Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 35 - Dziecię niebios.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

DZIECI Ħ NIEBIOS

Dziecko przyszło na Ļ wiat pewnej lutowej nocy w samym Ļ rodku surowej zimy.

Równin ħ nad Dwin Ģ , Ļ ci Ļ ni ħ t Ģ szponami mrozu, spowiła bezkresna biel. Hulał północny

wiatr, a od jego gwałtownych uderze ı dr Ň ały Ļ ciany chaty.

- Co jak co, głosik to ona ma dono Ļ ny - stwierdził oschle Jewgienij, ale ze wzruszenia

ugi ħ ły si ħ pod nim nogi.

Ukl ħ kn Ģ ł przy łó Ň ku, nie potrafi Ģ c zapanowa ę nad uczuciami, które nim zawładn ħ ły.

Gniew, strach, zawód, a równocze Ļ nie bezgraniczna czuło Ļę i trudna do okre Ļ lenia rado Ļę .

Gdy patrzył na male ı stwo w zawini Ģ tku wymachuj Ģ ce zawzi ħ cie czerwonymi

pi Ģ stkami, na purpurow Ģ główk ħ tu Ň przy twarzy Raiji, jego twarde serce zmi ħ kło jak wosk.

A przecie Ň najmniej ze wszystkich Ň yczył sobie narodzin tego dziecka. Minionej

jesieni i zimy nachodziły go ró Ň ne ponure my Ļ li i nie raz pragn Ģ ł, by Raija straciła male ı kie

Ň ycie, jakie w sobie nosiła. O zgrozo, nawet modlił si ħ Ň arliwie o to, by dziecko Wasilija i

jego Ň ony umarło, zanim zd ĢŇ y si ħ narodzi ę .

Ale ono przyszło na Ļ wiat i zagłuszyło sztorm. Otwarte usteczka rozproszyły mroczne

my Ļ li. Male ı ka miała pomarszczone, skulone ciałko, jej główk ħ pokrywał ciemny puch

włosków, a twarzyczk ħ wykrzywiały gniewne grymasy. Trudno wi ħ c było ustali ę , do kogo

jest podobna. Raija delikatnie tuliła dzieci ħ z miło Ļ ci Ģ w spojrzeniu, w u Ļ miechu, w ka Ň dym

najdrobniejszym ge Ļ cie.

Jewgienij stan Ģ ł bli Ň ej przy łó Ň ku, na którym obie le Ň ały, i poczuł, Ň e dłu Ň ej nie

zniesie zła, które zawładn ħ ło jego sercem i czyniło go kim Ļ obcym, kim Ļ , kogo sam nie

chciałby zna ę .

Dziecko przyszło na Ļ wiat. Jego istnienia nie da si ħ ukry ę . Zreszt Ģ wszystkie

dokumenty za Ļ wiadcz Ģ , Ň e to on jest ojcem.

Narodziła si ħ tak lekko, nie sprawiaj Ģ c Raiji wielkich bole Ļ ci. Nie znajdował na to

innego okre Ļ lenia jak tylko takie, Ň e pojawiła si ħ w ich Ň yciu niczym anioł.

Usiadł obok Raiji, delikatnie dotkn Ģ ł rozgrzanej twarzyczki male ı stwa i u Ļ miechn Ģ ł

si ħ niepewnie do Ň ony.

Pami ħ tał, jaka wydawała mu si ħ pi ħ kna, kiedy wydała na Ļ wiat Misze.

Teraz promieniała t Ģ sam Ģ urod Ģ .

Nie czuł nienawi Ļ ci do niej ani do dziecka. Czy mo Ň na nienawidzi ę bezbronnej istoty?

Mała przestała na chwil ħ płaka ę . Popatrzyła ciemnymi oczkami w mrok. Nabrała

powietrza i znów dała o sobie zna ę .

- Co z ciebie za matka? Czemu nie nakarmisz naszego dziecka? - zapytał Jewgienij,

uchwyciwszy spojrzenie Ň ony.

Usłyszała, co powiedział, i zrozumiała go. Do oczu napłyn ħ ły jej łzy, ale zamrugała

powiekami, Ň eby je powstrzyma ę , bo przecie Ň nie powinno si ħ płaka ę w takiej chwili.

- To silna mała kobietka - stwierdziła, odpinaj Ģ c nocn Ģ koszul ħ i przystawiaj Ģ c

dziecko do piersi. - I jaka wybredna - dodała, bo male ı stwo zrazu tylko dotykało jej

j ħ zyczkiem i drapało leciutko drobnymi paluszkami. A gdy wreszcie zacz ħ ło ssa ę , cud

wydawał si ħ jeszcze wi ħ kszy.

- Jak j Ģ nazwiemy? - zapytał Jewgienij, a obawiaj Ģ c si ħ tego, co usłyszy, wolał sam

zaproponowa ę imi ħ , którego tak naprawd ħ bardzo nie chciał: - Wasilissa?

Raija pokr ħ ciła głow Ģ .

- Nie, to jest Natalia - odpowiedziała. Jewgienij nie zapytał, sk Ģ d przyszło jej to do

głowy. Wolał pozosta ę w nie Ļ wiadomo Ļ ci.

Tej nocy, kiedy przyszła na Ļ wiat, nie była mo Ň e najpi ħ kniejszym dzieckiem, jakie

Jewgienij widział, ale głos miała dono Ļ ny jak mało który noworodek. Pó Ņ niej tak Ň e potrafiła

domaga ę si ħ swego. Była głodnym wszystkiego dzieckiem, od jedzenia poczynaj Ģ c, na

prze Ň yciach, blisko Ļ ci, Ļ miechu, ich głosach, uwadze ko ı cz Ģ c. Domagała si ħ i otrzymywała

to, czego chciała. W chacie nad Dwin Ģ traktowano j Ģ jak mał Ģ ksi ħŇ niczk ħ .

Wypi ħ kniała.

Oczy straciły ciemnogranatowy odcie ı charakterystyczny dla wszystkich

noworodków i przybrały barw ħ zieleni. Włosy miała czarne i g ħ ste. Brwi wyginały si ħ

łukowato identycznie jak brwi Raiji. Usta, w k Ģ cikach lekko uniesione, z wysuni ħ t Ģ odrobin ħ

doln Ģ warg Ģ , tak samo jak Misza odziedziczyła po matce. Nie miała natomiast wysuni ħ tych

ko Ļ ci policzkowych Raiji i zdecydowanego podbródka. Szczupła i drobna twarz kształtem

przypominała twarz Wasilija. Dla tych, którzy wiedzieli, czyjego podobie ı stwa si ħ do-

patrywa ę , dziedzictwo Uskowów było a Ň nadto widoczne.

Jewgienij pocieszał si ħ , Ň e mogło by ę gorzej. W jego sennych koszmarach Raija

rodziła syna, któremu nadawała imi ħ Wasilij.

Kiedy ludzie, u Ļ miechaj Ģ c si ħ ze zło Ļ liw Ģ satysfakcj Ģ , pytali mimochodem, do kogo

mała jest wła Ļ ciwie podobna, Jewgienij wzruszał tylko ramionami i nie przejmuj Ģ c si ħ tym,

co sobie pomy Ļ l Ģ , odpowiadał:

- Do samej siebie.

Nie zwracał uwagi na Ļ miech i drwiny.

Natalia była ksi ħŇ niczk Ģ , i to w pewnym sensie jego ksi ħŇ niczk Ģ . To jego, a nie

Wasilija zapami ħ ta jako ojca. Wasilij nigdy nie upomni si ħ o ni Ģ .

Natalia nie stanowiła zagro Ň enia. Pojawiła si ħ w ich Ň yciu niczym promyk sło ı ca i jak

ka Ň de małe dziecko wywróciła ich dotychczasowy Ļ wiat do góry nogami.

Miała zaledwie dziesi ħę miesi ħ cy, kiedy zacz ħ ła chodzi ę . Tuptała wokół na

malusie ı kich stopkach. Dotykała wszystkiego. Czyniła to z najwi ħ kszym zdumieniem.

Zielone oczy chłon ħ ły wszystko chciwie. Miała takie dorosłe spojrzenie. Wcze Ļ nie zacz ħ ła

Ļ piewa ę , najpierw wła Ļ ciwie bawi Ģ c si ħ d Ņ wi ħ kami, by wnet smakowa ę słów. A gdy wreszcie

zacz ħ ła mówi ę , a było to pó Ņ nym latem w wieku półtora roku, z jej ust popłyn Ģ ł potok słów,

którego nikt nie był w stanie powstrzyma ę .

Była malutka, drobniejsza ni Ň Misza w jej wieku, ale wsz ħ dzie jej było pełno i

bardziej ni Ň Misza absorbowała wszystkich.

Miała g ħ ste, czarne, jedwabiste włosy, błyszcz Ģ ce oczki i u Ļ miech od ucha do ucha.

Nieustannie słycha ę było szybki tupot jej male ı kich nó Ň ek, radosne piski i zadowolone

westchnienia. Jej Ļ miech przypominał wesoły plusk strumyka.

Natalia była niczym tchnienie wiatru w letniej spiekocie.

Ci, którzy j Ģ kochali, uznali j Ģ od samego pocz Ģ tku za niezwykłe dziecko. Na przykład

Raija, jeszcze nim wydała j Ģ na Ļ wiat, my Ļ lała o niej jak o wyj Ģ tkowym kwiatku na ł Ģ ce

Ň ycia. Zawsze była przekonana, Ň e to dziecko wyro Ļ nie na kogo Ļ nieprzeci ħ tnego.

Nikomu jednak nie przyszło do głowy, jak Ģ naprawd ħ tajemnic ħ nosi w sobie Natalia.

Szybko si ħ wszystkiego uczyła, wi ħ c mówiono, Ň e jest m Ģ dra i rozs Ģ dna. A Ň e była

Ļ liczna, nazywali j Ģ ksi ħŇ niczk Ģ i aniołem.

- Misza mokry - zawołała Natalia i poklepała Michaiła po udach. Wła Ļ nie dot Ģ d mu

si ħ gała.

W pi ħ tnastym roku Ň ycia Misza bardzo si ħ wyci Ģ gn Ģ ł. Wida ę ju Ň było, Ň e gdy

doro Ļ nie, b ħ dzie wysoki jak jego ojciec. Na razie wygl Ģ dał nieporadnie, ramiona i nogi

sprawiały wra Ň enie, jakby nie nale Ň ały do niego.

Raija dostrzegała, Ň e z czasem syn zm ħŇ nieje. I upodobni si ħ do Jewgienija.

- Misza umył si ħ , ale ju Ň nie jest mokry, Natalio - wyja Ļ nił Michaił z u Ļ miechem.

- Misza mokry - ci Ģ gn ħ ła w sobie tylko wła Ļ ciwy sposób niezra Ň ona Natalia. W jej

zielonych oczach kryła si ħ stanowczo Ļę . - Woda - dodała i zacisn ħ ła male ı k Ģ bu Ņ k ħ , z

niezadowoleniem spogl Ģ daj Ģ c na brata, który jej albo nie dowierzał, albo wcale nie rozumiał.

- Woda. Misza mokry.

Roze Ļ miał si ħ . I ust Ģ pił. Podniósł malutk Ģ i zakr ħ cił w ta ı cu, a Ň zapiszczała rado Ļ nie.

- Mo Ň e troch ħ mokry - powiedział dobrodusznie i przycisn Ģ ł swój nos do jej noska.

Natalia złapała go za włosy i poci Ģ gn ħ ła, a Ň krzykn Ģ ł dziko. Troch ħ zbyt dziko, by

mogło to by ę prawdziwe. Natalia jednak, zachwycona, pu Ļ ciła go w ko ı cu.

- Musz ħ ju Ň i Ļę . Tata na mnie czeka - wyja Ļ nił Misza siostrzyczce. - Musz ħ mu

pomóc, rozumiesz? Musz ħ si ħ wszystkiego nauczy ę , Ň eby w przyszło Ļ ci by ę taki jak on. Nie

mog ħ tu z tob Ģ zosta ę .

Pokiwała swoj Ģ ciemn Ģ główk Ģ z rozwichrzonymi włosami.

- Misza mokry - powiedziała niemal bezgło Ļ nie. Stała z zało Ň onymi do tyłu r Ģ czkami i

zadarłszy głow ħ , przygl Ģ dała si ħ mu badawczo. - Mokry - powtórzyła i u Ļ miechn ħ ła si ħ

szeroko. - Taaaki mokry!

Rozło Ň yła ramiona i zakr ħ ciła si ħ w ta ı cu.

Misza wzruszył ramionami. Pokiwał młodszej siostrze raz jeszcze na po Ň egnanie i

odszedł.

Tym razem nie zdecydował si ħ jecha ę konno. Równie szybko i bez wysiłku mo Ň na si ħ

było dosta ę do Archangielska, płyn Ģ c niewielk Ģ łodzi Ģ z nurtem rzeki. Dwina niosła

bezpiecznie i pewnie jak ko ı ski grzbiet.

Wróciwszy z rejsu na zachodnie łowiska, Michaił upewnił si ħ w przekonaniu, Ň e to

woda jest jego Ň ywiołem i do niej nale Ň y.

Olga, tak samo jak Toni Ģ , pasjonowała si ħ ko ı mi. Uje Ň d Ň ała je, jakby urodziła si ħ na

ko ı skim grzbiecie. On za Ļ był synem morza. Czuł si ħ w swoim Ň ywiole, wszystko jedno, czy

siedział w małej łodzi, czy płyn Ģ ł na pokładzie statku.

Wiedział, Ň e jego przyszło Ļę zwi Ģ zana b ħ dzie z morzem, i ta Ļ wiadomo Ļę napawała go

spokojem. Zawsze ci Ģ gn ħ ło go do wody.

Roiły mu si ħ ró Ň ne marzenia. Czasem zdawały si ħ bardziej realne ni Ň to, co działo si ħ

tu i teraz. Wyobra Ň ał sobie, jak zostanie kapitanem na własnym statku, jak czu ę b ħ dzie w

nozdrzach zapach słonej morskiej wody, a załog Ģ b ħ dzie mu wiatr. Przyszło Ļę taka zdawała

si ħ Michaiłowi czym Ļ oczywistym, był wszak synem armatora. Nigdy nie my Ļ lał o tym, Ň e

aby plany i marzenia si ħ urzeczywistniły, najpierw z Ň ycia usun Ģę si ħ musi ojciec. Zreszt Ģ

który młody chłopak o tym my Ļ li?

On w ka Ň dym razie wiedział jedno: gdy doro Ļ nie, zacznie si ħ prawdziwe Ň ycie...

Michaił, pochłoni ħ ty rozmy Ļ laniami, zapatrzył si ħ w siebie i całkiem zapomniał o

mieliznach, które przecie Ň dobrze znał. Ockn Ģ ł si ħ dopiero, gdy łód Ņ utkn ħ ła.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 35 - Dziecię niebios.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: