Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 15 - Ślad na pustkowiu.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

ĺ LAD NA PUSTKOWIU

Nie miał nic oprócz marze ı . Za wszelk Ģ cen ħ starał si ħ od nich uwolni ę . Próbował

zerwa ę wszystkie nitki wspomnie ı , które tak cz ħ sto go kr ħ powały. Wspomnienia bywały

niebezpieczne dla duszy i ciała. By ę wolnym - to zapomnie ę .

Knut w swej młodzie ı czej naiwno Ļ ci s Ģ dził, Ň e tylko ciało jest Ņ ródłem bólu. Rana,

któr Ģ wida ę gołym okiem. Mylił si ħ .

Jak bardzo si ħ mylił! Dopiero gdy poznał Ann ħ , objawiło mu si ħ prawdziwe oblicze

bólu.

Robił wszystko, Ň eby o niej zapomnie ę .

- Zostaniesz u nas na całe lato? - Dziewczyna, która zadała mu to pytanie, strzelała

oczyma jak gronostaj. Jej spojrzenie rzadko zatrzymywało si ħ na czym Ļ dłu Ň sz Ģ chwil ħ .

Ciemna, niesforna grzywka si ħ gała jej do połowy czoła. U Ļ miechn ħ ła si ħ do Knuta, czekaj Ģ c

na odpowied Ņ . Miała na imi ħ Elen i była dla niego stanowczo za młoda. Ailo twierdził, Ň e

sko ı czyła zaledwie pi ħ tna Ļ cie lat. Ona sama nie poruszała tego tematu. - Ailo powiedział, Ň e

mo Ň e zostaniesz. - W głosie dziewczyny pojawiła si ħ nutka rozczarowania.

- Ailo zawsze bierze nadzieje za rzeczywisto Ļę - prychn Ģ ł Knut. - S Ģ dziłem, Ň e lepiej

znasz swego kuzyna, Elen. Nie mam tu nic do roboty. Nic mnie nie wi ĢŇ e z tym miejscem.

- Wi ĢŇ e ci ħ co Ļ z jakim Ļ innym miejscem?

Usta Elen lekko zadr Ň ały. Knut obrzucił j Ģ marzycielskim spojrzeniem, którym zwykł

zmi ħ kcza ę kobiece serca.

- Tu nie mam zupełnie nic - o Ļ wiadczył. - Zupełnie. W domu mam troch ħ wi ħ cej.

Po Ň ałował tych słów, nim je wypowiedział do ko ı ca. Nigdy jej niczego nie obiecywał.

Wzi Ģ ł od niej tylko tyle, ile sama chciała mu da ę . Ailo miał jednak racj ħ . Elen była bardzo

młoda. Ci Ģ gle jeszcze Ň yła marzeniami i fantazjami. Z ich dwojga na razie tylko Knut

wiedział, jak niebezpieczne mog Ģ by ę marzenia.

- Na pewno znajd Ģ ci zacnego m ħŇ a - powiedział, jakby to mogło pocieszy ę t ħ

dziewczyn ħ o bystrych, ciemnych oczach.

- Na pewno - przytakn ħ ła i zabrzmiało to bardzo doro Ļ le. - Ale co b ħ dzie z tob Ģ , Knut?

Kto si ħ o ciebie zatroszczy?

- Sam si ħ o siebie zatroszcz ħ - odparł. - Potrafi ħ da ę sobie rad ħ .

Wła Ļ ciwie nie podj Ģ ł decyzji, póki go Elen nie zapytała. Rzecz jasna, zastanawiał si ħ

nad tym. Rozwa Ň ał wszystkie mo Ň liwo Ļ ci.

Wcale nie miał ochoty wraca ę do Alty. Nie ma sensu sta ę nad grobem, na którym

widnieje jej imi ħ . Skoro jednak padły ju Ň te słowa, zdecydował si ħ naprawd ħ odej Ļę .

Ailo to przewidział. Ailo miał nieomyln Ģ intuicj ħ . Jeden Pan Bóg wie, sk Ģ d wzi Ģ ł si ħ

ten jego dar. Ailo Ň artował sobie, Ň e w jego rodzie musiał by ę jaki Ļ noaida.

- Pewnie nie b ħ dzie ci ħ tu, gdy Ļ niegi zaczn Ģ topnie ę ? Dziewczyna powtórzyła słowa

Ailo. Zbli Ň ało si ħ wiosenne zrównanie dnia z noc Ģ - dni stawały si ħ ja Ļ niejsze, zrobiło si ħ

wi ħ cej czasu na po Ň egnania. Mo Ň e wła Ļ nie dlatego...

Oczy Ailo błyszczały tym przedziwnym Ļ wiatłem, które wahało si ħ pomi ħ dzy

wieloma najró Ň niejszymi barwami, nie uto Ň samiaj Ģ c si ħ z Ň adn Ģ z nich. Jego policzki zapadły

si ħ nieco podczas zimy. Zima była bowiem ci ħŇ sza, ni Ň si ħ zapowiadała. Zabrała mnóstwo

dzieci. I wielu starców. Tylko najsilniejsi mieli powita ę ja Ļ niejsz Ģ por ħ roku.

Ailo bardzo si ħ przejmował takimi sprawami. Był pełen współczucia i troski.

- Pójd ħ zabra ę to, co do mnie nale Ň y - powiedział Knut, nie spuszczaj Ģ c wzroku z

Ailo. - Nie zamierzam zagl Ģ da ę do Alty, chc ħ wzi Ģę tylko to, co jest moj Ģ własno Ļ ci Ģ . I

zacz Ģę Ň y ę . Bóg jeden wie, co to b ħ dzie za Ň ycie, ale w ka Ň dym razie nie w biedzie.

Obj Ģ ł ramionami kolana. Kobiety zatroszczyły si ħ o odzienie dla tego jasnowłosego,

sympatycznego obcego, który szybko stał si ħ jednym z nich. Zr ħ czne, pracowite palce uszyły

mu spodnie i kaftan, nagolenniki i dork, czapki i r ħ kawice, wszystkiego po kilka sztuk, by

zawsze mógł si ħ przebra ę w co Ļ czystego.

Teraz wygl Ģ dał jak Lapo ı czyk w spodniach i kaftanie z br Ģ zowej skóry, która

pociemniała i zmi ħ kła od u Ň ywania. Na nogach miał kumagi, wymoszczone turzyc Ģ i

przewi Ģ zane pi ħ knymi, wyszywanymi ta Ļ mami. W tej osadzie nie brakowało blondynów, ten

i ów miał podobnie jak Knut br Ģ zowe oczy, wyró Ň niał go jednak wzrost oraz w Ģ ska twarz.

Knut rozumiał, Ň e to całkiem inny Ļ wiat ni Ň ten, do którego przywykł. Dostosował si ħ

do obowi Ģ zuj Ģ cych tu zasad, intuicja pomogła mu przyswoi ę reguły wła Ļ ciwego zachowania.

Zacz Ģ ł nawet my Ļ le ę jak ludzie, którzy go otaczali. Nie uwa Ň ał wcale, by cokolwiek na tym

stracił. Mógłby zreszt Ģ w ka Ň dej chwili powróci ę do Ň ycia w Ļ ród Finów, z równ Ģ łatwo Ļ ci Ģ

stałby si ħ członkiem jakiejkolwiek norweskiej społeczno Ļ ci. Pod tym wzgl ħ dem był

nieodrodnym synem Raiji, cho ę by poprzez fakt, i Ň wszystkie te sposoby Ň ycia miał niejako

we krwi. Czułby si ħ ubo Ň szy, gdyby nie do Ļ wiadczył ich na własnej skórze.

- Pami ħ tasz - odezwał si ħ Ailo - pami ħ tasz ten dzie ı dawno, dawno temu? Jakiej Ļ

jesieni? Czy raczej zimy. Znalazłem ci ħ wtedy na płaskowy Ň u. Prosiłe Ļ , Ň ebym si ħ wybrał z

tob Ģ na poszukiwanie twojego złota. Pami ħ tasz to jeszcze?

- A ty odmówiłe Ļ . Powiedziałe Ļ , Ň e nie potrzebujesz mojego złota. Pami ħ tasz to, Ailo?

Wymienili u Ļ miechy. Wysoki blondyn i niski brunet.

- Tak mówiłem, zanim zacz ħ ła si ħ ta zima - potwierdził Ailo. - Człowiek jest mocny w

g ħ bie, gdy ma co do garnka wło Ň y ę , staruszku. Minionej zimy zgłodniałem na tyle, by

zrozumie ę , Ň e twoje kamyczki maj Ģ swoj Ģ warto Ļę . Gdyby nie to, co ze sob Ģ przyniosłe Ļ ,

zostałoby nas jeszcze mniej.

- Czy to znaczy, Ň e idziesz ze mn Ģ ?

- Je Ļ li w dalszym ci Ģ gu jeste Ļ skłonny si ħ podzieli ę . Knut si ħ u Ļ miechn Ģ ł, cho ę nie

robił tego zbyt cz ħ sto.

- Oczywi Ļ cie, Ailo. Podzieliłbym si ħ z tob Ģ nawet wtedy, gdyby Ļ nie kierował si ħ

takimi szlachetnymi pobudkami. Podzieliłbym si ħ z tob Ģ , nawet gdyby Ļ był chciwy i sk Ģ py,

nawet gdyby Ļ miał zamiar schowa ę wszystko dla siebie.

Ailo u Ļ miechn Ģ ł si ħ krzywo.

- Ja równie Ň chciałbym zacz Ģę Ň y ę . I pomóc Ň y ę innym. Los tylu ludzi le Ň y mi na

sercu, Knut. Zrozumiałem to dobrze tej zimy. Mam nadziej ħ , Ň e wystarczy twoich kamieni.

Mam nadziej ħ , Ň e nie były to tylko czcze przechwałki, Ň e nie łudziłe Ļ nas wszystkich...

- Wystarczy ich dla dziesi ħ ciu takich wspólnot - zapewnił go Knut. - Co najmniej.

- Porozmawiam o tym ze starszyzn Ģ . - Ailo rozprostował ko Ļ ci, po czym przysun Ģ ł si ħ

do paleniska. - Wiem, Ň e potrzebuj Ģ mojej pomocy. Wszystkim b ħ dzie znacznie trudniej, gdy

ciebie zabraknie, na to jednak byli przygotowani. Nikt nie s Ģ dził natomiast, Ň e ja znikn ħ

razem z tob Ģ . Tak niewielu nas zostało...

- Zostało was tak niewielu, Ň e nie trzeba tylu r Ģ k do pracy.

Ailo podzielał jego zdanie, nigdy jednak nie wypowiedziałby tego na głos.

- Wszyscy zrozumiej Ģ chyba, Ň e dobrze b ħ dzie, je Ļ li z tob Ģ pojad ħ . Złoto przyda si ħ na

czarn Ģ godzin ħ . Gdy nie dopisze pogoda i ryba, je Ļ li zawiod Ģ kupcy i nawet Rosjanie nie

zechc Ģ sprzeda ę taniej swoich towarów, czeka nas równie ci ħŇ ka zima jak ta, która min ħ ła.

- Troch ħ lepiej wiodło si ħ wam nad fiordem... Ich my Ļ li biegły najwyra Ņ niej

podobnym torem.

- Wybierasz si ħ tam pó Ņ niej?

Knut nie był pewien, czy tego chce. Czy chce wróci ę do domu. Do Lyngen. Do

Skibotn.

Wzywały go obowi Ģ zki. Miło Ļę . Zew krwi.

- A pojechałby Ļ ze mn Ģ ? - zapytał zamiast odpowiedzie ę . - To równie Ň twoje rodzinne

strony. B ħ dziesz si ħ czuł tam tak samo, jak ja tutaj.

- Je Ļ li mógłbym...

A zatem Ailo miał ochot ħ wróci ę . Nawet wi ħ ksz Ģ ni Ň Knut. Traktował Lyngen jak

swoje strony rodzinne. W jurcie panował półmrok. Ciepło bij Ģ ce od paleniska rozleniwiało

młodych m ħŇ czyzn. Gdy milkli, słyszeli plusk fal rozbijaj Ģ cych si ħ o przybrze Ň ne kamienie. Z

pocz Ģ tkiem wiosny nadchodził czas połowów. Lapo ı czycy rozbijali obozowiska nad

fiordami. Rozstawiali swe jurty i czuli si ħ tu jak w domu, podobnie zreszt Ģ jak w paru innych

miejscach.

Tym razem jurty stan ħ ły nad fiordem poło Ň onym na dalekim, północno - wschodnim

kra ı cu Norwegii. Słyszeli plusk wody fiordu Varanger. Jeszcze dalej na wschodzie le Ň ał inny

bezkresny kraj. Mo Ň e tam Ň yła teraz kobieta, któr Ģ Knut nazywał matk Ģ .

Ailo bawił si ħ no Ň em. Nigdy nie wypuszczał go z r Ģ k. Zawsze co Ļ strugał, a to

kawałek drewna, a to róg renifera czy ko Ļę . Knut widział go kiedy Ļ nawet z muszl Ģ w

r ħ kach...

- Mogliby Ļ my by ę bra ę mi - odezwał si ħ Ailo. Ostrze no Ň a błyskało mu mi ħ dzy

palcami, nie pozostawiaj Ģ c najdrobniejszego nawet zadrapania. Knut westchn Ģ ł, obserwuj Ģ c

sztuczki przyjaciela. Sam wolał mie ę do czynienia z innymi narz ħ dziami. Brakowało mu

zr ħ czno Ļ ci, jak Ģ Ailo miał w palcach.

Knut pokiwał głow Ģ . Mogło si ħ tak rzeczywi Ļ cie zdarzy ę .

- Ale mo Ň emy by ę prawie bra ę mi - ci Ģ gn Ģ ł Ailo z u Ļ miechem, cho ę jego spojrzenie

wcale nie było wesołe. Za Ļ miechem i Ň artami skrywał powag ħ . Cz ħ sto si ħ tak zachowywał.

Czasem trudno było odgadn Ģę , czy sobie dworuje, czy mówi serio. - To troch ħ głupie. Mo Ň e

nawet dziecinne. Ale nie chodzi o zabaw ħ .

W dawnych czasach ludzie w ten sposób sobie Ļ lubowali. Wi Ģ zali si ħ jak rodzina. I o

to wła Ļ nie mi chodzi. Nie o Ň adn Ģ zabaw ħ . Chc ħ ci ħ uczyni ę bratem, którego nie mam. Kim Ļ ,

kogo obdarz ħ najwi ħ kszym zaufaniem. Zgadzasz si ħ ?

Knut popatrzył na nó Ň . Wiedział, Ň e jest bardzo ostry. Wiedział te Ň , Ň e Ailo potrafi si ħ

nim posługiwa ę lepiej ni Ň ktokolwiek inny. Knut kochał Ailo jak brata. Nie potrzebował

Ň adnych poga ı skich ceremonii dla potwierdzenia swych uczu ę .

Ailo został wychowany przez ojca, który Ļ miał si ħ z runicznych kamieni i lapo ı skich

bo Ň ków, pami ħ tał te Ň matk ħ , która wierzyła w działanie sił nadprzyrodzonych, mieszkał z

babk Ģ , która modliła si ħ wprawdzie do Chrystusa, ale nie zdołała si ħ całkiem uwolni ę od

wiary przodków i nieustannie mieszała lapo ı skie obrz ħ dy z tym, co słyszała na temat Syna

Bo Ň ego.

Ailo potrzebował rytualnego potwierdzenia wi ħ zów przyja Ņ ni.

- Zgoda - szepn Ģ ł Knut i podwin Ģ ł prawy r ħ kaw.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 15 - Ślad na pustkowiu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: