Koontz_Dean_R._-_Mroczne_sciezki_serca.pdf

DEAN R. KOONTZ

Mroczne ścieżki serca

(przełożył Zygmunt Halka)

SCAN-dal

Gary’emu i Zov Karamardianom

za ich cenną przyjaźń,

za sprawianie ludziom radości

i za stworzenie nam domu z dala od domu.

W przyszłym tygodniu

wprowadzamy się na stałe!

CZĘŚĆ PIERWSZA

NA NIEZNANYM MORZU

Zbłąkani wędrowcy -

Nie wiemy, czym zapłacimy

Za naszą podróż.

Osobliwy ciąg zdarzeń

Zagadkowych, dziwnych, nierealnych -

Pozostawia nas w niepewności.

Ale żadna podróż po śmierci

Nie będzie taka ciekawa

Jak ta przez życie.

„Księga policzonych smutków”

Drżąca przędza losu

Spowija mnie delikatnie,

Ale kiedy próbuję się wymknąć –

Czuję, że jej nitki są ze stali.

„Księga policzonych smutków”

ROZDZIAŁ 1

Spencer Grant jechał samochodem przez rozświetloną noc, szukając

czerwonych drzwi. Z niepokojem w sercu myślał o tamtej kobiecie. Czujny pies

siedział spokojnie obok niego. O dach dżipa bębnił deszcz.

O zmierzchu owego ponurego lutowego dnia nadciągnęła znad Pacyfiku burza

bez wiatru i błyskawic. Wyglądało na to, że deszcz, silniejszy niż mżawka, ale nie

ulewny, wypłukał z miasta całą energię. Los Angeles z okolicami stało się metropolią

o rozmytych konturach, bez tętna i bez ducha. Sylwetki budynków zlewały się z sobą,

ruch na jezdniach był niemrawy, a ulice rozpływały się w szarej mgle.

Spencer jechał przez Santa Monica, mając po prawej stronie plaże i

atramentowoczarny ocean. Musiał zatrzymać się na czerwonym świetle.

Mieszaniec Rocky, trochę mniejszy od labradora, z zainteresowaniem patrzył

na drogę. Kiedy jeździli fordem explorerem, Rocky czasem spoglądał na boki,

przyglądając się temu i owemu, ale głównie interesowała go droga na wprost.

Nawet gdy jechał w przestrzeni bagażowej, za przednimi siedzeniami, rzadko

wyglądał przez tylne okienko. Bał się odpływającej w tył scenerii. Może od

uciekających obrazów kręciło mu się w głowie, a od nadpływających nie.

Albo może kojarzył znikającą drogę ze swoją przeszłością. Wolał jej nie

wspominać.

Tak samo jak jego pan.

Czekając na zmianę świateł, Spencer podniósł rękę do twarzy. Kiedy

zaczynały się kłopoty, dotykał w zadumie swojej blizny. Niektórzy ludzie w

podobnych sytuacjach przebierają paciorki różańca. Dotknięcie uspokajało go;

przypominało mu, że największą grozę, jaką mógł kiedykolwiek przeżyć, ma już za

sobą, i że nie może spotkać go w życiu nic bardziej niebezpiecznego.

Blizna była jego cechą charakterystyczną. Był naznaczony. Jasna, z lekka

połyskująca, szeroka na ćwierć do połowy cala, sięgała od prawego ucha po

podbródek. Podczas upałów, a także przy niskiej temperaturze stawała się jeszcze ja-

śniejsza. Mimo że cienki pas tkanki łącznej pozbawiony był końcówek nerwów, to

jednak w zimowym powietrzu czuł bliznę jakby gorący drut przyłożono mu do

twarzy. W letnim słońcu była zawsze zimna.

Zapaliło się zielone światło.

Pies podniósł kudłaty łeb w oczekiwaniu nowych wrażeń. Spencer jechał

powoli na południe wzdłuż niewidocznego wybrzeża, znów trzymając kierownicę

obiema rękami. W powodzi sklepów i restauracji nerwowo wyglądał czerwonych

drzwi po wschodniej stronie ulicy.

Choć nie dotykał już szpecącej blizny, ciągle o niej pamiętał. Nigdy nie

zapominał, że jest napiętnowany. Kiedy uśmiechał się lub krzywił, czuł, jak opina

połowę jego twarzy. Gdy się śmiał, jego radość była tłumiona naprężeniem nie-

elastycznej tkanki.

Wycieraczki rytmicznie rozsuwały strugi deszczu.

Spencer miał spieczone wargi i wilgotne dłonie. Czuł ucisk w piersiach,

spowodowany odrobinę obawą, ale zarazem i radością na myśl o ponownym

spotkaniu z Valerie.

Namyślał się, czy nie wrócić do domu. Nadzieja, którą zaczął żywić, z

pewnością nie warta była funta kłaków. Był samotny i - pomijając Rocky’ego - miał

zamiar taki pozostać. Wstydził się nowej fali optymizmu i własnej naiwności,

skrywanej potrzeby i cichej rozpaczy. A jednak jechał dalej.

Rocky nie wiedział, czego szukają, ale sapnął lekko, wyczuwając subtelną

zmianę nastroju Spencera na widok czerwonych drzwi.

Bar koktajlowy mieścił się między tajlandzką restauracją o zaparowanych

oknach a pustym sklepem, który kiedyś był galerią sztuki. Okna galerii zostały zabite

deskami; w niegdyś eleganckiej fasadzie brakowało kwadratowych płyt trawertynu,

jak gdyby firma nie splajtowała, tylko wybuch bomby zakończył jej działalność. W

rozproszonym świetle padającym na fasadę, poprzez srebrzyste nitki deszczu, było

widać czerwone drzwi, które zapamiętał poprzedniej nocy.

Spencer nie potrafił przypomnieć sobie nazwy baru. Wydawało się, że starał

się wyrzucić ją z pamięci, ponieważ trudno było nie zauważyć szkarłatnego napisu

nad wejściem: „Czerwone Drzwi”. Uśmiechnął się bez humoru.

Po odwiedzeniu dziesiątków barów nie był w stanie spostrzec różnic między

nimi, a to znaczyło, że nie umiał zapamiętywać ich nazw. Owe niezliczone spelunki

w najrozmaitszych miastach pełniły w jego przypadku rolę konfesjonału; zamiast

klęczeć przy konfesjonale, siedział na stołkach barowych i mruczał te same wyznania

do ucha przygodnych kompanów, którzy nie byli księżmi i nie mogli dać mu

rozgrzeszenia.

Jego spowiednikami byli pijacy, tak samo zagubieni jak on. Nie potrafili

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: