Martin Gail - Silniejsi niż tornado.pdf - Harlequin - nataliaFmala

Gail Martin

Silniejsi niż tornado

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- No niestety, tego nie było w planie - mruczała pod

nosem bardzo niezadowolona Kathryn Palmer, obserwując

niebieski pikap wtaczający się na podjazd. Namacalny dowód,

że się spóźniła, a przecież szczyciła się swa. punktualnością.

Nienawidziła korków ulicznych, bo przez nie trudno było

dokładnie obliczyć czas podróży.

Mocno nacisnęła na pedał gazu. Samochód przyspieszył

gwałtownie, wzniecając tuman kurzu na poboczu i po paru

minutach, już bardziej statecznie, wjechał na podjazd przed

pięknym, starym domem farmerskim o jasnych ścianach.

Cichutko zachrzęścił żwir i elegancki sportowy wóz stanął

koło pikapu, dość sfatygowanego, jak oceniła natychmiast

panna Palmer. Przywitało ją baczne spojrzenie głęboko

osadzonych oczu, chyba szarych, spoglądających na nią z

szoferki. No cóż, facet jest ciekaw, jak wygląda jego przyszła

pracodawczyni.

Zdecydowanym ruchem wyciągnęła kluczyki ze stacyjki i

wysiadła z samochodu. Natychmiast oblepiło ją gorące,

wilgotne powietrze, a po plecach spłynęły pierwsze strużki

potu. Nic dziwnego w Michigan, choć to dopiero początek

maja. Ciekawe, co będzie się działo w lecie. Bez entuzjazmu

spojrzała na mężczyznę, wyskakującego z pikapu. Nagle

poczuła się bardzo nieswojo. Spodziewała się zobaczyć kogoś

niechlujnego, koniecznie z wydatnym brzuchem piwosza.

Tymczasem ten konkretnie brzuch był płaski jak deska, a jego

właściciel nosił się ze swoistą elegancją. Na jego twarzy nie

było kropli potu, wyglądał świeżutko i nienagannie. Chociaż...

Kathryn uśmiechnęła się w duchu, dostrzegając z tyłu głowy

mężczyzny zawadiacki kosmyk.

- Przepraszam za spóźnienie - powiedziała uprzejmie,

wyciągając rękę. - Jestem Kathryn, Kathryn Palmer.

- Lucas Tanner - przedstawił się mężczyzna, ściskając jej

dłoń i uśmiechając się bardzo szeroko, jakby pragnął

dodatkowo zademonstrować, że zęby ma również w

najlepszym porządku. - Trudności z dojazdem?

Jego uważne spojrzenie zjechało nieco w dół, a przecież to

nie ona wymagała oględzin przed modernizacją. Szybko

cofnęła dłoń i możliwie jak najdyskretniej obciągnęła

żakiecik, lepiący się do pleców.

- Przeprowadziłam się do Metamory, żeby uwolnić się od

korków - wyjaśniła, bezradnie wzruszając ramionami. -

Niestety...

- No tak, te korki to stała bolączka mieszkańców Detroit.

A gdzie pani pracuje?

- W Southfield, w firmie reklamowej.

- Aha - mruknął enigmatycznie i odwróciwszy się, sięgnął

do samochodu po notatki. Kathryn, traktując to jako sygnał do

rozpoczęcia pertraktacji, chwyciła swoją teczkę.

- Możemy zaczynać.

- A może chciałaby pani poczekać na męża?

Zesztywniała. Czyżby trafiła na jednego z tych facetów,

którzy uważali kobiety za słodkie idiotki?

- Musielibyśmy długo czekać - oświadczyła szorstko. -

Nie jestem mężatką.

Gdy otworzyła drzwi i weszła do środka, jej nastrój od

razu się poprawił. Przecież ten stary, urokliwy dom, pełen

tajemniczych zakamarków - to jej siedziba. Do dziś nie bardzo

wiedziała, co ją podkusiło, by kupić tak obszerne lokum.

Jakby zapomniała, że praca zawodowa pochłania ją bez reszty,

a mąż i dzieci w planach na przyszłość zajmują miejsce tak

samo odległe, jak na przykład zamiar osiedlenia się w

Tybecie. Ale, na szczęście, niedawno przyszedł jej do głowy

pewien wspaniały pomysł...

- Ładny dom!

Lucas, z rękoma wsuniętymi nonszalancko do tylnych

kieszeni dżinsów, przechadzał się po obszernym holu,

zerkając ciekawie wokół.

- Dziękuję - odparła krótko.

- A to styl Adamsa - zauważył, niemal pieszczotliwie

głaszcząc białe obramowanie kominka.

- Tak, wiem - przytaknęła. Bardzo skwapliwie, aby się nie

domyślił, że nie miała o tym bladego pojęcia.

- Ciekawe! Chodzi zatem naprawdę o bardzo stary dom.

- Sądziłeś, że kłamię? - Ze zdenerwowania przeszła z nim

na ty.

- Ależ nie! Tylko niektórzy ludzie nie odróżniają replik

od prawdziwych antyków. A ty, zdaje się, masz dobre oko! -

On również dał sobie spokój z oficjalnymi formami.

Zanotował coś i dokończył z uśmiechem: - I bardzo ładne!

Ejże! Czy ten facecik nie poczyna sobie zbyt śmiało?

Amy, polecając go jako świetnego fachowca, nie pisnęła ani

słowem o zachowaniu. Tak swobodnym, że teraz należałoby

dramatycznym gestem wskazać mu drzwi albo przynajmniej

jakimś ostrym słowem przywołać do porządku.

- Coś nie tak? - spytał Lucas, spoglądając na nią uważnie.

- Nie, skądże!

- Dlaczego nie zdejmiesz żakietu? Na pewno jest ci za

gorąco.

Znów zapragnęła wyrzucić go za drzwi, i to natychmiast.

Ściągała więc żakiet bardzo powoli, nie spuszczając oczu z

bezczelnego faceta.

- Przepraszam - powiedział trochę mniej pewnym głosem.

- W końcu w swoim własnym domu możesz chodzić ubrana,

jak ci się podoba.

Speszony jednak nie był, bo po wygłoszeniu tej

króciutkiej kwestii wzruszył ramionami i znów wsunął palce

do tylnych kieszeni dżinsów. Już po chwili kontynuował

oględziny wnętrza. Nie szkodzi, już ja go potrafię usadzić,

pomyślała Kathryn. O ile, oczywiście, w ogóle zlecę mu tę

pracę!

Spokojnie! Przecież on tylko zasugerował, żeby zdjęła

żakiet, bo jest gorąco. Zdjęła, i od razu zrobiło się chłodniej. A

Amy... Tak, Amy coś tam jednak wspominała o jego

zachowaniu. Na pewno. Ale co?

Lucas jeszcze przez chwilę pokręcił się po holu, po czym

dostojnym krokiem podążył do kuchni. Kathryn poszła za

nim, gapiąc się bez przerwy na jego długie nogi i wąskie

biodra.

- Proszę spojrzeć na szerokość tej listwy przy podłodze -

powiedział, zatrzymując się na środku kuchni. - Coś takiego

widuje się bardzo rzadko.

Posłusznie wbiła wzrok we wspomnianą listwę, notując w

pamięci, że ten fragment jej domu, straszliwie zaniedbany,

należałoby koniecznie pomalować.

- Jaka szkoda - oświadczył zbolałym głosem Lucas i

Kathryn szybciutko spojrzała tam, gdzie on, czyli gdzieś w

okolice jego butów.

- Linoleum - powiedział wręcz z niesmakiem. - Za - łożę

się, że pod nim kryje się wspaniała posadzka.

Przykucnął i delikatnie przejechał palcami po

wykładzinie.

- Spróbuj sama, na pewno wyczujesz.

Kathryn dość niechętnie przybrała podobną pozę i

popukała palcami w podłogę.

- Nie tak! - żachnął się Lucas, podsuwając się bliżej i

chwytając ją za rękę.

- Czujesz? - spytał, przesuwając jej palcami po gładkiej,

śliskiej powierzchni.

Martin Gail - Silniejsi niż tornado.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: