Cartland Barbara - Namiętność i kwiat.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Cartland Barbara

Namiętność i kwiat

Lokita odetchnęła głęboko, ale nie była w stanie nic powiedzieć.

Książę ujął bardzo delikatnie jej spoczywającą na kolanach rękę.

Spoglądał na długie, szczupłe palce, które potrafiły być tak pełne

ekspresji, gdy tańczyła i na drobną, miękką, różową dłoń z wyrytymi

na niej liniami przeznaczenia. Potem podniósł ją do ust.

Nie złożył pocałunku, lecz zaledwie muskał skórę wargami,

przesuwając je po każdym z palców, a potem po zewnętrznej stronie

dłoni, aż do przegubu. Spostrzegłszy, że dziewczyna drży, zapytał:

- Czy coś czujesz?

- Tak - wyszeptała powoli.

- Powiedz mi co.

- To bardzo... dziwne uczucie... Prawie tak samo jest kiedy

tańczę... i mam wrażenie... że są koło mnie aniołowie... i ktoś, kogo

kocham... Ale to wszystko dzieje się poza mną... A teraz... czuję to w

środku... w głębi serca...

OD AUTORKI

Opisy Paryża z roku 1867, roku Międzynarodowej Wystawy,

odpowiadają rzeczywistości, podobnie jak wzmianki o restauracjach,

intelektualistach i księciu Napoleonie.

Pełne przepychu inscenizacje były typowe dla ówczesnego teatru i

„Kopciuszka" wystawiano w Theatre Imperial du Chatelet w pięciu

aktach i trzydziestu odsłonach, tak jak zostało to opisane w powieści.

Car Mikołaj I, okrutny, mściwy i nikczemny, był z całą pewnością

najbardziej przerażającym monarchą w Europie. W 1841 roku

królowa Wiktoria napisała: „Jest niewątpliwie bardzo atrakcyjnym

mężczyzną, ciągle przystojnym, o pięknym profilu... ale nie

widziałam dotąd u nikogo równie groźnego spojrzenia... Ten człowiek

ma umysł barbarzyńcy."

Car Aleksander wysłał do senatu tajny ukaz, w którym nadał

dzieciom swej kochanki, księżniczki Katarzyny Dołgorukiej,

nazwiska i tytuły książęce.

ROZDZIAŁ 1

Rok 1867

— Jego Wysokość książę Iwan Wołkoński! — zaanonsował

głośno lokaj w liberii ambasady brytyjskiej.

Zajęty właśnie pisaniem listu lord Marston odwrócił się od biurka

i spojrzał z niedowierzaniem, a potem skoczył na równe nogi.

— Iwanie, drogi przyjacielu! — wykrzyknął. — Nie miałem

pojęcia, że zjawisz się w Paryżu!

— Dopiero co przyjechałem — odparł książę. — I ogromnie

ucieszyła mnie wiadomość, że ty też tu jesteś.

— Przysłano mnie tu za karę, żebym zdawał premierowi relację z

wystawy — powiedział lord Marston. — Ale teraz, skoro ty

przyjechałeś, zaniedbam chyba swoje obowiązki i trochę się

zabawimy.

— Nie mam co do tego wątpliwości — stwierdził książę.

Opadł na jeden z wygodnych foteli, a przyjaciel patrząc na niego,

pomyślał, że jest jeszcze bardziej pociągający i przystojny niż

dawniej.

Lord Marston i książę, kuzyn cara, przyjaźnili się od wczesnej

młodości, od czasu kiedy to ojciec lorda sprawował urząd ambasadora

w St Petersburgu. Byli rówieśnikami, a ich młodzieńcze wybryki w

Rosji, Francji i Anglii osoby z towarzystwa przyjmowały z

dezaprobatą. W istocie to książę inspirował każdy skandaliczny

wyskok, gdyż lord Marston, pod wieloma względami typowy Anglik,

nigdy nie wdałby się sam w żadną awanturę.

Teraz jego opanowana zwykle twarz jaśniała jednak radością, a

wzrok miał promienny, gdy usiadłszy naprzeciwko przyjaciela,

zapytał:

— Powiedz mi, Iwanie, co u ciebie słychać?

Oczy księcia błyszczały. To właśnie one najbardziej przyciągały

uwagę wszystkich. Były niemal fioletowe, obramowane długimi,

ciemnymi rzęsami, a w ich głębi można było dostrzec wszystkie

targające księciem dzikie, namiętne uczucia. I właśnie te oczy czyniły

księcia tak atrakcyjnym dla kobiet, że gdziekolwiek się pojawił,

zostawiał za sobą złamane serca.

Miał niemal klasyczne rysy i szczupłą, wysportowaną sylwetkę

człowieka, który znaczną część życia spędza w siodle. Nawet w

nieprzebranym tłumie przystojnych mężczyzn, stanowiących ozdobę

carskiego dworu, książę Iwan zdecydowanie się wyróżniał.

— Któż to tym razem zmusił cię do ucieczki przed, jestem

pewien, że słuszną karą? — spytał lord Marston.

— Ona była doprawdy rozkoszna. — Książę uśmiechnął się. —

Ale co za dużo, to niezdrowo, więc kiedy caryca poleciła carowi, żeby

przywołał mnie do porządku, uznałem, że najlepiej będzie zniknąć.

Lord Marston wybuchnął śmiechem.

— Domyślałem się, że chodzi o przypadek cher-chez lafemme!

Czeka tu na ciebie wiele dawnych miłości i mnóstwo pięknych dam,

na które przyjemnie popatrzeć. — Przerwał i dopiero po chwili

ciągnął dalej: — Jak nietrudno sobie wyobrazić, wszystkie ściągnęły

do Paryża na wystawę, ale w rezultacie miasto jest nieprzyjemnie

zatłoczone.

— Tego się spodziewałem — odrzekł książę. — Ale śmiem

twierdzić, że jako stali bywalcy najbardziej egzotycznych miejsc nie

zostaniemy odprawieni z kwitkiem.

— Możesz być o to zupełnie spokojny — zgodził się skwapliwie

lord Marston.

Książę był nie tylko niesamowicie bogaty, lecz również

nadzwyczaj hojny. Jeżeli ktokolwiek nie potrafił zapewnić sobie loży

w teatrze, najlepszego stołu w restauracji, czy serdecznego przyjęcia

w każdej arystokratycznej rezydencji, to na pewno nie książę Iwan.

— Jak tam w Rosji? — spytał lord Marston.

— Nieprzyjemnie! — odparł krótko książę.

Lord Marston wydawał się zaskoczony.

— A cóż to się stało? Myślałem, że po podpisaniu manifestu,

który daje chłopom wolność, zapanuje tam idylla.

Książę nagle spoważniał.

— Uważano, że Złoty Wiek będzie trwał wiecznie — odparł. —

Ale chłopi nie rozumieją, że prawo własności nakłada na nich

obowiązki.

— Pamiętam tamtą niedzielę, gdy w kościołach czytano

proklamację i Aleksander został obwołany carem wyzwolicielem —

mówił lord Marston. — Jeszcze teraz słyszę te wiwaty.

Cartland Barbara - Namiętność i kwiat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: