Howard Robert E - Conan. Skarby Gwahlura.pdf - Howard Robert E - ssaaggaa

ROBERT E. HOWARD

Skarby Gwahlura

WSTĘP

Spośród ogromu literatury fantastycznej szczególnym powodzeniem cieszą się utwory w stylu

fantasy, wywodzące swój rodowód od mitów, legend i poematów starożytnych ludów. Wydaje się, że

ich popularność spowodowana jest wyraźnym pokrewieństwem ze światem baśni, a także stopniowym

spadkiem zainteresowania fantastyką naukową utrzymaną w konwencji “hard”, epatującą czytelnika

drobiazgowymi, najczęściej quasi-naukowymi opisami zjawisk i technologii. Sprzyjają temu również

tendencje eskapistyczne pojawiające się zawsze w okresach kryzysów, oraz wzmagające się

rozczarowanie owocami postępu technicznego.

Brak jednoznacznej definicji stylu fantasy sprawia, że część krytyków kategorycznie zaprzecza

istnieniu fantastyki baśniowej jako odrębnego podgatunku. Taką opinię wyraża na przykład Stanisław

Lem w posłowiu do wydanej ostatnio książki Ursuli K. Le Guin “Czarnoksiężnik z archipelagu”.

Chyląc czoła przed mistrzem uważam jednak, że można wyróżnić dwa podstawowe kryteria

odróżniające fantastykę baśniową od reszty gatunku; drobiazgowo opracowane tło pseudohistoryczne,

pseudoetnograficzne i pseudogeopolity-czne oraz występowanie sił magicznych przy jednoczesnym

braku zaawansowanych nauk i technologii. Wielbiciele trylogii J. R. R. Tolkiena z pewnością się ze

mną zgodzą.

W Polsce ukazało się niewiele pozycji reprezentujących styl fantasy. Wspominana już książka Ursuli

K. Le Guin razem z jej uprzednio wydanym zbiorem opowiadań pt. “Wszystkie strony świata” oraz

trzy dzieła J. R. R. Tolkiena (“Hobbit, czyli tam i z powrotem”, “Władca pierścieni”, “Rudy Dżil i jego

pies” - przy czym ostatnia pozycja nie jest już fantasy sensu stricto) zamykają listę. Paru innych

autorów znanych jest polskim czytelnikom z krótkich opowiadań drukowanych w różnych

periodykach (np. Andre Norton, Henry Kuttner) i fragmentarycznych wzmianek krytyki. Miesięcznik

“Fantastyka” wydał numer poświęcony fantastyce baśniowej. Jak do tej pory jednak nazwiska

czołowych przedstawicieli gatunku, począwszy od pionierów - Williama Morrisa, Lorda Dunsany i

Erica R. Eddisona, po twórców późniejszych - R. E. Howarda, C. A. Smitha, C. L. Moore, L. S. de

Campa i M. Moorcocka, nie są znane ogółowi czytelników w naszym kraju.

Obecnie prezentujemy wielbicielom świata “Miecza i Magii” niezwykle popularnego na Zachodzie

bohatera - Conana, stworzonego przez amerykańskiego pisarza R. E. Howarda. Robert Ervin Howard

(1906-1936) napisał kilka serii powieści w stylu fantasy, z których najdłuższą i cieszącą się

największym powodzeniem jest seria obejmująca opowieści o Conanie. Za życia Howarda

opublikowano 18 utworów, których bohaterem był Conan - 8 innych w różnym stopniu

zaawansowania odkryto w papierach pisarza po jego śmierci.

Rozpoczynając serię opowiadań o Conanie, Howard skonstruował własną wizję świata, w

którym umieścił bohatera, drobiazgowo opracowując tło swych utworów w eseju “The Hyborian

Age”. Pisząc kolejne części sagi, Howard opierał się na wymyślonych przez siebie faktach z żelazną

konsekwencją, cechującą, jak twierdził: “każdego dobrego pisarza powieści historycznych”. Właśnie

te solidne podstawy świata sprawiają, że przygody Conana są wciąż interesującą lekturą - podobnie jak

zaliczane do klasyki utwory Tolkiena. Tym, których oburzy zestawienie nazwisk obu pisarzy

przypomnę tylko, że “Władca pierścieni” Tolkiena powstał w latach 1936 - 1943, a “Hobbit...” w roku

1937, a więc wtedy, gdy Howard już nie żył.

Akcja opowiadań składających się na sagę o Conanie toczy się na Ziemi około 12 tysięcy lat temu. W

tym czasie (wg Howarda) zachodnie części głównego kontynentu Wschodniej Półkuli zajmowały

królestwa hyboriańskie, założone 3 tysiące lat wcześniej na ruinach imperium zła - Acheronu przez

Hyborian, najeźdźców z północy. Na południe od królestw hyboriańskich leżały kłótliwe miasta -

państwa Shemu. Za Shemem drzemało starożytne, złowrogie królestwo Stygii; rywal i partner

Acheronu w krwawych dniach jego chwały. Jeszcze dalej na południe, za pustyniami i sawannami

leżały barbarzyńskie Czarne Królestwa. Na północ od Hyborii ciągnęły się surowe ziemie Cymmerii,

Hyperborei, Asgardu i Vanaheim. Na zachodzie, wzdłuż wybrzeży oceanu, zamieszkiwali dzicy

Piktowie, a na wschodzie błyszczały bogate królestwa hyrkaniańskie, z których najpotężniejszym był

Turan. Conan był barbarzyńskim awanturnikiem urodzonym w Cymmerii - północnej krainie

poszarpanych skał i pustego nieba. Po ojcu kowalu odziedziczył herkulesową siłę i posturę. Już jako

piętnastoletni chłopiec bierze udział w plądrowaniu Venarium, aguilońskiego posterunku granicznego.

W rok później przyłącza się do oddziału Esirów i zostaje schwytany przez Hyperborejów podczas

grabieżczej wyprawy na ich ziemie. Ucieka z niewoli i wędruje na północ, do królestwa Zamory. Przez

kilka lat wiedzie tam i w przyległych królestwach Koryncji i Nemedii ryzykowny żywot złodzieja.

Nienawykły do cywilizacji i samowolny z natury, wrodzonym sprytem i siłą nadrabia braki w

edukacji. Zmęczony głodową egzystencją zaciąga się jako najemnik w szeregi armii Turanu. Przez

następne dwa lata odbywa liczne podróże daleko na wschód, do legendarnych ziem Meru i Khitanu. Po

wielu perypetiach wynajmuje swoje żołnierskie usługi kolejnym państwom hyboriańskim. Zmuszony

do ucieczki z Argos staje się piratem u wybrzeży Kush razem z shemicką kobietą-piratem, Belit. Tam

zdobywa sobie imię Amra-Lew. Po utracie Belit Conan znów powraca do żołnierskiego rzemiosła -

tym razem w Shemie i przyległych państwach. Później przeżywa przygody wśród wyjętych spod

prawa jeźdźców wschodnich stepów, wśród piratów na Morzu Vilayet, wśród górskich szczepów

zamieszkujących Góry Himeliańskie na granicach Iranistanu i Vendhyi (znów następny okres

żołnierski w Koth i Argos, po którym zostaje najpierw piratem na wyspach Baracha, później

kapitanem zingarańskich bukanierów... itd., itd. ). Pełna saga o Conanie liczy ponad dwadzieścia

tomów i nie sposób w tym miejscu choćby pobieżnie streścić jego burzliwy żywot.

Pirat i wierny żołnierz - hulaka, niezwyciężony w boju, szlachetny wobec słabszych, wrażliwy na

blask złota i kobiece wdzięki, nieustraszony Conan brnie przez potoki krwi zwyciężając ludzi, potwory

i podstępnych czarowników, by w końcu zostać królem potężnego państwa - Aguilonii.

Około 500 lat po czasach Conana Wielkiego, większość królestw Ery Hyboriańskiej zmyła fala

najazdu barbarzyńców. Przez kilkaset następnych lat Ziemię zamieszkiwały nieliczne, wędrowne

plemiona wiecznie walczących ze sobą koczowników. Później resztki cywilizacji zostały starte przez

ostatni pochód lodowców i potężne wstrząsy tektoniczne. Wtedy właśnie powstało Morze Śródziemne

i Morze Północne, wielkie Morze Vilayet zmniejszyło się do rozmiarów dzisiejszego Morza

Kaspijskiego, a z fal Atlantyku wynurzyły się rozległe obszary Afryki Zachodniej. Ludzkość stoczyła

się do poziomu prymitywnych dzikusów. Po cofnięciu się lodowca cywilizacja znów zaczęła się

rozwijać osiągając stan dzisiejszy.

Zapraszam wszystkich do hyboriańskiego świata i życzę przyjemnej lektury!

Poznań, grudzień 1989 r.

Zbigniew A. Królicki

Skarby Gwahlura

(Jewels of Gwahlur)

I znów Conan obejmuje dowództwo pirackiej karaweli, tym razem na Morzu Vilayet. Niestety, krótko

trwa jego pirackie żeglowanie. Udaje się więc do Czarnych Królestw gnany legendą o klejnotach

Gwahlura, ukrytych gdzieś w Keshanie. By zdobyć dokładniejsze informacje o mitycznym skarbie,

zaciąga się jako najemnik na dworze króla Keshanu.

1. ŚCIEŻKI INTRYGI

Nad dżunglą wznosiły się pionowe ściany skalne - wyniosłe szańce z kamienia lśniącego błękitnie i

karmazynowo we wschodzącym słońcu, niknęły daleko, daleko na wschodzie i zachodzie, górując nad

falującym, szmaragdowym oceanem liści. Ta gigantyczna palisada o pionowych flankach twardej

skały, w której okruchy kwarcu odbijały słoneczny blask, zdawała się być niezdobytą. A jednak

pracowicie pnący się ku górze człowiek znajdował się już w połowie drogi na szczyt. Pochodził z rasy

górali, przyzwyczajonych do wspinaczki na niedostępne turnie, a także był mężczyzną niezwykłej siły

i zręczności. Jego jedynym odzieniem była para krótkich spodni z czerwonego jedwabiu. Sandały miał

przywiązane na plecach, razem z mieczem i sztyletem, co zapewniało mu większą swobodę ruchów.

Był to człowiek silnie zbudowany, gibki jak pantera, o skórze zbrązowiałej od słońca, z prosto

przyciętą czarną grzywą włosów przytrzymywanych na skroniach srebrną opaską. Żelazne mięśnie,

sokoli wzrok i pewne nogi dobrze mu służyły przy wspinaczce, na drodze jakby stworzonej do

sprawdzenia tych zalet. Sto pięćdziesiąt stóp pod nim falowała dżungla, tyleż powyżej grań wbijała się

w niebo poranka.

Mozolił się jak ktoś wiedziony pośpiechem, lecz mimo to musiał poruszać się w żółwim tempie.

Przywierając do ściany jak mucha, macając na oślep rękami i nogami wyszukiwał wgłębienia i

uchwyty w najlepszym razie ryzykowne i czasami dosłownie zawisał na czubkach palców. Mimo to

szedł w górę, nieledwie zębami i pazurami walcząc o każdą stopę. Chwilami zatrzymywał się, dając

odpocząć obolałym mięśniom i strząsając pot zalewający oczy, odwracał głowę, aby spojrzeć

badawczo na rozciągającą się w dole dżunglę, szukając w zielonej przestrzeni śladu ludzkiego życia

czy jakiegoś ruchu.

Był już blisko szczytu, gdy dostrzegł, że kilka stóp nad nim w pionowej ścianie skały znajduje się

wyłom. W chwilę później dotarł tam - do małej groty tuż przed krawędzią grani. Wspierając się na

łokciach zajrzał do wnętrza i jęknął. Grota była niewielka, zaledwie nieco większa od niszy wyciętej w

skale, ale miała mieszkańca.

W małej pieczarze siedziała mumia; brązowa, pomarszczona, ze skrzyżowanymi nogami, rękami

założonymi na zapadniętej piersi i pochyloną głową. Niewyprawione rzemienie, które teraz stanowiły

zaledwie przegniłe włókna, przytrzymywały kończyny mumii w tej pozycji. Jeżeli postać ta była

kiedyś odziana, to wpływ czasu już dawno zamienił jej strój w proch. Jednak wciśnięty między

skrzyżowane ramiona a wyschniętą pierś tkwił zwój pergaminu, pożółkły z wiekiem na kolor starej

kości słoniowej. Wspinacz sięgnął ramieniem i wyszarpnął rulon. Nie oglądając wepchnął go za pas i

podciągnął ciało, aż stanął na skraju groty. Podskoczył i chwyciwszy krawędź grani wciągnął się na

szczyt niemal jednym skokiem.

Stanął ciężko dysząc i spojrzał przed siebie. Poczuł się tak, jakby zajrzał do wnętrza ogromnej czary

o ścianach z granitu. Jej dno pokryte było drzewami i inną bardziej zwartą roślinnością, nigdzie jednak

nie osiągającą gęstości porównywalnej z dżunglą rozpościerającą się na zewnątrz. Ściany skalne

otaczały dolinę jednolitym pierścieniem. Był to wybryk natury chyba nie mający odpowiednika w

całym świecie: o wnętrzu jak naturalny amfiteatr, z owalnym skrawkiem leśnej równiny o

średnicy trzech czy czterech mil, odcięty od reszty świata i otoczony pierścieniem skał jak

palisadą. Jednak mężczyzna na grani nie pogrążył się w podziwie nad tym fenomenem

topograficznym. Z napiętą uwagą wpatrywał się w wierzchołki drzew rosnących w dole i wydał

głębokie westchnienie ulgi, gdy uchwycił błysk marmurowych kopuł wśród migoczącej zieleni. Nie

był to więc mit - pod nim leżał słynny i opuszczony pałac Alkmeenonu.

Conan Cymmerianin, niegdyś mieszkaniec Wysp Baracha, Czarnego Wybrzeża i wielu innych krain,

gdzie życie toczy się burzliwie, przybył do Królestwa Keshanu zwabiony legendarnym skarbem

zaćmiewającym ponoć skarby królów Turanu.

Keshan był barbarzyńskim królestwem leżącym na wschodzie, w głębi kraju Kush, gdzie rozległe

pastwiska zlewały się z napływającymi od południa lasami. Lud jego był mieszaniną ras; smagli

arystokraci rządzili społecznością składającą się głównie z Murzynów, a będący u władzy książęta i

arcykapłani utrzymywali, iż wywodzą się z rasy białej rządzącej w mitycznych czasach królestwem,

którego stolicą był Alkmeenon. Sprzeczne legendy próbowały wyjaśnić przyczynę ostatecznego

upadku królestwa i opuszczenia miasta przez ocalałych. Równie mgliste były opowieści o Zębach

Gwahlura - skarbie Alkmeenonu. Jednakże te owiane mgłą legendy wystarczyły, by przywieść Conana

do Keshanu, przez rozległe równiny, góry i pociętą rzekami dżunglę.

Odnalazł Keshan, który sam w sobie był uważany za mityczny przez wiele ludów północy i zachodu,

oraz usłyszał dość, by potwierdzić plotki o skarbie zwanym przez ludzi Zębami Gwahlura. Nie zdołał

jednak dowiedzieć się miejsca ukrycia skarbu i stanął wobec konieczności wyjaśnienia swojej obec-

ności w Keshanie. Przybysze bez zajęcia nie byli tam mile widziani.

Nie przejął się tym. Z chłodną pewnością siebie zaoferował usługi majestatycznym, przybranym w

pióra i podejrzliwym grandom wspaniałego, barbarzyńskiego dworu. Był zawodowym wojownikiem.

Przybył do Keshanu (tak powiedział) w poszukiwaniu zajęcia. Za pieniądze mógłby wyćwiczyć armię

królestwa i poprowadzić przeciw odwiecznym wrogom - Puntyjczykom, których ostatnie sukcesy w

polu wywołały wściekłość skorego do gniewu króla Keshanu.

Propozycja ta nie była taką bezczelnością, jaką mogła się wydawać. Sława Conana poprzedziła go

nawet w odległym Keshanie; jego czyny jako wodza czarnych korsarzy, tych wilków południowych

wybrzeży, uczyniły jego imię znanym, podziwianym i wywołującym strach na ziemiach Czarnych

Królestw. Nie wymawiał się od sprawdzianów obmyślonych przez smagłych panów. Nieustające

potyczki na granicach dostarczyły Cymmerianinowi mnóstwo sposobności do zademonstrowania

zręczności w walce wręcz. Jego dzikie zuchwalstwo wywarło wielkie wrażenie na panach Keshanu,

którzy zdali sobie sprawę, że umiejętność dowodzenia nie jest obca Cymmerianinowi. Wszystko

zaczęło się układać po jego myśli, jako że pragnął tej jednej, jedynej rzeczy - pracy dającej wymówkę

do pozostania w Keshanie wystarczająco długo, aby odnaleźć miejsce ukrycia Zębów Gwahlura. Lecz

wkrótce pojawiły się pierwsze przeszkody. Na czele misji dyplomatycznej z Zembabwei przybył do

Keshanu Thutmekri.

Stygijczyk Thutmekri - awanturnik i łajdak, którego spryt stał się rekomendacją dla obu królów

wielkiego, kupieckiego królestwa leżącego o wiele dni marszu na wschód. Znali się z Cymmerianinem

od dawna nie żywiąc do siebie przyjaznych uczuć. Thutmekri uczynił podobną jak on propozycję

władcy Keshanu, również dotyczącą podboju Puntu, które to królestwo, nawiasem mówiąc, leżące na

wschód od Keshanu, wypędziło kupców Zembabwei i spaliło ich fortece. Jego oferta przeważyła

nawet prestiż Conana. Stygijczyk ofiarowywał się bowiem najechać na Punt ze wschodu z chmarą

czarnych oszczepników, shemickich łuczników oraz zbrojnych w miecze najemników, i dopomóc

władcy Keshanu w podboju wrogiego królestwa. Dobroduszni królowie Zembabwei pragnęli jedynie

monopolu na handel z Keshanem i jego lennikami, oraz jako świadectwa dobrej woli, nieco Zębów

Gwahlura. Bynajmniej nie w celach użytkowych, pospieszył wyjaśnić podejrzliwym wodzom

Thutmekri; byłyby one umieszczone w świątyni Zembabwei obok przysadzistych, złotych posągów

Dagona i Derkety, jak uświęceni goście w najświętszym miejscu królestwa, dla przypieczętowania

ugody między Keshanem a Zembabwei. To oświadczenie przywiodło grymas uśmiechu na usta

Conana.

Cymmerianin nie próbował mierzyć się sprytem i intrygami z Thutmekrim i jego shemickim

partnerem - Zarghebą. Wiedział, że jeżeli Thutmekri wygra w tym przetargu, będzie nalegał na

natychmiastowe wypędzenie rywala. Conan mógł zrobić tylko jedno: znaleźć klejnoty, zanim władca

Keshanu podejmie decyzję, i uciec z nimi. Był już przekonany, że kamieni nie ukryto w Keshii,

królewskim mieście będącym kupą krytych strzechą chat, stłoczonych wokół glinianej ściany ota-

czającej pałac z błota, kamieni i bambusa.

Kiedy Conan płonął z nerwowej niecierpliwości, najwyższy kapłan Gorulga oznajmił, że zanim

zostanie powzięta jakakolwiek decyzja należy się upewnić, jaka jest wola bogów co do

proponowanego przymierza z Zembabwei i ofiarowania przedmiotów, od dawna uważanych za święte

i nienaruszalne. Należy wysłuchać wyroczni Alkmeenonu.

Była to straszliwa wieść i wywołała nie kończącą się gadaninę zarówno w pałacu jak i w chatach. Od

stu z górą lat kapłani nie odwiedzali wymarłego miasta. Wyrocznia, mówili ludzie, to księżniczka

Yelaya - ostatnia władczyni Alkmeenonu, która zmarła w pełnym kwiecie swej młodości i piękna, a jej

ciało cudownym sposobem pozostało nie zmienione przez wieki. W dawnych czasach kapłani odkryli

drogę do nawiedzonego miasta i ona nauczyła ich mądrości. Lecz ostatni kapłan, który udał się do

wyroczni, był niegodziwcem, próbującym ukraść przedziwnie szlifowane klejnoty zwane przez ludzi

Zębami Gwahlura. Przeznaczenie jednak dopadło go w opuszczonym pałacu, a jego pomocnicy, którzy

uszli z życiem opowiadali tak przerażające historie, że przez następne stulecie nikt nie odważył się

zbliżyć do miasta i samej wyroczni.

Gorulga, obecny arcykapłan, przekonany o swej uczciwości oznajmił, że wyruszy jednak z gromadą

wyznawców, by wskrzesić starodawny obyczaj. W powszechnym podnieceniu mielono niedyskretnie

językami i Conan uchwycił ślad, którego szukał od wielu tygodni - posłyszany szept jednego z niż-

szych kapłanów sprawił, że Cymmerianin wymknął się nocą z Keshii, nim nadszedł świt, a kapłani

wyruszyli w drogę. Jadąc najszybciej jak mógł przez noc, dzień i noc, przybył wczesnym rankiem do

Howard Robert E - Conan. Skarby Gwahlura.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: