TADEUSZ KOTARBIŃSKI biografia, dorobek naukowy.doc

(26 KB) Pobierz
TADEUSZ KOTARBIŃSKI urodził się i zmarł w Warszawie

BIOGRAFIA I DOROBEK NAUKOWY TADEUSZA KOTARBIŃSKIEGO

 

TADEUSZ KOTARBIŃSKI urodził się i zmarł w Warszawie. Przyszedł na świat 31 marca 1886 roku i zmarł w wieku 95 lat.

Jego ojciec-Miłosz Kotarbiński był malarzem, krytykiem artystycznym i dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, a matka –Ewa z domu Koskowska- pianistką.

              Kotarbiński podchodził do matury kilka razy-nie ze względu jednak na brak wiedzy, ale na niesprzyjające warunki jakie panowały pod zaborami. Początkowo pragnął zostać architektem i w tym kierunku podjął studia najpierw na Politechnice Lwowskiej, potem w Darmstadt. Bardzo prawdopodobne jest, że pobyt w tym niemieckim miasteczku był inspiracją dla stworzonej przez Kotarbińskiego PRAKSEOLOGI – nauki o sprawnym działaniu.-ale o tym później. Musiał jednak przerwać studia by po raz kolejny zdać egzaminy państwowe.

Późniejsze studia podjął na Uniwersytecie Lwowskim pod kierunkiem Kazimierza Twardowskiego i w 1912 roku został doktorem filozofii.

Rozpoczął od pracy w szkołach średnich. Posłannictwo nauczycielskie, pojęte jako walka o prawdę, towarzyszyło mu całe życie. Nauczał języka i literatury klasycznej w gimnazjum, oraz wykładał logikę, etykę, metodologię nauk i elementy prakseologii na kursach pedagogicznych. Włączył się również w prace powstałego w Warszawie Instytutu Filozoficznego, gdzie objął I Katedrę Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego i był jej kierownikiem do wybuchu wojny. W 1919 roku awansował na profesora nadzwyczajnego. W dziesięć lat później został profesorem zwyczajnym. Wówczas też był dziekanem Wydziału Humanistycznego UW. Został członkiem redakcji i publicystą Racjonalisty. Drukował również w Przeglądzie Społecznym, Studio, Wiedzy i Życiu,. Wygłaszał pogadanki w Polskim Radiu

W czasie II wojny światowej wykładał na tajnych kompletach. Wielokrotnie przenosił się i ukrywał u różnych ludzi. Na przełomie 1944/45 w Radomiu zorganizował wykłady i ćwiczenia z filozofii, z perspektywą zaliczenia ich po wojnie. Natomiast po II wojnie światowej jako jeden z pierwszych zajął się przywracaniem instytucji oświatowych i pracy nauczycielskiej. Współorganizował Uniwersytet Łódzki i był jego rektorem i w tym samym czasie współpracował z wieloma

czasopismami i towarzystwami naukowymi.

Po powrocie do Warszawy uczestniczył w I Kongresie Nauki Polskiej i aktywnie działał na UW oraz w Polskiej Akademii Nauk. W 1961 r. przeszedł na emeryturę pozostając nadal twórczym uczestnikiem życia naukowego i społecznego.

Kotarbiński zajmował się również pisaniem epigramatów i liryków, wydał trzy tomiki wierszy: Wesołe smutki w 1956 roku, Rytmy i rymy w 1970 oraz Wiązanki w 1973 r. Ukazało się kilka zbiorów artykułów, jak dwutomowy Wybór pism: Myśli o działaniu (1957), Myśli o myśleniu (1958). Napisał wiele książek (około 700), jak na przykład: Sprawa istnienia przedmiotów idealnych (1921), Medytacje o życiu godziwym (1966), Abecadło praktyczności (1972). On sam za swoje najwybitniejsze dzieło uznawał Traktat o dobrej robocie z 1955 roku, który dotyczył prakseologii. Ponadto w wielu teatrach jako pamiątki przechowywane są listy profesora Kotarbińskiego z recenzjami sztuk na których bywał.

Był prawdziwym autorytetem moralnym, walczył o tolerancję. W komunistycznej Polsce stał się symbolem myślenia niezależnego. Jego dorobek naukowy uhonorowany został przez wiele uniwersytetów zarówno w kraju jak i za granicą tytułem doktora honoris causa(min UJ, Universite Libre w Brukseli), członkostwem w wielu akademiach nauk oraz licznymi odznaczeniami państwowymi.

Obok nauki ważne miejsce w jego życiu zajmował rysunek, muzyka, teatr i poezja. Miłość do sztuk wszelakich wyniósł z rodzinnego domu

 

Poglądy Kotarbińskiego na rozmaite kwestie filozoficzne są powiązane ideą główną, mianowicie realizmem, wręcz reizmem (konkretyzmem), według którego istnieją tylko rzeczy (konkrety), zaś zdarzenia, stosunki, własności nie mają samodzielnego istnienia.

Wiele swoich prac poświęcił etyce niezależnej, wytyczając jej podstawy, wśród nich opiekuńczość, kryterium najrozumniejszego wyboru, działanie w celu zminimalizowania cierpień i nieszczęść.

 

...
Zgłoś jeśli naruszono regulamin