Wir Pacyfiku.pdf

CusslerClive

(Hawajski Wir)

Wir Pacyfiku

Tłumaczenie:JarosławKotarski

Wydaniepolskie:1992

Wydanieoryginalne:1983

Sþowo od autora

NiejesttoszczególniewaŜne,aletaksiąŜkajestpierwszązserii

przygódDirkaPitta.Gdyzebrałemsięnaodwagę,bynapisaćpowieśćz

gatunku sensacyjnoprzygodowego, zacząłem szukać bohatera, który

byłby inny niŜ ogólnie przyjęte wzorce obowiązujące w tym gatunku.

Kogoś, kto nie byłby agentem wywiadu, policjantem czy prywatnym

detektywem,ktorówniedobrzeczułbysięnakolacjizpięknąkobietąw

renomowanym lokalu, jak i popijając piwo z kumplami w barze. Kogoś

twardego,gdytrzebaiotoczonegomgiełkątajemniczości.Kogoś,czyim

naturalnymśrodowiskiembyłobyniekasynoczyzaułkiNowegoJorku,ale

morze.Kogoś,ktolubiłbynieznaneiprzyjmowałryzykownewyzwania.

ItakwmojejwyobraźninarodziłsięDirkPitt.

PoniewaŜwtejpowieścibrakskomplikowanejintrygiiponiewaŜbyła

topierwszanapisanaprzezemnieksiąŜka,niechciałemjejpublikować,

jednakŜedługotrwałapresjaprzyjaciół,rodziny,wydawcyisympatykóww

końcuzwycięŜyłaiotodebiutDirkaPittaznalazłsięwrękachczytelników.

Mam nadzieję, Ŝe powieść zapewni kilka godzin przyjemnej

rozrywki,abyćmoŜeprzezczęśćczytelnikówzostaniepotraktowanajako

swoistaciekawostkahistoryczna.

CliveCussler

Prolog

KaŜdy ocean odbiera daninę statków i ludzi, ale Ŝaden nie jest

ŜarłoczniejszyodPacyfiku.Apetyttegoogromnegozbiornikawodnegojest

znany, podobnie jak i to, Ŝe pochłania swe ofiary w niezwykły i

nieoczekiwany sposób. Tutaj miał miejsce bunt na “Bounty” i spalenie

okrętu na Pitcairn Island, tu zatonął “Essex” jedyny statek, o którym

wiadomo na pewno, Ŝe zatopił go wieloryb. Przypadek ten zainspirował

Melville’a do napisania Moby Dicka. Tu takŜe pod kadłubem “Hai Maru”

eksplodowałpodwodnywulkan.Jednakpomimotychwszystkichwybryków

największy ocean Ziemi zazwyczaj jest cichy i spokojny. Mimo to, a

właściwie zwłaszcza dlatego nie naleŜy go lekcewaŜyć. Osoby ciche i

wstydliwe często zmieniają się w bestie; ujawniają cechy charakteru, o

któreniktbyichniepodejrzewał.

Takie myśli były jednak zupełnie obce komandorowi Feliksowi

Dupree,gdytuŜprzedzmrokiemwspinałsięnamostekswegoatomowego

okrętu podwodnego “Starbuck”. Skinął głową oficerowi wachtowemu i

oparłsięoreling.Zrozkosząwdychającmorskąbryzę,pełenzawodowej

dumyspoglądałnaobłydzióbokrętuzłatwościąprującyfale.

Większośćludziczujeprzedmorzemrespekt,anawetsięgoboi.Ale

nie Dupree. Człowiek ten Ŝywił do morza takie uczucia jak ateista dla

religii:owszem,naleŜyakceptowaćgniewburzyispokójciszy,lecznigdy

niedaćsięzwieśćichurokowi.Spędziłdwadzieścialatnamorzu,zczego

czternaścienaokrętachpodwodnych,aleciąglepragnąłczegoświęcej.Był

kapitanemnajnowszego,najbardziejdoskonałegookrętupodwodnegona

świecie,aleitomuniewystarczało.

“Starbuck”niedawnoopuściłstocznięwSanFrancisco.Konstrukcja

okrętu od kilu do ostatniej śrubki była całkowicie nowatorska kaŜdy

element i kaŜdy system został zaprojektowany przez komputer, dzięki

czemu “Starbuck” był prekursorem nowej generacji podwodnych miast

zdolnych płynąć dwa tysiące stóp pod powierzchnią z szybkością

dwudziestupięciuwęzłów.Wtymrejsieprzypominałkoniawyścigowego

czystej krwi na pierwszym pokazie, niespokojnego i gotowego

zademonstrować, co potrafi. Widowni jednak nie było. Był to bowiem

pierwszyrejsokrętuiDepartamentObronypoleciłprzeprowadzićpróbyna

pustkowiu w całkowitej tajemnicy. Dodatkowo, by uniknąć ciekawskich,

okręt podwodny popłynął sam, bez towarzyszącej zwykle w takich

przypadkachjednostkinawodnej.

Dupree został wybrany na dowódcę tego dziewiczego rejsu dzięki

reputacji osoby trzeźwo myślącej i zwracającej uwagę na szczegóły. W

Annapolisuzyskałprzydomek“Bankdanych”,gdyŜwystarczyłopodaćmu

faktyiczekać,aŜudzielilogicznychodpowiedzi.WUSNavyznanojego

talent,alenastanowiskachadmiralskichumiejętnościocenianonarówniz

osobowością,znajomościamiitalentemdozjednywaniasobieludzi,atych

cechDupreeniemiał.Wefekciepomijanogoprzyawansach.

Rozległ się brzęczyk wewnętrznego telefonu. Wachtowy odebrał,

słuchałprzezchwilęwmilczeniu,skinąłgłowąiodwieszającsłuchawkę,

zameldował:

Sonarmelduje,Ŝednowciąguostatnichpięciumilpodniosłosięo

tysiącpięćsetstóp,sir.

PrawdopodobniejakiśpodwodnyłańcuchgórskimruknąłDupree.

Ciąglejeszczemamypodsobąmilęwody.Niemaobawy,nieutkniemy

namieliźnie.

Zawszelepiejmiećparęstópwzapasieuśmiechnąłsięporucznik.

Dupree odpowiedział uśmiechem i powoli odwrócił się w stronę

dziobu,unosząclornetkęzawieszonąnaszyi.Wiedział,Ŝetoniepotrzebne,

gdyŜ system radarowy wykryłby przeszkodę o wiele wcześniej niŜ oko

obserwatora,alebyłtonawykwyrobionyprzezsetkigodzinspędzonych

nastarychokrętachipoświęconychprzeszukiwaniuotaczającychwódw

poszukiwaniu wroga lub przyjaciela. Poza tym patrzenie na fale przez

szkła było czymś naprawdę uspokajającym. W końcu z westchnieniem

opuściłlornetkęioznajmił:

Schodzęnakolację.Proszęprzygotowaćmostekdozanurzeniao

dwudziestejpierwszej.

Dupree zszedł trzy poziomy niŜej i znalazł się na stanowisku

dowodzenia. Nad zasłanym mapami stołem nawigacyjnym zastał

pochylonychnawigatoraipierwszegooficera.

Mamydziwneodczyty,sirodezwałsięPierwszynajegowidok.

Nie ma to jak jakaś tajemnica na zakończenie dnia mruknął

Dupree;byłwdziwniedobrymnastroju.Podszedł donichispojrzał na

papier rozpostarty na podświetlonym od spodu blacie. Mapę pokrywała

siatkakrótkich,krzyŜującychsięliniiopatrzonychodręcznyminotatkamii

wzoramimatematycznymi.Wczymproblem?zapytał.

Dnopodnosisięwsposóbnaprawdęzaskakującyzacząłpowoli

nawigator. JeŜeli w ciągu dwudziestu pięciu mil to się nie zmieni,

wylądujemynawyspieczyteŜwyspach,którewedługmapypoprostunie

istnieją.

Jakąmamypozycję?

Jesteśmytu,sir.Ołóweknawigatorawskazałmiejsce.Sześćset

siedemdziesiątmilnapółnocodKahukuPointnaOahu,kurszerozero

siedemstopni.

Dupreesięgnąłpomikrofonzwisającyoboktablicykontrolnej.

Radar,tukapitan.Maciecośnaekranie?

Nie,sirodparłmechanicznieoperator.Ekranczysty...zaraz...

poprawka,sir.Mamsłabeechonahoryzoncie,dwadzieściatrzymileprzed

dziobem.

Cotojest?Wyspa?

Nie,sir.Raczejchmuralubdym.Niejestempewien,sir.

Dobrze, proszę zameldować jak tylko zidentyfikujecie odczyt.

Dupree odwiesił mikrofon i odwrócił się do stołu nawigacyjnego. I co

panowienato?

JeŜeli to dym, to musi być i ogień zastanowił się na głos

Pierwszy.ComoŜesiętupalić?Wyciekropy?

Zczego?spytałzniecierpliwionykapitan.Jesteśmyzdalaod

wszystkich linii Ŝeglugowych. NajbliŜsza, z San Francisco do Honolulu i

dalejnawschód,leŜyczterystamilnapołudnie.Nie,płonącaropaniema

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: