6
Adiutant
Herr Untersturmfuhrer, przyszła ta kobieta...
Willi
Jaka kobieta?
Protegowana pani Mariki, Herr Untersturmfuhrer... Zdaje się, że szwaczka, czy krawcowa.
Willi (po chwili)
Wprowadzić!
Tak jest, Herr Untersturmfuhrer!
Willi przegląda papiery. Pani Soerensen wchodzi po chwili, staje niepewnie przy drzwiach.
podnosząc wzrok
Proszę, czym mogę pani służyć? Niech pani siada i krótko mówi, o co chodzi. A raczej: o kogo chodzi.
Pani Soerensen
siada przy biurku
Mój syn... Przychodzę prosić w sprawie mojego syna... został aresztowany dziesięć dni temu... nie wiem, z jakiego powodu...
Wystarczy, że my to wiemy, łaskawa pani.
Tak, ale czasem zdarzają się pomyłki, nieporozumienia...
Pani w to wierzy? Bardzo żałuję, my w tych sprawach jesteśmy skrupulatni aż do pedanterii. To poniekąd nasza cecha narodowa, (uważnie przygląda się Pani Soerensen, po chwili) Taak. Pani się nazywa?
Soerensen, proszę pana. Adela Soerensen. Ale to panu może nic nie mówi. Ten chłopiec jest moim synem z pierwszego małżeństwa. On się nazywa...
nie słucha, nagle żywo zainteresowany naszyjnikiem, który Pani Soerensen ma na szyi; w roztargnieniu
Kto taki? O kim pani mówi?
O nim właśnie, o moim synu...
ze śmiechem
Prawda! Oczywiście! Pani daruje, przez chwilę zapatrzyłem się w ten piękny drobiazg, który pani ma na szyi... Ale proszę, słucham panią.
z palcami pod szyją
Podoba się panu?
Ten naszyjnik? Wyjątkowo piękny! (pauza) Ale to nie ma znaczenia. No więc, jak się nazywa ten młody człowiek?
Chrystian Fons, proszę pana. Mój syn z pierwszego małżeństwa.
drgnął
Aa! Chrystian Fons!
Milczy bębniąc palcami po stole.
z niepokojem
Niech mi pan powie, czy to poważna sprawa?
znowu wpatrzony w naszyjnik
My się nie zajmujemy niepoważnymi sprawami, łaskawa pani.
zgnębiona
Tak, to prawda, (milczy w zakłopotaniu, obserwuje Willego, po chwili niemiało, dotykając naszyjnika) Jeśli… przepraszam, jeżeli panu podoba się ten drobiazg... to może...
Ach, pani jeszcze o tym. Owszem, bardzo mi się podoba.
W takim razie... może pan zechce przyjąć go ode mnie... na pamiątkę od matki Chrystiana Fonsa...
O czym pani mówi?
uśmiecha się heroicznie
Ten naszyjnik jest już tak dawno w mojej rodzinie... od trzech pokoleń... najwyższy czas, żeby zaczął cieszyć inne oczy...
Manipuluje przy karku.
Ależ, co pani?...
wstaje gwałtownie
miękko
Ma pan na pewno kogo bliskiego i drogiego... kobietę... matkę może? (podaje zdjęty naszyjnik) Proszę, niech pan to przyjmie!
Pani nie zdaje sobie sprawy, w jakiej mnie pani stawia sytuacji. (po chwili) Bo właśnie myślę o kimś bardzo mi bliskim i drogim... (Pani Soerensen kładzie naszyjnik na biurku) W takim razie... Mógłbym jedynie kupić to od pani. O, tylko tak! Lubię tylko jasne sytuacje. (bierze naszyjnik, ogląda) No więc, ile pani żąda?
Myślę, że najwyżej dziesięć koron.
Dziesięć koron? Zapomina pani, że ja się znam na tych rzeczach. (wyjmuje portfel) No więc, pomnóżmy to jeszcze przez... (chwilka namysłu) przez pięć... proszę, oto pięćdziesiąt koron.
biorąc banknot
Nie będzie pan miał nic przeciw temu, że złożę te pieniądze w jednym z naszych zakładów dla sierot...
Ależ zrobi pani z nimi, co pani zechce… A wracając do rzeczy… hm, chodzi o tego Fonsa?
Tak, o niego. Mówiono mi, że właśnie pan ma w ręku jego sprawę. Proszę mi powiedzieć czy to naprawdę coś poważnego?
Już pani powiedziałem. Nie wiem, jakie jest pani zdanie w tej sprawie?
z udręką
Czy ja wiem? Czy ja wiem? (niemiało) Pan powinien lepiej go rozumieć, jest pan : przepraszam, że to mówię tylko o parę lat starszy od niego...
Jestem Niemcem, zapomina pani.
ze zgrozą
Czy to aż taka różnica?
Syn pani działał na szkodę narodu niemieckiego.
spokojnie
Naród niemiecki nie mieszka tu, w Norwegii.
z wybuchem brutalnego śmiechu
Nie mieszka, oczywiście, że nie mieszka! A to dobre! To nadzwyczajne! (z niezwykłą uprzejmością) Pozwoli pani, że zadam pewne pytanie. Proszę mi powiedzieć, czy, idąc tutaj, świadomie wzięła pani na siebie ten naszyjnik?
bez namysłu
Świadomie. Bo, widzi pan, przywykłam go zakładać tylko w chwilach wyjątkowych, kiedy miałam zrobić coś szczególnie ważnego i trudnego, (z uśmiechem) Jako talizman przynoszący szczęcie, (po chwili) Dlaczego pan o to pyta?
Dlatego, że lubię jasne sytuacje, już pani to raz mówiłem. (bawiąc się naszyjnikiem) No więc, tak samo jeśli chodzi o tamtą sprawę, o sprawę pani syna czas, żeby i to wyjaśnić... Otóż syn pani, chociaż tak młody, okazał się nie lada zuchem. Niech pani sobie wyobrazi, że dzisiaj rano wymknął się nam z rąk!
oszołomiona, wstaje bezwiednie, z trudem opanowuje fale radości
Jak to? Co pan chce przez to powiedzieć?
Wili
Tylko to, co pani usłyszała. Chrystian Fons wymknął się nam z rąk.
z radością i ulgą
Serdecznie panu dziękuję.
Mnie? Za co?
Za to, co usłyszałam od pana. Mógł pan przecież wcale mi tego nie powiedzieć...
wstając
Mogłem. Ale powtarzam pani jeszcze raz: lubię jasne sytuacje. Tak. Nie ma za co dziękować. Żegnam panią.
lekki ukłon głową, idzie ku wyjściu, przy drzwiach odwraca się
Życzę, żeby ten drobiazg, leżący na pańskim biurku, przyniósł szczęcie bliskiej panu osobie, której pan zechce go ofiarować.
Wychodzi.
karo162