Margaret Allison

Żądanie miłości

(A Single Demand)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cassie Edwards zanurzyła stopy w piasku i popijając colę, obserwowała mężczyznę za barem, nalewającego drinki. Przypominał jej królewicza z bajki o Kopciuszku. Wysoki, o królewskiej postawie, z ciemnobrązowymi włosami i oczami, przy których widoczne zmarszczki świadczyły, że często się uśmiecha. Miał postawę atlety. Ubrany był w miękką lnianą koszulę, wyłożoną na wyblakłe dżinsy.

Chociaż nie zamieniła z nim ani słowa, czuła, jak jakaś magnetyczna siła przyciąga ją do niego, nie pozwalając oderwać wzroku. Pomyślała nawet, że chciałaby być z takim mężczyzną. Czuć jego dotyk. Całować go. Należeć do niego.

Cassie rozejrzała się po restauracji. Była ona usytuowana bezpośrednio na plaży, z barem pod gołym niebem, obramowanym białymi światłami. Kelnerzy i kelnerki mieli na sobie oryginalne stroje hawajskie. To wszystko wydawało się Mekką romantyzmu. Wszędzie widać było zakochane pary, trzymające się za ręce, całujące się lub przytulone do siebie.

Cassie poczuła się bardzo samotna. Bahamy to nie jest miejsce dla złamanych serc, pomyślała.

Ale nie mogła myśleć o swoim byłym narzeczonym, czy też pozwolić sobie na niewinny flirt. Nie przyjechała tutaj szukać miłości.

Przyjechała, by spotkać się z Hunterem Axonem, jednym z najbardziej bezwzględnych biznesmenów i niegodziwców na świecie.

Było to dziwne zadanie dla kobiety niemającej biznesowego doświadczenia, pracującej jako tkaczka w starej, zabytkowej fabryce tekstylnej.

– Czy życzysz sobie jeszcze jedną colę?

Cassie uniosła głowę i poczuła mrowienie na całej długości kręgosłupa, gdy rozpoznała w pytającym mężczyznę zza baru, mężczyznę, którego przed chwilą podziwiała. Gdy spojrzała w jego brązowe oczy, odpłynął od niej cały świat. Co on robi przy jej stoliku? Nie jest przecież kelnerem. Cassie potrząsnęła głową.

– Nie, dziękuję.

Mężczyzna zawahał się przez moment. A potem wskazał na jej aparat fotograficzny.

– Dużo zrobiłaś zdjęć? Flirtował z nią.

Niestety, Cassie nie umiała flirtować. Nigdy nie miała nawet do tego okazji. Jej rodzina, podobnie, jak rodzina Olivera, przeznaczyła ich sobie od momentu, gdy się urodzili, w tym samym szpitalu, w odstępie dwóch dni.

Gdy dorastała, wszyscy chłopcy w Shanville wiedzieli, że jest dziewczyną Olivera Demiona, i była dla nich nietykalna.

Cassie poczuła zdenerwowanie. Jak ludzie to robią?

– Nie – mruknęła. – To znaczy tak.

Mężczyzna uśmiechnął się.

– Czy byłaś na dole, na rafach? Potrząsnęła głową.

– Robiłam zdjęcia na plaży. Lubię fotografię abstrakcyjną. Rodzaj uchwycenia istoty, a nie rzeczywistości. Wiesz, co mam myśli? Promieniowanie, ale nie koniecznie... – Co z nią? Dlaczego mówi, jak zwariowany profesor?

– Jesteś poważnym fotografikiem. Roześmiała się.

– Teraz już nie. Poszłam do szkoły, żeby studiować sztuki piękne, jak przerwałam studia. – Ponieważ rozchorowała się moja babcia i musiałam wrócić do domu, żeby jej pomóc. Poszłam więc do pracy do fabryki mojego narzeczonego, a następnie on zerwał zaręczyny tuż przed sprzedażą fabryki, w której zatrudniony był prawie każdy mieszkaniec miasta.

Na szczęście, wszystkie te detale zachowała przy sobie.

– Teraz to tylko moje hobby.

Milczał przez chwilę, patrząc na nią. Czuła, jak ją bada, prawie rozbiera oczami. Boże drogi, jaki on przystojny! Przełknęła ślinę i odwróciła od niego spojrzenie.

– Powiedz mi coś więcej o sobie.

– Dobrze – zgodziła się potulnie. Czy spodziewał się, że rzeczywiście powie mu coś więcej? Zaprosi go, żeby usiadł? Nie potrafiła. A może jednak potrafi?

W końcu nie była już zaręczona. Po raz któryś przypomniała sobie ten dzień. Ciągle czuła się winna. I to nie miało nic wspólnego z jej dawnym związkiem.

Znowu spojrzała na barmana. Jak mogła być wesoła, kiedy miała przed oczami zatroskane twarze swych przyjaciół?

Jak mogła się zrelaksować, kiedy wiedziała, że musi wrócić do Shanville i ich rozczarować?

Jak zakończy się to kłopotliwe położenie?

Jeszcze kilka miesięcy temu myślała, że zna siebie dobrze i widziała przed sobą przyszłość. Była zaręczona i miała wyjść za mąż. Miała pracę, którą kochała, i mieszkała w mieście, które lubiła. Ale w mgnieniu oka wszystko się zmieniło.

Z perspektywy czasu nie dziwiła się, że Oliver zerwał zaręczyny. W ich związku pojawiły się problemy, odkąd Oliver przejął fabrykę. Już kilka lat temu Cassie sama zerwałaby zaręczyny, gdyby nie obawa o zdrowie babci, która podkreślała, że ich narzeczeństwo jest jedyną rzeczą, która rozświetla jej ostatnie dni.

Chyba go nie kochała. Dorastali razem, chodzili razem do szkoły, a w wakacje pracowali w tkalni ramię przy ramieniu. Kiedy Oliver objął tkalnię, zmienił się. Jego obsesją stały się pieniądze. Było oczywiste, że Oliver śni o czymś wielkim, że nie zadowoli go mała fabryczka.

Po pewnym czasie stało się również jasne, że nie odpowiada mu ożenek z dziewczyną z małego miasta, która pracuje jako tkaczka w jego rodzinnej fabryce. Nie byłby szczęśliwy, żyjąc w Shanville. Był pewien, że jego przeznaczeniem jest szukanie miłości i fortuny gdzie indziej.

Cassie nigdy nie spodziewała się, że Oliver tak bardzo gardzi Shanville. Nigdy również nie przypuszczała, że jej ukochane miasto zostanie przez niego zniszczone.

A dokładnie tak się stało.

Oliver tak nieudolnie zarządzał tkalnią, że doprowadził ją do finansowej ruiny. Kiedy Cassie była pewna, że już gorzej być nie może, on zdradził Shanville i ludzi, którzy go kochali. Oświadczył, że chce sprzedać fabrykę Hunterowi Axonowi.

Hunter Axon. Drań. Był znany z tego, że zbił fortunę, skupując małe, upadające firmy, po czym zwalniał pracowników i przenosił produkcję za granicę.

Sprzedaż fabryki była dużym zaskoczeniem dla każdego, nawet dla Cassie.

Jak Oliver to zaaranżował? Jak przekonał Huntera Axona do kupienia fabryki, która od kilku lat nie przynosiła zysków?

W końcu znalazła odpowiedź.

Oliver natknął się na patent produkcji miękkiego i chłonnego materiału, odpowiedniego dla sportowców i ochroniarzy. Nie spożytkował tego patentu, by podźwignąć upadłą fabrykę, bo stał się zbyt zachłanny.

Toteż Cassie nie miała wyboru. Musiała spotkać się sama z Hunterem Axonem. Była przekonana, że fabryka jest do uratowania, gdyby zaczęła produkować ów materiał.

Cassie podjęła swoje oszczędności z banku i znalazła się tutaj. Ale jej misja nie była łatwa. Recepcjonistka Huntera odprawiła ją z kwitkiem. Zdesperowana, poszła do jego domu, ale i stamtąd została odprawiona.

Dzisiaj, w wigilię swojego powrotu do domu, zmuszona była spojrzeć prawdzie w oczy. Nic już nie uratuje zabytkowej tkalni. Stare krosna, zamiast trafić do muzeum, pójdą na złom.

Cassie spojrzała na rachunek. Dwadzieścia cztery dolary. Dwadzieścia dolarów więcej, niż powinna wydać. Spojrzała na wodę w kolorze akwamaryny i palmy poruszane ciepłą, lekką bryzą.

Postanowiła posiedzieć tu jeszcze chociaż parę minut. Podniosła do ust pustą szklankę po coli. Była w niej jeszcze na wpół rozpuszczona kostka lodu...