AKG K301.pdf

i−Fi

Słuchawki

Sennheiser HD 570

Również te słuchawki

Sennheisera wybraliśmy do

testu dlatego, że są nową

propozycją w ofercie firmy −

wszystkie pozostałe słu−

chawki audiofilskiej serii

“500” przetestowaliśmy już

wcześniej na łamach Au−

dio.

HD 570 nie zastępują

żadnego z dotychczaso−

wych modeli − jest to do−

datek do serii, pozostają−

cej w poprzednim składzie,

dodatek najtańszy i prezen−

tujący zupełnie nową koncep−

cję wzorniczą. Nie można jednak

powiedzieć, że odbija się w niej re−

latywnie niska cena HD 570 − wręcz

przeciwnie, wysoka jakość wykona−

nia, wraz z miękkimi aksamitnymi

poduszkami na muszlach i kabłą−

ku, kazałaby podejrzewać ce−

nę nawet dwukrotnie wy−

ższą.

Pierwsze wrażenie, któremu nie spo−

sób się oprzeć: oto słuchawki lepsze,

wygodniejsze i pod każdym względem

bardziej kulturalnie grające niż Sennhei−

ser HD 470 . Nie był to przypadek przeskoku w

zupełnie inny świat kształtowania dźwięku (jak

podczas porównania słuchawek Koss A/130 z

Koss A/250 ). Wręcz przeciwnie, Sennheiser po−

kazuje, że ma swoją koncepcję brzmieniową, a

stopień jej realizacji to przede wszystkim kwes−

tia ceny. Każda z użytych przez nas płyt poka−

zała, że zasadnicze obiekcje, jakie słuchacz

mógł mieć wobec Sennheiserów HD 470 , wo−

bec Sennheiserów HD 570 nie mają zastoso−

wania. Bas był wyraźnie głębszy i pełniejszy,

wysokie tony czystsze, bez śladów sterylności.

Brzmienie było dokładniejsze i lepiej nasycone,

bogatsze harmonicznie. Istotnej poprawie uleg−

ła też umiejętność kształtowania sceny dźwię−

kowej. Jednak nie wszystko udało się poprawić.

HD 570 odziedziczyły po HD 470 szybkość

i łatwość emisji, ale, niestety, łatwość tę czasa−

mi można było nazwać brakiem potęgi i dostoj−

ności brzmienia, co uwidaczniało się przy od−

tworzeniu orkiestry symfonicznej. Nie wypada

jednak komentarza do tych słuchawek kończyć

zarzutami − powtórzmy więc, są to dobre słu−

chawki za bardzo przystępną cenę. Wysoki

komfort ich noszenia to dodatkowy plus.

Słuchawki a odbiór wrażeń przestrzennych

AKG K301

Wiadomo, że słuchawki odtwarzając

dźwięk, wywołują u słuchacza inne odczu−

cia brzmieniowe niż kolumny głośnikowe.

Na czym ta inność polega? Przede wszyst−

kim na tym, że wrażenia przestrzenne do−

starczane przez słuchawki różnią się bar−

dzo od wrażeń wywoływanych przez kolum−

ny. Przestrzeność przekazu słuchawkowe−

go może stać na bardzo nawet wysokim

poziomie, ale wytworzona przestrzeń jest

zupełnie inna, niż przy przekazie przy po−

mocy kolumn. Niektóre słuchawki tworzą

wrażenie dźwięku niezwykle plastyczne−

go, można by rzec − dotykalnego. Na

fakty te zwracam uwagę dlatego, że

przykładanie zwykłych miar do opi−

su wrażeń przestrzennych w przy−

padku słuchawek mija się z celem.

Do odsłuchów użyto płyt:

Oliver Messiaen:

„Livre d’orgue”; na organach gra Louis

Thiry, Caliope CAL 9927 ;

Józef Haydn:

„Divertimenta na instrumenty dęte” ;

White Label HRC 155;

Fryderyk Chopin:

„The Chopin Collection” ; na fortepianie

gra Artur Rubinstein, RCA 60822−2−RG;

Igor Strawiński:

„Pietruszka” ;

Royal Concertgebouw Orchestra dyry−

guje Riccardo Chailly, DECCA 443 774−2;

John Abercrombie Trio:

„Speak Of The Devil” ,

ECM 1511 849 648−2.

K301 i K401 to następcy

modeli K300 i K400 , testo−

wanych w Audio już ponad

dwa lata temu. Zewnętrznie

nowe słuchawki prezentują

się niemal identycznie jak

modele poprzedniej gene−

racji. Są to średniej wielkoś−

ci, dookołouszne słuchawki,

wyglądające dość prozaicz−

nie, ale jednocześnie bezpiecz−

nie. Biorąc lekturę firmowej ulotki

za dobrą monetę można wierzyć,

że w modelu K301 , względem po−

przednika, wprowadzono zmiany w

konstrukcji wewnętrznej.

Odsłuchy ponownie zaczęliśmy od

“Speak of The Devil” Johna Abercrom−

biego. Bas organów Hammonda był

dość płytki, ale twardy i szybki. Szybki

był nie tylko bas − te słuchawki w ogóle grają

szybko i bardzo dynamicznie. Wysokie tony by−

ły trochę wycofane. Wymienione cechy zaowo−

cowały dominacją zakresu szeroko pojętych

średnich częstotliwości. W ramach tych ograni−

czeń brzmienie było całkiem dobrze zrównowa−

żone. Ustawienie instrumentów zestawu perku−

syjnego dało się odtworzyć bez nadmiernego

naginania wyobraźni. Orkiestra symfoniczna

odtworzona została w podobny sposób. O ile do

wspomnianego płytkiego basu ucho było w sta−

nie przywyknąć, to wycofane wysokie tony po−

wodowały ograniczenie czytelności. Nadal nie−

zła była przestrzenność przekazu. Ogranicze−

nia te nie dawały się specjalnie we znaki pod−

czas słuchania divertiment Haydna, ale już or−

gany, a przede wszystkim fortepian, zabrzmiały

nie najlepiej. Miałem wrażenie, że Artur Rubin−

stein odbębniał (bez przenośni) mazurki Chopina.

AUDIO 9/98

Hi−Fi

i−Fi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: