§ Forbes Colin - Pulapka w Palermo.pdf - Forbes Colin - Kontradycja

Colin Forbes

Pułapka w Palermo

Przełożyli:

EWA KRASNODĘBSKA i JAN ZAKRZEWSKI

Dla Jane

1. Poniedziałek, 5 lipca 1943

„Cały plan jest idiotyczny... musisz mieć wiele szczęścia, żeby wyjść z tego cało...”

Widać już było nieprzyjacielski brzeg: zamglona sylwetka góry otoczonej nocą. Gdy

hydroplan siadał na śródziemnomorskiej toni, a pływaki wzbijały strugi wodnego pyłu, w

głowie Lawsona brzęczały słowa groźnego ostrzeżenia majora Jamesa Petriego. Maszyna

gwałtownie wytraciła szybkość, ale płynęła dalej równolegle do brzegu odległego o jakieś

osiemset metrów. Major Lawson siedzący za pilotem marynarki trzymał się mocno

obramowania drzwiczek i patrzył w przemykającą pod nim czarną wodę. Kiedy samolot już

stał, kołysany lekką falą, Lawson wyrzucił na wodę trzy gumowe pontony. Głośno plusnęły i

zaczęły jak korki podskakiwać na fali, nadal przywiązane do hydroplanu. Księżyc wyszedł zza

chmur właśnie w chwili, kiedy Lawson modlił się, by za chmurami pozostał. Księżycowy

reflektor obnażył ośmiu ludzi alianckiej grupy dywersyjnej, gdy jeden po drugim pojawiali się

koło Lawsona i wskakiwali do niestabilnych pontonów. Pilot wyłączył oba motory. Stanęły.

Lawson czekał ze stenem przewieszonym przez ramię, wpatrzony w odległy brzeg, a

jednocześnie odliczał członków swej wyprawy zeskakujących do pontonów. Znów myślał o

tym, co jeszcze powiedział mu Petrie, ale wtedy, kiedy było już zbyt późno, by zmienić plan:

„Dawnay nie powinien był akceptować podobnego szaleństwa! Ośmiu ludzi, z tobą dziewięciu,

to zbyt wielu do tej roboty. Będą sobie wchodzić w drogę...” Opuszczając w nerwowym

pośpiechu kabinę hydroplanu jeden z żołnierzy potknął się o nogi wyskakującego przed nim i

od upadku ocaliła go tylko szybko podana ręka Lawsona, który pomyślał ponuro, że pełen

niepokoju Petrie zrobił dobrze pozostając w Tunisie, by móc wysłuchać pierwszych

meldunków od grupy dywersyjnej.

Była dziesiąta, kiedy dziewięciu żołnierzy w przebraniu sycylijskich wieśniaków

odepchnęło pontony od hydroplanu i zaczęło wiosłować ku wyspie bronionej przez wojska Osi.

Ta wędrówka po zalanej światłem księżyca przestrzeni szarpała nerwy. Płynęli po morzu

rozkołysanym, wśród plam cieni i iluminowanych sinym światłem grzbietów fal.

Hydroplan pilotowany przez porucznika Dawida Gilbeya pozostał z tyłu, unosząc się i

opadając miarowo ze swymi unieruchomionymi silnikami na wzdętym falą morzu. Plan

zakładał, że Gilbey będzie czekał, aż grupa Lawsona dotrze do lądu; że nie zapuści motorów,

aby nie zwrócić uwagi nieprzyjaciela, dopóki uzbrojony desant nie dopłynie do plaży.

Malutkie pontony też się podnosiły i opadały między fale. Lawson siedział w

wiodącym, wiosłował mechanicznie, wpatrzony w opustoszały brzeg i nasyp kolejowy tuż za

nim. Obrócił się, by rzucić okiem na hydroplan, którym na sycylijski brzeg przylecieli z Tunisu.

Przynajmniej w tej sprawie Petrie nie miał racji: „Hydroplan jest zbyt hałaśliwy do takiego

przedsięwzięcia”, upierał się podczas ostatecznej odprawy przed rozpoczęciem misji, kiedy już

wszystkie jego zastrzeżenia zostały odrzucone przez generała Dawnaya i jego sztabowych

planistów. „Hydroplan będzie musiał zbliżyć się do Sycylii, żeby wyładować całą grupę i jej

łodzie. Po obu stronach Cieśniny Messyńskiej roi się od żołnierzy. Nieprzyjaciel was usłyszy”.

Wygląda na to, że Petrie się mylił, może więc mylił się i w innych sprawach. Nikła nadzieja,

niezbyt podniecająca Lawsona: Petrie, uczestnik dziesięciu wypraw za linie nieprzyjaciela,

rzadko się w tych sprawach mylił, natomiast generał Dawnay - „Żelazny człowiek, człowiek z

żelaza, ale tylko od szyi w górę”, jak to powiedział Petrie - przybył z Londynu zaledwie przed

sześcioma tygodniami.

Gdy zbliżyli się do opustoszałej plaży, nadal jedynymi nocnymi dźwiękami były ciche

klapsy czubków fal o boki pontonów, tłumione nerwowe chrząknięcia i szelest wioseł

zanurzanych w wodę, im bliżej brzegu tym energiczniej, jakby wiosłującej dziewiątce zależało

na szybszym wylądowaniu na sycylijskiej ziemi. Lawson spojrzał przez ramię za siebie -

hydroplan nadal kołysał się majestatycznie, a w nim niewidoczny teraz Gilbey, wpatrzony w

pokładowe instrumenty, oczekiwał chwili, kiedy będzie mógł odlecieć. W ostatnim pontonie

kapral Carpenter siedział pochylony bardziej niż inni, gdyż plecy przygniatał mu nadajnik

radiowy, nieporęczne, ciężkie pudło, które przypominało Lawsonowi jeszcze coś, co

powiedział Petrie: „Bill, błagam cię, zostaw to radio. Jeśli będziesz w tarapatach, jeśli będziesz

musiał wiać, to Carpenter dźwigający ten ciężar będzie dla ciebie kulą u nogi. W razie potrzeby

będziesz przecież miał nadajnik ruchu oporu obsługiwany przez Gambariego w Messynie.”

Dawnay jednak nalegał na zabranie nadajnika, tak samo jak mocno nalegał na zabranie

pozostałego sprzętu i na ten lot hydroplanem. „To jest nasze normalne postępowanie na

holenderskim wybrzeżu, może tutaj tego jeszcze nie wiecie...”, uzasadniał decyzję.

Właściwie nagle znaleźli się tuż przy plaży. Nie zdziwiło to Lawsona - często następuje

takie zaskoczenie, gdy z pofalowanego morza wpływa się na gładką wodę zatoki. Za niespełna

minutę wszyscy znajdą się już na twardym gruncie. Trzeba tylko przebiec wąskie pasemko

szarego piasku i poszukać osłony na zboczu kolejowego nasypu, który było widać tuż za szosą

łączącą Messynę na wschodzie z Palermo na zachodzie. Odłożywszy wiosło Lawson dał znak i

pontony zmieniły szyk, jeden po lewej, drugi po prawej stronie dowódcy, aby na wypadek

kontaktu ogniowego z nieprzyjacielem w czasie lądowania rozproszyć cele. Lawson wydał też

rozkaz siedzącemu za nim w pontonie sierżantowi. Mówił niemalże szeptem.

- Kiedy dotkniemy plaży, pędzimy do nasypu kolejowego. Chcę tam być przed

pozostałymi. Więc od razu z kopyta, Briggs! I wy dwaj także!

- Będziemy trzymali się pana, sir!

Był to drobiazg, ale być może bardzo istotny drobiazg: Lawson chciał znaleźć się ze

swoją załogą pierwszy na nasypie, aby w razie pojawienia się w niewłaściwej chwili patrolu

nieprzyjacielskiego móc zapewnić osłonę ogniową pozostałym. Obejrzał się jeszcze raz, gdy

Gilbey zapuścił silniki; odgłos pracujących motorów rozszedł się przerażającym rykiem ponad

posrebrzoną powierzchnią morza. Ale Lawson natychmiast przeniósł wzrok na poszarpane

kontury krajobrazu za plażą, szukając śladów ruchu. Ku niebu wznosiła się skalna ściana, w

polu widzenia nie było żadnego domu, tylko ta opuszczona plaża wciśnięta między urwiste

skały sięgające wody po obu stronach piaszczystego placka. Plaża zbyt mała na lądowanie

większego desantu, nie było więc też widać żadnych złowieszczych drutów, zapowiadających

pole minowe. Ponton przechylił się do tyłu, pokonał grzbiet fali, prześliznął się przez skłębioną

nad piaskiem plaży wodę z pianą. Lawson wyskoczył na brzeg, za nim inni. Ostatni zatrzymał

się chwilę, aby wciągnąć ponton daleko na plażę. Zgięty nisko w pałąk Lawson pognał przez

piasek, przeskoczył puste pasmo drogi i wdrapał się na ziemny nasyp kolejowy. Na samym

szczycie padł plackiem na ziemię obserwując uważnie zbocze góry pełne głazów i skalistych

występów, za którymi mogły kryć się nawet pokaźne siły wroga.

Lawson zaklął: zupełnie znikąd pojawił się messerschmitt, z rykiem motoru nurkował

w punkt daleko za plecami Lawsona, tam gdzie hydroplan przygotowywał się do startu. A więc

jednak Petrie miał rację! Potrzebowali piętnastu minut na przybycie na plażę od miejsca, w

którym czekał Gilbey. W tym czasie ktoś wysłał skądś radiową wiadomość na lotnisko, w tym

też czasie samolot wystartował i przyleciał. Pozostali członkowie wyprawy leżeli już na

nasypie. Lawson znów dał znak i trzech żołnierzy powróciło na plażę, aby z niej ściągnąć

pontony i ukryć głębiej na brzegu. Może już teraz zbędna ostrożność, ale istniało i takie

prawdopodobieństwo, że messerschmitt odbywał normalny lot patrolowy, podczas którego

pilot zobaczył nieprzyjacielski samolot na morzu. Istniała jeszcze iskierka nadziei, że

nieprzyjaciel nic nie wie o lądowaniu desantu, że pilot messerschmitta zapatrzony w swój cel

na morzu, do którego pikował z dużej wysokości, nie zauważy ludzkich figurynek ciągnących

pontony przez piasek, by je spróbować ukryć pod nasypem.

- Lepiej zmykajmy stąd w głąb lądu, panie majorze! - zaproponował sierżant Briggs.

Słychać było coraz większy, równy ryk motorów hydroplanu, ale pilot nadal nie

dysponował odpowiednią mocą, by wystartować na wodzie. Messerschmitt spadał na swą

ofiarę pod ostrym kątem, jego silnik wył potępieńczo. Lawson przestał interesować się tym, co

rozgrywało się na morzu, zatopiony w obserwacji głazów i skalnych nawisów stromego zbocza

§ Forbes Colin - Pulapka w Palermo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: