Claudia Gray - Wieczna Noc [ rozdział 1].pdf - Wieczna Noc - Bieniutek

Claudia Gray

Wieczna Noc

PROLOG

Płonąca strzała uderzyła w ścianę.

Ogień. Stare wysuszone drewno domu modlitwy zajęło się ogniem w mgnieniu oka.

Czarny duszący dym drapał w gardle i sprawiła, że zaczęłam się krztusić. Moi nowi

przyjaciele krzyczeli, po chwili chwycili za broń, gotowi walczyć na śmierć i życie.

A wszystko przeze mnie.

Strzały ze świstem wbijały się w deski, podsycając płomienie. Przez unoszący się w

powietrzu popiół, rozpaczliwie szukałam wzroku Lucasa. Wiedziałam, że będzie

mnie chronił bez względu na wszystko, ale teraz on sam znalazł się w

niebezpieczeństwie. Gdyby coś mu się przydarzyło, nigdy bym sobie tego nie

wybaczyła.

Krztusząc się, chwyciłam Lucasa za rękę i razem pobiegliśmy w stronę drzwi. Ale

oni już na nas czekali. Na tle płomieni odcinał się rząd ciemnych złowrogich

postaci. Nikt z nich nie wymachiwał bronią; nie musieli tego robić. I tak

wiedziałam, dlaczego tu są. Przyszli po mnie. Chcieli ukarać Lucasa za to, że złamał

ich zasady. Przyszli zabić.

Wszystko przeze mnie. Jeśli Lucas zginie, to będzie moja wina.

Nie mieliśmy dokąd iść; żadnej drogi ucieczki. Nie mogliśmy tu zostać, wśród

ryczących płomieni, których żar czułam na skórze. Za chwilę dach się zawali i

zmiażdży nas wszystkich.

Na zewnątrz czekały wampiry.

Rozdział 1

To był pierwszy dzień szkoły. I moja ostatnia szansa na ucieczkę.

Nie miałam plecaka wypchanego odpowiednim sprzętem na taką eskapadę. Ani

portfela pełnego pieniędzy, za które mogłabym kupić sobie bilet lotniczy. Ani

przyjaciela. który by czekał na mnie w samochodzie przy bramie. A przede

wszystkim nie miałam niczego, co rozsądni ludzie nazwaliby„planem".

Ale to było nieistotne. W żadnym wypadku nie zamierzałam pozostać w

Akademii Wiecznej Nocy.

Niebo dopiero zaczęło się rozjaśniać, kiedy wcisnęłam się w dżinsy i chwyciłam

gruby czarny sweter - tak wcześnie rano, we wrześniu w górach potrafi być już

zimno. Spięłam długie rude włosy w coś w rodzaju koka i wskoczyłam w buty

trekingowe. Czułam, że powinnam być cicho, nawet jeśli nie musiałam się

martwić, że obudzę rodziców. Nie należą do rannych ptaszków, mówiąc oględnie.

Będą spać jak zabici, dopóki nie zadzwoni budzik, a to nastąpi dopiero za kilka

godzin.

W ten sposób zyskam sporo cennego czasu.

Zza okna sypialni wpatrywał się we mnie kamienny gargulec, odsłaniając kły w

grymasie. Złapałam dżinsową kurtkę i pokazałam mu język.

– Może tobie odpowiada Twierdza Potępionych – mruknęłam. - Proszę

bardzo.

Zanim wyszłam, poprawiłam pościel na łóżku. Zwykle trzeba było mi o tym

przypominać, ale dzisiaj wolałam to zrobić sama. Wiedziałam, że swoim

wyczynem wystraszę rodziców, więc przygładzając kołdrę, czułam się trochę

rozgrzeszona. Pewnie nawet tego nie zauważą, ale nie przejmowałam się tym.

Kiedy układałam poduszkę, nagle stanęło mi przed oczami coś, co śniłam

poprzedniej nocy. To był przebłysk, ale tak wyraźny i barwny, jakby tamten sen

ciągle trwał.

Kwiat koloru krwi.

Wiatr wył między gałęziami drzew, szarpiąc nimi na wszystkie strony. Niebo

pociemniało od gęstych czarnych chmur. Odgarnęłam rozwiane włosy z twarzy.

Chciałam tylko patrzeć na kwiat.

Każdy z płatków usianych kropelkami deszczu był intensywnie czerwony.

Wąski, w kształcie ostrza, jak u niektórych tropikalnych orchidei. Kwiat był wielki i

rozwinięty; przylgnął do gałęzi niczym róża. To był najbardziej egzotyczny,

hipnotyzujący kwiat, jaki kiedykolwiek widziałam. Musiał być mój.

Dlaczego to wspomnienie przyprawiało mnie o taki dreszcz? Przecież to był

tylko sen. Wzięłam głęboki oddech i starałam się skoncentrować. Pora iść.

Torba była już przygotowana; zapakowałam ją poprzedniej nocy. Tylko kilka

drobiazgów – książka, okulary przeciwsłoneczne i trochę pieniędzy na wypadek,

gdybym musiała dotrzeć aż do Riverton , które znajdowało się najbliżej cywilizacji.

To i tak zajmie mi cały dzień.

Właściwie nie uciekałam. Nie naprawdę, jak wtedy, kiedy się zupełnie zrywa z

przeszłością, przyjmuje nową tożsamość i – sama nie wiem, wstępuje do cyrku albo

coś w tym rodzaju. Nie, to miała być deklaracja. Kiedy moi rodzice zasugerowali,

że przyjedziemy do Akademii Wiecznej Nocy – oni jako nauczyciele, ja jako

uczennica - byłam temu przeciwna. Mieszkaliśmy w tym samym miasteczku przez

całe życie, a ja chodziłam do szkoły z tymi samymi ludźmi, odkąd skończyłam

pięć lat. I chciałam, żeby tak zostało. Są osoby, które lubią spotykać się z

nieznajomymi, które szybko nawiązują znajomości i zawierają przyjaźnie, ale ja do

nich nie należałam. Wręcz przeciwnie.

To zabawne – kiedy inni mówią, że jesteś „nieśmiała”, zwykle się uśmiechają.

Jakby to był zabawny, choć uciążliwy nawyk, ale z którego się wyrasta. Gdyby

wiedzieli, jak to jest, gdy nieśmiałość paraliżuje całe ciało. Gdyby ciągle ściskało

ich w żołądku i dłonie się pociły, a do tego nie byli by w stanie wydobyć z siebie

ani jednego sensownego słowa, wcale by się nie śmiali.

Moi rodzice nigdy się nie uśmiechali, kiedy o tym rozmawialiśmy. Byli

rozsądni, a ja zawsze uważałam, że mnie rozumieją, dopóki nie doszli do wniosku,

że szesnaście lat to odpowiedni wiek, żebym wreszcie się od tego uwolniła. A czy

może być lepszy początek niż pójście do nowej szkoły – zwłaszcza mając ich u

boku?

W pewnym sensie rozumiałam, o co im chodzi. Ale była to tylko teoria. Od

pierwszej chwili, gdy dojechaliśmy do Akademii Wiecznej Nocy i zobaczyłam to

wielkie, niezgrabne, gotyckie monstrum, wiedziałam, że nie będę chodziła do tej

szkoły. Mama i tata mnie nie słuchali. Musiałam sprawić, żeby zaczęli.

Cicho przemknęłam przez niewielki apartament, w którym moja rodzina

mieszkała przez ostatni miesiąc. Zza zamkniętych drzwi sypialni rodziców

słyszałam ciche pochrapywanie mamy. Zarzuciłam torbę na ramię,

nacisnęłam klamkę i ruszyłam schodami w dół. Mieszkaliśmy w jednej z

wież Wiecznej Nocy, co brzmiało znacznie lepiej, niż faktycznie takie było.

Oznaczało tylko tyle, że będę musiała zejść po schodach, które wykuto w skale

ponad dwa stulecia wieku – dostatecznie dawno, by zdążyły się wyślizgać i

wytrzeć. Na spiralnej klatce schodowej znajdowało się tylko kilka okienek, które

jednak nie dawały wystarczająco dużo światła, a niełatwo było się poruszać w

ciemnościach.

Kiedy sięgnęłam po kwiat, żywopłot się poruszył. To wiatr, pomyślałam. Nie.

Żywopłot rósł tak szybko, że widziałam na własne oczy, jak się zmienia. Winorośl

i jeżyny splatały się, tworząc gęstwinę. Zanim zdążyłam uciec, żywopłot niemal

całkowicie mnie otoczył, tworząc ścianę łodyg, liści i kolców.

Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowałam, było przypominanie sobie

własnych koszmarów. Odetchnęłam głęboko i ostrożnie ruszyłam dalej, aż

dotarłam do wielkiego holu na parterze. Do majestatycznego pomieszczenia,

które miało inspirować, a przynajmniej wywierać wrażenie. Podłogi i wysokie

łukowe sklepienie wyłożono marmurem. Natomiast w ogromne okna, sięgające

od podłogi po krokwie, wstawiono witraże. Każdy inny. Przypominały obrazki

zmieniające się jak w kalejdoskopie. Tylko jedno okno pośrodku miało zwykłą

szybę. Wszystko na dzisiejszą uroczystość przygotowano jeszcze wczoraj. W holu

stało już nawet podium dla dyrektorki, która miała przywitać nowych uczniów.

Wyglądało na to ,że inni jeszcze śpią, a to znaczy, że nikt nie będzie próbował

mnie zatrzymać. Mocnym pchnięciem otworzyłam ciężkie rzeźbione drzwi i

znalazłam się na wolności.

Szłam przez dziedziniec szkoły, nad którym unosiła się szarosina mgła

poranna. Na początku XVIII wieku, kiedy wznoszono Wieczną Noc, ta okolica

była zupełnym pustkowiem. Nawet teraz, choć na horyzoncie można było

Claudia Gray - Wieczna Noc [ rozdział 1].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: