Pomocny Tarot

Talia Tarota składa się z 78 kart. Dzieli się na dwie zasadnicze części zwane arkanami od łacińskiego słowa „arcanum” – wtajemniczenie.

Major Arkana (Wielkie wtajemniczenie) to grupa 22 kart oznaczonych numerami od 0 do 21. Wyobrażają one różne postacie, symbole, alegorie. Są to wizerunki: Głupca, Maga, Kapłanki, Władczyni, Władcy, Kapłana, Kochanków, Rydwanu, Sprawiedliwości, Eremity, Mocy, Wisielca, Śmierci, Umiarkowania, Diabła, Wieży Boga, Gwiazdy, Księżyca, Słońca, Sądu Bożego, Świata.

Minor Arkana (Małe Wtajemniczenie) to 56 kart podzielonych na cztery Grupy - „dwory”. Oznaczone są one symbolami: Buław (bądź Kijów), Kielichów (bądź Pucharów), Mieczy, Pentakli (bądź Denarów lub Monet). W skład każdego „dworu” wchodzą cztery karty figuralne: Król, Królowa, Rycerz, Giermek oraz dziesięć blotek od dziesiątki do asa. „Dwory” skojarzono z czterema żywiołami: Buławy z ogniem, Kielichy z wodą, Miecze z powietrzem, Pentakle z ziemią. Połączono je także z czterema ludzkimi charakterami: cholerycznym, sangwinicznym, flegmatycznym i melancholicznym.

Talia Tarota w przeciągu wieków służyła różnym celom. Używano jej do gry hazardowej, wróżenia, praktyk czarnoksięskich. Była nazywana „księgą ksiąg” Wiedzy tajemnej.

Tarot ma więc zarówno swoich przeciwników jak i zwolenników. Ci pierwsi twierdzą, że to, co mówią karty jest niezbyt konkretne, aby darzyć je zaufaniem, bądź uważają je za przynoszące nieszczęście. Zwolennicy twierdzą, że jest bardzo wiarygodny i prawdziwy. Tak naprawdę to nikt nie wie skąd przybył, ani kto go stworzył. Pojawił się niespodziewanie na początku XV wieku we Włoszech i od razu zyskał popularność jako karty do gry – nazywane tarokiem i do wróżenia – tarotem.

Tarok – karciana gra, w której o wygranej decydowały atuty i blotki. Występuje tu hierarchia kart, są mocniejsze i słabsze. Nazywano je „mówiącymi kartami”, twierdząc, że kryją w sobie prawdziwą moc zawartą w zdobionych je wizerunkach i symbolach.

Tarot – karty, które wróżą. Znawcy twierdzą, że to nie człowiek odnajduje i wybiera Tarota, ale Tarot wybiera sobie ludzi, którzy się nim zajmują.

Wybrani powinni mieć pewne zdolności parapsychologiczne (np. jasnowidzenie czy intuicję), pewien rodzaj wyobraźni, umiejętność interpretowania symboli.

Tarot potrafi być szczery, brutalnie prawdomówny, mądry, doradzający, pomagający, przestrzegający. Dlatego zajmujący się Tarotem powinien wierzyć w siebie i w karty, mieć do nich i do siebie zaufanie, pracować z nimi z wytężoną uwagą i mieć dużą wiedzę o nich.

Ważne są także zasady etyczne, którymi należy się kierować przy stawianiu Tarota. Np. nie należy bawić się w Pana Boga wyznaczając datę śmierci. Można przestrzec przed niebezpieczeństwem, doradzić pomoc. Tarot nie lubi uległych i słabych. Takich często wodzi na manowce. Rządzi tymi, którzy się nim zajmują. Chce, żeby się stale nim zajmować, pojawiać się może nawet we śnie. Jest potężny. Sprawdza każdego, kto chce się nim zajmować. Wybiera silnych, odpornych na sugestię, nad którymi trudno panować. Jest przekorny. Chce mieć w człowieku, zajmującym się nim, partnera, a nie niewolnika. Dlatego trzeba sobie samemu narzucić wolę zachowania, umiar w kontaktach z Tarotem.

Sami musimy stanowić o naszej wolności, a Tarot się nam podporządkuje, szanując nas. Zachować trzeba także umiar finansowy i ambicjonalny. Trzeba się cenić, ale nie przesadzać, także nie warto rywalizować z nikim o to, kto jest lepszy. Tego typu emocje tylko szkodzą temu, kto zajmuje się Tarotem.

Pamiętać trzeba, że karty Tarota są osobistą talią. Nikt obcy nie powinien dotykać kart. Obcowanie z Tarotem nie jest sprawą prostą ani łatwą.