Cussler Clive - Afera śródziemnomorska.pdf - CUSSLER CLIVE - marcinm260

CLIVE CUSSLER

AFERA ŚRÓDZIEMNOMORSKA

Tytuł oryginału THE MEDITERRANEAN CAPER

Autor ilustracji KLAUDIUSZ MAJKOWSKI

Opracowanie graficzne IMI design studio / prepress

Redaktor MIRELLA REMUSZKO

Redaktor techniczny ANNA WARDZAŁA

Published by arrangement with

Peter Lampack Agency, Inc.

551 Fifth Avenue, Suitę 2015

New York, N.Y. 10176-0187 USA

ISBN 83-7082-360-2

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

Warszawa 1994. Wydanie I Druk: Łódzka Drukarnia Dziełowa

Dla Amy i Eryka,

aby żeglowali jak najdłużej

PROLOG

Panował żar jak w piekarniku i była niedziela. W wieży kontroli ruchu powietrznego

dyżurny Bazy Lotnictwa Wojskowego Brady przypalił następnego papierosa, położył na

przenośnym klimatyzatorze stopy w skarpetkach i czekał, aż się cokolwiek wydarzy.

Nie bez powodu nudził się jak mops: ruch powietrzny był zazwyczaj w niedziele marny, a

praktycznie rzecz biorąc - bliski zera, bo w dni świąteczne samoloty bojowe niezmiernie rzadko

latały nad Śródziemnomorskim Teatrem Operacyjnym, zwłaszcza że akurat nie dojrzewały żadne

napięcia międzynarodowe. Od czasu do czasu siadała lub startowała wprawdzie jakaś maszyna,

zwykle jednak chodziło tylko o uzupełnienie paliwa w samolocie, którym jakiś dygnitarz spieszył

na konferencję gdzieś w Europie albo Afryce.

Po raz dziesiąty od rozpoczęcia służby kontroler powiódł spojrzeniem po wielkiej tablicy

z rozkładem lotów - żadnych startów, a od 16:30, przybliżonego czasu jedynego dziś lądowania,

dzieliło go jeszcze bez mała pięć godzin.

Był młody - niewiele po dwudziestce - i stanowił uderzający dowód przeciwko tezie, że

blondyni opalają się kiepsko: każdy widoczny kawałek jego skóry przypominał

ciemnoorzechowy fornir, intarsjowany platynową pajęczyną włosków. Cztery paski na rękawie

świadczyły, że ma stopień sierżanta sztabowego, a jego mundurowa koszula koloru khaki była

nawet pod pachami sucha jak pieprz, chociaż temperatura sięgała 37°C. Zwyczajem powszechnie

tolerowanym w jednostkach Air Force, stacjonujących w regionach o gorącym klimacie, miał

rozpięty kołnierzyk i nie nosił krawata.

Wychylił się i ustawił klimatyzator w taki sposób, aby strumień chłodnego powietrza

owiewał mu nogi. Rad z orzeźwiającego łaskotania uśmiechnął się, splótł dłonie na karku,

rozparł się wygodniej i wbił wzrok w metalowy sufit.

Natychmiast przed oczyma jego duszy zamajaczyła towarzysząca mu nieustannie wizja

Minneapolis i dziewcząt paradujących po Nicollet Avenue - znów przeliczył w pamięci: jeszcze

pięćdziesiąt cztery dni będzie się musiał męczyć, zanim w ramach rotacji wróci do Stanów.

Każdą upływającą dobę odfajkowywał ceremonialnie w noszonym na piersi czarnym notesiku.

Ziewnąwszy po raz może dwudziesty wziął z parapetu lornetkę i spojrzał na samoloty,

które stały na czarnym asfalcie pod budynkiem wieży kontroli.

Lotnisko zbudowano na leżącej w północnej części Morza Egejskiego wyspie Thasos,

oddzielonej od kontynentalnej Macedonii greckiej szesnastomilowym pasem wody, zwanym -

jakżeby inaczej - cieśniną Thasos. Lądowy masyw Thasos składa się z czterystu trzydziestu

kilometrów kwadratowych skał porośniętych drzewami. Pełno tu starożytnych ruin, datujących

się niekiedy z tysięcznego roku przed naszą erą. Baza, skrótowo określana przez jej personel

mianem Lotniska Brady, została wybudowana pod koniec lat sześćdziesiątych na mocy traktatu

pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i rządem greckim, a oprócz eskadry myśliwców złożonej z

dziesięciu F-105 starfire na stałe stacjonowały w niej tylko dwa monstrualne transportowce C-

133 cargomaster, które połyskując w oślepiającym egejskim słońcu, wyglądały teraz jak para

spasionych wielorybów.

W daremnym poszukiwaniu jakichkolwiek oznak życia sierżant kolejno przyglądał się

uśpionym maszynom, lotnisko było jednak puste. Większość personelu albo krzepiła się piwem

w pobliskim miasteczku Panaghia, albo zażywała na plaży kąpieli słonecznej, albo też drzemała

w klimatyzowanych koszarach. Obecność ludzi sygnalizowała tylko samotna sylwetka żandarma,

strzegącego bramy głównej, i pozostające w nieustannym ruchu anteny radarowe, obracające się

na dachu betonowego bunkra. Dyżurny powoli uniósł lornetę i pobiegł wzrokiem ponad

lazurowymi falami morza: w dniu równie jasnym i bezchmurnym jak dzisiejszy mógł z łatwością

dostrzec szczegóły odległego greckiego lądu. Potem skierował szkła na wschód, chwytając

fragment linii horyzontu, gdzie ciemny błękit morza stykał się z jasnym błękitem nieba, a po

chwili z migotliwej mgiełki rozpalonego upałem powietrza wyłoniła się biała plamka statku,

stojącego na kotwicy. Sierżant zmrużył oczy, poprawił ostrość i wreszcie z najwyższym trudem

odcyfrował wymalowane na dziobie mikroskopijne czarne literki: Pierwsze Podejście.

Kretyńska nazwa, uznał. Nie potrafił dopatrzyć się w niej sensu. Na kadłubie statku

widniały również inne oznakowania - śródokręcie pionową masywną krechą przecinał czarny

napis NUMA - Narodowa Agencja Badań Morskich i Podwodnych.

Zwieszające się nad wodą zakrzywione ramię ustawionego na rufie żurawika dobywało z

głębi jakiś podobny do kuli obły przedmiot; na widok krzątających się przy urządzeniu ludzi

sierżant doświadczył cichej satysfakcji, że również cywile muszą harować w tym niedzielnym

skwarze.

Nagle jego obserwacyjne rozrywki uciął dobiegający z interkomu odczłowieczony głos: -

Wieża, tu Radar... Odbiór!

Sierżant odłożył lornetkę i wcisnąwszy guzik uruchomił mikrofon. - Zgłasza się Wieża

Kontrolna, Radar. Kto umarł?

- Mam kontakt mniej więcej szesnaście kilometrów na zachód.

- Szesnaście kilometrów na zachód? - zagrzmiał sierżant. - To przecież w głębi wyspy.

Praktycznie mamy ten wasz kontakt już nad głową. - Raz jeszcze zerknął na zapisaną wielkimi

literami tablicę i upewnił się, że nie ma prawa oczekiwać żadnego lotu, który byłby zaplanowany.

- Następnym razem dajcie mi cynk wcześniej, dobra?

- Nie mam bladego pojęcia, skąd się wziął - zadudnił głos z bunkra radarowego. - Przez

sześć minionych godzin nie mieliśmy na ekranie w promieniu stu sześćdziesięciu kilometrów

dosłownie niczego, co by leciało w naszą stronę.

- No to albo przestańcie kimać na służbie - warknął sierżant - albo sprawdźcie swój

cholerny sprzęt. - Zwolnił przycisk mikrofonu, chwycił lornetę, wstał i uważnie popatrzył w

kierunku zachodnim.

Był tam... maleńki ciemny punkcik, sunący zaledwie parę metrów ponad wzgórzami.

Nadlatywał powoli - z szybkością najwyżej stu czterdziestu kilometrów na godzinę. Przez kilka

chwil wydawało się, że trwa w nieruchomym zawieszeniu, ale potem, niemal błyskawicznie,

zaczął nabierać konkretnego kształtu i w okularach lornety zarysowały się wyraziście kontury

kadłuba oraz skrzydeł. Tak wyraziście, że o pomyłce nie mogło być mowy. Sierżantowi ze

zdziwienia opadła szczęka, gdy suche powietrze wyspy rozdarł terkocąco-dudniący hałas silnika

stareńkiego jednomiejscowego dwupłatu o stałym podwoziu ze szprychowymi kołami.

Dziób, zdeformowany sterczącym zgrubieniem rzędowego silnika, miał poza tym

opływowy kształt, który jednak na wysokości otwartej kabiny robił się kanciasty. Wielkie

drewniane śmigło tłukło powietrze jak stary wiatrak, popychając antyczną maszynę z żółwią

ospałością, pokryte zaś płótnem skrzydła o typowych dla wczesnych konstrukcji karbowanych

krawędziach spływu płata dygotały i kołysały się na wietrze. Od kołpaka śmigła po koniuszki

sterów wysokości cały samolot był wymalowany na jadowicie żółty kolor. Sierżant odjął od oczu

lornetę dokładnie w chwili, gdy maszyna, ukazując dobrze znany krzyż maltański, niemieckie

oznakowanie samolotów bojowych z czasów I wojny, przemknęła nad wieżą.

Ściśle rzecz biorąc: przemknęła najwyżej półtora metra ponad nią. Gdyby coś takiego

wydarzyło się w innych okolicznościach, sierżant padłby zapewne plackiem na podłogę,

zdumienie jednak, wywołane widokiem tego niepojętego rozumowo, a tak przecież materialnego

ducha spływającego z zamglonych niebios nad Frontem Zachodnim sprawiło, że stał jak słup

soli. Kiedy samolot przelatywał nad wieżą, jego pilot bezczelnie pomachał ze swojej kabiny. Był

tak blisko, że sierżant zdołał dostrzec jego rysy, przysłonięte nieco goglami, i wysłużoną czapkę-

pilotkę. Widmo z przeszłości uśmiechało się od ucha do ucha, poklepując kolby zamontowanych

na osłonie silnika sprzężonych karabinów maszynowych.

Czy chodziło o jakiś monstrualny dowcip? Czy facet był szajbniętym Grekiem, który

urwał się z cyrku powietrznego? A w ogóle, skąd przyleciał? Nagle zmysły sierżanta

zarejestrowały fakt, iż gdzieś za śmigłem zamigotały dwa świetlne punkciki i oto roztrzaskane

okna wieży kontrolnej przestały istnieć.

Czas się zatrzymał i na uśpione Lotnisko Brady wtargnęła wojna. Pilot antycznego

myśliwca zataczał kręgi wokół wieży kontroli lotów, schodząc nad ziemię atakował wysmukłe

sylwetki leniwie rozpartych na pasie startowym odrzutowców i swymi muzealnymi

ośmiomilimetrowymi pociskami dziurkował jak sito i rwał na strzępy cienkie kadłuby FS-105.

Trzy z nich, trafione w zbiorniki paliwa, natychmiast stanęły w ogniu tak gwałtownym, że zdołał

przemienić asfalt w dymiące kałuże smoły. Raz za razem latający eksponat wznosił się nad

lotnisko i spadał, sypiąc ołowianym niszczycielskim gradem. Po trzech myśliwcach przyszła

kolej na jeden z gigantycznych C-133 cargomasterów, który eksplodował z rykiem płomieni,

sięgających wysokości stu metrów.

W wieży kontrolnej pełniący służbę sierżant patrzył oszołomiony na sączącą się z jego

piersi czerwoną strużkę krwi. Delikatnie wyszarpał z górnej kieszonki czarny notes i z

hipnotyczną fascynacją spojrzał na małą, schludną dziurkę w samym środku okładki. Potrząsnął

głową, żeby zrzucić czarny welon, który przesłaniał mu oczy, a potem z wysiłkiem dźwignął się

na kolana i powiódł dokoła tępym spojrzeniem.

Dosłownie wszystko - sprzęt radiowy, umeblowanie, podłogę - zaścielały roziskrzone

kawałki potłuczonego szkła. Klimatyzator leżał na grzbiecie jak śmiertelnie trafiony

mechaniczny zwierzak: sztywne łapy sterczały do góry, a z kilku okrągłych dziurek wyciekał na

podłogę płyn chłodzący. Sierżant nieprzytomnie popatrzył na, cudownym zbiegiem okoliczności,

nietknięte radio i kalecząc dłonie i nogi ostrymi odłamkami poczołgał się w jego stronę. Sięgnął

po mikrofon i chwycił go kurczowo, plamiąc krwią plastykową rączkę.

Ciemność zaczęła ogarniać myśli sierżanta, który zastanawiał się: „Jaka jest właściwa

procedura? Co człowiek mówi w podobnej sytuacji?”

Byle co! Byle co!

- Do wszystkich, którzy mnie słyszą. MAYDAY! MAYDAY! Tu Lotnisko Brady.

Cussler Clive - Afera śródziemnomorska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: