać (z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach szczególnych) na każde 100 m2 powierzchni strefy pożarowej niechronionej stałym urządzeniem gaśniczym w budynku (lub jego części) zakwalifikowanym do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III i ZL V, w budynku produkcyjnym i magazynowym o gęstości obciążenia ogniowego ponad 500 MJ/m2 oraz w budynkach, w których znajdują się pomieszczenia zagrożone wybuchem. W pozostałych nie wymienionych wyżej budynkach „jedna jednostka” powinna przypaść na każde 300 m2 chronionej strefy.
Gaśnicami, które spełniają wspomniane wyżej wymagania Polskich Norm, są wszystkie posiadające aktualny, wystawiony przez Centrum Naukowo Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej (CNBOP), certyfikat zgodności. Certyfikaty takie przyznawane są obecnie krajowym i importowanym gaśnicom proszkowym o zawartości środka gaśniczego powyżej 2 kg, gaśnicom płynowym (pianowym) oraz śniegowym o masie środka gaśniczego 5 kg. Jako gaśnice nie mogą być traktowane różne podobne urządzenia reklamowane przez producentów, np. jako „idealne do gaszenia sprzętu komputerowego”, nazywane przez nich najczęściej „urządzeniami gaśniczymi”. Posiadanie tych urządzeń nie zwalnia właściciela lub użytkownika obiektu od zakupu właściwej określonej w przepisach gaśnicy. Od kilku lat nie są już dopuszczone do użytku bardzo popularne przed laty gaśnice pianowe GWPY, tzw. zbijakowe, gaśnice halonowe oraz malowane na srebrno małe gaśnice śniegowe o masie środka gaśniczego 1,5 kg. Niebawem podobny los spotka także wszystkie starszego typu uruchamiane pokrętłem, srebrnego koloru gaśnice śniegowe, którym od kilku lat nie może być już przedłużana przez Urząd Dozoru Technicznego wymagana przepisami legalizacja butli.
Z obowiązku wyposażania w gaśnice wyłączone są budynki kwalifikowane do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV, to znaczy budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne.
 

·         W jaki sposób należy rozmieszczać w obiekcie gaśnice?
Przy rozmieszczaniu gaśnic w budynku należy stosować następujące zasady. Gaśnice powinny być rozmieszczane w miejscach łatwo dostępnych i widocznych, np. przy wejściach do budynków, na korytarzach, klatkach schodowych, przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz itp. Gaśnice należy rozmieszczać w miejscach nienarażających ich na uszkodzenie mechaniczne oraz działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki, miejsca silnie nasłonecznione). W obiektach wielokondygnacyjnych – jeśli pozwalają na to warunki techniczne – gaśnice należy umieszczać w tych samych miejscach na każdej kondygnacji. Miejsce, w którym znajdują się gaśnice (oraz inny sprzęt służący do walki z ogniem), powinno być oznakowane zgodnie z obowią- zującą Polską Normą PN-92-N -011256/01 pt. „Znaki bezpieczeństwa ochrony przeciwpożarowej”. Ponadto do sprzętu powinien być zapewniony dostęp o szerokości co najmniej 1 metra, a odległość dojścia do najbliższej gaśnicy nie powinna być większa niż 30 metrów.
 

·         Jak często należy dokonywać przeglądów i konserwacji sprzętu i urządzeń służących do poprawy bezpieczeństwa pożarowego w obiekcie?
Zgodnie z § 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138) urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym zgodnie z zasadami określonymi w Polskich Normach dotyczących urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, w odnośnej dokumentacji technicznej oraz instrukcjach obsługi. Przeglądy te powinny być przeprowadzane w okresach i w sposób zgodny z instrukcją ustaloną przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Obowiązkowym przeglądom podlegają zatem (oczywiście gdy występują w obiekcie): gaśnice przenośne i przewoźne, stałe i półstałe instalacje gaśnicze, urządzenia i elementy wchodzące w skład systemów sygnalizacji pożarowej oraz dźwiękowych systemów ostrzegawczych umożliwiających rozgłaszanie sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych dla potrzeb bezpieczeństwa, instalacje i elementy oświetlenia ewakuacyjnego, urządzenia oddymiające lub zapobiegające rozprzestrzenianiu się dymu, drzwi i bramy przeciwpożarowe oraz urządzenia nimi sterujące, oraz hydranty wewnętrzne i związane z nimi elementy instalacji. Ponadto raz na 5 lat węże, stanowiące wyposażenie hydrantów wewnętrznych, powinny być poddane próbie ciśnieniowej na maksymalne ciśnienie robocze. Szczegóły badań określa Polska Norma dotycząca konserwacji hydrantów wewnętrznych.
Mimo że przepisy dopuszczają dokonywanie konserwacji i przeglądów gaśnic raz w roku, praktyka pokazuje, że większość producentów użytkowanych w Polsce gaśnic nakazuje poddawanie ich przeglądom konserwacyjnym raz na sześć miesięcy lub nawet częściej, jeżeli gaśnica trzymana jest w warunkach dużej wilgotności, w atmosferze agresywnych chemicznie par itp. W większości typów gaśnic regułą jest również raz na 5 lat konieczność wymiany znajdującego się w nich środka gaśniczego. Ponadto raz na 5 lat zbiorniki ciśnieniowe gaśnic o objętości większej niż 5 dm3 (w zbiorniki takie wyposażone są np. gaśnice proszkowe o masie środka gaśniczego 6 kg i większym) powinny być poddawane badaniom i legalizacji przez Urząd Dozoru Technicznego. Wyjątkiem są gaśnice śniegowe, w których termin ważności wynosić może nawet 10 lat, a datę ważności ostatniego badania UDT odczytać można z cechy wybitej bezpośrednio na górnej części butli.
Niezależnie od obowiązujących okresowych przeglądów, poddaniu czynnościom konserwacyjnym wymagają też gaśnice wyposażone w manometr, kiedy jego strzałka znajduje się poniżej zaznaczonego na zielono obszaru skali oraz gaśnice, które były w jakikolwiek sposób uruchamiane – nawet „na próbę” lub w które wbito zbijak, uruchomiono dźwignię lub odkręcono umieszczony na zewnątrz zawór wyzwalający gazowy środek napędzający. Konserwacji należy też poddać gaśnice, w których zerwano plomby umieszczone przez producenta lub konserwatora na dźwigni uruchamiającej, na zaworze butli lub na zaworze bezpieczeństwa, gaśnice, które mają ślady uszkodzenia mechanicznego (skrzywiony zawór, rozbity manometr, przecięty lub przedziurawiony wąż, brak pokrętła na zaworze, ogniska korozji itp.) oraz nie posiadają czytelnej kontrolki z terminem ważności badań.
 

·         Czy osoby zajmujące się konserwacją sprzętu przeciwpożarowego powinny posiadać specjalne uprawnienia?
Wprawdzie nie ma przepisów, które stanowiłyby o tym, że osoby wykonujące konserwację gaśnic i innych urządzeń przeciwpożarowych powinny mieć specjalne uprawnienia (wyjątkiem są konserwatorzy przeciwpożarowych czujek izotopowych), w dobrze jednak pojętym interesie właściciela obiektu czynności te powinno powierzać się firmom mającym autoryzację producenta. Właściwa konserwacja, a tym bardziej remont sprzętu, wymaga posiadania specjalistycznego oprzyrządowania, dostępu do oryginalnych, nowych części zamiennych oraz właściwych, służących do napełnienia gaśnic środków chemicznych. Powierzanie zatem konserwacji gaśnic i innych urządzeń przeciwpożarowych przypadkowym firmom lub osobom spowodować może szybką zamianę tych przedmiotów w bezużyteczne atrapy, co automatycznie powoduje naruszenie art. 4 ust. 2 i 2a ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (DzU z 2002 r. nr 147, poz. 1229 ze zm.).
WAŻNE
Każdy przegląd, konserwacja, naprawa lub remont sprzętu przeciwpożarowego powinien być potwierdzony odpowiednim, podpisanym czytelnie przez konserwatora protokołem. To samo dotyczy gaśnic i hydrantów przeciwpożarowych, przy czym sama gaśnica lub hydrant powinny otrzymać indywidualną cechę aktualizacji – tzw. kontrolkę (najczęściej jest to nalepka z nazwą firmy, nazwiskiem i podpisem konserwatora oraz datą wykonania i datą ważności przeglądu).
 

Zasady zapobiegania pożarom

·         Na czym ogólnie polega zapobieganie pożarom?
Zapobieganie pożarom polega na przestrzeganiu podstawowych nakazów i zakazów określonych w obowiązujących przepisach przeciwpożarowych. Ich konsekwencją na szczeblu zakładu pracy powinno być opracowanie wewnętrznych aktów prawnych i wdrożenie takich zachowań pracowników, które w swoim efekcie pozwolą wyeliminować lub znacznie zredukować wszelkie sytuacje, w wyniku których może powstać pożar.
 

·         Jakie są najczęściej spotykane przyczyny pożarów?
Najczęściej spotykanymi przyczynami pożarów jest ludzka nieostrożność, nierzadko granicząca z bezmyślnością. Objawia się ona drastycznym lekceważeniem podstawowych zasad bezpieczeństwa oraz świadomym łamaniem przepisów przeciwpożarowych. Szczególnie powszechne jest nieprzestrzeganie zakazu palenia tytoniu w miejscach niedozwolonych, niewłaściwe zabezpieczenie prac określanych jako niebezpieczne pożarowo oraz lekceważenie zagrożeń związanych z używaniem cieczy palnych. Drugą pod względem częstotliwości przyczyną występowania pożarów są wady i nieprawidłowa eksploatacja urządzeń elektrycznych, objawiająca się nadmiernym obciążaniem obwodów zasilających, eksploatowaniem urządzeń niesprawnych technicznie, zwłaszcza z uszkodzonymi kablami i wtykami zasilającymi oraz używanie elektrycznych, przenośnych urządzeń grzewczych w sposób niezgodny z przeznaczeniem i określonymi przez producenta zasadami użytkowania.
 

·         Czy istnieją szczególne przepisy odnośnie do posługiwania się urządzeniami zasilanymi gazem płynnym z butli?
Płynny gaz, który tak naprawdę jest mieszaniną dwóch odrębnych gazów (propanu i butanu), stał się w ostatnich latach niezwykle popularnym źródłem energii cieplnej, używany też jest jako paliwo do napędzania pojazdów mechanicznych i wózków widłowych. Gaz ten charakteryzuje się dobrymi parametrami energetycznymi, czystoś...