Edukacja Kopciuszka.pdf

Edukacja Kopciuszka

Rozdział 1

Izabella Swan nawet nie podniosła głowy, kiedy usłyszała pukanie do drzwi

gabinetu. Następny pacjent przyszedł wcześniej na fizjoterapię. Zdenerwowało ją to, bo

nie skończyła wypełniać papierów z wcześniejszej wizyty. Nasunęła okulary na nos.

Mógłby poczekać dziesięć minut na korytarzu, zanim...

Ktoś zapukał jeszcze raz, tym razem trochę mocniej. Jak zwykle postanowienie

Izabelli, żeby nie spełniać oczekiwań innych, osłabło.

— Proszę — zawołała, rzucając długopis na stertę papierów przed nią.

W drzwiach pojawiła się głowa. Natręt miał idealnie ułożone ciemne włosy.

— Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

Jej serce zaczęło bić szybciej, gdy usłyszała aksamitny głos doktora Jackoba

Blacka, dyrektora Oddziału Medycyny Sportowej i największego ciacha w Centrum

Medycznym w północnej Nevadzie. W mgnieniu oka oceniła swój wygląd i postawiła

zwyczajową diagnozę: prezentuje się nijako i niechlujnie. Powstrzymując westchnienie

pełne rozczarowania i chęć przygładzenia włosów, które wymknęły się z kitki,

uśmiechnęła się najbardziej promiennie, jak umiała.

— Ani trochę. Nie byliśmy umówieni, prawda?

— Nie, nie dzisiaj. — Gdy się uśmiechnął, zrobiły mu się dołeczki w policzkach.

Odwrócił się i zamknął za sobą drzwi. Serce waliło jej w piersi. Był chirurgiem

ortopedą i często przychodził do jej niezbyt imponującego gabinetu w Centrum

Rehabilitacji i Medycyny Sportowej, aby porozmawiać o wspólnych pacjentach, ale

nigdy wcześniej nie zamknął drzwi.

Starając się nie wyciągać pochopnych wniosków, wskazała na miejsce przy

biurku.

— Proszę, usiądź.

— Hm...

Bella spojrzała na krzesło przeznaczone dla pacjentów. Było zawalone teczkami,

starymi gazetami i artykułami naukowymi. Czuła, jak jej policzki zmieniają kolor, gdy

pośpiesznie wstała zza biurka.

— O Boże, przepraszam. Zaraz posprzątam...

— Nie ma sprawy, nie musisz...

— Nie, chwileczkę. — Chwyciła górę nieuporządkowanych papierów. Nie po raz

pierwszy, ani nawet nie setny, pomyślała, że powinna być bardziej zorganizowana.

Okręciła się dookoła, szukając miejsca, gdzie mogła upchnąć papierzyska. Sterta

podobna do tej, którą trzymała w rękach, leżała przy ścianie gabinetu, na podłodze.

Dokumenty zajmowały też każdy centymetr kwadratowy biurka i szafki. Wreszcie Lucie

dała sobie spokój i po prostu rzuciła papiery na swoje krzesło. Spojrzała na gościa.

Boże, dlaczego nie mogła być elegancka i zorganizowana jak inne kobiety? Taka jak te,

z którymi spotykał się Jackob. — Co cię sprowadza do tych zapomnianych zakątków

szpitala?

Odchrząknął i wyprostował się na krześle. Zazwyczaj boski lekarz był

uosobieniem pewności siebie. Dlatego kobiety dosłownie wzdychały, gdy przechodził.

Do tego dochodził urok osobisty, wygląd Kena i zabójczy uśmiech.

— Za dwa miesiące odbędzie się coroczna kolacja i bal charytatywny

organizowany przez szpital. Facet musi jedynie wypożyczyć smoking, ale zdaję sobie

sprawę, że kobieta potrzebuje czasu na kupno sukienki, wizytę u fryzjera i kosmetyczki i

inne zabiegi, którymi się upiększacie.

Bella z wysiłkiem przełknęła ślinę i zacisnęła palce wokół naszyjnika. To było to.

Przez lata pracowali razem, czasem nawet zostawiali po godzinach, żeby omówić

przypadki wspólnych pacjentów. Kiedy umysły odmawiały współpracy, a żołądki

domagały się jedzenia, zamawiali chińszczyznę. Pod względem intelektualnym

pasowali do siebie jak ulał. Wspólna obsesja, żeby pomóc pacjentom jak najszybciej

dojść do zdrowia, łączyła ich jak nic innego. Od lat podkochiwała się w Jackobie, ale

nigdy nie zaprosił jej na randkę. Nigdy nie wykazał inicjatywy. Wolał umawiać się z

szykownymi bizneswoman, które spotykał podczas happy hour w eleganckim klubie

Caliente.

Ale teraz był tutaj. W jej gabinecie. Mówił o szpitalnym balu. Dobry Boże, nie

pozwól, żeby zemdlała! Odetchnęła wolno i głęboko, starała się zachowywać

swobodnie.

— Próbujesz mnie o coś spytać?

I poniosła sromotną klęskę. Cholera!

Silną ręką zaczął masować swój kark i, pełen skrępowania, uśmiechnął się słodko.

— No, tak. Niezbyt dobrze mi idzie, prawda?

— Nie, świetnie sobie radzisz!

Za dużo entuzjazmu. Cholera do kwadratu!

— Wiem, że powinien to zrobić wcześniej. Naprawdę chciałem porozmawiać,

kiedy was zobaczyłem miesiąc temu w Caliente, ale zawahałem się, a wy wyszłyście.

Miałem nadzieję, że jeszcze was tam zobaczę, bo wiesz... wypytywanie o randkę w

gabinecie nie wydaje się właściwe.

Przypomniała sobie noc, kiedy wybrała się do zatłoczonego, drogiego klubu. Jej

najlepsza przyjaciółka, Alice Hale, właśnie wygrała niezwykle trudną sprawę i

chciała uczcić sukces. Zamiast typowego wyjścia do Fritza, Alice przekonała Belle,

żeby spotkały się w pobliskim klubie. Spędziły tam najwyżej godzinę. Lokal przypominał

akademik na sterydach z nowobogacką klientelą. Resztę wieczoru spędziły na

właściwym świętowaniu — pijąc piwo i grając z facetami w strzałki.

— Och, nie przejmuj się — zapewniła. — Jedyna osoba, która może nas usłyszeć,

to pan Molyna. Chodzi na bieżni, ale drzwi są zamknięte. A nawet gdyby nie były, nie

sądzę, żeby pamiętał o założeniu aparatu słuchowego, więc szanse, że nas podsłucha,

są równe...

— Bello.

— Przepraszam. — O Boże, zamknij się wreszcie, strofowała się w myślach.

Bełkoczesz jak idiotka! — Co mówiłeś?

Głęboko zaczerpnął tchu i wypuścił powietrze. Jakby przygotowywał się do skoku

ze spadochronem ze szpitalnego dachu, a nie do zaproszenia jej na randkę.

— Chciałbym, żebyś mi dała numer telefonu do swojej przyjaciółki.

— Mojej... co?!

— Dziewczyny, z którą byłaś wtedy w klubie. Spotyka się z kimś?

— Alice? — Umysł Izabeli próbował desperacko nadążyć za niespodziewaną

zmianą tematu. Ta rozmowa podążała w zupełnie innym kierunku, niż powinna. A może

tylko Bella myślała, że zmierza w tamtą stronę. Była skończoną idiotką! — Hm... nie.

Nie spotyka się z nikim...

Każdy mięsień jego ciała widocznie się rozluźnił, gdy wstał. Spokojny uśmiech

powrócił na jego twarz i poraził ją dołeczkami w policzkach.

— Świetnie! Mogę dostać jej numer? Wolałbym nie czekać na ostatnią chwilę,

żeby ją zaprosić. Poza tym chciałbym ją zabrać na jakąś randkę przed tym wielkim

wydarzeniem. Wiesz, lepiej się poznać. Na szpitalnym balu nie można spokojnie

porozmawiać, bo zawsze ktoś się wtrąci z pytaniami o pracę. Bello? Słuchasz mnie?

— Co? Nie. To znaczy tak, słucham. Masz rację. Zdecydowanie to nie są warunki

na pierwszą randkę.

Bella spojrzała na bałagan na biurku. Alice dostałaby ataku paniki, gdyby

zobaczyła gabinet. Przyjaciółka była superzorganizowana zarówno pod względem

zachowania, jak i wyglądu — zawsze miała idealną fryzurę i zachowywała się

odpowiednio do sytuacji. Dodając do tego wygląd Barbie, na pewno była typem kobiety,

które pociągają Jackoba Balacka. Lucie zdecydowanie wiele do niej brakowało.

— Więęęęc... Mogę dostać jej numer? A może będziesz nadopiekuńczą

przyjaciółką i najpierw wypytasz mnie o intencje? — Jackob drażnił się z Bellą. —

Może spytasz mnie, dlaczego uważam, że jestem wystarczająco dobry dla niej, czy coś

w tym rodzaju?

Nie mogła się powtrzymać i uniosła lekko kącik ust.

— Jesteś czarujący, mądry, przystojny i odnosisz sukcesy. Jak możesz nie być

wystarczająco dobry dla kogokolwiek?

Mrugnął.

— Niezła ze mnie partia, co? Przypomnij o tym Alice, kiedy ci powie, że do

niej dzwoniłem. To znaczy, jeśli dasz mi jej numer.

— Ach! Tak, przepraszam. Hm... — Rozejrzała się dookoła za karteczką

samoprzylepną lub skrawkiem jakiegoś papieru. Wiedziała, że gdzieś je ma. Gdyby

mogła przez chwilę pomyśleć, przypomniałaby sobie, gdzie leżą. Ale w ciągu ostatnich

pięciu minut miała wrażenie, jakby przeszła lobotomię, nie mogła normalnie

funkcjonować. Dała sobie spokój, wzięła długopis i na dłoni Stephena zapisała numer

Vanessy. Zmusiła się, żeby puścić jego rękę, zanim zrobi coś głupiego. Na przykład

doda wykrzyknik i „przypadkowo” zbyt mocno postawi kropkę na delikatnej skórze

Jackoba. — Proszę. Gotowe. A teraz wybacz. Mój nowy pacjent przyjdzie za chwilę.

— W takim razie nie zajmuję ci więcej czasu. Dzięki, Bello. — Nacisnął klamkę i

otworzył drzwi. — Jestem twoim dłużnikiem — dodał.

Wysiliła się na uśmiech.

— Będę o tym pamiętała, doktorze.

Ledwie wyszedł, opadła na swoje krzesło. Nie odłożyła nawet leżących na nim

papierów. Żadna nowość. W zasadzie fakt, że facet jej nie zauważał, nie był niczym

nowym. Powinna się uodpornić. Jak to się mówi? Stara śpiewka. Nie pierwszy raz facet,

który się jej podobał, interesował się jej koleżanką. Mimo to nadal bolało. I to bardzo.

Czas przestać się oszukiwać. Jackob nigdy nie popatrzy, jakby chciał z nią iść do

łóżka. Trzeźwo myśląca część jej osobowości podpowiadała, że to nieważne. Że liczy

się zgodność charakterów i towarzystwo drugiej osoby. Ale kiedy uświadomiła sobie, że

nie stanie się obiektem pożądania żadnego mężczyzny, marzycielka w niej się

rozpłakała. I łzy rozmazały Belli świat .

Rozdział 2

P rzepraszam, gdzie znajdę oddział fizjoterapii? — Gdzie jakiś arogancki dupek

zaleci mi ćwiczenia jak dla dziecka, kastrując mnie przy okazji...

Stwierdzenie, że Edward Cullen był w kiepskim nastroju, było eufemizmem. Nie

oznaczało to jednak, że mógł się wyżywać na recepcjonistce w szpitalu. Słuchał

uważnie, gdy tłumaczyła, jak dojść do gabinetu, podziękował i odszedł.

Im bliżej gabinetu, tym bardziej napinał mięśnie z irytacji. To nie miejsce dla niego.

Powinien teraz siedzieć w Vegas i leczyć kontuzję z trenerem i lekarzem drużyny, a nie

w Sparks w Nevadzie, które stanowiło część Reno i leżało niepokojąco blisko

rodzinnego Sun Valley. Tymczasem będzie musiał pracować z kimś, kto nie ma pojęcia

o sporcie, który uprawia i nie wie, jak ważny jest dla niego powrót do klatki i

przygotowanie do rewanżu.

Walczył, od kiedy pamiętał. Uprawiał sport, który kochał ponad wszystko —

mieszane sztuki walki, MMA. Dostał się na szczyt i utrzymał tam długi czas. Piętnaście

lat później został jedynym z najbogatszych zawodników wagi lekkiej w UFC z bilansem

walk trzydzieści cztery wygrane do trzech przegranych i milionami fanów. Oczywiście

teraz nie miało to znaczenia. Jeśli nie wyzdrowieje do rewanżu, jego kariera się

skończy.

Zza rogu wyszedł lekarz. Rozmawiał przez komórkę i jednocześnie sprawdzał

pager. Doktorek wpadł na Edwarda, nawet nie przeprosił i poszedł dalej korytarzem. Edward

zacisnął zęby i przytrzymał prawe ramię, czekając, aż ból minie. Nawet lekkie uderzenie

cholernie bolało.

Miał jedną z najgroźniejszych dla zawodnika kontuzji — zerwany stożek rotatorów.

Co gorsza, nie nabawił się tego cholernego urazu podczas walki. Wszystko wydarzyło

się podczas treningu. Trzydzieści cztery lata na karku oznaczały, że właściwie powinien

już przejść na emeryturę. Zwłaszcza że siedział w tym sporcie od wielu lat. Ciało

przypominało o tym coraz częściej, serwując mu jedną kontuzję po drugiej.

Zszedł z drogi starszej kobiecie, wlokącej się niczym ślimak. Przeklął pod nosem

trenera Carlaysa za to, że go tutaj wysłał.

Krótko po tym jak Edawrdowi operowano prawe ramię, lekarz medycyny sportowej,

który się nim opiekował, musiał pojechać do domu, żeby zająć się chorym ojcem. Sam

miał wrócić dopiero za kilka miesięcy, a ponieważ Reid był jedynym kontuzjowanym

zawodnikiem w obozie, Carlise znalazł mu na ten czas lokalnego fizjoterapeutę. Jeśli

Edawrd pracowałby z nim, nie byłby gotowy do walki przed pięćdziesiątką, więc postanowił

wziąć terapię w swoje ręce.

Niestety Carlise dowiedział się o tym i wyrzucił go za nieprzestrzeganie zaleceń

lekarza i pójście na łatwiznę. A przecież Edward nie chodził na łatwiznę. Żył według zasad:

„daj z siebie wszystko albo będziesz zerem” oraz „jeśli nie przyszedłeś zwyciężyć, nie

powinieneś w ogóle wychodzić z domu”.

Wpajano mu te rzeczy, odkąd był wystarczająco duży, żeby wyprowadzić cios na

komendę ojca. Dlatego teraz nie przyjmował do wiadomości, że prawdopodobnie nie

wyzdrowieje w ciągu dwóch miesięcy, a co za tym idzie straci szansę na odzyskanie

tytułu. Każdego roku pojawiali się młodsi i lepsi zawodnicy, z którymi coraz trudniej

walczyło się starszym wyjadaczom. Dlatego Edward trenował tak ciężko, jak tylko mógł.

Zawsze znajdzie się jakiś koleś, który będzie chciał zdobyć jego pas, więc zasuwał,

żeby nikomu nie dać szansy. Musiał zrobić wszystko, żeby go zachować. Wkurzył się,

gdy Carlise postawił mu ultimatum — wyjazd i poddanie się fizjoterapii albo odwołanie

walki. Cholera! Niech tak będzie. Zadowoli trenera i pójdzie na tę dziadowską

rehabilitację. Ale to nie oznaczało, że miał zamiar traktować ją inaczej niż regularne

treningi. Nie miał czasu się opieprzać. Musiał jak najszybciej wrócić do Vegas i odebrać

to, co do niego należało.

Edawrd otworzył dwuskrzydłowe drzwi i wszedł do dużego pomieszczenia, które

przypominało miejsce spotkań YMCA, Związku Młodzieży Chrześcijańskiej. Bieżnie,

orbitreki, ławki do podnoszenia ciężarów i piłki do ćwiczeń. Żadnej klatki, mat na

podłogach ani worków bokserskich. Starszy pan, na oko powyżej osiemdziesiątki,

chodził tak wolno po bieżni, że wydawało się, że stoi w miejscu.

— Cholerne miejsce — mruknął Edawrd.

Podszedł do małego gabinetu z nazwiskiem fizjoterapeutki, Izabelli Smith. Drzwi

były częściowo uchylone. Podniósł rękę, żeby zapukać, ale zawahał się, gdy usłyszał

ciche pochlipywanie. W środku za biurkiem siedziała brunetka; miała pochyloną głowę.

Hm... Przynajmniej wydawało mu się, że to, za czym siedziała, było biurkiem. Trudno

było jednoznacznie stwierdzić przez stertę papierów. Zamiast zapukać, odchrząknął.

— Przepraszam, przychodzę nie w porę? — Kobieta okręciła się na krześle

twarzą do ściany. Uderzyła kolanem o szafkę i zaklęła pod nosem, co pewnie nieczęsto

robiła publicznie. Nie widział jeszcze jej twarzy, ale nic nie mógł poradzić na to, że jej

niezręczność wydała mu się urocza. Kiedy sięgnęła po chusteczkę leżącą gdzieś na

podłodze i wydmuchała nos, zdał sobie sprawę, że trafił na zły moment. — Mogę

przyjść później.

— Nie, nie... — Jeszcze raz wydmuchała nos. Nie odwróciła się, ale wskazała

gestem kierunek. — Proszę usiąść w pokoju obok, zaraz do pana przyjdę.

Ucieszył się z takiego obrotu sprawy. Nie lubił smutnych kobiet ani pocieszania

tych znajomych, nie mówiąc już o obcej. Gdy znalazł pokój, oparł się biodrami o stół do

rehabilitacji, nieświadomie wyłamując sobie kłykcie. Po minucie weszła ze wzrokiem

utkwionym w jego teczkę i ruszyła prosto do małego biurka przy ścianie.

— Przepraszam za to — powiedziała. — Proszę dać mi chwilkę. Przejrzę

dokumentację i zaraz przejdziemy do konkretów.

— Proszę się nie śpieszyć. — Coś w jej głosie go zastanowiło. Miał wrażenie, że

już go słyszał.

— No dobrze, panie Masen , spójrzmy na...

Znieruchomieli, gdy się rozpoznali.

— Bells?

— Edi?

Minęło kilka lat, cholera, sześć, może siedem lub więcej, nie pamiętał, kiedy po

raz ostatni widział młodszą siostrę najlepszego przyjaciela. Miała plamy na twarzy i

zaczerwienione od płaczu oczy, więc z trudem ją rozpoznał, ale zdradził ją pieg w

kształcie serca przy kąciku lewego oka. Był ledwo widoczny pod ciemnymi,

prostokątnymi oprawkami okularów.

— O Boże! — ucieszyła się, mocno ściskając jego rękę.

Od dawna nie widział nikogo z rodzinnego miasta i, poza jej bratem, była jedyną

osobą, którą chciałby zobaczyć. Przytulił ją, opierając brodę na jej głowie. Jej włosy

pachniały kwiatami i latem. Zapach zdecydowanie różnił się od ciężkich perfum

używanych przez inne kobiety.

Puściła go i usiadła na obrotowym krześle przed biurkiem, poprawiając włosy.

— Nie mogę uwierzyć, że to ty. Czekaj, dlaczego w karcie mam wpisanego

Edwarda Masena?

Edward zaśmiał się, gdy usłyszał imię baseballisty zwanego też „Dużym”, którego

używał, aby zachować anonimowość.

— To pseudonim. — Wciąż wydawała się smutna, więc uśmiechnął się i dodał: —

Chociaż czasami ja też bywam... duży.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: