Goldsmith Olivia - Zmowa Pierwszych Zon 2.pdf - Goldsmith - lkraw1

.ustko dig

W SZYSTKO DLA PAŃ

w Wydawnictwie Amber

październik - grudzień

GOLDSM

Elizabeth Adler

Szmaragd z korony carów

PIERWSZYCH

Olivia Goldsmith

Zmowa pierwszych żon

Fern Michaels

Za wszelką cenę

Danielle Steel

Tata

Nadzieja

Danielle Thomas

Krzyk ciszy

B ŁĘKITNA SEDIA

Anita Brookner

Prywatne doznania

Marika Cobbold

Gupiki na podwieczorek

Edna 0'Brien

Dom zapomnienia

Przekład:

Danuta Dowjat

Anna Maria Nowak

f ^

Tytuł oryginału THE

FIRST WIVES CLUB

Ilustracja na okładce

ITI CINEMA

Redakcja merytoryczna

EWA WOJCIECHOWSKA

Część pierwsza

Redakcja techniczna

LIWIA DRUBKOWSKA

Korekta

JOANNA DZIK

Rozgniewane żony

1992 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o

ISBN 83-7169-193-9

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

Warszawa 1996. Wydanie II Druk:

Cieszyńska Drukarnia Wydawnicza

1. Annie

anhattan, wyspa najśmielszych marzeń, spał pogrążony

w ciemnościach poprzedzających świt. Wyspa spełnionych

marzeń, snów, z których się wyrasta i pozostawia za sobą, a które czasem

przeradzają się w koszmary. Dziś, w ciemną majową noc u schyłku lat

osiemdziesiątych, okazał się miejscem, gdzie wiele kobiet spało samotnie.

Sypialnię należącą do Annie Paradise, z domu MacDuggan, charak-

teryzowała prostota, za którą kryje się dużo pieniędzy i wyrafinowany smak.

Drewniana podłoga w niemodnym już ciemnokasztanowym kolorze lśniła

starannie wypastowana, na jej tle wspaniale wyglądał atłasowy chiński

dywan. Poczynając od wytapetowanych ścian poprzez jedwabne zasłony aż

po adamaszkową bieliznę pościelową w pokoju dominowała śnieżna biel;

jedyne barwne akcenty stanowiły dywan w tonacji wrzosowo-kremowo--

szafirowej i soczyście zielone, zadbane drzewko bonsai. Cały wystrój

wnętrza sprawiał wrażenie niepokalanej czystości; nawet po ogniu w mar-

murowym kominku pozostała jedynie schludna kupka białego popiołu. Tylko

łóżko raziło nieładem: skotłowana kołdra, poduszki na podłodze, poduszki

wepchnięte pod prześcieradło.

Wszystkie przedmioty w pokoju świadczyły o wybrednym smaku

i zrównoważeniu jego mieszkanki, z wyjątkiem stosu książek leżących na

marmurowym blacie nocnej szafki. „Buddyzm i ekologia", „Droga ocalenia

Ziemi", „Skrzywdzona kobieta", „Kobiety, które kochają za bardzo", „Symbole

a podświadomość zbiorowa" Junga, „Moc gniewu", „Kobiety Japonii". Ze

stertą nieco przykurzonych tomów w krzykliwych obwolutach kontrastował

maleńki kryształowy wazonik z trzema delikatnymi gałązkami miniaturowej

orchidei cymbidium, białej jak wszystko inne w pokoju. Drobne kwiatki

zdawały się rozpływać na tle jaskrawych okładek. Nagle rozległ się dzwonek

telefonu stojącego obok wazonika.

Spod kołdry wysunęło się szczupłe, opalone ramię i pewnym ruchem, nie

potrącając książek ani kwiatów, sięgnęło po słuchawkę. Dłoń była równie

brązowa i drobna i choć uważniejsza obserwacja pozwalała odkryć tysiące

delikatych zmarszczek świadczących o wieku, to jednak z kształtu przypomi-

nała rękę dziecka, z małymi, nie tkniętymi lakierem czy pilniczkiem

paznokciami. Nim telefon zadzwonił ponownie, palce zacisnęły się na

słuchawce i wciągnęły ją pod górę skotłowanej pościeli.

— Halo. — Jej głos przypominał skrzek. Przełknęła ślinę. — Halo.

— Annę? Tu Gil. — Nie odpowiadała, budząc się powoli, a on ciągnął:

— Gil Griffin.

Jeszcze przed chwilą śniła, że jest w innym świecie i teraz nie chciała

wracać do rzeczywistości. W końcu niechętnie otrząsnęła się z resztek snu.

Gil Griffin.

— Gil. Witaj. — Pomyślała, że nie zanosi się na towarzyską pogawędkę.

Nie pamiętała, kiedy ostatni raz z nim rozmawiała, ale na pewno ładnych parę

lat temu, na długo przedtem, nim rozwiódł się z Cynthią. I nie przez telefon

0 wpół do szóstej rano. Widać zdarzyło się coś okropnego.

— Potrzebuję twojej pomocy, Annę. Chodzi o Cynthię. Nie żyje.

W pierwszej chwili nie zrozumiała. Coś tu nie pasowało: ton głosu

1 słowa kłóciły się ze sobą. Informacja zupełnie pozbawiona emocji.

Przypominało to prognozę pogody. Przez południową część kraju przechodzi

front zimnego powietrza z Kanady. Nagle pojęła.

— O Boże! Co się stało? — Niemożliwe. Przecież Cynthia nie chorowała,

przynajmniej ona nie dostrzegła żadnych niepokojących oznak. Była od niej

tylko o rok starsza. Może miała wypadek. Piła za dużo? Nie... Przypomniała

sobie, że to akurat dotyczy innej jej przyjaciółki, Elise.

— Popełniła samobójstwo — powiedział Gil i Annie na chwilę odebrało

głos. W ciszę rzucał suchym głosem koszmarne szczegóły. Wanna... nadgar

stki... prawie dwa dni temu. — Wolałbym o tym nie mówić. — Jego głos

brzmiał obojętnie, bez cienia zaangażowania. Tak, pomyślała, przelotne

deszcze nad Środkowym Wschodem, relacjonuje prognozę pogody. Wtem: —

Chciałbym, żebyś zrobiła jedną rzecz.

— Oczywiście. W czym ci mogę pomóc? — automatycznie zareagowała

jak na grzeczną dziewczynkę przystało. Mój Boże! Cynthia nie żyje. Cynthia

nie żyje, a ja zachowuję się uprzejmie. Annie zadrżała pod kołdrą, choć był

koniec maja. — Co mam zrobić?

— Pogrzeb odbędzie się jutro rano.

— Gil, jutro rano? Tak szybko? Ale ludzie potrzebują czasu...

— Czy mogłabyś powiadomić jej przyjaciół? — Uciął protesty. —

Straciłem kontakt z jej znajomymi.

— Oczywiście. Bardzo chętnie pomogę, ale to już prawie Memoriał

Day... * Ludzie wyjeżdżają z miasta na dłuższy weekend. I... — pomyślała

o swojej własnej wyprawie do Bostonu na uroczystość odbioru dyplomu jej

syna. A jeszcze Sylvie i całe pakowanie. To przecież ich ostatnie dni razem.

Och, nie. Nie teraz. Ten tydzień i tak był niesłychanie trudny. I na dodatek...

Aż się zawstydziła, kiedy zdała sobie sprawę ze swoich myśli. Przełknęła

ślinę. — Zostało tak mało czasu, że nie wiem...

— Zrób, co możesz. Sam ginę w powodzi roboty — mówił beznamiętnie.

W Nowym Jorku alarm przeciwpowodziowy — pomyślała Annie. — No

nie, to niesmaczny dowcip. Usiadła na łóżku. Ale po co ten pośpiech?

Dlaczego robić wszystko w takim pośpiechu?

— Przecież tyle trzeba ustalić. Co z kwiatami i z resztą? Mam na

myśli... — Poczuła, że brak jej tchu, a oczy wypełniają łzy. Próbowała się

opanować. — Gil, a co z mową pogrzebową?

— Ja się tym zajmę, a ty daj znać przyjaciołom. Do zobaczenia

w domu pogrzebowym Campbella jutro o dziesiątej rano.

— O dziesiątej? — potrząsnęła głową, jakby tym ruchem mogła coś

zmienić. — Tak wcześnie? Ale...

— Zrób, co możesz. I dziękuję — przerwał połączenie. Posłuchanie

skończone. Annie trzymała w dłoni niemą słuchawkę. Oddychała z trudem.

Ty bydlaku, myślała, ty zimnokrwisty potworze. Wolno odłożyła ją na widełki.

Cynthia odebrała sobie życie. Cynthia umarła. Annie zwinęła się na

łóżku, dygocąc z zimna mimo kołdry. Chciała poleżeć jeszcze chwilę,

bezpieczna w ciemności, i spróbować jakoś dojść do ładu. „Pozwól, by

uczucia tobą zawładnęły", przypomniała sobie radę doktor Rosen, swej

dawnej psychoterapeutki. Przeciągnęła się. Pangor, kot syjamski, bezszelestnie

przemierzył pokój i wskoczywszy na łóżko położył się obok niej. Moja droga

Cynthia, ta urocza, wesoła Cynthia nie żyje. Cóż za koszmar! Ku swemu

zdumieniu nie potrafiła płakać.

Ogarnęła ją fala wspomnień. Przyjaciółki w szkole panny Porter.

Mieszkały w jednym pokoju i Cynthia okazała jej tyle dobroci. Kiedy Annie

pierwszego wieczoru w internacie zawstydzona rozebrała się do bielizny, nie

wykpiła jej. Bez komentarza podała stanik i odwracając się powiedziała:

„Lepiej zacznij to nosić, bo dziewczęta będą z ciebie stroić żarty".

Razem chodziły na pierwsze randki. Brat Cyn poznał ją z Aaronem i na

ślubie Cynthia była jej druhną. A potem poślubiła Gila. I mniej więcej w tym

samym czasie urodziły córki.

Jedyne dziecko Cynthii urodziło się późno; pomyślała, że teraz byłoby

w wieku jej Sylvie. W czasie ciąży trzymały się razem. Carla była pięknym,

udanym dzieckiem. Choć niechętnie się do tego przyznawała, bolało ją

obserwowanie, jak Carla rośnie i rozwija się, gdy tymczasem jej mała była

tak opóźniona. I oto pewnego marcowego dnia samochód potrącił Carlę

wysiadającą ze szkolnego autobusu. Annie z powodu ukrywanej zazdrości

czuła się podwójnie winna i dlatego przez tydzień trwała w szpitalu przy

łóżeczku pogrążonej w śpiączce dziewczynki. W końcu większość przyjaciół

Cynthii zrezygnowała z odwiedzin, ale ona przychodziła nadal; zdawała sobie

* Święto obchodzone w większości stanów USA w ostatni poniedziałek maja, kiedy

czci się pamięć żołnierzy amerykańskich poległych we wszystkich wojnach — przyp. tłum.

sprawę ze swojej bezsilności, ale nie mogła znieść myśli o pozostawieniu

matki dziecka w samotności.

Pewnego dnia, w końcu maja, do słonecznego pokoju weszła Cynthia,

bledsza niż zwykle, oczy miała głęboko zapadnięte. Przez długość pokoju

powiedziała głośno, równym tonem:

— On chce, żeby wyłączyli urządzenia podtrzymujące ją przy życiu. Gil

chce z tym skończyć.

Annie wstała i szeroko otworzyła ramiona. Cynthia szukając pociechy

wtuliła się w jej objęcia i pochyliła głowę na ramię. Płakała cicho, bez łkań,

wysoką sylwetką wstrząsały dreszcze, a łzy były tak gorące, że parzyły nawet

wiecznie marznącą Annie. Mimo to stała i trzymała przyjaciółkę w objęciach

przez chwilę długą niczym wieczność. W końcu Cynthia uspokoiła się,

głęboko zaczerpnęła powietrza i spoglądając Annie prosto w oczy powiedziała:

— Matka nigdy mnie nie kochała.

Annie skinęła głową na to zdanie pozornie bez związku z sytuacją,

Cynthia wzdrygnęła się, wyjęła chusteczkę do nosa i otarła oczy.

Po południu odłączono urządzenia utrzymujące dziecko przy życiu,

a wieczorem dziewczynka umarła. Wkrótce po pogrzebie rodzice wyjechali

w podróż do Europy. Po powrocie sprzedali dom i kupili bardziej okazały

w Greenwich.

W tym samym czasie dwaj synowie Annie rozpoczęli naukę w szkole

z internatem, a ona sama z Aaronem i Sylvie przeniosła się na Manhattan.

Oczywiście umawiała się z przyjaciółką na lunch, czasem chodziły razem po

zakupy, ale Cyn sprawiała wrażenie, jakby zamknęła się w skorupie. O sobie

mówiła coraz mniej i rzadziej. A po rozwodzie z Gilem zrobiła się jeszcze

bardziej milcząca. Cicha Cynthia.

A teraz umarła. Odebrała sobie życie. To nie przypadek, bo przecież

Carla odeszła w końcu maja.

O Boże! Nagle zdała sobie sprawę, że właśnie mija rocznica śmierci

dziewczynki! Powinna była o tym pamiętać! Jak mogła się tak od niej

oddalić? I nic nie wiedzieć? Cóż to takiego było, czego tamta nie chciała jej

wyznać: ból, którego nie mogła znieść, rozpacz, a może wstydliwy sekret?

Z jękiem przewróciła się na łóżku.

Annie miała czterdzieści trzy lata i mierzyła metr sześćdziesiąt dwa,

dokładnie tyle, ile przeciętna Amerykanka, ale ważyła zaledwie czterdzieści

dziewięć kilo, ani deka więcej niż ćwierć wieku temu w szkole panny Porter.

Obsesyjnie dbała o figurę i o wiele innych rzeczy: stroje, mieszkanie, domek

na wsi, drzewka bonsai, pisanie, terapię. Teraz, stosując się do zaleceń

lekarki, pozwoliła, by owładnęła nią fala rozpaczy. Och, Boże, ależ to boli.

Cynthia nie żyje. Gdyby choć zadzwoniła... nie widywałyśmy się zbyt często

ostatnio. Powinnam była...

W oczach zakręciły się łzy, popłynęły w dół policzków. Targały nią

łkania, niemal z bólem wyrywały się z piersi. Podciągnęła na twarz kapę,

mając nadzieję, że materiał stłumi zawodzenia. Zrobiła to nie tylko dlatego,

by nie obudzić córki śpiącej w pokoju na końcu korytarza; sama też nie mogła

znieść tych dźwięków. Płacząc pomyślała, że ten ból ją przerasta. Przed oczami

pojawiły się obrazy: ostrze przecina skórę, krew skapuje do wypełnionej wodą

wanny. To zbyt straszne. Dlaczego do niej nie zadzwoniłam? Och, Cynthio,

dlaczego ty nie zadzwoniłaś do mnie? Leżała na plecach z kołdrą naciągniętą na

twarz, łzy spływały w stronę uszu po delikatnych zmarszczkach wyżłobionych

w skórze policzków. Poczuła, jak ją łaskoczą, więc wytarła je palcami.

Stopniowo łkanie ucichło, łzy obeschły i Annie powoli usiadła na łóżku.

Spojrzała na wysokie okna umieszczone po przeciwległej stronie

niepokalanej sypialni; świt rozjaśniał niebo. Dzień się jeszcze na dobre nie

zaczął, a już się czuła kompletnie wykończona.

— Pieprzę to — zaklęła, odrzucając kapę i wychodząc z łóżka.

Miasto u jej stóp powoli budziło się do życia. Światła ciągle jeszcze

migotały w Queens, po drugiej stronie szarej rzeki, co sprawiało wrażenie

bajkowej scenerii. W rzeczywistości była to niewielka, ponura dzielnica;

Annie mijała ją w drodze na lotnisko i stąd wiedziała, jak bardzo mamił ten

zachwycający widok. Rzeczy różnią się od wyobrażenia, jakie o nich mamy.

Z apartamentu na najwyższym piętrze mogła dostrzec kilka osób biegających

dla zdrowia wzdłuż zadeszczonej promenady. Cały zeszły tydzień był zimny,

mokry i ponury. Szary jak śmierć. Skuliła się i odwróciła od okna.

Jak poradzić sobie z samobójstwem najlepszej przyjaciółki? — za-

stanawiała się, idąc po miękkim dywanie do łazienki. — Cóż, będzie robiła

to, co zwykle. Spróbuje znaleźć sobie dużo zajęć. Tyle ma do zrobienia. Musi

przecież zawiadomić Brendę, Elise i wszystkich znajomych Cynthii, którzy

przychodzą jej na myśl.

Z kim przyjaźniła się Cynthia? Annie uświadomiła sobie, że nie widywała

zbyt często osób z dawnego sąsiedztwa w Greenwich. Właściwie spotykała

się tylko z Brendą Cushman, choć ona tak naprawdę nigdy nie pasowała do

tamtego miejsca, i Elise Atchison, która również miała apartament w Nowym

Jorku. Najgłębsza więź łączyła ją jednak z Cynthia, to była prawdziwa

przyjaciółka w mieście, gdzie kontakty z ludźmi opierały się na tym, kogo

znasz, z kim wzięłaś ślub, ile masz na koncie, co możesz stracić, a co zyskać.

Annie żałowała, bo... ale teraz to nie miało znaczenia, co by zmieniła. Cynthia

nie żyje.

Gdy wyszła z łazienki owinięta w beżowy szlafrok frotte, wyglądała na

zmęczoną, włosy miała poskręcane od wilgoci, plamy na skórze i zaczer-

wienione oczy. Pokiwała głową nad odbiciem w lustrze, ale nie zatrzymała

się ani na chwilę. Poszła długim korytarzem prowadzącym z największej

sypialni do reszty mieszkania. Minęła zamknięte drzwi pokoju Sylvie, która

jeszcze mocno spała. Już za kilka dni wyjedzie. Annie wiedziała, że jej żałoba

obejmie nie tylko śmierć przyjaciółki, ale również utratę córki.

Teraz nie ma czasu do stracenia. Nawet nie mogła sobie pozwolić na

myślenie o Cynthii. Liczyły się wyłącznie rzeczy do załatwienia. Annie

nakazała sobie pośpiech. W nieskazitelnie czystej kuchni podeszła do biurka,

Goldsmith Olivia - Zmowa Pierwszych Zon 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: