Goldsmith Olivia - Mam wychodzi za maz.pdf - Goldsmith - lkraw1

OLIVIA GOLDSMITH

Marrying Mom

“Dla kobiety starość jest piekłem”

- Ninon de Lenclos

Podziękowania składam:

Paulowi Smithowi za ułożenie obłąkanego planu i za to, że dał mi dom

moich marzeń.

Jimowi i Christopherowi Robinson za zrozumienie i zaangażowanie w

pracy nad książką.

Lindzie Grady, zarówno wspaniałej czytelniczce jak i przyjaciółce oraz

pisarce.

Barbarze Turner za miłość, poczucie humoru i wymyślenie głównego

wątku. (Nie próbuj mnie zaskarżyć, siostrzyczko.)

Paulowi Mahon, w związku z tymi wszystkimi wyprawami do Montany,

Irlandii, Michigan i za całą resztę. To szczęście, że nie jestem od ciebie

zależna.

Jerry’emu Young za to, że nigdy nie kazał mi czekać. Co masz na sobie,

Jerry?

Sherry Lansing za to, że dzieliła ze mną moją wizję, opowiadała mi

dowcipy i zrobiła z tej książki film.

Aidzie Mora za bezustanne zaopatrywanie mnie w dietetyczną colę i za

to, że czyniła dom przytulnym.

Allen Kirstein za dodawanie mi otuchy wtedy, gdy potrzebowałam tego

najbardziej.

Johnowi Yunis za kuszenie mnie, bym wyglądała lepiej niż

kiedykolwiek.

Flexowi (alias Angelo), za pasemka i układanie.

Gail Parent, bez której nie mogę żyć.

Chrisowi Patusky, który próbował naciągnąć mnie na podpisywanie

książek. (Mam nadzieję, że kłopoty ze Związkiem wkrótce się skończą,

Chris.)

Amy Bobrow za pomoc w terminologii z Wall Street i przy Matyldzie.

Haroldowi Wise, najlepszemu, najtroskliwszemu interniście na

Manhattanie. Miałeś rację we wszystkim, Haroldzie.

Dianie Hellinger, jedynej mojej przyjaciółce, która chciała śpiewać ze

mną przez telefon.

Lorraine Kreahling za odłożenie w czasie naszych planów kiedy

pochłonięta byłam niniejszą książką; dzięki za to, że jesteś moją

przyjaciółką.

Amy Fine Collins za pomoc w sprawdzaniu. Wiesz, że ja dla ciebie

zrobiłabym to samo.

Mike’owi Snyderowi za to, że był wielkim uchem. Byłeś tak powolny,

że dotknęło to całą moją rodzinę, ale kocham cię.

Johnowi Botteri (alias Moe) za to, że dokładnie wiedział, ile

hamburgerów potrzebuje pisarka.

Barry’emu LaPoint za talent artystyczny, uczciwość i za to, że

wiedział, które drzwi w holu trzeba wymienić.

Laurze Ziskin za łagodność, zrozumienie oraz za wydanie tej książki.

Davidowi Madden, pomimo tego, że nie chciałeś się ze mną ożenić.

Robertowi Cortowi za najważniejsze rady w sprawie charakteru mamy.

Arlene Sorkin, cudownej scenarzystce.

Andrew Fisher za nieocenioną pomoc w obcowaniu z prawdziwymi

fachowcami z branży budowlanej.

Kelly Lange, ponieważ być królową nie jest łatwo.

Anthei Disney, prawdziwej kobiecie i prawdziwej przyjaciółce.

Ruth Nathan, mojej muzie w wielu sprawach

Lynn Goldberg, ponieważ wciąż cię podziwiam, Lynn. A tak przy

okazji, kiedy zamierzasz powiesić mój portret na ścianie?

Dwightowi Currie, który tak świetnie czyta, sprzedaje i pisze książki

oraz przetrzymuje je (może poza tą ostatnią uwagą).

Michaelowi Kohlmannowi, wciąż “miłemu gościowi” i nadal mojemu

przyjacielowi..

Steve’owi Rubin i Edowi Town z Galerii North Star w Grafton w

Vermont za doskonałe dokarmianie mnie.

Edgarowi Fabro w Copy Quest, ponieważ nikt nie potrafi podrobić jego

zdumiewających talentów.

Jody Post, gdyż tęsknię i tęskniłam za tobą.

Normanowi Currie z Bettmann Archives za inspirującą pomoc w

uzupełnieniu szczegółów.

- Ja odchodzę, Ira.

Phyllis nie było łatwo powiadomić go o takiej decyzji po czterdziestu

siedmiu latach małżeństwa, ale musiała to zrobić. Zawsze mówiła prawdę.

Ludzie przez całe życie nazywali ją trudną, niewrażliwą i pozbawioną

skrupułów, chociaż tak naprawdę była po prostu szczera.

- Dłużej tego nie zniosę, Ira - mówiła dalej - wiesz, że nigdy nie

lubiłam Florydy. Przyjechałam tu dla ciebie, ponieważ ty tego chciałeś -

zawahała się. Nie chciała go oskarżać. To wolny kraj, a Ira jej przecież nie

zmuszał. - Co prawda, zawsze mnie wspierałeś - przyznała Phyllis -

Powiedzmy sobie szczerze: to ty zarabiałeś pieniądze, więc byłam ci to

winna. Ale to była twoja emerytura, nie moja. Nie byłam na to jeszcze

gotowa. Czy jednak miałam jakiś wybór?

Ira nie odpowiedział. Oczywiście, nie spodziewała się tego po nim.

Prawdę powiedziawszy, w ciągu tych czterdziestu siedmiu lat małżeństwa

rzadko kiedy mówił dużo. A jednak, dzięki jakiejś małżeńskiej osmozie,

zawsze wiedziała, co sądzi na dany temat. Teraz zdała sobie sprawę, że

dezaprobata, jakiej oczekiwała, nie nadeszła. Oznaczało to, że Ira albo się

dąsał, albo był nieobecny. Zawahała się. Nawet jej, której cięty język znali

wszyscy, trudno było to powiedzieć. A jednak musiała to uczynić.

- Nie poświęcałeś dzieciom wystarczającej uwagi, Ira. Byłam ci

potrzebna w firmie, a ja robiłam to, co musiałam. Nasze dzieci jednak

powinny wtedy mieć rodziców, a nas dla nich nie było. Tak uważam. W

życiu nie powiodło się im zbyt dobrze. Sharon z Barneyem …Susan wciąż

samotna …No i Bruce.- Phyllis przerwała i zagryzła wargę. O niektórych

rzeczach lepiej nie mówić. - Nie chcę cię krytykować, ale myślę, że nie

dałeś im zbyt wiele z siebie. Płaciłeś za najlepsze szkoły, ale nie nauczyli

się życia. Nie wiedzą, co jest w nim ważne. Sądzę też, że potrzebują swojej

matki. Wracam, by zająć się dziećmi, Ira. Nie byłam wtedy dla nich dobrą

matką, ale teraz mogę spróbować im to wynagrodzić.

Phyllis westchnęła głęboko. Słońce prażyło bezlitośnie. Pomyślała o

raku skóry, którego Ira wyhodował na swej łysej głowie. Powinna włożyć

kapelusz, ale nie znosiła tego typu nakryć głowy, okularów słonecznych i

wszystkich tych akcesorii, które wlokła wszędzie ze sobą większość ludzi

na Florydzie: kremów z filtrem przeciwsłonecznym, ochronnych pomadek,

daszków osłaniających od słońca. Kto miał na to czas? Floryda była

miejscem, które wyglądało jak raj, ale przerażało śmiertelnie.

- Ira, Święto Dziękczynienia było koszmarem. Zjeść indyka w Rascal

House, porozmawiać z dziećmi, które dzwonią tylko z poczucia obowiązku

- cóż to za święto? Nie było to miłe dla nich i również dla mnie. To bardzo

przygnębiające, wiesz?

Phyllis zniżyła głos. Nie była próżna, ale mówiąc o swoim wieku często

mijała się z prawdą.

- Dwunastego przypadają moje siedemdziesiąte urodziny, Ira. Przeraża

mnie to. A później Chanuka*, Boże Narodzenie, Nowy Rok. Nie przeżyję,

jeśli zostanę tutaj. Rozumiesz?

*Chanuka - święto żydowskie trwające osiem dni, przypadające w

grudniu (przyp. red.)

Cisza. Żadnej odpowiedzi. Phyllis wiedziała, że nie powinno ją to

dziwić. Zawsze tak było: ona mówiła, on słuchał. Kiedyś przynajmniej

słuchał. Na Florydzie jednak, w ciągu ostatnich lat, zamknął się w sobie.

Jego świat ograniczył się do jego własnej klatki piersiowej i choroby, która

się tam rozpanoszyła. Phyllis dbała, by brał swoje leki, pilnowała, żeby

zachowywał dietę i ćwiczył. Ale konwersacja? Luksus. Phyllis westchnęła

ponownie. Czegoż oczekiwała?

Odwróciła się do niego plecami i otarła wilgotne oczy. Nie była

płaczliwa. Poddawanie się emocjom było śmieszne. Wiedziała o tym i

kategorycznie nakazała sobie wziąć się w garść. Odwróciła się ponownie.

- Nie będziesz tu sam - powiedziała - Iris Blumberg jest tutaj, tuż za tą

wierzbą, Max Feiglebaum też jest niedaleko - zawahała się - wiem, że nie

masz cierpliwości do Sylvii, ale będzie tu wpadać raz na tydzień, by zrobić

porządek.

Nie zostało już nic do powiedzenia. Byli udanym małżeństwem. Wielu

uważało ją za natrętną i zbyt towarzyską, egocentryczkę. Nie Ira. I nie miał

racji, ponieważ Phyllis była taka. Nie da się przeżyć sześćdziesięciu

dziewięciu lat, nie dowiadując się paru rzeczy o samej sobie, zadumała się.

Chyba, że jest się głupią, albo mężczyzną. Ira, jako mężczyzna, nigdy jej

tak naprawdę nie rozumiał, nie nauczył się też niczego o sobie. No, ale ileż

jest tej wiedzy o mężczyznach?

Mężczyźni mają pracę albo jej nie mają, oszukują lub są uczciwi,

potrafią oczarowywać lub też nie. Ira, zanim prawie dziesięć lat temu

odszedł na emeryturę, był księgowym. Był dobrym człowiekiem. Pracował i

przynosił pieniądze do domu, nie oszukując, ale brakowało mu uroku.

Jednak lubił ją. I nawet jeśli jej nie rozumiał, przynajmniej cieszyło go jej

towarzystwo. No i dał jej troje cudownych dzieci.

Phyllis pomyślała o Susan, Bruce i Sharon. Każde z nich było takie

doskonałe, takie wspaniałe. Doprawdy zabawne, jak dzieci dorastając stają

się dokładnie tak samo niedoskonałe jak wszyscy inni dorośli.

Potrząsnęła głową, wracając do głównego wątku myśli. W miarę upływu

lat nie traciła, dzięki Bogu, pamięci. Wręcz przeciwnie, zbyt często

pamiętała za wiele.

- Tak czy owak, Ira, mam nadzieję, że nie jesteś zbyt zaskoczony.

Zawsze wiedziałeś, że nienawidzę tego miejsca. Są tu wyłącznie turyści,

podstarzali Żydzi i przypieczeni plażowicze. Ja muszę odejść. Dla mojego

zdrowia psychicznego - dodała, choć wiedziała, że Ira z trudnością uznałby

to za argument uzasadniony. A od kiedy to jesteś zdrowa psychicznie? -

było to jedno z pytań, które zadawał jej często. Pomimo tego żartu

wiedzieli oboje, że miała rację.

- Nie powiadomiłam o tym dzieci. Wiem, że ich to przygnębi, ale nie

mogę żyć tylko dla nich albo dla ciebie, Ira.

Phyllis pochyliła się i podniosła kamyk ze ścieżki koło grobu. Podeszła

do nagrobka i położyła go obok innych, układanych tu za każdą wizytą jej

Goldsmith Olivia - Mam wychodzi za maz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: