Spindler Erica - W milczeniu.pdf - SPINDLER ERICA - amleczko

Erica Spindler

W milczeniu

(In Silence)

Tłumaczyła Klaryssa Słowiczanka

PROLOG

Cypress Springs, Luizjana

Czwartek 17 października 2002

3.30

Młot na Czarownice, tak go nazywano, zdrobniale Młotek, czekał cierpliwie. Kobieta

niedługo powinna się pojawić. Był pewien, że się pojawi. Obserwował ją. Dobrze poznał

jej rozkład dnia, jej zwyczaje. Poznał też zwyczaje sąsiadów.

Wiedział wszystko.

Wiedział, że jest zła, zepsuta do szpiku kości.

Dzisiaj zapłaci za swoje zepsucie.

Omiótł szybkim spojrzeniem tonącą w mroku sypialnię. Ubrania rozrzucone na

pokrytej wytartą wykładziną podłodze. Na komodzie buteleczki, flakoniki, słoiczki

z rozmaitymi kosmetykami, puszki po coli light i fancie, papierki po gumie do żucia, po

cukierkach, pełna petów popielniczka.

Dziwka, w dodatku fleja.

Ogarnęła go rezygnacja, coś na kształt zniechęcenia, niesmak.

Czego innego mógł się spodziewać po takiej jak ona? Nocny ptak, co noc inny facet.

Nie, nie był święty, nie był też świętoszkiem, nic z tych rzeczy. I nie był naiwny.

Znał świat.

Takie czasy. Dzisiaj ludzie nie czekają do ślubu, żeby pójść ze sobą do łóżka. Był to

w stanie zrozumieć. Nie pochwalał, ale rozumiał.

Ona jednak nie znała umiaru, a Cypress Springs nie zamierzało tolerować jej

rozwiązłości. Siedmiu jednogłośnie wyraziło swoją opinię, zaś on był ich przywódcą i on

uświadomi jawnogrzesznicy, jak bardzo pobłądziła. To jego obowiązek.

Młotek spojrzał na budzik stojący koło łóżka. Czekał już prawie godzinę. Wkrótce

powinna nadejść. Poszła dzisiaj do CJ, baru w zachodniej części miasta, gdzie spotykali

się tacy, co lubią ostrą zabawę. Poszła tam z facetem, który nazywał się, nawet to Młotek

wiedział, DuBroc. Potem wylądowała u niego, zawsze tak robiła.

A DuBroc? Cóż, dopuścił się występku. Młotek będzie musiał przyjrzeć się uważniej

temu człowiekowi. Jeśli zajdzie konieczność, pan DuBroc zostanie ostrzeżony.

W nocnej ciszy rozległ się zgrzyt klucza w zamku. Drzwi się otworzyły, zamknęły.

Młotka przeszedł dreszcz. Dreszcz obrzydzenia do tego, co nieuniknione. Nie był

żądnym krwi drapieżnikiem, choć ktoś mógłby tak o nim powiedzieć. Drapieżnik poluje

na stworzenia od siebie słabsze, mniejsze. Zabija, by żyć, albo z czystej potrzeby

zabijania.

On nie jest ani potworem, ani sadystą.

On jest człowiekiem honoru. Człowiekiem z gruntu prawym, żyjącym w bojaźni

bożej. Patriotą.

Nie z własnej woli sięgał po środki ostateczne, nie dla przyjemności to robił. Tak

zdecydowało Siedmiu. Jednomyślnie uznali, że nie ma innego wyjścia: Młotek musi

bronić drogich sobie, drogich całej społeczności wartości.

Kobiety takie jak ona siały zgorszenie, przez nie szerzyło się zepsucie, upadała

moralność.

Nie one jedne, ma się rozumieć. Opoje, oszuści, złodzieje i kłamcy, oni wszyscy

wykraczali przeciwko prawom ludzkim, a co gorsza i boskim.

Celem Siedmiu była walka ze złymi obyczajami. Młotek i jego sześciu generałów

postawili sobie szczytny cel: karać grzeszników, zachęcać do godziwego życia, do życia

w czystości, w zgodzie z boskimi przykazaniami. Takiego życia, jakie poczciwi

mieszkańcy Cypress Springs wiedli przez minionych sto lat z okładem. Mogli nocą

bezpiecznie chodzić po ulicach, nie obawiając się napaści. Tu każdy spieszył z pomocą

w potrzebie bliźniemu swemu, tu wartości rodzinne nie były tylko czczym hasłem

wyborczym nadużywanym przez sprytnych polityków, tu naprawdę je wyznawano

i respektowano.

Uczciwość. Siła charakteru. Obyczajność. Pomiarkowanie we wszystkim. Oto zasady

drogie każdemu dobremu obywatelowi i dobrej obywatelce Cypress Springs. Siedmiu

niezłomnie stało na ich straży.

Dla Młotka rozwiązłość była niczym bakteria atakująca zdrowy organizm.

Porównanie samo się nasuwało, zważywszy, ile uwagi media poświęcały higienie oraz

zdrowemu życiu. Taka złośliwa bakteria, raz przeniknąwszy do ciała, niszczy je niczym

trąd, zamienia człowieka w nieszczęsną karykaturę samego siebie, wreszcie sprowadza

nań śmierć. Podobnie zaraźliwa i niszcząca jest rozwiązłość: zagraża zdrowiu całej,

żyjącej po bożemu społeczności. Młotek poprzysiągł sobie i Siedmiu tępić wszelkie zło,

wypalać je niczym zarazę.

Nadstawił uszu.

Niczego nieświadoma kobieta, nucąc coś pod nosem, szła do sypialni, gdzie czekał.

Dobrze ją słyszał. Aż za dobrze.

To pełne zadowolenia, radosne podśpiewywanie... Wstrętne, po prostu wstrętne.

Podniósł się, podszedł do drzwi. Kobieta przekroczyła próg. Chwycił ją od tyłu,

przyciągnął do siebie, by zaś nie krzyczała, zasłonił jej usta dłonią w rękawiczce.

Czuł bijący od grzesznicy zapach papierosów, alkoholu, tanich perfum i seksu.

– Elaine St. Claire – zaczął cichym głosem, tłumionym dodatkowo przez maseczkę

narciarską, którą miał na twarzy – zostałaś osądzona i uznana winną szerzenia

nieobyczajności. Nie przestrzegasz zasad, które wyznaje nasza społeczność. Musisz

zapłacić za swoje grzechy.

Pociągnął ją w stronę łóżka. Próbowała się opierać, walczyć, ale żałosne to były

próby, jakby mysz stawała przeciw lwu.

Myślała na pewno, że on chce ją zgwałcić. Pierwej sam by się wytrzebił, niżby miał

się sparzyć z taką jak ona. Poza wszystkim, cóż by to była za kara? Co za ostrzeżenie?

Nie, on zamyślił dla niej coś zgoła innego, inną nauczkę jej zgotuje.

Zatrzymał się tuż koło łóżka i odwrócił jej głowę tak, by spojrzała w dół, na materac.

Żeby zobaczyła prezent, który na nią czekał.

Narzędzie uczynione z kija baseballowego, jednego z tych miniaturowych kijów,

które kibice kupują w otaczających stadion sklepikach z pamiątkami. Bardzo przemyślne

to było narzędzie: owinięte metalową folią z puszek po coli light, ulubionym napoju

Elaine St. Claire. Poodginał folię tak, że tworzyły się ostre blaszane języki.

W zaokrąglony czubek kija wprawił podwójne ostrze noża. Tak, Młotek napracował się,

a do tego włożył w swoje dzieło wiele inwencji.

Poczuł, jak grzesznica, już przecież ogarnięta strachem, sztywnieje z przerażenia

wobec tego, co niepojęte, niewyobrażalne. Dotąd, jak Młotek mógł się domyślać, lękała

się czegoś, co choć straszne, to jednak wyobrażalne.

– To dla ciebie, Elaine – złowieszczym głosem szepnął jej do ucha. – Lubisz się

pieprzyć i będziesz miała to, co lubisz.

Szarpnęła się, wywołując pobłażliwy uśmiech na twarzy Młotka.

Nic jej nie wybawi. Nic jej nie pomoże. Sama zgotowała sobie ten los.

Niemal jej współczuł. Tylko niemal. Tak, sama zgotowała sobie ten los, powtórzył

w myślach. Sama jest sobie winna.

– Rozpruję cię od dołu do góry – poinformował spokojnym, cichym głosem. – Od

krocza do gardła. Od wewnątrz – dodał z naciskiem. – Bolesna, bardzo bolesna, powolna

śmierć. Porozrywam ci wnętrzności. Nastąpi krwotok, potem przyjdzie szok, tracenie

przytomności. Wreszcie agonia. I śmierć. Resztkami świadomości będziesz się modliłaby

przyszła jak najszybciej.

Wydała z siebie ni to krzyk, ni pisk, niczym śmiertelnie wystraszone, pochwycone

w pułapkę zwierzę.

– Myślisz, że można zajebać się na śmierć, Elaine? – zapytał obcesowo, rzucając

słowo, które nigdy chyba, w żadnych innych okolicznościach, nie przeszłoby mu przez

gardło.

Szarpnęła się ponownie, daremnie próbując się uwolnić z morderczego chwytu.

Dysproporcja sił była porażająca.

– Wyobraź sobie – szeptał – co poczujesz, kiedy wepchnę ci ten przedmiot. Tam.

Kiedy blacha zacznie ci rozrywać wnętrzności. Wyobraź sobie swój ból, swoją

bezradność. Będziesz wiedziała, że za chwilę umrzesz, i będziesz błagała, żeby stało się

to już, natychmiast. Będziesz pragnęła tylko jednego: wyzwolić się od cierpienia, od

bólu. – Jeszcze bardziej ściszył głos. – Nie tak szybko. O nie. Może będziesz miała

szczęście i stracisz świadomość. A może nie, tego nie potrafisz przewidzieć. Wiem, co

zrobić, żebyś była jak najdłużej przytomna, znam sposoby. Będziesz skamlała o litość,

ale cud się nie zdarzy. Nie pojawi się wybawiciel, nie licz na to. Nie, nikt cię nie uratuje.

Nikt nie usłyszy twoich krzyków.

– Był pewien, że mimo przerażenia rozumiała każde jego słowo. Drżała tak

gwałtownie, że musiał ją mocno trzymać, by nie osunęła się na podłogę. Łzy spływały jej

po policzkach niepowstrzymanym strumieniem. – To pierwsze i ostatnie ostrzeżenie.

Masz natychmiast wyjechać z Cypress Springs. Wynieś się po cichu, nikomu nie mówiąc

słowa: znajomym, szefowi w pracy, właścicielowi mieszkania. Nikomu, rozumiesz? Jak

puścisz parę z ust, to jakbyś popełniła samobójstwo. Policja ci nie pomoże, nie masz po

co się do nich zgłaszać. Jeśli to zrobisz, będzie to twój koniec. Straszny koniec, wierz mi.

Nie chcesz chyba umierać w męczarniach? – Kiedy wreszcie ją puścił, osunęła się

bezwładnie na ziemię. Spojrzał z pogardą na to trzęsące się „coś”, co leżało u jego stóp. –

Jest nas wielu. Wszystko wiemy, wszystko widzimy. Przed nami nie uciekniesz.

Rozumiesz, Elaine St. Claire? – Gdy nie odpowiedziała, nachylił się i szarpnął ją za

włosy.

– Rozumiesz?

– Tak – szepnęła. – Zro... zrobię... wszystko. Uśmiechnął się nieznacznie. Jego

generałowie będą zadowoleni.

– Mądra dziewczyna z ciebie, Elaine. Zapamiętaj sobie, co ci powiedziałem. To było

ostrzeżenie. Pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Reszta zależy od ciebie. Masz do wyboru:

życie z dala od naszego miasta albo śmierć w męczarniach.

Młotek wziął narzędzie, które tak pieczołowicie przygotowywał przez wiele

wieczorów, i wyszedł cicho z mieszkania, odprowadzany kobiecym łkaniem.

Spindler Erica - W milczeniu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: