King Stephen - Road Virus jedzie na północ.pdf - E-booki - bobero1

Stephen King

Road Virus jedzie na północ

Przełożył: ZBIGNIEW A. KRÓLICKI

***

Co mogę powiedzieć o Stephenie Kingu? Nie będę mówił o jego powieściach, ponieważ

większość z was już czytała je wszystkie, większość z was widziała także filmy

nakręcone na podstawie jego książek, słuchała taśm, a może nawet ma magnetyczne

ozdóbki na lodówkę, podkoszulki i Bóg wie jakie jeszcze rekwizyty związane z jego

twórczością.

Nie będę mówił także o mniejszych utworach, jedynie wspomnę, że niektóre z nich

(wymienię jedno, na przykład "Zdolny uczeń") w dalszym ciągu są uważane za jedne z

najlepszych amerykańskich opowiadań, kropka.

Nie będę mówił o opracowaniach krytycznych Kinga, takich jak liczne rzeczowe i

obrazoburcze wstępy, eseje i autobiograficzna "Danse Macabre". Nie będę się rozwodził

o jego zasługach dla sztuki czytania, jak również dla wolności myśli i wyrazu. I w końcu,

nie zamierzam udowadniać oczywistego faktu, że to on w latach siedemdziesiątych

dosłownie z niczego stworzył nowoczesny horror.

Cóż więc mogę rzec o tym facecie?

Właściwie lepiej po prostu się zamknę (bez oklasków, proszę) i pozwolę panu Kingowi

robić to, co umie najlepiej: niech rozłoży przed wami swoje przenośne ognisko, pochyli

się nad nim tak, by płomienie tańczyły na jego twarzy, i opowie wam piekielną historię.

Al Sarrantonio

***

Richard Kinnell nie przestraszył się, kiedy po raz pierwszy ujrzał ten obraz na

podwórkowej wyprzedaży w Rosewood.

Był zafascynowany i uznał, że miał szczęście znaleźć coś bardzo ciekawego, ale czy

przestraszony? Nie. Dopiero później ("kiedy było już za późno" - jak mógłby napisać w

jednej ze swoich cieszących się oszałamiającym powodzeniem powieści) uświadomił

sobie, że w bardzo podobny sposób podchodził za młodu do pewnych zakazanych

narkotyków.

Pojechał do Bostonu, by wziąć udział w organizowanym przez nowoangielski PEN

sympozjum na temat "Groźba popularności". Kinnell przekonał się, że PEN zawsze

wymyślał takie tematy - co nawet było pocieszające. Przejechał trzysta pięćdziesiąt

kilometrów z Derry zamiast polecieć samolotem, ponieważ utknął z intrygą swojej

najnowszej powieści i potrzebował trochę czasu, żeby w spokoju nad nią popracować.

Na sympozjum wziął udział w dyskusji panelowej, podczas której ludzie, co to powinni

mieć więcej oleju w głowie, wypytywali go skąd bierze pomysły i czy kiedyś sam się

przestraszył. Opuścił miasto, jadąc Tobin Bridge, a potem wjechał na Route 1. Kiedy

zastanawiał się nad jakimś problemem, nigdy nie podróżował pełną autostradą, gdyż

wprowadzała go ona w rodzaj snu na jawie. Relaksującego, lecz niezbyt twórczego.

Natomiast konieczność przystawania i ruszania na skrzyżowaniach zwykłej drogi działała

jak ziarna piasku w ostrydze, wytwarzając stan aktywności umysłowej a czasem nawet

perłę.

Podejrzewał, że recenzenci nie użyliby tego słowa. W jednym z ubiegłorocznych

numerów "Esquire" Bradley Simons rozpoczął recenzję "Koszmarnego miasta" w taki

sposób: "Richard Kinnell, który pisze tak, jak Jeffery Dahmer gotuje doznał nowego ataku

twórczych boleści. Swój ostatni płód zatytułował >>Koszmarne miasto<<".

Route 1 przejechał przez Revere, Malden, Everett i wybrzeżem do Newburyport. Za

Newbury trochę na południe od granicy między Massachusetts a New Hamphire

znajdowało się miasteczko Rosewood. Mniej więcej dwa kilometry od centrum

miasteczka zobaczył tandetnie wyglądające przedmioty, rozłożone na trawniku

piętrowego domku. Oparta o piecyk elektryczny w kolorze awokado stała tabliczka z

napisem" "Wyprzedaż podwórkowa". Po obu stronach drogi stały zaparkowane

samochody, tworząc jedno z tych przewężeń, przeklinanych przez podróżnych, na

których nie działa magia podwórkowych wyprzedaży. Kinnell lubił podwórkowe

wyprzedaże, a szczególnie kartony starych książek, jakie czasem można było na nich

znaleźć. Przejechał przez przewężenie, zaparkował audi na końcu szeregu samochodów

skierowanych ku Maine i New Hampshire, a potem poszedł pieszo.

Mniej więcej tuzin osób kręciło się na zagraconym trawniku niebieskoszarego domku. Po

lewej stronie cementowego chodnika stał duży telewizor z nóżkami opartymi na

papierowych popielniczkach, które wcale nie chroniły trawnika. Na nim znajdowała się

tabliczka z napisem: ZAPYTAJ O CENĘ - MOŻE CIĘ ZASKOCZY. Z tylnej ścianki

odbiornika odchodził przewód elektryczny, połączony z przedłużaczem, który niknął w

uchylonych frontowych drzwiach. Na ogrodowym fotelu obok telewizora siedziała gruba

kobieta, w cieniu parasola z napisem CINZANO na kolorowym, ząbkowanym pokryciu.

Obok niej stał stolik karciany, z pudełkiem cygar, notesem i kolejną ręcznie pisaną

tabliczką. Ta głosiła: WSZYSTKIE PŁATNOŚCI GOTÓWKĄ. ŻADNYCH ZWROTÓW.

Telewizor był włączony i nastawiony na popołudniową operę mydlaną, w której dwoje

młodych ludzi najwyraźniej nosiło się z zamiarem uprawiania bardzo niebezpiecznego

seksu. Gruba kobieta zerknęła na Kinnella i znów na telewizor. Patrzyła nań przez

chwilę, a potem ponownie spojrzała na przybyłego. Tym razem lekko rozchyliła usta.

Ach, pomyślał Kinnell, rozglądając się za kartonem po alkoholu, pełnym starych książek,

kartonem, który powinien gdzieś tu być, wielbicielka.

Nie znalazł żadnych książek, ale zobaczył obraz, oparty o deskę do prasowania i

przytrzymywany przez dwa plastikowe kosze na bieliznę. Zaparło mu dech. Natychmiast

zapragnął go mieć.

Podszedł do niego z przesadną swobodą i przyklęknął. Obraz był akwarelą, bardzo

dobrą technicznie. Kinnella to nie obchodziło - wcale nie interesował się techniką (fakt

wciąż zauważany przez krytyków jego własnych książek). W dziełach sztuki podobała

mu się mu się ich zawartość, im bardziej niepokojąca tym lepiej. A ten obraz w tej

kategorii zasługiwał na najwyższą ocenę. Kinnell klęknął między dwoma koszami na

bieliznę, wypełnionymi istną dżunglą małych przedmiotów, po czym powiódł palcami po

szkle zasłaniającym malowidło. Przez chwilę rozglądał się wokół, szukając podobnych

obrazów, ale nie znalazł - tylko zwyczajne graty z podwórkowej wyprzedaży, figurki

postaci ze złożonymi rękami i grające w karty psy.

Ponownie popatrzył na oprawioną w ramki akwarelę i w myślach już przenosił walizkę na

tylne siedzenie audi, żeby móc swobodnie wsunąć obraz do bagażnika.

Akwarela przedstawiała młodego człowieka za kierownicą sportowego samochodu -

może marki Grand Am, może GTX, w każdym razie ze składanym dachem - jadącego o

zachodzie słońca po Tobin Bridge. Złożony dach zmienił czarny wóz w namiastkę

kabrioletu. Młodzieniec oparł lewą rękę na drzwiach, a prawą niedbale trzymał

kierownicę. Poprzecinane różowymi żyłkami niebo za jego plecami było masą żółci i

szarości, jak siniak. Młodzian miał długie blond włosy, opadające mu na niskie czoło.

Uśmiechał się, a jego rozchylone wargi nie ukazywały zębów, lecz kły.

A może są spiłowane, pomyślał Kinnell. Może ma to być ludożerca.

Spodobało mu się to, ten pomysł kanibala jadącego o zachodzie słońca po Tobin Bridge.

W samochodzie Grand Am. Wiedział, co powiedziałaby na to większość jego słuchaczy

podczas panelowej dyskusji PEN: Och tak, idealne zdjęcie dla Richa Kinnella, pewnie

potrzebuje go dla inspiracji, jako piórka do połaskotania zmęczonej starej gardzieli i

wywołania kolejnego ataku twórczej aktywności. Lecz ci goście to zwyczajni ignoranci,

przynajmniej w kwestii jego twórczości. Co więcej, oni cenili sobie tą ignorancję,

pielęgnowali ją, jak niektórzy ludzie z niewiadomego powodu cenią sobie i rozpieszczają

głupie złośliwe pieski, szczekające na gości i czasem gryzące po nogach gazeciarza. Ten

obraz nie pociągał go dlatego, że był pisarzem. Wprost przeciwnie, pisał opowiadania

grozy, ponieważ lubił takie rzeczy jak ten obraz. Wielbiciele przysyłali mu różne upominki

- przeważnie obrazy - a on większość z nich wyrzucał, nie dlatego, że były kiepskie, lecz

dlatego, że okazywały się męczące i nazbyt dosłowne. Jedna wielbicielka z Omaha

przysłała mu małą ceramiczną główkę wrzeszczącej z przerażenia małpy, wystającą z

lodówki, i tę zatrzymał. Była niezbyt zręcznie wykonana, ale zestawienie pobudzało jego

wyobraźnię. Ten obraz również, nawet silniej. Znacznie silniej.

Gdy wyciągnął rękę, chcąc zaraz, natychmiast, pochwycić go, wziąć pod pachę i zgłosić

zamiar kupna , usłyszał za plecami głos:

- Czy pan Richard Kinnell?

Drgnął i się odwrócił. Gruba kobieta stała tuz za nim, zasłaniając większość krajobrazu.

Nim podeszła, umalowała usta i teraz jej wargi krzywiły się w krwawym uśmiechu.

- Tak to ja - odparł, odwzajemniając uśmiech.

Spojrzała na obraz.

- Powinnam wiedzieć, że podejdzie pan prosto do niego - rzekła afektowanym tonem. -

To takie do pana podobne.

- Prawda? - odparł ze swym najszczerszym uśmiechem. - Ile pani za niego chce?

- Czterdzieści pięć dolarów - odparła. - Będę z panem szczera, zaczęłam od

siedemdziesięciu, ale nikt się nim nie interesował, więc obniżyłam cenę. Jeśli przyjdzie

pan jutro, pewnie kupi go pan za trzydzieści.

Uśmiech nabrał przerażających rozmiarów. W kącikach rozciągniętych ust Kinnell

dostrzegł maleńkie kropelki szarej śliny.

- Nie sądzę, abym chciał tak ryzykować - rzekł. - Zaraz wypiszę pani czek.

Uśmiech ciągle się poszerzał i kobieta wyglądała teraz jak groteskowa parodia Johna

Watersa. Boska Shirley Temple.

- Właściwie nie powinnam przyjmować czeków, ale dobrze - powiedziała tonem

nastolatki zgadzającej się w końcu na seks z chłopakiem. - A kiedy wyjmie pan pióro, czy

mógłby pan złożyć autograf dla mojej córki? Ma na imię Michela.

- Jakie piękne imię - rzekł odruchowo Kinnell. Wziął obraz i poszedł za grubą kobietą do

stolika karcianego. W stojącym obok telewizorze namiętną młodą parę chwilowo

zastąpiła starsza pani, opychająca się płatkami zbożowymi.

- Michela czytała wszystkie pana książki - oznajmiła gruba kobieta. - Skąd do licha,

bierze pan te swoje zwariowane pomysły?

- Nie mam pojęcia - odparł Kinnell, uśmiechając się szerzej niż kiedykolwiek. - Po prostu

przychodzą mi do głowy. Czy to nie dziwne?

Kobieta prowadząca ogrodową wyprzedaż nazywała się Judy Diment i mieszkała w

sąsiednim domu. Kiedy Kinnell zapytał, czy może przypadkiem wie, kim jest artysta,

powiedziała, że oczywiście. Obraz namalował Bobby Hastings, i właśnie z jego powodu

sprzedawała rzeczy Hastingsów.

- To jedyny obraz, którego nie spalił - oznajmiła. - Biedna Iris! To jej naprawdę mi żal. Nie

sądzę, żeby George specjalnie się przejmował. Wiem na pewno, że nie rozumiał,

dlaczego chciała sprzedać ten dom. - Przewróciła oczami w szerokiej, spoconej twarzy,

robiąc starą jak świat minę, typu "możesz sobie wyobrazić?". Wzięła czek Kinnella, kiedy

wydarł go z książeczki, a potem podała mu notatnik, a potem podała mu notatnik, w

którym miała spisane wszystkie sprzedawane przedmioty i ceny, jakie za nie uzyskała.

- Proszę zrobić to dla Micheli - powiedziała. - Gorący i ze śmietanką, dobrze?

Afektowany uśmiech powrócił, jak stary znajomy, którego miałeś nadzieję już nigdy nie

zobaczyć

- Uhm - mruknął Kinnell i skreślił swoją standardową wiadomość "dzięki za to, że jesteś

moją wielbicielką". Po dwudziestu pięciu latach składania autografów nie musiał już

patrzeć na papier ani myśleć, o tym co robi. - Proszę opowiedzieć mi o tym obrazie i o

Hastingsach.

Judy Diment złożyła pulchne ramiona na piersi, jak kobieta mająca zaprezentować swoją

ulubioną historię.

- Bobby miał zaledwie dwadzieścia trzy lata, kiedy zabił się tej wiosny. Może pan w to

uwierzyć? No, wie pan, był typem zapoznanego geniusza, ale wciąż mieszkał z

rodzicami. - Przewróciła oczami, ponownie pytając Kinnella, czy może w to uwierzyć. -

Miał chyba z siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt obrazów i mnóstwo szkicowników.

Trzymał je w piwnicy. - Podbródkiem wskazała na domek, a potem spojrzała na obraz

wampirycznego młodzieńca, jadącego o zachodzie słońca po Tobin Bridge. - Iris, mama

Bobby'ego, mówiła, że przeważnie były okropne, o wiele gorsze od tego. Na sam widok

włos jeżył się na głowie. - Zniżyła głos do szeptu, zerknąwszy na kobietę oglądającą

zdekompletowane srebra stołowe Hastingsów i bogatą kolekcję starych plastikowych

kubków z McDonalda, ozdobionych motywami z filmu "Kochanie zmniejszyłem dzieciaki".

Większość z nich zawierała jakieś seksualne motywy.

- O, nie - rzekł Kinnell.

- Najgorsze namalował po tym jak zaczął się narkotyzować - ciągnęła Judy Diament. -

Kiedy umarł... znaleźli ponad sto fiolek, w których sprzedaje się kokainę. Czy narkotyki to

nie okropność, panie Kinnell?

- Z całą pewnością.

- W każdym razie podejrzewam, że po prostu osiągnął kres swoich możliwości... i nie

mówię tego ironicznie. Wyniósł wszystkie swoje obrazy i szkice, chyba tylko oprócz tego

jednego, na podwórze z tyłu domu i spalił. A potem powiesił się w piwnicy. Do koszuli

przyczepił sobie kartkę z wiadomością. Głosiła: "Nie mogę już znieść tego, co się ze mną

dzieje". Czy to nie straszne, panie Kinnell? Czy to nie najstraszniejsza rzecz, o jakiej pan

słyszał?

- Tak - odparł Kinnell, w miarę szczerze. - Prawie.

- Jak już powiedziałam, moim zdaniem, gdyby George miał coś do powiedzenia, to w

dalszym ciągu mieszkałby w tym domu - odrzekła Judy Diment. Wzięła kartkę papieru z

autografem Kinnella, położyła ja obok czeku i pokręciła głową, jakby zdumiona

podobieństwem podpisów. --Mężczyźni są dziwni.

- Naprawdę?

- Och tak, znacznie mniej wrażliwi. Pod koniec życia z Bobby'ego Hastingsa została tylko

skóra i kości. I stale był brudny... śmierdział z daleka... bo wciąż nosił tę samą koszulkę.

Z obrazkiem zespołu Led Zeppelin. Miał przekrwione oczy, na policzkach szczecinę,

którą trudno byłoby nazwać zarostem, i pryszcze na twarzy, jakby znów był nastolatkiem.

A jednak ona kochała go, bo matczyna miłość nie zwraca uwagi na takie rzeczy.

Kobieta, która oglądała srebra i szklanki, podeszła do nas z kompletem serwetek z

motywami "Gwiezdnych wojen". Pani Diment wzięła od niej pięć dolarów, a potem

starannie odnotowała sumę pod pozycją: JEDEN TUZIN RÓŻOWYCH SERWETEK i

znów spojrzała na Kinnella.

- Wyjechali do Arizony - ciągnęła - do rodziców Iris. Wiem, że George szuka tam pracy

we Flagstaff... jest rysownikiem... ale nie wiem, czy już jakąś znalazł. Jeśli tak, to pewnie

nigdy nie zobaczymy ich w Rosewood. Ona... Iris... przygotowała wszystkie rzeczy na

sprzedaż i powiedziała mi, że mogę zatrzymać sobie dwadzieścia procent za fatygę.

Resztę prześlę jej przekazem. Nie będzie tego wiele.

Westchnęła.

- Ten obraz jest świetny - rzekł Kinnell.

- Taak, szkoda, że spalił inne, gdyż większość pozostałych rzeczy to typowy syf

sprzedawany na wyprzedażach, niech mi pan wybaczy łacinę. Co to takiego?

King Stephen - Road Virus jedzie na północ.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: