The Vampire Diaries chapter 15 PL.pdf

KRONIKI WAMPIRÓW

ROZDZIAŁ 15

Tłumaczenie: mixti

Spiesząc za Damonem Elena starała nie spoglądać ani w prawo, ani w

lewo. Mogła zobaczyć zbyt dużo z tego, co Bonnie i Meredith jawiło się jako

bezkształtna ciemność.

Po obu stronach znajdowały się składy, miejsca, gdzie z pewnością

zwożono niewolników do sprzedaży lub przetransportowania ich gdzieś później.

Elena mogła usłyszeć skomlenie dzieci w ciemnościach i, gdyby sama nie była

tak wystraszona, od razu pospieszyłaby w poszukiwaniu płaczących dzieciaków.

„Ale nie mogę tego zrobić, ponieważ jestem teraz niewolnicą.” –

pomyślała czując dreszcz, który przebiegł ją aż po koniuszki palców. – „Nie

jestem już ludzką istotą. Jestem czyjąś własnością.”

Odkryła, że znów gapi się na tył głowy Damona zastanawiając się, jak, do

licha, dała się na to namówić. Zrozumiała, co to znaczy być niewolnicą – w

rzeczywistości wydawało się, że intuicyjnie to akceptowała, co samą ją

zaskoczyło – a to Nie Było Dobrą Rzeczą.

Oznaczało to, że mogła być… Cóż, cokolwiek by się jej nie przydarzyło,

mogło to obchodzić jedynie jej właściciela. A jej właścicielem ( jak mogła znów

dać się na to namówić?) ze wszystkich ludzi na świecie był właśnie Damon.

Mógł sprzedać wszystkie dziewczyny – Elenę, Meredith i Bonnie – i

mógłby wydostać się stąd w ciągu godziny z forsą w kieszeni.

Spieszyli przez ten portowy rejon, dziewczęta z oczami wbitymi w

ziemię, aby tylko się nie potknąć.

Wspięli się na wzgórze. Pod nimi, na pewnego rodzaju formacjach w

kształcie kraterów, rozpościerało się miasto.

Na obrzeżach znajdowały się slumsy, zatłoczone prawie aż do miejsca, w

którym stali. Ale przed nimi wyrastało ogrodzenie z drucianej siatki, które

oddzielało ich od miasta, nawet jeśli mogli spoglądać na nie z lotu ptaka. Gdyby

wciąż znajdowali się pod ziemią w jaskini, do której uprzednio weszli, byłaby

ona teraz najświetniejszą podziemną pieczarą, jaką można by sobie wyobrazić –

ale już ich tam nie było.

„Zdarza się to czasami podczas takiej przejażdżki promem.” – powiedział

Damon – „Weszliśmy w – no cóż – załamanie przestrzeni” – starał się

wytłumaczyć, a Elena starała się zrozumieć – „Przeszłaś przez Wrota Demona, a

kiedy się już stamtąd wydostałaś, nie byłaś już dłużej w Ziemskim Wymiarze,

ale w zupełnie innym.”

Elena spojrzała jedynie w niebo, by móc mu uwierzyć. Konstelacje były

inne; nie było Wielkiej i Małej Niedźwiedzicy ani Gwiazdy Północnej.

Było tu również słońce. O wiele większe, ale też o wiele bardziej

przyćmione niż ziemskie i nie opuszczało nigdy horyzontu. W każdym

momencie około połowa słońca była widoczna, dniem i nocą – choć te terminy,

jak zauważyła Meredith – straciły tu swoje tradycyjne znaczenie.

Kiedy tylko dotarli do bramy wykonanej z drucianej siatki, dzięki której

mieli nareszcie opuścić rejon przetrzymywania niewolników, zatrzymało ich

coś, o czym później Elena dowiedziała się, że jest Strażnikiem.

Została poinformowana, że Strażnicy byli władcami Mrocznego

Wymiaru, choć sami pochodzili z innego miejsca daleko stąd i to było tak, jakby

nieustannie okupowali ten mały kawałek piekła, próbując wymusić posłuch

wśród nędznego króla i seniorów, którzy podzielili między sobą to miasto.

Strażnikiem tym była wysoka kobieta, której włosy miały odcień ten sam,

co włosy Eleny – czystego złota – obcięte na wysokości ramion. Nie zwróciła

najmniejszej uwagi na Damona, ale od razu spytała Elenę stojącą jako pierwsza

w szeregu tuż za nim:

- Dlaczego tu jesteś?

Elena była zadowolona, bardzo zadowolona, że Damon nauczył ją, jak

kontrolować aurę. Skoncentrowała się na tym, podczas gdy jej mózg szumiał z

ponaddźwiękową prędkością, zastanawiając się, jaka była właściwa odpowiedź

na to pytanie. Odpowiedź, która pozwoliłaby im pójść wolno a nie zostać

odesłanymi do domu.

„Damon nie przygotował nas do tego.” – było jej pierwszą myślą. A drugą

było to, że „rzeczywiście nie, ponieważ sam nigdy tu nie był.” Nie wiedział jak

to wszystko tutaj działa, jedynie niektóre rzeczy.

„A jeśli kobieta zamierzała namieszać mu w głowie, mógł zwariować, i

zaatakować ją.” – dodał mały pomocny głosik pochodzący gdzieś z

podświadomości Eleny. Dziewczyna podwoiła prędkość swoich myśli.

Wymyślanie kłamstw było kiedyś jej specjalnością i teraz powiedziała pierwszą

rzecz, która strzeliła jej do głowy i to było to:

- Założyłam się z nim i przegrałam.

Rzeczywiście, brzmiało dobrze. Ludzie zakładając się stracili wiele

rzeczy: posiadłości, talizmany, konie, zamki, butelki z dżinem w środku. A jeśli

okazałoby się, że to niewystarczający powód, mogłaby zawsze powiedzieć, iż to

jedynie początek jej smutnej historii. Co najlepsze, była to w pewnym sensie

prawda. Dawno temu oddała za Damona żywot, tak samo jak za Stefana, a

Damon nie całkiem zmienił swoje, tak jak prosiła. Może w połowie się zmienił.

Odrobinkę.

Strażniczka gapiła się na nią zaintrygowanym spojrzeniem prawdziwie

niebieskich oczu. Ludzie gapili się na Elenę przez całe jej życie – bycie młodą i

piękną oznacza, że jedynie wtedy, jeśli ludzie się nie gapią, zaczynasz się

przejmować. Ale zaintrygowanie mieszało się z odrobiną zmartwienia. Czyżby

ta wysoka kobieta przeczytała jej myśli? Elena spróbowała dodać kolejną

warstwę białego szumu. Wyszło z tego kilka linijek piosenki Britney Spears.

Podkręciła paranormalny głośnik.

Kobieta przytknęła dwa palce do skroni, jak ktoś kto ma atak bólu głowy.

Potem spojrzała na Meredith.

- Dlaczego… ty tu jesteś?

Zwykle Meredith w ogóle nie kłamie, ale jeśli już to czyni, traktuje

kłamanie jako intelektualną rozgrywkę. Na szczęście, nigdy też nie próbuje

naprawiać czegoś, co było zepsute.

- Z tego samego powodu. – rzekła smutno.

- A ty? – kobieta spojrzała na Bonnie, która wyglądała, jakby znów miała

się rozchorować.

Meredith lekko trąciła Bonnie. Potem spojrzała się na nią znacząco. Elena

popatrzyła się na nią jeszcze bardziej znacząco, bo wiedziała, że Bonnie musi

jedynie wymamrotać „Ja też.” A Bonnie była przecież dobrym

„przytakiwaczem”, po tym jak Meredith zyskała silną pozycję.

Problem tkwił w tym, że Bonnie była także w transie lub może bliska

wejścia w trans, tak że nie miało to teraz znaczenia.

- Ciemne dusze. – powiedziała

Kobieta zamrugała, ale nie w taki sposób, w jaki się mruga, kiedy ktoś

powie coś kompletnie bez znaczenia. Zamrugała ze zdumienia.

- Ciemne… dusze? – spytała Strażniczka przyglądając się uważnie

Bonnie.

- Miasto jest ich pełne. – rzekła Bonnie z rozpaczą.

Palce Strażniczki wykonały taniec, co wyglądało jakby pisała na

palmtopie.

- Wiemy o tym. To jest miejsce, gdzie przybywają.

- Więc powinnaś to zatrzymać.

- Mamy tylko ograniczoną jurysdykcję. Mrocznym Wymiarem rządzą

tuziny frakcji najwyższych władców, którzy mają władców niższej rangi do

wykonywania rozkazów.

„Bonnie.” – pomyślała Elena starając się przeciąć umysłowe zamglenie

Bonnie, nawet kosztem tego, że mogłaby być usłyszana – „To jest policja.”

W tym samym momencie zastąpił ją Damon.

- Jest taka sama jak pozostałe. – powiedział – Z wyjątkiem tego, że ma

zdolności paranormalne.

- Nikt nie pytał cię o zdanie. – Strażniczka krzyknęła na niego nawet nie

patrząc w jego kierunku – Nie obchodzi mnie jaką niby szychą jesteś. – nagle

obróciła głowę z zamyśleniem wpatrując się w światła miasta – Za tym

ogrodzeniem jesteście na moim terenie. Więc pytam tą małą rudą dziewczynę:

czy to co on mówi jest prawdą?

Elena na moment spanikowała. Po tym wszystkim, co przeszli, jeśli

Bonnie teraz nawali…

Tym razem to Bonnie zamrugała. Poza tym chciała zakomunikować, że

była tu z tego samego powodu co Elena i Meredith. I była to prawda, że miała

paranormalne zdolności. Bonnie była straszliwą kłamczuchą, kiedy miała za

dużo czasu do myślenia o różnych rzeczach, ale na to pytanie mogła

odpowiedzieć bez zastanowienia:

- Tak, to prawda.

Strażniczka przyjrzała się Damonowi.

Damon również zaczął się jej przyglądać, tak jakby mógł to robić całą

noc. Był wytrawnym obserwatorem.

Strażniczka machnęła na nich ręką.

- Przypuszczam, że nawet nawiedzeni mogą mieć zły dzień. – powiedziała

i zwróciła się do Damona – Zajmij się nimi. Zdajesz sobie sprawę, że każdy

nawiedzony musi dostać licencję?

Damon, wykorzystując najlepsze szlacheckie maniery, rzekł:

– Madame, one nie są profesjonalnymi wróżkami. Są jedynie moimi

prywatnymi asystentkami.

- Nie jestem „Madame”, proszę się do mnie zawracać „Najwyższa

Wyrocznio”. Przy okazji, ludzie uzależnieni od hazardu zwykle okropnie tu

kończą.

„Ha, ha” – pomyślała Elena – „Gdyby tylko wiedziała, jakiego rodzaju

grę tutaj podejmujemy… Cóż, prawdopodobnie powodzi nam się nie lepiej niż

Stefanowi teraz.”

Za płotem znajdowało się podwórze. Stały tu lektyki, jak również riksze i

małe gokarty. Żadnych karoc, żadnych koni. Damon wziął dwie lektyki, jedną

dla siebie i Eleny, a drugą dla Bonnie i Meredith.

Bonnie wciąż wyglądająca na zagubioną gapiła się na słońce.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: