Tkacz i czarodziej.pdf

Bajarka opowiada

TKACZ I CZARODZIEJ

Na południu Indii, w mieście Machiłaropia, żył biedny

tkacz, Sagaradatta.

Sagaradatta umiał tkać bardzo piękne dywany. Ale tkał je

ogromnie wolno — jeden dywan na rok — i dlatego niewiele

zarabiał.

Pewnego razu, kiedy Sagaradatta kończył najpiękniejszy

dywan, zepsuł się warsztat, na którym tkał. Był bardzo stary

i coś w nim pękło.

Sagaradatta nie tracił czasu na to, żeby się martwić i

skarżyć się na swój los, tylko wziął siekierę i poszedł szukać

jak najmocniejszego drzewa, żeby naprawić warsztat.

Obejrzał wiele drzew. Wreszcie na brzegu oceanu zobaczył

ogromne drzewo bukszpanowe. Ucieszył się.

— Takiego drzewa szukałem! — zawołał. — Jest bardzo

mocne i twarde. Będzie można zrobić z niego wszystkie

potrzebne części do mojego warsztatu.

Ale nie zdążył jeszcze podnieść siekiery, kiedy usłyszał

prośbę:

— Przyjacielu, zostaw to drzewo, nie rąb go!

— Kto mówi do mnie? — zdziwił się tkacz.

— Czy naprawdę się nie domyślasz? To ja, leśny

czarodziej. Ten bukszpan to mój dom. Dlaczego chcesz go

ściąć?

Sagaradatta jeszcze nigdy nie spotkał leśnego

czarodzieja, więc przestraszył się. Ale potem pomyślał:

„Przecież muszę przynieść dobre drzewo, żeby naprawić

warsztat, a nie znajdę drugiego takiego, jak ten bukszpan".

Więc powiedział:

— Jeżeli nie będę miał dobrego drzewa, to nie

naprawię warsztatu. A jak nie naprawię warsztatu, to nie

skończę dywanu. Jak go nie skończę, to nie będę mógł go

sprzedać i moja rodzina będzie cierpieć głód. Lepiej ty

przenieś się na inne drzewo, a ja zrąbię bukszpan.

— Nie, nie ruszaj go! Tak mi tu dobrze. Wiatr znad

oceanu wieje prosto w tę stronę, tak że nawet w

najskwarniejsze dnie czuję miły chłodek. Poproś mnie

lepiej, o co tylko chcesz, a ja spełnię zaraz twoją prośbę.

Sagaradatta pomyślał chwilę i zgodził się. Ale powiedział,

że zanim o coś poprosi, chce najpierw naradzić się z żoną.

Na tym stanęło i Sagaradatta wyruszył w powrotną drogę.

Zanim doszedł do domu, spotkał swego przyjaciela,

golibrodę.

— Dokąd tak śpieszysz? — zapytał golibroda.

— Ach, proszę cię, nie zatrzymuj mnie! Widziałem

leśnego czarodzieja. Przyrzekł mi, że zrobi dla mnie, o co

go poproszę. Więc idę prędko do domu, żeby się naradzić z

żoną, o co go prosić.

— Kiedy tak, to poproś o królestwo! — zawołał golibroda.

— Wtedy zostaniesz królem, a ja twoim doradcą. We dwójkę

nacieszymy się wszystkim, co w życiu najprzyjemniejsze.

— Może to dobra rada, ale ja i tak chcę naradzić się z

żoną.

— Po co? Nie warto, przecież ja ci dobrze radzę, sam to

widzisz.

— Może i dobrze, a jednak to jest moja wierna żona i

chcę się z nią naradzić.

Sagaradatta pośpieszył do domu. Kiedy zobaczył żonę,

opowiedział jej o wszystkim. Zapytał:

— Jak myślisz, moja kochana? O co mamy prosić

leśnego czarodzieja? Mój przyjaciel golibroda radzi, żebym

prosił o królestwo.

— Głupi ten golibroda! Nie słuchaj jego rady. Czy nie

wiesz, że życie króla jest pełne trosk, że wciąż musi się

frasować, o czyjąś przyjaźń zabiegać, martwić się, że ma

nieprzyjaciół? To napady, to oblężenia, to pochlebstwa, to

zdrady — nie warto! Takim życiem nie sposób się cieszyć.

— Dobrze mówisz, żono. Więc o co mam prosić?

— Pomyśl, co lubisz nade wszystko, co wolisz nawet ode

mnie? Najbardziej lubisz tkać swoje wzory na dywanach,

prawda?

— Tak, tak, prawda.

— Wszyscy chwalą twoją robotę, każdy się cieszy, kiedy

może kupić twój dywan. Ale nie udaje ci się zrobić więcej niż

jeden na rok. Dlatego jesteśmy tacy biedni. Więc proś

leśnego czarodzieja, żeby ci podarował taki warsztat, na

którym będziesz mógł tkać tyle dywanów, ile zechcesz i w

najpiękniejsze wzory. Poproś o warsztat czarodziejski.

Tkaczowi spodobała się rada żony. Wyruszył co prędzej

nad ocean do czarodzieja. Ale im bardziej się zbliżał do

bukszpanowego drzewa, tym ciężej robiło mu się na sercu.

„Przypuśćmy, że czarodziej da mi taki warsztat, co wtedy

będzie?" zastanawiał się Sagaradatta. „Warsztat będzie tkał

różne piękne wzory, a nie ja, bo to będzie warsztat

czarodziejski. Ja nie będę miał nic przy nim lepszego do

roboty, jak sprzedawać dywany i gromadzić pieniądze. Co to

za życie"?

Zrobiło mu się tak gorzko na sercu, że kiedy przyszedł do

leśnego czarodzieja, powiedział:

— Niczego od ciebie nie potrzebuję. Ponieważ mi nie

pozwalasz ściąć bukszpanowego drzewa, pomóż mi tylko

naprawić jakoś inaczej mój własny warsztat, będę z tego

zupełnie zadowolony.

— Niech się stanie, jak chcesz — odpowiedział czarodziej.

— Spełnię twoją prośbę, a ty wracaj do domu.

Sagaradatta wrócił do swojej chaty i od razu podbiegł do

warsztatu. Patrzy: wszystkie części ma całe, wszystkie

złożone jak się należy.

Popróbował tkać — warsztat działał wyśmienicie.

Sagaradatta zapomniał o bożym świecie, tylko tkał dniami

i nocami, póki nie ukończył dywanu. Nie słyszał, kiedy żona

podchodziła do niego, nie widział, ile razy zachodził do jego

domu golibroda.

Wreszcie dywan był utkany. Sagaradatta przyglądał mu

się długo. Nagle roześmiał się i wykrzyknął:

— Ach, kto zrozumie, jaki jestem teraz szczęśliwy!

Mogłem zostać królem, to prawda. Miałbym niezliczone

skarby, miałbym niewolników i pochlebców. Ale nie miałbym

ani jednego szczerego przyjaciela. Leśny czarodziej mógł

zrobić ze mnie bogacza, ale wtedy nie miałbym spokoju,

wciąż bałbym się utracić majątek. Czyje szczęście da się

porównać z moim szczęściem, kiedy widzę przepiękne wzory

tych dywanów, które sam utkałem i kiedy słyszę, jak

wszyscy chwalą moją robotę?

Tkacz Sagaradatta żył jeszcze wiele lat. Nie zebrał

majątku. Ale był szczęśliwy, bo jego dywany były piękniejsze

niż złote krążki, którymi za nie płacono. Kiedy patrzył na

dywan i cieszył się jego wzorem, wcale nie myślał o tym, czy

jest biedny, czy bogaty.

Sława jego sztuki i umiejętności rozeszła się po całym

kraju. Nawet po jego śmierci długo jeszcze wspominano,

jakie to dywany umiał robić tkacz Sagaradatta z Machiłaropii.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: