David Morrell - Rachunek Krwi.pdf - David Morrell - Arekszefunio

Tytuł: "RACHUNEK KRWI"

Autor: DAVID MORREL

przełożył: Grzegorz Kołodziejczyk

Powieści DAVIDA MORRELLA w Wydawnictwie

Amber

Czarny wieczór

Desperackie kroki

Droga do Sieny

Fałszywa tożsamość

Ostatnia szarża

Ostre cięcie

Piąta profesja

Podwójny wizerunek

Przymierze ognia

Przysięga zemsty

Rachunek krwi Rambo. Pierwsza krew

AMBER

* * *

Część pierwsza

Kiedy byłem chłopcem, zaginął mój młodszy brat.

Zniknął z powierzchni ziemi, rozpłynął się w

powietrzu. Miał na imię Petey. Któregoś dnia wracał

rowerem z meczu baseballu. Został specjalnie po

lekcjach, chociaż sam nie grał grali starsi chłopcy,

tacy jak ja. Bo ja miałem trzynaście lat, a Petey tylko

dziewięć. Patrzył we mnie jak w obrazek i wszędzie

się za mną włóczył. Koledzy psioczyli, że plącze się

pod nogami, więc powiedziałem: "Zmiataj do

domu". Ciągle pamiętam rozżalone spojrzenie, które

mi posłał, zanim wsiadł na rower i popedałował w

stronę domu mały, chudy okularnik obcięty na

jeża, z aparatem na zębach, do tego piegowaty; miał

na sobie wyciągniętą koszulkę, workowate dżinsy i

tenisówki. Wtedy widziałem go po raz ostatni. To

było ćwierć wieku temu. To było wczoraj. Gdy Petey

nie zjawił się wieczorem na kolacji, mama

zadzwoniła do jego kolegów z sąsiedztwa. Nikt go nie

widział. Dwadzieścia minut później ojciec

zatelefonował na policję. Aż do tej chwili najbardziej

bał się, że Petey został potrącony przez samochód,

ale dyspozytor powiedział, że nie było zgłoszenia

wypadku z udziałem dziecka na rowerze. Na koniec

obiecał rozesłać patrole na poszukiwanie chłopca i

oddzwonić, jeśli się czegoś dowie. Tata nie mógł

znieść oczekiwania. Musiałem mu pokazać, jaką

drogą Petey najczęściej wracał z boiska.

Zjeździliśmy wszystkie możliwe trasy. Zapadał już

zmrok i o mało nie przeoczyliśmy roweru.

Zauważyłem go tylko dlatego, że ostatnie promienie

słońca, którego rąbek wyzierał jeszcze zza

horyzontu, odbiły się w czerwonym światełku

odblaskowym. Rower leżał wepchnięty w krzaki na

pustej działce. Wystawała spod niego rękawica

baseballowa mojego brata. Przeszukaliśmy działkę,

wołaliśmy głośno Peteya po imieniu. Potem

chodziliśmy od drzwi do drzwi, podawaliśmy rysopis

i pytaliśmy mieszkańców, czy ktoś widział

podobnego chłopca. Wszystko na nic. Gdy

pędziliśmy samochodem do domu, skóra na twarzy

taty była tak napięta, że prawie prześwitywały przez

nią kości policzkowe. "O Jezu, Jezu", powtarzał w

kółko. Mogłem tylko łudzić się nadzieją, że Petey nie

wrócił, bo wściekł się na mnie. Wyobrażałem sobie,

jak późnym wieczorem staje w drzwiach i mówi: "I

co, łyso ci teraz? Może ci na mnie bardziej zależy, niż

sobie myślisz". Ale tak naprawdę byłem

zrozpaczony, bo nie umiałem oszukać samego siebie

Petey nigdy nie porzuciłby roweru w krzakach, za

bardzo go lubił. I dlaczego zostawił rękawicę?

Przytrafiło mu się coś złego, a na pewno by do tego

nie doszło, gdybym nie kazał mu się wynosić. Mama

wpadła w histerię. Tata zadzwonił jeszcze raz na

policję. Przyjechał detektyw i następnego dnia

rozpoczęły się poszukiwania. W miejscowej gazecie

wszystko to działo się w miasteczku Woodford

niedaleko Columbus w stanie Ohio ukazał się długi

artykuł, opisujący tajemnicze zniknięcie mojego

brata. Rodzice wystąpili w radiu i telewizji. Błagali

porywacza, żeby oddał Peteya. Wszystko na nic.

Trudno opisać, jaki ból i spustoszenie spowodowało

zaginięcie mojego brata. Mama zaczęła brać tabletki

uspokajające. Ileż to razy słyszałem w nocy, jak

szlocha. A ja nie mogłem się pozbyć poczucia winy za

to, że wyrzuciłem go z boiska. Ilekroć zaskrzypiały

drzwi wejściowe, modliłem się, by to był Petey.

Ojciec rozpił się i stracił pracę. Coraz częściej

wszczynał awantury z mamą. Zginął miesiąc po tym,

jak od nas odszedł. Jego samochód wypadł z

autostrady, przekoziołkował kilka razy po nasypie i

wyrżnął dachem o ziemię. Nie dostaliśmy

odszkodowania z polisy ubezpieczeniowej, więc

mama musiała sprzedać dom. Wynajęła jakieś małe

mieszkanie, a później przeprowadziliśmy się do jej

rodziców, do Columbus. Często martwiłem się, jak

Petey nas znajdzie, kiedy wreszcie wróci. Myśl o nim

nigdy nie dała mi spokoju. Dorosłem, skończyłem

studia, ożeniłem się, urodził mi się syn, odniosłem

sukces zawodowy. Ale w mojej świadomości Petey

pozostał dzieckiem. Ciągle był chudym

dziewięciolatkiem, który spogląda na mnie z

wyrzutem i odjeżdża na rowerze. Ani przez chwilę

nie przestałem za nim tęsknić. Gdyby jakiś farmer

wyorał pługiem szkielet chłopca i gdyby kości zostały

zidentyfikowane jako szczątki Peteya, płakałbym

gorzko z żalu po moim małym braciszku, ale

przynajmniej ta tragedia miałaby zakończenie.

Rozpaczliwie pragnąłem wiedzieć, co się naprawdę

stało. Jestem architektem. Przez jakiś czas

pracowałem w dużym biurze w Filadelfii, ale

ponieważ moje najlepsze projekty były, zdaniem

szefów, zbyt śmiałe, otworzyłem własną firmę.

Pomyślałem też, że dobrze byłoby się przeprowadzić

nie do innego miasta na wschodnim wybrzeżu, lecz

gdzieś znacznie dalej. Ku mojemu zaskoczeniu,

pomysł spodobał się żonie jeszcze bardziej

niż mnie samemu. Nie będę wymieniał wszystkich

powodów, z których wybraliśmy Denver czar gór,

mit Dzikiego Zachodu. Dość powiedzieć, że

zamieszkaliśmy tam i niemal od samego początku

moje projekty zdobyły powodzenie. Dwa z

zaprojektowanych przeze mnie biurowców stoją tuż

koło miejskich parków. Świetnie się komponują z

otoczeniem, a nawet więcej: w szklanych taflach ich

ścian niczym w olbrzymich lustrach odbijają się

kształty stawów, drzew i trawników. Jednak moją

największą dumą są domy mieszkalne. Wielu moich

klientów mieszka w bogatych kurortach, takich jak

Aspen czy Vail. Żywią jednak szacunek do gór, więc

nie chcieli, by ich domy raziły na tle krajobrazu.

Woleli się raczej dostosować do przyrody, niż się jej

narzucać. Rozumiałem ich intencje. Projektowałem

domy, które tak doskonale wtapiały się w otoczenie,

że nie można ich było dostrzec, dopóki nie stanęło się

u wejścia. Maskowały je drzewa i grzbiety wzgórz, a

strumienie przepływały u ich progów. Za

fundamenty posłużyły płaskie półki skalne, głazy

David Morrell - Rachunek Krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: