Baby Blue - Rozdział 7.pdf - Moje opowiadanie - coldflowers

Rozdział 7

Nie mogę uwierzyć własnym oczom. Jak on mógł. Przez tyle lat się

przyjaźniliśmy. Tak przyjaźniliśmy się, mimo iż był moim szefem. Zdradził

wszystkich wojowników. Morderca, po prostu morderca. Nie mogę na niego patrzeć,

niedobrze mi się robi. Jak pomyślę ile przez niego zginęło osób... Praktycznie moja

ekipa już nie istnieje. Zostałam tylko ja i Mintis. Czuję jak ogarnia mnie ogromna

złość, furia. Nawet nie zauważyłam, że się przybliżyłam do mężczyzn, trzymając

sztylet w dłoni. Do rzeczywistości sprowadziła mnie ciepła dłoń Lucas'a na moim

ramieniu. Cofnęłam się w bezpieczne miejsce, mężczyźni nie zauważyli widowni i

nadal dyskutują. Spojrzałam na Lucas'a. W jego oczach wyczytałam smutek i

zrozumienie. Nie puścił mojego ramienia, jakby się bał, że zrobię coś głupiego.

Spojrzałam na jego dłoń.

– Lucas, ja muszę się dowiedzieć dlaczego to zrobił. - zrobiłam błagalne szczenięce

oczy.

– Nie puszczę ciebie, to niebezpieczne. - uparł się. - A poza tym mieliśmy tylko

słuchać, nie atakować.

– A kto mówi o atakowaniu? Pierwsza nie zaatakuje. Na Boga Lucas, to Gabriel.

Chcę tylko z nim pogadać. - zapewniłam go.

– A co z tym łysym mięśniakiem? - zaczął się wahać.

– Mam pewien pomysł. - szybko dodałam. - tylko się nie złość i nie bierz tego do

siebie.

– Co to za pomysł? Zaczynam się bać. - przyjrzał mi się dokładnie.

– Zobaczysz, zaufaj mi. Jak coś pójdzie nie tak, szybko się z nim uwinę. -

spojrzałam głęboko w ciemnopomarańczowe tęczówki. Zastanawia się.

– Dobrze, ale uważaj na siebie. - skapitulował.

– Postaram się. - Uśmiechnęłam się do niego i pocałowałam lekko w usta.

Wkroczyłam w zaułek.

Stanęłam jakieś dwa metry przed osiłkiem, w zaciemnionym miejscu.

Będąc wojowniczką nabyłam umiejętność cichego poruszania się. Przydatna

umiejętność zważywszy na charakter mojej pracy. Mężczyźni jakby nigdy nic

rozmawiają ze sobą. Jeszcze przez chwilę słucham ich rozmowy, jednak niczego

sensownego ona nie dotyczy. Dobra, koniec słuchania tej paplaniny.

– Witam Panów w ten piękny wieczór. - przerwałam mi konwersację. Spoglądam to

na jednego, to na drugiego.

Mężczyźni jednocześnie spojrzeli w moim kierunku. Łysy otaksował mnie

wzrokiem, uśmiechając się chytrze. Natomiast Gabriel wpatruje się we mnie w

głębokim szoku. Otrząsnął się z niego i zaczął się cofać. Zatrzymałam wzrok na nim.

– Nie radziłabym szefie. - pokręciłam głową cmokając. - ups, ty już nie jesteś moim

szefem, tylko zdrajcą!

Twarz Gabriela pobladła, aczkolwiek się zatrzymał. Zerknęłam do tyłu i

machnęłam ręką do Lucas'a, aby się zbliżył. Kiedy do mnie podszedł, kazałam mu

przytrzymać zdrajcę, aby nie uciekł. Wykonał polecenie. Spojrzałam na łysego, gapi

się na mnie, jakbym była naga. Palant. No to zaczynamy małe show. Uśmiechnęłam

się do niego podchodząc powoli, uwodzicielsko. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Ha,

złapał haczyk, już jest mój.

– Witaj słodka, może masz ochotę się zabawić? - oblizał wargi i zatrzymał wzrok na

moich piersiach.

Nie odpowiedziałam. Uśmiechnęłam się zachęcająco, stanęłam

naprzeciwko niego i owinęłam ramiona wokół szyi. Czuję jak jego ręka muska mój

obojczyk i zjeżdża niżej aby zatrzymać się na mojej prawej piersi. Zaczęłam się cała

gotować ze złości. Cholerny zboczuch... Dobra Arantis uspokój się jeśli chcesz, aby

plan wypalił. Zauważyłam, że Gabriel i Lucas uważnie się nam przyglądają. Lucas

dobitnie dawał do zrozumienia, iż nie podoba mu się moje zachowanie, a tym

bardziej łysego. Powróciłam spojrzeniem do osiłka, położył mi na biodrach swoje

łapy, lewą zsunął na pośladek i go chwycił. Zaczął przybliżać się do mnie ustami. O.

Mój. Borze. Jego oddech jest toksyczny, cuchnie jak na wysypisku. Ble...

Mimowolnie wstrzymałam oddech, akurat w momencie kiedy jego usta dotknęły

moich. Przegiął i to grubo. Zaraz mnie chyba rozniesie z furii. Odlepiłam jego

paskudne usta od swoich. Kurde, jak będę w domu to chyba z 10 razy umyję zęby i

zużyję połowę butelki płynu do płukania ust, aby się pozbyć z języka i umysłu tego

odoru.

Spojrzałam mu w oczy. Płynny szafir w moich zaczął działać. Nie

odrywając oczu, zaczęłam zadawać pytania.

– Co tu robisz?

– Przysłano mnie, abym się dowiedział czy on – machnął ręką na Gabriela. -

wykonał swoje zadanie.

– Jakie zadanie? - skupiłam się na jego wzroku, aby się nie wyrwał.

– Nie wiem dokładnie. Miał naszych gdzieś wpuścić. - zobaczyłam w jego oczach

strach, zdaje sobie sprawę, iż wyjawia mi rzeczy które powinny zostać tajemnicą.

– Jak to, dokładnie nie wiesz?

– Każdy z nas ma przydzielone swoje zadania do wykonania, nie chwalimy się

nawzajem nimi. Zabroniono nam.- strach zamienił się we wściekłość.

– Domyślam się, że zabroniono, aby któryś z was nie wygadał wrogowi gdzie i co

robicie. - przytaknął.

– Kto ciebie przysłał? - spytałam gniewnie. Furia jeszcze mnie nie opuściła.

– M. Shadows. - wysyczał.

– Kto to jest ten M. Shadows?

– Jest naszym szefem. - zaczął się buntować, na czole pojawiły mu się krople potu.

– Dzięki. - podziękowałam i chuchnęłam mu w usta szarą chmurkę. Nie mogę sobie

pozwolić, aby zostawić go żywego. Za duże ryzyko.

Gdy ją wchłonął do płuc, otworzył szeroko oczy i chwycił się za gardło.

Zaczął się zataczać, próbując zaczerpnąć powietrza, niczym ryba wyciągnięta z

wody. Jednak nic mu to nie dało, po niecałych dwóch minutach, leży martwy u mych

stóp. Ostatni raz na niego zerknęłam z obrzydzeniem, krzywiąc się oderwałam

wzrok.

– Co... co ty mu zrobiłaś?! Zabiłaś go! -Gabriel podniósł na mnie głos.

– Zamknij się! - uciszyłam go i podeszłam w ich stronę.

Lucas nadal mocno trzyma Gabriela za ramiona, uniemożliwiając ucieczkę.

Nasze spojrzenia się skrzyżowały, w jego oczach widzę nieme pytanie, strach i

zaskoczenie.

– Może tak łaskawie powiesz nam, dlaczego zdradziłeś swoich przyjaciół? -

spytałam wypranym z emocji głosem.

– Nie miałem wyboru, musiałem to zrobić. On ma moją rodzinę! - blady jak płótno,

spuścił wzrok na swoje dłonie. - Zagroził, że ich zabije jeśli nie wykonam

zadania.

– Co za on? - moje oczy szczelają piorunami.

– M. Shadows. - wyjęczał wciąż wpatrzony w dłonie.

– Co o nim wiesz? - ciągnęłam.

– Jest szefem tych bydlaków. Dowiedziałem się też, że podlega pod jakąś grubą

rybę. - spojrzał na mnie przerażonym wzrokiem. Hm... ten facet może sporo

wiedzieć, muszę go znaleźć.

– Gdzie mogę tego całego M. Shadows'a znaleźć? - nie odlepiam od niego wzroku.

– Nie wiem. Ale wiem kto może to wiedzieć... - widocznie się waha.

– To gadaj. - pośpieszyłam go.

– Nazywa się David i... - usłyszeliśmy świst powietrza. Ktoś do nas szczelił.

Odruchowo padliśmy na ziemię, przed kolejnymi pociskami.

Co za Kretyn do nas szczela?! Odwróciłam się w stronę wejścia do zaułka,

na dachu pobliskiego budynku stała postać w czerni. Kiedy zauważyła, że się jej

przyglądam, szybko czmychnęła w noc. Kto to, do jasnej cholery był? Po pewnym

czasie dodarło do mnie, że Lucas mnie woła. Boże, żeby nie był ranny, tylko nie on.

Szybko odwróciłam się w jego stronę. Jest cały. Oh... Dzięki ci Boże. Ale dlaczego

jest cały we krwi? Z opóźnieniem zajarzyłam, że to krew Gabriela. Szybko

podbiegłam do nich. Gabriel może i nas wszystkich zdradził, ale był moją rodziną.

Kucnęłam obok niego i chwyciłam dłoń, zaczęła stygnąć. Z trudem otworzył oczy.

– Proszę... Uratuj moją rodzinę. - wycharczał z trudem.

– Zrobię wszystko co w mojej mocy. - do oczu napłynęły mi łzy.

– Dziękuję... - głośno przełknął ślinę i utkwił we mnie wzrok. - Luna... - wypuścił z

cichym sykiem powietrze, oczy zrobiły się puste, nieruchome. Skonał.

Rozryczałam się na całego. Lucas przytulił mnie mocno do siebie. Kiedy

się uspokoiłam, a trwało to dość długo, wstaliśmy i ruszyliśmy w stronę samochodu.

Ten typek na dachu musiał podsłuchać naszą rozmowę. I postanowił uciszyć

Gabriela. Niech się tylko dowiem kim był ten facet w czerni, biada mu.

Doszliśmy do zaparkowanego samochodu, Lucas otworzył przede mną

drzwi i spojrzał na mnie z czułością. Uśmiechnęłam się blado w odpowiedzi i

ocierając lekko dłonią po jego ramieniu, wsiadłam do auta. Kiedy Lucas zasiadł za

kierownicą, ruszyliśmy w drogę powrotną. Nie mam ochoty na rozmowę, choć

widzę, że mój kierowca chciał coś powiedzieć. Zauważył, że nie kwapię się do

rozmowy, więc zrezygnował z prób. Całą drogę pokonaliśmy w milczeniu.

W domu żadne światło się nie świeciło, Mintis musi już spać. Lucas

otworzył kluczem drzwi i weszliśmy do środka. Trzymana przez ciemnowłosego w

talii, ruszyliśmy razem schodami do góry. Stanęliśmy przed drzwiami do mojego

pokoju. Lucas obrócił mnie twarzą do siebie i namiętnie pocałował. Zaskoczona

dopiero po momencie odwzajemniłam pocałunek. Oderwał usta i szepnął mi do ucha.

– Dobranoc piękna. Do jutra.

– Dobranoc. - wydukałam, serce wali mi jak szalone.

Weszłam do środka i od razu skierowałam się do łazienki. Wykąpana i

przebrana w piżamę, na którą składa się luźna koszulka z krótkim rękawkiem i majtki

kroju króciutkich spodenek. Poczłapałam do łóżka. Nim się spostrzegłam, zapadłam

w głęboki sen.

***

Znajduję się w lesie. Starym, mrocznym lesie, dziwnie znajomym. Jakaś

siła ciągnie mnie w głąb najciemniejszej części, nogi same mi idą. Próbuję się

zatrzymać, ale bez rezultatu, nie panuje nad swoim ciałem. Im coraz bardziej się

zagłębiam w mrok, tym czuje jak z każdym krokiem narasta we mnie strach. Kiedy to

okropne uczucie nasiliło się do granic mojej wytrzymałości, ukazał się mój Anioł.

Patrzył ze strachem w jakiś punkt za mną. Chcę się odwrócić w tamtą stronę, ale nic

z tego. Nagle dobiegł do moich uszu świst. Sztylet przeleciał koło mojego ucha i

utkwił w piersi Lucas'a. Nie...Nie! Nie!! Lucas padł na kolana, resztką siły wyjął

sztylet tkwiący w sercu i legł martwy na plecy. Momentalnie odzyskałam panowanie

nad swoim ciałem, podbiegłam do niego. Coraz wolniej oddychał, oczy zaczęły robić

się zamglone, gasnąć. Próbuję powstrzymać krwawienie, kończy się to jednak

fiaskiem. Lucas wypuścił powoli powietrze z płuc, po raz ostatni. Niee!!!

Obudziłam się roztrzęsiona, ze łzami w oczach. To tylko sen, koszmar.

Wstałam z łóżka i zaczęłam chodzić po pokoju, próbując się uspokoić. Pod wpływem

impulsu wyszłam z pokoju i skierowałam się w stronę sypialni Lucas'a. Zapukałam

cicho. Głupia, pewnie już śpi. Co ciebie w ogóle podkusiło, żeby tu przyjść? Głupia,

głupia, głupia. Moje wewnętrzne wyzywanie siebie przerwały otwierające się drzwi.

Stanął w nich nie kto inny jak mój Anioł. Cały, zdrowy i żywy. Spojrzał na mnie,

widząc w jakim jestem stanie, spytał przejęty.

– Arantis, coś się stało?

– Nie... Tylko śnił mi się koszmar. - zawstydziłam się. Nie chciałam przysiąść przed

samą sobą, że chciałam zobaczyć czy jest cały. Boże, nie poznaję się.

Baby Blue - Rozdział 7.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: