O króliku śłoniu i wielorybicy.pdf

Bajarka opowiada

O KRÓLIKU, SŁONIU I WIELORYBICY

Pewnego dnia królik spotkał słonia. Podszedł do niego i

powiedział :

— Wujciu słoniu, jakie ty masz wielkie nogi! Na pewno

jesteś strasznie mocny. — Pogłaskał słonia łapką po nodze.

— Och, jaka śliczna i gruba!

Ale słoń machnął trąbą i ryknął:

— Co za bezczelne stworzenie! Miałbym ochotę dać ci

klapsa. Nie zadaję się z takim drobiazgiem.

— A wiesz, na co ja miałbym ochotę? — odpowiedział

królik. — Miałbym ochotę zarzucić ci linę na trąbę, linę z

pętlą na końcu.

Słoń się zdziwił.

— Doprawdy? — mruknął. — Czemuż to chciałbyś mi

zarzucić na trąbę linę z pętlą na końcu? Mów zaraz, ty

szczurku.

— Żeby cię zaciągnąć aż do morza. Zjechałbyś na brzeg,

wpadłbyś do wody i przekonałbyś się, że mały królik umie

dać sobie radę ze słoniskiem, co go nazywa szczurkiem i nie

chce się z nim zadawać.

— Ooo, patrzcie, patrzcie — zaśmiał się słoń pogardliwie.

— Chciałbym widzieć, jak udałoby się komuś pociągnąć

mnie.

Nigdzie nie chodzi po świecie zwierzę mocniejsze ode

mnie. Ale popróbuj sobie, odrobinko> popróbuj. Będę miał

zabawę, ha, ha, ha!

Słoń usiadł. Królik zawiązał pętlę na końcu mocnej liny z

palmowych włókien i zarzucił ją słoniowi na trąbę.

Drugi koniec liny chwycił w pyszczek i zbiegł nad morze.

Brzeg spadał do morza stromo, a słoń nie siedział nad

samym urwiskiem, tylko dalej. Więc kiedy królik zbiegł nad

morze, słoń go już nie widział.

Czekał, co się stanie.

Tymczasem królik zobaczył ogromną wielorybicę. Taką

wielką, jak sześć słoni. Pluskała się wesoło przy brzegu, bo

tam było głęboko. Królik pisnął z zachwytu:

— Ciociu wielorybico, jaki ty masz olbrzymi ogon! Z

pewnością jesteś strasznie silna. Nawet słoń nie jest taki

mocny, jak ty, prawda?

— Nie wiem, bo nie mocowałam się ze słoniem —

odpowiedziała wielorybica — ale przy mnie słoń to jak królik

przy lwie.

— Ciociu wielorybico, przypłyń do brzegu, żebym mógł

pogłaskać cię po ogonie — poprosił królik,

— Czego ci się zachciewa, mizerna istoto? — parsknęła

wielorybica. — Po co się plączesz po moirn wybrzeżu?

Miałabym ochotę oblać cię wodą.

— A wiesz, na co ja miałbym ochotę? — zapytał królik

czupurnie. — Miałbym ochotę zarzucić ci na ogon linę z pętlą

na końcu.

Wielorybica zdziwiła się.

— Doprawdy? — mruknęła. — Czemuż to chciałbyś mi

zarzucić na ogon linę z pętlą na końcu, ty kłębuszku?

— Żeby cię przyciągnąć do brzegu. Przekonałabyś się, że

królik umie sobie dać radę z wielorybica, co go nazywa

kłębuszkiem i grozi, że go wodą obleje.

— To paradne — zaśmiała się wielorybica. — Jestem

najmocniejszym stworzeniem na świecie, a to mizeractwo

chciałoby mnie wyciągnąć na brzeg. A no, popróbuj,

paciorku, będę miała przedstawienie.

Królik zawiązał pętlę na drugim końcu liny, zamachnął się

dobrze, podskoczył i lina śmignęła, aż uczepiła się ogona

wielorybicy.

— Teraz poczekaj chwilę, aż odejdę — powiedział królik i

wbiegł na urwisko.

Schował się za pniem palmy i zawołał:

— Ciągnij!

Wielorybica pociągnęła za linę, ale nie wysilała się

zanadto, bo po co się wysilać dla maleńkiego królika? Nie

wiedziała, że to wcale nie królik trzyma drugi koniec liny,

tylko słoń.

Słoń też usłyszał, kiedy królik zawołał: „ciągnij!" i myślał,

że to do niego. Ale zanim zdążył pociągnąć, poczuł, że lina

szarpnęła go za trąbę. Zdziwił się i rozgniewał, że królik

szarpnął tak mocno.

,,Co sobie ten komar wyobraża", pomyślał słoń. ,,Kiedy

tak, to mu pokażę, co to jest siła słonia". I pociągnął mocno.

Poczuła to wielorybica. Ona też myślała, że to królik ją

ciągnie i strasznie się zdziwiła, że taka odrobinka wlecze ją

po wodzie w stronę brzegu.

„E, tak nie będzie, mój kochanku", pomyślała. „Zaraz się

przekonasz, co to jest wielorybica".

Naprężyła grzbiet i ogon, pociągnęła z całej siły i zaczęła

oddalać się od brzegu.

Kiedy słoń poczuł takie gwałtowne szarpnięcie i coś

zaczęło go ciągnąć z potworną siłą, wparł się wszystkimi

czterema nogami w ziemię, żeby się nie dać. Nic nie

pomogło, wielorybica była o wiele silniejsza.

Słoń ciągnął, ryczał ze złości, opierał się jak mógł — nie

dał rady. Lina powlokła go w stronę urwiska i wio! zjechał na

brzeg morza. Ledwo zatrzymał się nad samą wodą.

Byłby z pewnością utonął, gdyby wielorybica nie przestała

płynąć zdumiona, że przyciągnęła nie królika, tylko słonia.

Nie mniej zdziwiony był słoń, kiedy zamiast królika

zobaczył wielorybicę. Ale ją to zdarzenie rozśmieszyło, a słoń

był zły. Sapał i wściekłym wzrokiem szukał królika. Nie

widział go, bo królik siedział cichutko za pniem palmy i tylko

zerkał stamtąd ukradkiem.

— Ha, ha, ha — zaśmiała się wielorybica — to ci z nas

zażartował ten puchowy kłębuszek! Ale cieszę się, że to nie

on ciągnął, tylko ty, trąbonosy. Byłoby mi wstyd, bo z

początku trochę mnie poruszyłeś z miejsca.

Słoń nie przestawał sapać ze złości.

— Musimy znaleźć tego szczura i zabić go — ryknął.

— Jakże mam go szukać na lądzie, kiedy nie umiem

chodzić — powiedziała wielorybica. — Jeżeli już chcesz

koniecznie, to sam za nim biegaj. Ale myślę, że mógłbyś mu

darować. Pewno trochę wyśmiewałeś się z niego, tak jak i ja,

kiedy się zabawnie czupurzył.

— Nie daruję mu — ryknął słoń — nie daruję za nic!

Znajdę go, zatłukę go trąbą i rozdepczę jak robaka.

Królik to usłyszał i pomyślał, że najwyższy czas schować

się lepiej.

O parę kroków od niego leżała wyschnięta kość. Była to

czaszka konia, który umarł tam ze starości może sto lat

temu. Czaszka leżała sucha, biała i pusta. Królik wysunął się

zza pnia i ukrył się pod nią.

Tymczasem słoń gramolił się pod górę dysząc i parskając.

Rozejrzał się i nigdzie nie dostrzegł wroga, więc zapytał:

— Końska czaszko, czy nie widziałaś gdzie królika?

Królik jęknął z głębi czaszki i zawołał zmienionym,

drżącym głosem:

— Ooo, nie wymawiaj tego strasznego imienia... Popatrz

na mnie. Przed chwilą byłem pięknym, żywym koniem. Wtem

podbiegło to okropne zwierzę i wiesz, co mi zrobiło?

Nastawiło na mnie wąsik. Jak tylko nastawiło na mnie wąsik,

od razu mnie tym zabiło. Uciekaj stąd co prędzej, bo ono tu

może gdzie się schowało i ciebie też zabije swoim

zaczarowanym wąsikiem.

Słoń się przeraził i zaczął uciekać, ile miał sił w nogach.

Królik wyskoczył z czaszki i wołał za nim:

— Wujciu słoniu, nie uciekaj tak prędko, bo zgubisz ogon!

Poczekaj na mnie, chciałbym ci pokazać mój śliczny wąsik!

Kiedy słoń usłyszał o wąsiku, zaczął biec tak prędko, że aż

się za nim zakurzyło.

Uciekł na koniec świata.

Nie wiem, czy ta historia jest prawdziwa, ale chyba tak.

Przecież sami wiecie, jak łatwo jest spotkać królika, a jak

trudno spotkać słonia. Widać słonie wciąż jeszcze się boją,

żeby nie zaczarowały ich króliki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: