Debbie czy Debora - Jessica Hart.pdf - Hart Jessica - Anna0708

JESSICA HART

Debbie czy

Debora?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Debora opuściła szybę i wychyliła się przez okno. Miała

nadzieję, że podziwiając widoki, łatwiej zapomni o jedzeniu.

Spała jak kamień; kierowca autobusu musiał nią mocno

potrząsnąć, by się wreszcie dobudziła. Dopiero gdy gestem

głowy wskazał przydrożną knajpkę, pojęła, że zrobiono postój

na lunch. Och, po co w ogóle ją obudził! Była na niego zła,

choć, oczywiście, Bogu ducha winny człowiek nie mógł wie-

dzieć, że młoda pasażerka prawie nie ma grosza przy duszy.

W istocie zostało jej tak mało pieniędzy, że w tej sytuacji

rozsądniej było z lunchu zrezygnować. Ale żołądek nie pod-

dawał się rozsądnym perswazjom...

Debora była zła. Głodna i zła.

Z uczuciem nie ukrywanej zazdrości przyglądała się teraz

towarzyszom podróży, siedzącym nad parującymi talerzami z

nasi goreng, a aromatyczne zapachy indonezyjskiej kuchni

drażniły jej nozdrza. Odwróciła wzrok i westchnęła z żalem.

Wprost uwielbiała tę pikantną, indonezyjską potrawę przyrzą-

dzoną z podsmażanego ryżu, ostrej papryki, cebuli i rozmai-

tych dodatków. Ślinka napłynęła jej do ust na samą myśl o

porzuceniu ostrożności i zamówieniu ogromnego talerza z tym

smakowitym jadłem. Muszę być rozsądna, pomyślała w

przypływie nagłej stanowczości. Zaoszczędzone pieniądze

wystarczą w najlepszym razie na prom powrotny na Jawę. Nie

było sensu trwonić ich na lunch, bez którego z powodzeniem

mogła się obejść. Zwłaszcza teraz, gdy dotarła na wyspę Serok

-jedną z najbardziej dzikich i odludnych wśród trzynastu ty-

sięcy indonezyjskich wysp - nie powinna zawracać sobie gło-

wy tak przyziemną sprawą jak jedzenie!

Panorama, którą miała przed oczyma, w istocie była urze-

kająca. Znajdowali się na wzgórzu, skąd rozpościerał się za-

pierający dech widok na dolinę. Daleko w dole rzeka lśniła w

słońcu jak srebrna nitka, a na jej drugim brzegu majaczyły

spowite w pajęczynę srebrzystej mgły górskie zbocza poroś-

nięte tropikalnym lasem.

Debora z łokciami wspartymi na okiennej framudze roz-

myślała, dlaczego otwarto restaurację akurat tu, na zupełnym

odludziu. Pusta droga wiła się wokół wzgórza i niknęła w cze-

luściach dżungli, a mała restauracja była jedynym śladem cy-

wilizacji pośród bezkresnej przestrzeni wilgotnego, ciemno-

zielonego gąszczu.

Nie opodal autobusu stał zaparkowany tylko jeden pojazd.

To był elegancki samochód i Debora patrzyła nań z taką samą

zazdrością, jak przed chwilą na nasi goreng. Podróżowanie

lokalnymi autobusami miało co prawda swoje zabawne strony,

ale teraz, po wielu godzinach męczącej jazdy - którą odbyła

wciśnięta pomiędzy okno, a kobietę z dwojgiem dzieci i

ogromnym koszem piszczących kurcząt na kolanach - pry-

watny samochód wydawał się szczytem luksusu.

Z pewnością ma klimatyzację, pomyślała z tęsknotą. Nawet

tu, na wzgórzach, powietrze było duszne i lepkie. Debora

uniosła do góry gruby warkocz, by choć trochę ochłodzić

szyję i zerknęła pospiesznie na ustawione pod rozłożystą mar-

kizą stoły, poszukując wzrokiem szczęśliwego właściciela sa-

mochodu.

Spostrzegła go od razu. Przy jednym ze stołów stał męż-

czyzna wyglądający na Europejczyka i płacił rachunek.

Wyróżniał się wśród kolorowego tłumu dyskretną elegancją

oraz pewną sztywnością w sposobie bycia, którą Anglicy

nazywali powściągliwością. Nie udzielił mu się wesoły,

swobodny nastrój innych biesiadników. Mężczyzna przebywał

daleko stąd - w poważnym, statecznym świecie własnych

myśli.

Debora, zdmuchując raz po raz niesforne kosmyki włosów,

które kleiły jej się do czoła, przypatrywała się nienagannie

eleganckiemu mężczyźnie oczami rozszerzonymi z podziwu.

Po chwili nieznajomy, skinąwszy kelnerowi głową na po-

żegnanie, skierował się w stronę samochodu. Maszerował

krokiem energicznym, zdecydowanym, który odróżniał go od

poruszających się z leniwym wdziękiem tubylców jeszcze

bardziej niż jasny kolor skóry. Był szatynem, a twarz jego o

rysach niezbyt regularnych miała wyraz dziwnie czujny i

skupiony. Roztaczał wokół siebie atmosferę fachowości,

dyskrecji i chłodnej rezerwy. Debora w mig doszła do wnio-

sku, że musi być Anglikiem.

Mijając autobus, zerknął nań nieobecnym wzrokiem i nawet

jeśli zauważył potarganą dziewczynę w oknie, niczego nie dał

po sobie poznać. Debora rozczarowana kompletnym

zlekceważeniem jej osoby, pocieszyła się myślą, że nieznajo-

my borykał się właśnie z jakimś poważnym problemem, bo

jego ciemne brwi były ściągnięte w ponurą linię, a wyraz

twarzy całkiem nieobecny, gdy otwierał bagażnik samochodu

i wyjmował z niego teczkę. Z uwagą śledziła jego wyważone,

metodyczne ruchy. Wyczuwała w tym mężczyźnie pewien

rodzaj skupionej siły, który zawsze jej imponował,

wewnętrzną równowagę i dojrzałą samodzielność. Na ogół

cechy te charakteryzowały mężczyzn starszych, ten zaś nie

wyglądał na więcej niż trzydzieści pięć lat.

Zastanawiała się, co też mógł tu porabiać. Nieskazitelnie

biała, wykrochmalona koszula z krótkim rękawem i ciemne

spodnie nie przypominały wakacyjnego stroju. Poza tym był

zbyt poważny, zbyt zaaferowany... Na wakacjach nawet An-

glicy prezentowali się mniej urzędowo. Właściwie mógłby

być lekarzem, pomyślała. Miał jakże charakterystyczny dla

lekarzy wygląd człowieka budzącego zaufanie. Wytężyła

wzrok, ale nigdzie w samochodzie nie dostrzegła śladu lekar-

Debbie czy Debora - Jessica Hart.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: