Lowell Elizabeth_-_Diamentowy_tygrys.rtf

Ann Maxwell

Diamentowy tygrys

Prolog

Lepiej, żeby Abe Windsor nie żył, bo inaczej sam go zabiję. Ta myśl Jasona Streeta była jednocześnie obietnicą i modlitwą. Od czasu, kiedy dziesięć godzin temu zadzwonił jego szpieg ze stacji Szalonego Abe'a w Australii Zachodniej, Street nie pierwszy raz powtarzał to zdanie w myślach. Zrobił wszystko, żeby jak najszybciej dostać się na położoną na pustkowiu farmę i do kopalń Śpiącego Psa. Najpierw cztery godziny leciał samolotem czarterowym z Perth, a potem przez ciągnące się w nieskończoność czarne godziny siedział za kierownicą poobijanej terenowej Toyoty i pędząc na złamanie karku po wyboistych drogach, mknął do jednego z najbezludniejszych zakątków kontynentu.

Jednak to nie szaleńcza szybkość jazdy podsycała wściekłość Streeta, ale strach, że ponad dziesięć lat cierpliwego wyczekiwania i sprytnych wybiegów poszło na marne, zniweczone przez pijacki wybryk starego wariata.

Krzyż Południa bladł na niebie z wolna wchłaniany przez krzykliwą żółć promieni wschodzącego słońca. Na południowo-wschodnim krańcu wyżyny Kimberley temperatura o świcie wynosiła ponad trzydzieści stopni Celsjusza. Upał narastał, w miarę jak wstawał dzień. Gwałtowny strumień światła wydobył z mroku trawy spinifeksu i karłowate akacje, czerwony pył i z rzadka rozrzucone skrawki kamienistego gruntu. Nad tym wszystkim wisiało nie zmienne słońce, jedyny prawdziwy mieszkaniec Australii Zachodniej.

Kamienie z hukiem przypominającym strzały z pistoletu odbijają się od podwozia pędzącego samochodu. Kołysząc się na boki, ślizgając i podskakując na nierównościach, Toyota przemierzała z wysiłkiem szlak, który wyraźniej rysował się w pamięci kierowcy niż w terenie. Street nie miał wątpliwości co do kierunku jazdy. Od dziesięciu lat przemierzał drogę do stacji Abe'a tam i z powrotem, próbując natarczywymi pytaniami, groźbą i podstępem wydobyć ze starego tajemnicę. Teraz był pewien tylko jednego: jeśli wciąż można było zdobyć sekret Abe'a, to jemu się to uda, zanim Krzyż Południa znów wzejdzie nad Australią.

Toyota w tumanie kurzu pokonała szczyt niewielkiego wzniesienia. Przed Streetem ukazało się nędzne gospodarstwo Abe'a. Należące do starego budynki rozrzucone były na obszarze kilku hektarów płaskiej, jałowej ziemi jak szczątki rozbitego statku. Stał tam walący się dom, pokryty blaszanym dachem, kilka wypalonych przez słońce zabudowań gospodarczych, ciągniki zniszczone przez rdzę i niewłaściwe użytkowanie, zdezelowany sprzęt wydobywczy, porzucone ciężarówki z napędem na cztery koła i pochodzącej z czasów drugiej wojny światowej wrak Dakoty RAAF-u, która rozbiła się w pobliżu farmy kilka dni przed końcem wojny.

Nagle błyszczący, hałaśliwy i bardzo nowoczesny helikopter wyskoczył na niebo zza blaszanego dachu domu. Street z całej siły nadepnął na hamulec i Toyota zatrzymała się z dygotem. Usiłował dostrzec znaki identyfikacyjne, kiedy helikopter zakręcił i przeleciał nad jego głową. Spodziewał się zobaczyć herb policji stanowej Australii Zachodniej, symbol Australijskich ,Sił Obronnych albo logo Powietrznej Służby Medycznej.

Tymczasem obłe boki helikoptera były gładkie i anonimowe jak skorupka jaja. Jego właściciele, tak samo jak Street, nie chcieli ujawniać swojej obecności na stacji Abe'a Windsora. Wściekły i pełen obaw; uderzył pięścią w kierownicę. Potem wrzucił bieg i ruszył w dół wzniesienia.

Kiedy samochód z poślizgiem zatrzymał się w czerwonym pyle przed domem Abe'a, Street wyskoczył zza kierownicy i padł na ziemię, trzymając w ręku półautomatyczny pistolet. Z precyzją komandosa wybiegł zza osłony samochodu i skrył się za jakąś zardzewiałą maszyną, a potem schronił się za rogiem domu. Zaryzykował i szybko zajrzał przez brudne okno do wnętrza.

Duży pokój oświetlała lampa naftowa. Na środku, na długim stole, leżał bosonogi trup, przykryty kawałkiem postrzępionego płótna. Jedyną poruszającą się rzeczą była zwykła w australijskim interiorze chmara much.

Klnąc przez zaciśnięte zęby, Street zrezygnował z zachowania czujności i posłużył się ciężkim butem jak taranem. Górne zawiasy odpadły z futryny, zamek ustąpił, drzwi zakołysały się chwiejnie i stanęły otworem. Zastarzały odór śmierci rozniósł się po rozgrzanym dziedzińcu. Street rozejrzał się po pokoju znad lufy pistoletu. Nie spostrzegł nikogo. Dusząc się odorem podszedł do stołu i odchylił róg płótna. Stado much poderwało się do lotu.

Sądząc po stanie ciała, Abe Windsor nie żył już od jakiegoś czasu. Wziąwszy pod uwagę upał i wilgoć, jakie zwykle panują w październiku, kiedy zbliża się pora deszczowa, Street domyślił się, że stary zmarł co najmniej trzy dni temu, może trochę wcześniej. Nie było jednak wątpliwości, że pod tym płótnem leży Abe Windsor. Gruba blizna na lewym nadgarstku lepiej oparła się niszczycielskim procesom niż miękkie ciało wokół niej.

Street odwrócił się z okrzykiem obrzydzenia i rozejrzał się.

Wątpił, czy pasażerowie helikoptera zostawili po sobie cokolwiek oprócz much. Z drugiej strony było możliwe, że zaskoczył ich, zanim skończyli przeszukiwać farmę. Krzywiąc się dotknął zwłok, odsunął brudny podkoszulek i zaczął szukać welwetowego woreczka, który zwykle wisiał na szyi Abe'a. Woreczek zniknął. Street zerknął na półkę z surowego drewna nad bujanym fotelem Windsora. Starego blaszanego pudełka również nie było.

- Ty stuknięty staruchu, poszedłeś sobie na ostatni spacer po buszu, co? - wymamrotał. - Jak zwykle zabrałeś ze sobą to pudełko, co? Może twój sekret umarł razem z tobą? I kto jeszcze, do cholery, cię obserwował?

Odpowiedział mu tylko ohydny grymas śmierci. Przez chwilę Street miał wrażenie, że starzec jeszcze żyje i nadal się z niego naśmiewa.

- Od początku wiedziałeś, o co mi chodzi, prawda? Chryste, uwielbiałeś się ze mną drażnić! Do diabła z tobą, stary. Ty umarłeś, a ja żyję.

Za kuchennymi drzwiami rozległo się ciche skrzypienie zbutwiałych desek podłogi. Ktoś chciał wymknąć się z domu.

Street wpadł do ciemnej kuchni. Był na tyle szybki, że w ostatniej chwili dostrzegł jakąś ciemno ubraną postać wyślizgującą się na zewnątrz. Znów rozległ się obcy dźwięk, tym razem pośpieszny tupot nagich stóp, biegnących po pylistej ziemi.

Street rzucił się do otwartych drzwi i szybko wystrzelił. Kula dosięgła uciekającego, zanim zniknął za rogiem jednego z budynków gospodarczych. Padł twarzą na ziemię. Street ostrożnie podszedł do niego i sprawdził, czy nie ma broni. Nic nie znalazł. Wstał i nogą odwrócił leżącego na plecy. Chu, kucharz Abe'a, spojrzał na niego przez zmrużone oczy, w których widać było ból. Street wycelował pistolet prosto w czoło.

- Gdzie jest pudełko, ty złodzieju?

Chu skrzywił się z bólu i syknął przez zęby, ale nic nie odpowiedział.

- Słuchaj no. - Street naparł płaską podeszwą buta na zranione ramię Chińczyka. - Mów, gdzie jest pudełko i welwetowa sakiewka!

Chu jęknął i odparł coś po chińsku, prośbę o litość albo przekleństwo.

Street mocniej nacisnął butem na ramię Chińczyka. Kątem oka zauważył ledwo dostrzegalne poruszenie. Ktoś wyskoczył z cienia budynku gospodarczego. Street odruchowo odwrócił głowę.

Chu, korzystając z okazji, zwinął się we dwoje i zamierzył się, żeby kopnąć przeciwnika w krocze. Atak z dwóch stron był szybki i skoordynowany, więc Street od razu odgadł, że wpadł w pułapkę zastawioną przez zawodowców. Jego reakcja była równie szybka i groźna. Bez namysłu strzelił do Chu, jednocześnie robiąc unik tak, że cios kucharza chybił celu.

Na ułamek sekundy, zanim kula weszła w ciało, pięta Chińczyka uderzyła nieszkodliwie w muskularne udo Streeta. Płynnym ruchem rzucił się na bok, jednocześnie mierząc pistoletem w drugiego napastnika. Padając na ziemię oddał dwa strzały. Żaden nie był celny, ale ten manewr pozwolił mu uchylić się przed wymierzonym w głowę kopniakiem, który roztrzaskałby mu czaszkę.

Nieznajomy napastnik przemknął obok przeciwnika, który wciąż jeszcze toczył się po ziemi w obronnym uniku. Street padł na brzuch, natychmiast się odwrócił i spokojnie dwa razy strzelił uciekającemu w plecy. Słysząc krzyk bólu i padające ciało Street domyślił się, że to była kobieta - była, bo już nie żyła. Jego mózg rejestrował tę informację, kiedy ponownie przetoczył się po ziemi, oczekując kolejnego ataku. Stanął na ugiętych nogach, plecami do muru, mając w polu strzału cały dziedziniec farmy.

W odległości pięćdziesięciu metrów wystraszone strzelaniną stado jasnych kakadu skrzeczało hałaśliwie w gałęziach karłowatych drzew. Po dłuższej chwili papugi uspokoiły się i znów na stacji Abe'a Windsora zapanowała śmiertelna, niczym nie zakłócona cisza. W gorącym październikowym słońcu poruszały się tylko wszechobecne muchy.

Street szybko obszukał ciała dwojga ludzi, których przed chwilą zabił. Nie znalazł ani śladu blaszanego pudełka i welwetowej sakiewki. Cierpliwie jeszcze raz sprawdził każdy szczegół, w nadziei, że dowie się, kto przysłał napastników i dlaczego. Ani Chu, ani jego wspólniczka Chinka nie mieli przy sobie nic, co pozwoliłoby ich zidentyfikować, żadnych dokumentów, metek na ubraniu ani broni.

Street zmarszczył brwi, przykucnął i uważnie przyjrzał się zwłokom. Chu od lat pracował na farmie, ale Street nigdy przedtem nie dostrzegł odcisków na jego stopach i dłoniach. Takie odciski widuje się u ludzi uprawiających sztukę walki, a nie u prostych służących. Ręce kobiety były podobnie stwardniałe. Oboje pracowali jako zespół, gotowy zabić lub zginąć.

Teraz nie żyli, a Street nie wiedział, dla kogo pracowali, ani nie był choćby o krok bliżej rozwiązania tajemnicy kopalni Szalonego Abe'a.

Splunął na czerwoną ziemię i odwrócił się plecami do zwłok. Istniała bardzo nikła szansa, że na farmie zostało coś wartościowego, ale po dziesięciu latach czatowania na okazję nie mógł pozwolić, żeby przez zdenerwowanie coś przeoczyć. Możliwe, że pudełko zawierające kiepskie wiersze napisane przez Abe'a i jego testament jest wciąż ukryte gdzieś w pobliżu.

Odór wewnątrz domu się nie zmienił. Street przeszukał Wszystkie pomieszczenia wprawnymi ruchami kogoś, kto już nie raz to robił. Jak zwykle, nie znalazł nic nowego. Nie było też pudełka. Otarł z oczu kurz i pot i stanął nad ciałem starca, który teraz, tak samo jak za życia, nie dawał mu się rozszyfrować.

- Dziesięć lat wczytywania się w "Pawia z Antypodów" _ warknął więznącym w gardle głosem. - Dziesięć lat twojego smrodu i chytrego rechotu. Żebyś się usmażył w piekle, Abe. I niech smaży się w piekle ten, kto odziedziczy Kopalnie Śpiącego Psa.

Rozdział pierwszy

- Dwoje ludzi zginęło, żeby mi to dostarczyć.

Cole Blackbum spojrzał na małą zniszczoną sakiewkę z welwetu.

- Warto było? - zapytał.              

- Ty mi powiedz - odparł Chen Wing. Światło załamywało się i drżało, kiedy dziesięć przezroczystych kamieni potoczyło się po blacie, uderzając o siebie z cichym, krystalicznym podzwanianiem. Na pierwszy rzut oka sprawiały wrażenie dużych, niestarannie zrobionych kulek do gry, poobijanych od częstego używania. Dziewięć z trzynastu kamieni było bezbarwnych. Trzy miały kolor różowawy, a jeden intensywnie zielony, jak głęboka rzeka.

Ręka Cole'a natychmiast zacisnęła się na zielonej kulce, wielkości czubka jego kciuka. Kamień okazał się zaskakująco ciężki jak na swój niewielki rozmiar. Potarł go między palcami. Wydawał się śliski, jakby natarty drogocennymi olejkami. Obracał kamień w dłoni, aż znalazł płaską, gładką powierzchnię, tam gdzie odprysnął niewielki odłamek. Chuchnął na nią delikatnie. Na płaszczyźnie osadziła się para.

Cole poczuł ostre ukłucie podniecenia. Bez słowa podszedł do ustawionego pod ścianą barku na kółkach. Wziął ciężką kryształową szklankę i pytająco spojrzał na Winga, który skinął głową. Szybkim, płynnym ruchem przesunął zielonym kamieniem po krysztale.

Kamień z łatwością wyżłobił w nim głęboką rysę, a sam pozostał nie naruszony. Cole brał kolejne kamienie i pocierał nimi o szklankę. Pojawiły się nowe rysy. Na kamieniach nie widać było najmniejszego zadrapania. Wyjął starą lupę jubilerską, ustawił odpowiednio lampę na biurku i przez szkło obejrzał zieloną kulkę.

Wydawało mu się, że pogrąża się w oceanie jaskrawo-szmaragdowego blasku. Jednak to nie był szmaragd. Chociaż nie oszlifowany, wychwytywał i rozpraszał światło tak, jak to się dzieje tylko w przypadku brylantów. Przy każdym lekkim poruszeniu dłoni migotał między palcami. Błyski drgały, odbijały się od nierównej powierzchni i gromadziły się w jego świetlistej głębi. Cole nie dostrzegł żadnych pęknięć, tylko dwie maleńkie skazy, nie mające wpływu na wartość diamentu, ponieważ znajdowały się tuż pod jego powierzchnią, skąd można je było usunąć przy cięciu i szlifowaniu.

Cole obejrzał jeszcze kilka kamieni, zanim schował lupę do kieszeni.

- Biały papier - powiedział krótko.

Wing otworzył szufladę biurka, wyjął arkusz nieskazitelnie białego firmowego papieru z nagłówkiem Pacifk Traders Ltd. i położył na blacie. Cole wyciągnął z kieszeni irchowy woreczek, w którym przechowywał nie oszlifowany diament o doskonałej barwie.

Diament miał kanciasty, ośmiościenny kształt. Wyglądał niemal jak sztuczny obok poobijanych, nieregularnych kamieni Winga. Cole rozłożył diamenty na papierze. Jeden delikatnie zmienił kolor z różowego na koralowy. Odcień pozostałych różowych pogłębił się. Większość białych kamieni nabrała niebieskawego blasku, dokładnie takiego, jak diament Cole'a. Kilka ujawniło delikatne żółte zabarwienie, na które zwróciłby uwagę jedynie ekspert.

Zielony diament płonął jeszcze jaskrawiej, jak szmaragdowy ogień na śniegu.

Cole odsunął lupę i jeszcze raz bez szkła dokładnie mu się przyjrzał. Klejnot wciąż lśnił wewnętrznym światłem, jednocześnie gorącym i zimnym. Wiele lat temu, w Tunezji, widział klejnot, który niemal dorównywał temu. Przemytnik, właściciel diamentu, twierdził, że kamień pochodzi z Wenezueli, ale Cole w to wątpił. Jednak zanim zdobył wystarczającą ilość gotówki, żeby wydobyć od niego prawdę, ktoś na zawsze zamknął usta przemytnika, podrzynając mu gardło.

Cole był zaskoczony, że za te diamenty zapłaciło życiem jedynie dwoje ludzi. Nigdy jeszcze nie widział zbioru równego temu, który spoczywał przed nim na białym papierze. Te kamienie zawdzięczały swój kolor naturalnym warunkom, w jakich powstały, a nie barwie otoczenia.

Schował swój wzorcowy diament i obejrzał woreczek z ciemnego welwetu, leżący na mahoniowym blacie biurka. Materiał był bardzo stary, więc czas i twarda powierzchnia przechowywanych w sakiewce diamentów zniszczyły go tak, że miejscami stał się cienki jak jedwab. Sakiewka to martwy przedmiot, więc było jej wszystko jedno.

Natomiast kamienie nie wydawały się martwe. Połyskiwały jakby ożywione światłem, czasem i nienasyconą ludzką żądzą posiadania wszystkiego, co rzadkie.

- Czego chcesz ode mnie? - zapytał Cole, przyglądając się zielonemu kamieniowi zamyślonym spojrzeniem szarych oczu.

Przez chwilę Wingowi zdawało się, że pytanie jest skierowane do diamentu. Ten biznesmen z Hongkongu znał Cole'a od wielu lat, jednak nie był w stanie zrozumieć ani przewidzieć skomplikowanych procesów myślowych amerykańskiego badacza.

- Czy to są diamenty? - zapytał cicho Chińczyk.

- Tak.

-  Żadne oszustwo nie jest możliwe?

Cole wzruszył ramionami. Ten gest spowodował ruch światła na jego sylwetce. Surowy jedwab, z którego uszyta była sportowa marynarka Amerykanina, połyskiwał czernią. Jego włosy miały równie lśniący i głęboki odcień. Skóra Cole ściemniała od przebywania w najdzikszych miejscach globu. Delikatne zmarszczki, rozchodzące się promieniście od kącików powiek, były efektem długich miesięcy spędzonych w blasku pustynnego słońca lub w świetle lampki górniczej. Nad lewą skronią w gęstej czuprynie widać było srebrne nitki. Cole miał trzydzieści cztery lata, ale wyglądał o wiele dojrzalej i rzeczywiście po wieloma względami był bardziej doświadczony, niż wskazywałby na to jego wiek.

- Oszustwo zawsze jest możliwe - odezwał się. - Ale jeśli te diamenty zostały wykonane przez człowieka, to oznacza to ruinę dla wszystkich wydobywców i dla wszystkich kopalni diamentów na świecie. - Wing uśmiechnął się. - Jeśli to cię niepokoi - ciągnął Amerykanin - to mogę znaleźć w Darwin kogoś, kto ma przyrząd do badania bezwładności cieplnej. Tej maszyny jeszcze nikomu nie udało się oszukać.

Tym razem Wing wzruszył ramionami.

- Nie ma na to czasu, chyba że przyniosłeś ten instrument ze sobą. Za kilka godzin kamienie muszą wyruszyć w drogę.

- Dokąd?

- Do Ameryki.

- Skąd ci je przywieziono?

- Z Kimberley.

Cole zamilkł. Kiedy się znów odezwał, przemówił obojętnym tonem.

- Złoża południowoafrykańskie są dość dokładnie zbadane.

- Nie chodzi mi o Kimberley w Afryce, tylko o wyżynę Kimberley, tutaj w Australii - wyjaśnił Wing. Uśmiechnął się, jakby zadowolony, że zna różnicę między tymi dwoma miejscami. Ludzie często je mylą. Zwykle diamenty kojarzą się z Afryką, chociaż największa kopalnia świata, Argyle, jest usytuowana na bezludnej pustyni w tropikalnym stanie Zachodnia Australia.

Cole odpowiedział Chińczykowi uśmiechem, ale w twardej linii jego ust nie było wesołości.

- Czy rodzina Chen zainwestowała w Argyle kierując się wartością tych diamentów?

- Nic nie mówiłem o Argyle, tylko o Kimberley.

Cole w milczeniu rozważył wszystkie możliwości. Jeśli kamienie pochodzą z Argyle, oznacza to, że kartel, który kontroluje światowe wydobycie diamentów, dokonał znaczącego odkrycia i dzięki temu jeszcze trochę się wzbogaci. Lecz jeśli kamienie pochodzą z nowego źródła, to do diamentowej rozgrywki dołączył nowy gracz i wkrótce rozpęta się piekło.

W każdym razie, dla człowieka, który trzyma w ręku tak silną kartę, jak ten zbiór kamieni, życie stanie się bardzo emocjonujące, a gra nabierze rumieńców.

- Kimberley w Australii? - powiedział Cole przygważdżając Winga spojrzeniem szarych oczu, tak czystych jak lodowiec. - Czy tam je znaleziono

Chińczyk po raz pierwszy się zawahał.

- Stamtąd mi je dostarczono, ale gdzie zostały znalezione ... - Rozłożył wąskie dłonie.

- Czy jest ich więcej? - zapytał Amerykanin, wskazując ruchem głowy na rozrzucone kamienie.

- Dostałem tylko tyle - odparł ostrożnie Wing.

Cole podszedł do okna i spojrzał na palmy, otaczające frontowy trawnik państwowego kasyna w Darwin, na australijskim Terytorium Północnym, niemal dwa tysiące pięćset kilometrów od wyżyny Kimberley. W ostrym tropikalnym słońcu, pod zamglonym wilgocią niebem, morze Timor wyglądało jak kłęby aluminiowego drutu.

Żar słońca promieniował przez podwójne szyby okna obok Cole'a. W tle słychać było cichy szum klimatyzacji. Maszyneria kasyna wyciągała dym papierosowy z sal gier na niższych piętrach, jednocześnie chłodząc parne, przytłaczające rozgrzane powietrze tropikalnego października. Zaczęła się już pora przejściowa między suszą a jesiennymi deszczami, czas, w którym zwierzęta padają, a ludzie tracą zmysły.

Cole rozumiał, dlaczego tak się dzieje. Australijskie tropiki w październiku były jednym z niewielu miejsc na ziemi, gdzie nawet on nie mógł wytrzymać. Z jakiegoś powodu trudniej mu było znieść upał i wilgoć przesycającą powietrze w eukaliptusowych i akacjowych zaroślach Australii niż podobne warunki klimatyczne panujące w Wenezueli lub Brazylii.

Jednak maszyny zbudowane przez człowieka nie wpuszczały tropikalnego upału do wnętrza kasyna. Dostarczały technicznie przetworzone powietrze, które w niczym nie przypomina tego, którym trzeba oddychać na zewnątrz. Gdyby nie aborygeńskie malowidła na ścianach, ten pokój mógłby znajdować się gdziekolwiek między Hongkongiem a Johannesburgiem, Londynem a Los Angeles lub Tel Avivem a Bombajem. Meble zrobione były z europejskiego drewna, ale według wschodniej tradycji. Ubrania obu mężczyzn uszyto z tkanin wschodu, lecz zgodnie z najlepszymi włoskimi wzorami.

- Czy te diamenty wydobyto w Kimberley? - zapytał wprost Amerykanin, ponieważ wiedział, że dyplomatycznie niczego więcej się nie dowie.

- Miałem nadzieję, że ty mi to powiesz.

Cole zmrużył oczy pod czarnymi brwiami. Wing zwykle nie udzielał wymijających odpowiedzi, szczególnie kiedy mu na czymś zależało. Jednak równie rzadko zdarzało mu się nosić w kieszeni diamenty wielkiej wartości. On i jego rodzina byli zbyt pragmatyczni, żeby zawracać sobie głowę surowcem mineralnym, którego cenę rynkową kontrolował potężny kartel. Chenowie zajmowali się głównie wydobywaniem i przetwarzaniem rud metali, których nazwy były znajome jedynie specjalistom od lotów kosmicznych i produkcji broni.

- Nie mogę z całą pewnością określić, skąd pochodzą te diamenty - oznajmił wreszcie Cole. - Mogę tylko powiedzieć, że nie z Argyle.

- Kamienie do ciebie przemówiły? - z powątpiewaniem zapytał Chińczyk. Cole czekał. - Skąd masz taką pewność? - dopytywał się Wing. - W końcu w Argyle też znajduje się różowe diamenty.

- Kopalnia w Argyle dostarcza niemal wyłącznie przemysłowego śmiecia. Jasne, że spotyka się tam także różowe kamienie, ale te są ciemniejsze, czystsze i o wiele większe niż jakiekolwiek inne znane mi brylanty australijskie. Żeby z wydobywanej w Argyle drobnicy zrobić biżuterię, trzeba cierpliwości indyjskiego szlifierza.

Wing czubkiem palca poruszył kamienie. Światło zamigotało i omyło ich powierzchnię, jakby były mokre.

- Chcesz powiedzieć, że nie pochodzą z Australii?

- Nie. Twierdzę jedynie, że nie wykopano ich w Argyle. Do diabła, Wing, na wyżynie Kimberley działa siedemdziesiąt różnych spółek wydobywczych. Żadna nie znalazła tam nic oprócz surowca klasy przemysłowej. - Cole przerwał i po chwili dodał: - Tak przynajmniej utrzymuje ConMin.

Wing mruknął coś pod nosem, równie sceptyczny jak Cole. ConMin oznajmiał światu jedynie to, co Sam uznawał za stosowne.

- Co jeszcze kamienie ci powiedziały?

- Że są aluwialne.

- Jaśniej proszę.

- Dawno, dawno temu zostały wymyte z pierwotnego złoża.

- Czy to źle?

Cole potrząsnął głową.

- Chryste, nadal znasz się na diamentach jak kura na pieprzu, co?

- Nie wyśmiewałeś moich pytań, kiedy byliśmy wspólnikami.

- Kiedy byliśmy wspólnikami, nie kusiłeś mnie garścią najwspanialszych surowych diamentów, jakie w życiu widziałem - odparował Cole. - Te kamienie to sama śmietanka z jakiegoś starego, zerodowanego złoża. Sztuki ze skazami i drobnica zostały zniszczone przez czas. Te, które przetrwały, mają wygładzone krawędzie i dlatego straciły naturalny dla siebie kształt kryształu.              

- To dobrze czy źle? - niepewnie zapytał Chińczyk.

- Jeśli chodzi o cięcie, to dobrze. Kamienie wydobyte prosto z pierwotnego złoża tracą przy obróbce połowę wagi. Aluwialne stracą nie więcej niż dwadzieścia procent w drodze między kopalnią a palcem jakiejś rozpuszczonej damy.

- Więc te kamienie są przynajmniej o trzydzieści procent droższe od niealuwialnych diamentów o tej samej wadze? - zapytał szybko Wing.

Cole uśmiechnął się. Wing nie musiał wiele wiedzieć o diamentach, żeby dokonać w myślach sprawnego bilansu ich wartości. To był jeden z powodów, dla których Cole ufał byłemu wspólnikowi. Wiedział, co go napędza: zysk.

- Biorąc pod uwagę nie tylko wielkość, ale również barwę, masz na biurku diamenty łącznej wartości co najmniej miliona dolarów. Pocięte i oszlifowane będą warte o wiele więcej.

- Ile?

- To zależy od tego, jak bardzo ktoś ich pożąda., Kolorowe błyskotki ...

- Kolorowe błyskotki? - przerwał mu Chińczyk.

- Diamenty o wyjątkowo pięknych barwach. Występują cholernie rzadko, a prawdziwie zielone są najrzadsze ze wszystkich. Nie wiem, skąd pochodzą te okazy, ale to prawdziwy skarbiec Pana Boga.

- Czy istnieją kopalnie, które można by tak nazwać?

- W Australii? Ja o takich nie słyszałem.

- A gdzie indziej na świecie? - dopytywał się niecierpliwie Wing.

- Słyszałeś kiedy o Namaqualandzie? Leży na południowo- -zachodnim wybrzeżu Afryki, poniżej ujścia rzeki Orange. - Wing potrząsnął głową. - Jakieś sześćdziesiąt lat temu geolog Hans Merensky badał tam tereny należące do spółki Crown. Natrafił na diamenty zgromadzone w jednym miejscu na powierzchni ziemi, jak jajka w gnieździe przepiórki. - Wing nic nie powiedział, tylko wyprostował się w fotelu i nachylił bliżej do Cole'a. - Gdziekolwiek Merensky spojrzał, znajdował nowe diamenty - ciągnął Amerykanin. - Wkrótce nie mieściły mu się w dłoniach. Większość z nich była zbyt duża, żeby przejść przez szyjkę jego manierki. Musiał je chować w pudełka po cukierkach.

Wing jęknął cicho i spojrzał na niewielką kupkę diamentów na blacie biurka. Wyobraził sobie, co by czuł, gdyby natrafił na jeszcze bogatsze znalezisko.

- Tak - odezwał się cicho Cole. - Ja też się tak czułem, kiedy pierwszy raz usłyszałem tę historię. Każdemu poszukiwaczowi diamentów zdarza się leżeć bezsennie w środku nocy i marzyć o znalezieniu takiego skarbca.

- Więc takie skarbce naprawdę się spotyka?

- Skarbiec, pułapka na diamenty, diamentowy deszcz; nazwij to jak chcesz. To takie miejsce, gdzie czas, woda i siła ciążenia wykonały za ciebie ciężką pracę wydobycia kamieni. Skruszyły miękką skałę, usunęły odpady i zebrały diamenty w jednym punkcie.

- Nie rozumiem.

Cole zdusił w sobie zniecierpliwienie i tłumaczył dalej:

...