rozdział 15.pdf

Shei wydawało się, że unosi się nad ciałem Raven. Całym jej światem było bezwładne

kobiece ciało, nieruchomo leżące na podłodze. Początkowo Raven wyglądała na zupełnie martwą,

jakby wyciekło z niej całe życie. Powoli, w zupełnej ciszy Shea poczuła w swej świadomości jakby

słaby strumień energi w ciele Raven. Wydawało się, jakby kolory pulsowały dookoła niej, ale

zamazane, blaknące.

Michaił, teraz. rozkazał Gregori.

Wypowiedział te słowa na głos, ale zabrzmiały w jej głowie. Zrozumiała, że dotąd nie

widziała Michaiła. Był gdzieś z Byronem i utrzymywał Raven przy życiu na odległość. Chciała

poprosić go o wybaczenie, że dopuściła do tego, co się stało, ale światło w które się zmieniła było

skoncentrowane jedynie na Raven. Czuła zdziwienie, że tak dokładnie wiedziała co robić, ale po

chwili zdała sobie sprawę, że nie była sama. Czysta kula światła wskazywała jej kierunek działań.

Jej każda myśl skoncentrowana była na ciele Raven, nic innego nie miało znaczenia. Czuła jak

Michaił wydał swojej żonie polecenie do wybudzenia się ze śmiertelnego snu.

Krew tryskała z ran. Serce Raven biło głośno, odbijając się echem w świetle, którym stała

się Shea. Popłynęła przez krew i niczym żar białego światła tamowała najgorsze krwotoki.

Pracowała szybko, w całkowitym skupieniu i koncentracji, ograniczając kolejne miejsca z których

wypływało życie. W czasie pracy oceniała zniszczenia każdego z narządów wewnętrznych. Leczyła

za pomocą umysłu. Każdy ścieg był skrupulatny, wydobywała fragmenty pocisku precyzyjnie i

ostrożnie. Niczym nie różniło się to od operacji wykonywanej ręcznie, było tylko bardziej męczące.

Utrzymanie stałej koncentracji było wyczerpujące. Dodatkowo, czas uciekał. Tak samo jak na sali

operacyjnej Shea miała pod dostatkiem pracy. Czuła, jak pociła się z wysiłku i jakby pielęgniarki

wycierały jej czoło.

To był świat, który znała. Jej świat. Miała pacjenta ze strasznymi obrażeniami. Posiadała

wiedzę i umiejętności. Co więcej, była bardzo zdeterminowana. Jeśli tylko była nikła szansa na

uratowanie pacjenta, musiała ją wykorzystać.

Rany były straszliwe. Była zdziwiona, że Raven przeżyła tak długo. Nawet najlepiej

wyposażona klinika nie byłaby w stanie uratować jej życia, odniosła zbyt wiele obrażeń. I jeszcze

dziecko.... Jak to możliwe, że dziecko nadal żyło?

Gregori bardzo ostrożnie zajmował się maleństwem. Zakres obrażeń był ogromny. Dziecko

zostało zalane przez krew buchającą z ciała matki. Czuł siłę do odepchnięcia na bok bólu, do

odparcia jego ataku. Mógł mieć jedynie nadzieję, że Shea szybko powstrzyma krwawienie, by mógł

się skoncentrować na dziecku. Była tak mała, prawie niewidoczna a czuł jej cierpienie i bezradność.

Znała już strach przed porodem, wiedziała co to ból, a teraz doszła jeszcze świadomość, że nigdzie

nie będzie bezpieczna, nawet w łonie matki.

Gregori mruczał do niej cicho i uspokajająco. Kiedyś już otoczył ją swym światłem i teraz

go rozpoznała, poruszyła się w poszukiwaniu bezpieczeństwa.

Obawiała się jego zbliżającego się światła więc wysłał falę bezpieczeństwa i ciepła. Bardzo

starannie zajął się raną na tętnicy dostarczającej jej pożywienie. Natychmiast podał jej własną krew,

pieczętując jej los, wiążąc ze sobą już na zawsze. W łożysku było kilka nacięć, które natychmiast

starannie pozamykał. Obawiała się światła, którym się stał, więc przesłał jej kolejną falę ciepła i

bezpieczeństwa.

W jej prawym udzie ziała ogromna rana. Bolała a wypływająca krew otaczała ją czerwoną

wstęgą. Najdelikatnieszym dotykiem zamknął ranę, uspokajał ją. Jego śpiewny, niski ton głosu

znalazł odzwierciedlenie w jej sercu i umyśle, przeszywał duszę. Gregori mówił do niej cały czas,

nie przerywając pracy. Jego czysty ton koił i czarował, tak, że pozostała z Raven pomimo że łatwiej

byłoby jej zniknąć razem z wypływającą strużką krwi.

Gregori czuł jej siłę i determinację. Bez wątpienia była córką Michaiła i Raven. Mogła

odejść, gdyby tylko chciała, ale gdyby wybrała życie walczyłby o każdy jej oddech. Był jednak

pewien, że będzie walczyć. Szeptał do niej najbardziej urzekającym głosem, obiecywał fascynującą

przyszłość, wabił pięknem i tajemnicami oczekującymi na nią na świecie. Przyrzekł, że nigdy nie

zostanie sama, zawsze będzie obok by ją chronić i sprawiać, by była szczęśliwa.

Zanim zakończył pracę, poczuł ból Shei spowodowany jej własnymi ranami. Uspokajając

dziecko, że wróci, zabrał Sheę z ciała Raven. Klęczała, sina z wyczerpania i pragnienia. Pomimo że

rany na ramieniu i ręce nie były poważne, straciła więcej krwi niż mogła uzupełnić.

Jacques podpierał ją, chroniąc przed upadkiem, otaczał ramionami. Była półprzytomna, gdy

próbowała go odepchnąć.

Jeszcze nie skończyłam. Dlaczego mnie zabrałeś, Gregori? zaprotestowała, zirytowana.

Jej jedyną myślą było, by powrócić do pacjenta.

Musisz się pożywić, albo nie będziesz w stanie kontynuować. poradził cicho. Raven też

potrzebuje krwi. Srebrne oczy Gregoriego zatrzymały się na Jacquesie, który potakująco skinął

głową.

Jacques bez wahania zamknął umysł Shei, wydając jej polecenie, by się pożywiła. Była tak

zmęczona i wyczerpana, że ledwie zdołała odwrócić twarz ku jego szyi. Jego ciało zesztywniało

czując ciepły oddech na skórze. Przyciągnął ją bliżej, poczuł delikatne draśnięcie zębów, lekkie

ukłucie. Jacques z trudnością powstrzymał jęk, przeklinał w duszy siłę Karpatiańskiego pożądania,

które ściskało jego ciało właśnie teraz, gdy wszyscy byli w niebezpieczeństwie.

Shea wyszeptała coś ustami przyciśniętymi do jego skóry, coś miękkiego i delikatnego, co

przeszyło jego ciało i oddaliło głód zmysłowego dotyku. Ukrywał swe pożądanie gdy zatopiła zęby

w jego szyi. Gorące płomienie tańczył w jego żyłach, biegły wzdłuż nerwów i mięśni. Dłonią

odnalazł jej talię, plecy, tulił do siebie jej głowę. Ciało potrzebowało, by się w niej zatopić.

Płomienie nigdy jeszcze nie były tak palące a potrzeba tak ogromna.

Zęby Gregoriego rozdarły jego nadgarstek. Połączył swój umysł z Michaiłem i razem

próbowali zmusić Raven do powrotu. Ciągle była obca, żyła zaledwie ćwierć wieku, ale była też

silna. Nawet połączonymi siłami trudno im było ją zmusić do pożywienia się na kimś innym, niż

Michaił. Na chwilę odpuściła.

Dla naszego dziecka, maleńka. Wyszeptał Michaił miękko i z miłością, naginając

jednocześnie jej wolę. Musisz to zrobić dla niego.

Gregori wzmocnił polecenie.

Nigdy cię o nic nie prosiłem w imię naszej przyjaźni. Teraz proszę.

Raven zrezygnowała ze stawiania oporu i pozwoliła Gregoriemu i Michaiłowi wprowadzić

się w trans, który pozwalał jej zaakceptować krew, której tak bardzo potrzebowały, od kogoś

innego.

Gregori skoncentrował się na połączeniu z dzieckiem. Było takie bezradne, maleńkie i

przerażone. Ale żywe. Czuł jej świadomość samotności i natychmiast wysłał falę ciepła. Jego krew,

wpływająca w małe ciało wzmacniała połączenie, zapewniała, że pasują do siebie.

Spędził całe życie, przygotowując się na ten moment. Czas, kiedy będzie miał szansę

odnaleźć swoją partnerkę. Zawsze wiedział, że będzie to dziecko Michaiła. Kiedy Raven została rok

temu zaatakowana i śmiertelnie ranna, odał jej swoją krew. Jego krew była stara i potężna. Wysłał

wtedy pierwszą nić połączenia, mając nadzieję, że Raven, ludzka kobieta, będzie w stanie począć

dziecko płci żeńskiej. Teraz wzmocnił połączenie, na zawsze związując się z tym dzieckiem.

Należała do niego, duszą i ciałem. Po raz pierwszy od wieków poczuł nadzieję. A dla Karpatianina

będącego tak blisko zmiany w wampira, nadzieja była jedynym lekarstwem.

Shea zamknęła ranę Jacquesa zmysłową pieszczotą języka i spojrzała na niego

pochmurnymi oczyma. Jej uczucia uległy zmianie i wypchnęła Jacquesa ze swojego umysłu. To nie

dlatego że chciał odebrać jej wolną wolę; musiała się pożywić by ratować Raven i dziecko. To

dlatego, że nakazał jej zabić człowieka. Rozkazał spokojnie, bez żadnych emocji.

Zawsze wiedziałaś, że mam w sobie bestię, Wiewióreczko.

Shea wytarła twarz i odgarnęła włosy, jakby chciała odgonić go od siebie.

Zawsze myślałam, że potrafisz zachować się jak człowiek, a nie bestia pragnąca śmierci.

Zabijanie to nasza natura. Jesteśmy drapieżnikami.

Nawet jeśli chciałeś ratować moje życie i było konieczne by zabić Don Wallace'a, nie

musiałeś wykorzystywać mnie i robić to w tak okrutny sposób. Odejdź. Mam tu coś do zrobienia a

jestem bardzo zmęczona.

Jacques nie poruszył się nawet o milimetr. Na zewnątrz błyskawica rozcięła szarość

deszczu. Nawet pomimo siły wytworzonej burzy słońce raniło ich oczy. Mieli coraz mniej czasu

zanim ich ciała zostaną zmuszone do zaśnięcia na sposób ich rasy. Poźniej przekona Sheę, że nie

jest potworem. Ale teraz jego zadaniem było bronić bezpieczeństwa wszystkich, którzy pracowali.

Cały czas skanował otoczenie. Wywoływał burzę i utrzymywał nad nimi masy skłębionych

chmur, sprawiając, że dla innych jakakolwiek podróż w tym obszarze stawała się niebezpieczna.

Podpierał kołyszące się ciało Shei i spoglądał jednym okiem na uzdrowiciela, który wyglądał

ponuro i szaro. To co robili, było dla Jacquesa cudem. Czuł dumę, że Shea potrafiła zrobić coś tak

wspaniałego, i zadowolenie, że uzdrowiciel potrzebuje jej pomocy.

Jacques wiedział, że Michaił musi być chory i wściekły z bezradności. Podjął rozsądną

decyzję zabierając Byrona do jaskini i uspiając w ożywczej ziemi, dopóki uzdrowiciel się nim nie

zajmie. To oznaczało jednak, że utrzymywał Raven przy życiu na odległość, cały czas czując strach

i niepewność. A chciał być tym jedynym, który ofiarowuje swojej partnerce krew i chroni ją przed

kolejnymi niebezpieczeństwami.

Jacques cicho zaklął. Trzej Karpatianie nigdy nie powinni dać się oszukać ludziom.

Dlaczego nie wykryli obecności mężczyzn w lesie? Dlaczego nie wyczuli niebezpieczeństwa

zagrażającego Raven i Shei?

Spojrzał na ramię Shei, zakrwawione i poszarpane i znów zaklął cicho. Przysięgał ją chronić

i sprawiać, by była szczęśliwa. Do tej pory nie spełnił żadnej z tych obietnic. Jak teraz miał

odpędzić traumatyczne przeżycia dnia dzisiejszego i pokazać jak piękne może być ich wspólne

życie? Po raz pierwszy zwrócił uwagę na ciało Eugene Slovenskiego. Westchnął i odsunął się od

Shei by przerzucić ciało przez ramię i wynieść na zewnątrz, gdzie zajmą się nim wilki. Ostatnią

rzeczą której potrzebowała jak skończy pracę był widok przerażających dowodów ich zbrodni.

Jacques przeczesał dłonią włosy i dotarło do niego jak bardzo jest zmęczony. Wszystko co

mogło pójść źle w jego związku z Sheą, poszło. Przemienił ją bez jej wiedzy i zgody. Nie pomógł

jej przejść przez ten trudny proces. Gorzej, skrzywdził ją przez swój roztrzaskany umysł. A teraz,

dodał kolejne do swojej długiej listy przewinień – zaciekle i z radością wyeliminował wroga

używając jej jako broni. Nie był najlepszym kandydatem na męża.

Jacques starał się wykorzystać swoją nową siłę do poukładania fragmentów wspomnień, gdy

Michaił podtrzymywał Raven. Michaił także przywiązał do siebie Raven bez jej zgody i wiedzy o

Karpatianach. Zrobił to szybko, by ratować jej życie i nikt, nawet Michaił, nie wiedział co się

stanie. Raven została zmuszona by zacząć życie w innym świecie.

Delikatny dźwięk wkradł się w jego umysł od strony leżącego obok Raven Gregoriego. Shea

osunęła się obok ciała i nie poruszała się. Dwóch uzdrowicieli było bezradnych i wyczerpanych.

Potrzebujesz krwi. powiedział Jacques do Gregoriego. Oddałeś Raven zbyt dużo.

Potrzebowała. odpowiedział znużony. Wyciągnął się na podłodze i przykrył dłonią oczy.

Pozwól mi sobie pomóc. Pożywiałem się dzisiaj. zaoferował fomalnie Jacques. Słońce

stale wznosiło się i działało na nich pomimo burzy.

Dziękuję, Jacques ale jestem zbyt wyczerpany. To jest stary dom Michaiła. Dowiedz się

gdzie jest ukryty pokój.

Jacques testując siłę wyszukał stracone połączenie z bratem.

Michaił? Oni są zbyt zmęczeni by kontynuować. Zostań tam by chronić Byrona, a ja zajmę

się nimi. W tej chacie musisz mieć ukryte miejsce do odpowczynku. Gdzie ono jest?

Pod stołem jest ukryte wejście do pokoju. Miej się na baczności, gdyż nie jest zbyt dobrze

ukryte. Ale jeśli dom zostanie odkryty lub podpalony, możesz zamknąć nad sobą ziemię i przeżyć

Uzdrowiciel nie chciał przyjąć krwi. A powinien.

Nastąpiła chwila ciszy gdy Michaił dotknął umysłu Gregoria by sprawdzić jego stan.

Przeżyje. Tylko zapewnij im bezpieczeństwo.

Czując się jak prawdziwy Karpatianin Jacques odnalazł ukryte wejście. To było naturalnie

dla ich rasy, że mieli ukryte podziemne pokoje, gdyby przypadkiem ktoś odnalazł ich domy. W

pełni podatni na popołudniowe słońce, musieli bardzo dbać o miejsca odpoczynku. Jacques był

zaniepokojony i wrażliwy, a wiedział że uzdrowiciel cierpi jeszcze bardziej.

Był silny pomimo wschodzącego słońca, podniósł pokiereszowane ciało Raven i złożył je na

kocu w podziemnej komnacie. Po zamknięciu chaty, nałożeniu ochronnych zaklęć na okna i

wyłączeniu generatora wziął w ramiona bezwładne ciało Shei. Wymamrotała cichy protest ale

ramionami oplotła jego szyję i przytuliła się z ufnością. Zapadła w lekki sen kiedy niósł ją pod

ziemię.

Gregori potknął się, zbyt wyczerpany i spragniony. Upadł tuż przy wejściu do pokoju, i tam

pozostał. Z Jacquesem wypowiedzieli polecenie i ziemia zamknęła się nad nimi i rzucili zaklęcia

chroniące przed intruzami. Zanim zapadł w głęboki sen przypomniał sobie o pułapce z drutu i

wysłał ciche ostrzeżenie do wszystkich w pobliżu by trzymali się od tego miejsca jak najdalej.

Później zniszczy tę pułapkę.

Jacques obłożył rany Shei i Raven ziemią zmieszaną ze śliną. Potem ułożył się jak najbliżej

ciała swojej partnerki i zasnął.

Deszcz padał przez cały dzień. Opady były naturalne, szara mżawka stale nasączała ziemię,

czyniąc świat szarym i ponurym. Kilka zwierząt zdecydowało się opuścić legowiska pomimo złej

pogody. Burza trwała długo, niebezpieczna i nieprzewidywalna. Niepokój utrzymywał wszystkie

istoty z daleka od małej chaty w środku lasu. Kilkoro ludzi odwiedziło te tereny właśnie z powodu

dzikiej ziemi, zwierząt i legend.

W komorze pod ziemią Gregori ocknął się kilkakrotnie, zawsze w pogotowiu, zawsze

świadomy, nie ważne czy na jawie czy we śnie, uważał na swych towarzyszy i otoczenie. W swoim

umyśle odszukał dziecko. Była ciepła i inteligentna, rzucała światło na jego ciemność. Srebrne oczy

przeniknęły zasłonę brudu nad jego głową. Był już tak blisko przemiany, znacznie bliżej niż Raven

i Michaił mogli podejrzewać. Kurczowo trzymał się życia. Wszystkie uczucia stracił tak dawno

temu, że nie pamiętał jak to jest odczuwać ciepło czy szczęście. Miał tylko potężną moc, zabijał i

jedynie przyjaźń Michaiła utrzymywała go na powierzchni. Odwrócił głowę by spojrzeć na ciało

Raven.

Musisz żyć, malutka. By uratować naszą rasę, cały rodzaj męski. Nie ma nikogo na

świecie, kto mógłby mnie powstrzymać. Żyj dla mnie, dla twoich rodziców.

Coś zadrżało w jego umyśle. Był zszokowany że nienarodzone dziecko wykazuje taką moc i

inteligencję. Czuł jej obecność, niezdecydowanie i niepewność. Ciągle była. Uczepił się tej

świadomości, zamknął w swoim sercu na dłuższą chwilę zanim niechętnie pozwolił sobie na sen.

Jacques przebudził się gdy tylko słońce zniknęło za horyzontem. Gregoriego już nie było,

wzniósł się w niebo szukając pożywienia. Jacques podziwiał go gdy polował pomimo zmęczenia.

Dzisiaj będą zajmowali się Byronem, co oznaczało, że powinien się pożywić. Wystrzelił w niebo,

serce zaczęło pompować krew przez żyły. Czuł, że żyje.

Nie możemy pozostawiać kobiet bez ochrony na długo, Jacques. głos Gregroria zabrzmiał

w jego umyśle. Wampir będzie wściekły, że nie udało mu się osiągnąć celu.

Jacques wysłał wezwanie wzdłuż szarego nieba. Odbijało się wiele kilometrów dalej. Mała

chatka była ukryta wśród drzew, a trzej mężczyźni grzali się przy ogniu. Zmienił kurs gdy tylko

wyczuł ich obecność. Gregori podążył za nim. Polowanie było naturalne, łatwe, prawie zwyczajne.

W tej chwili było zwykłą koniecznością.

Głos wzbudził w Shei niepokój. Leżała spokojnie nie wiedząc gdzie się znajduje. Przez

chwilę wydawało się jej, że to echo jej koszmarów. Ale kiedy rozejrzała się po otoczeniu,

zrozumiała, że znajduje się w podziemnej komnacie. Obok niej leżała raven. Wyglądała jak

martwa. Ktoś rozkruszył życiodajną ziemię i zioła dookoła niej.

Ostrożnie, niepewna swej siły, Shea usiadła i łagodnie odgarnęła włosy przesłaniające

twarz. Rękę miała obolałą, ból promieniował z tak wielu miejsc, że zlewał się w jedno. Dotknęła

ramienia i zobaczyła, że jej dłoń lepi się od krwi i brudu. Wzdragając się przed kontaktem, zaczęła

oglądać Raven.

Nie czuła pulsu i bicia serca. Jej twarz była blada i spokojna, piękna. Shea westchnęła.

Wyglądała we śnie tak samo jak Jacques. Nie mogąc niż dla niej zrobić, Shea wstała i przeciągnęła

się. Czuła niepokój spowodowany nieobecnością Jacquesa, chciała go dotknąć, ale instynkt

podpowiadał jej, że odszedł by się pożywić. Zaczęła rozglądać się po pokoju, szukając wyjścia.

Najpierw próbowała odnaleźć ukryty mechanizm otwierający drzwi. Macała każde miejsce

dookoła. Czując napad kalustrofobii i przyspieszone bicie serca, cofnęła się by pomyśleć. Jacques

nigdy by nie pozwolił, by pochowali ją żywcem. Musiało istnieć jakieś wyjście. Spojrzała na ziemię

nad głową i skoncentrowała się na niej.

Otwórz się natychmiast! Obraz w jej umyśle był żywy a polecenie silne. Całkowicie

wstrząśnięta patrzyła jak ziemia się przesunęła odsłaniając podłogę chaty. Podniecona wyszła z

ukrytego pokoju i zamknęła wejście kolejnym poleceniem. Dumna z nowoodkrytej siły wyszła do

chaty przez klapę w podłodze. Potrzebowała ludzkich czynności jak prysznic, który dałby jej iluzję

normalności. Wątpiła, czy kiedykolwiek będzie w stanie całkowicie porzucić te nawyki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: