Cartland Barbara - Diona i dalmatyńczyk.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

CARTLAND BARBARA

DIONA I DALMATYNCZYK

Najpiękniejsze miłości

Rozdział 1

Rok 1819

Sir Hereward Grantley z trudem sadowił się w ogromnym fotelu.

Krzywiąc się i sapiąc, dźwignął opuchniętą stopę na taboret i

ostrożnie próbował znaleźć oparcie dla obolałych pleców.

W tej samej chwili w radosnych susach ruszył ku niemu młody

dalmatyńczyk. Nagle, potrącona psim ogonem, szklanka brandy

zsunęła się ze stolika. Sir Hereward wpadł we wściekłość:

— Pilnuj swego przeklętego psa! — krzyknął na bratanicę i dodał

z pretensją w głosie: — Mówiłem ci już, że nie ma prawa tutaj

przebywać. Nie życzę go sobie w domu. Jego miejsce jest w psiarni.

Diona pospiesznie zbierała z dywanu kawałki szkła.

— Bardzo przepraszam, stryju Herewardzie. Syriusz zrobił to

niechcący. Chciał tylko przywitać się z tobą. Wiesz przecież, że cię

lubi.

— Mam dostatecznie dużo własnych psów. Albo pójdzie do budy,

albo trzeba będzie go zastrzelić.

Diona, przerażona, krzyknęła, a z drugiego kąta pokoju odezwał

się głos:

— Sądzę, ojcze, że to dobra myśl! W domu psy sprawiają tylko

kłopot. Niedawno też widziałem, jak Syriusz polował w lesie, gdzie

bez wątpienia wystraszył wysiadujące ptaki...

— To nieprawda! — zaprotestowała Diona. — Syriusz nigdy beze

mnie nie wychodzi. Wiem, że jest pora lęgowa, więc trzymamy się z

dala od lasu.

— Widziałem na własne oczy!

Diona wiedziała, że kuzyn Simon kłamie i domyślała się powodu

jego zachowania. Odkąd zamieszkała w wielkim, brzydkim domu

stryja, Simon prześladował ją zalotami, a gdy je odrzuciła, stał się

złośliwy. Teraz zaś wtrącił się do sporu zapewne powodowany chęcią

zemsty za domniemaną zniewagę. Dwa dni temu bowiem, spotkawszy

Dionę na schodach, usiłował ją pocałować. Broniła się, a kiedy

zrozumiała, że jest od niej silniejszy, nadepnęła mu na nogę tak

mocno, że jęknął z bólu.

Wyrwała się kuzynowi, wołając:

— Zostaw mnie w spokoju! Nienawidzę cię! Jeżeli jeszcze raz

ośmielisz się mnie dotknąć, powiem stryjowi Herewardowi!

Simon tylko czekał na stosowną okazję. Wstał od stołu, przy

którym łapczywie pochłaniał obfite śniadanie, mimo że pora

porannego posiłku już dawno minęła, i podszedł do ojca.

— Koniecznie trzeba zabić tego psa — stwierdził, wycierając

usta. — Powiem Heywoodowi, żeby go zastrzelił, tak jak starego

Rufusa, kiedy przestał się już do czegokolwiek nadawać.

— Nie tkniesz mojego psa! — krzyknęła gniewnie Diona. — Jest

młody, a szkodę wyrządził nieumyślnie! To pierwsza rzecz, którą

stłukł w tym domu!

— Pierwsza, którą zauważyliśmy! — warknął Simon.

Diona spojrzała na stryja.

— Bardzo proszę. Wiesz jak ogromnie kocham Syriusza, jak

wiele dla mnie znaczy. Tylko on pozostał mi po ojcu...

Raptem uświadomiła sobie, że mówiąc w ten sposób postępuje

nierozważnie. Wszak sir Hereward Grantley nie znosił młodszego

brata. Ojciec Diony był o wiele bardziej popularny w hrabstwie,

znacznie lepszy w różnych dziedzinach sportu i, w dodatku, o wiele

przystojniejszy.

Czasami Diona miała wrażenie, że stryj jest w gruncie rzeczy

zadowolony, iż młodszy brat przypłacił życiem upadek z porywistego

ogiera, gdy koń brał wysoką przeszkodę. Wypadek taki nie powinien

był się zdarzyć jeźdźcowi równie doświadczonemu jak jej ojciec.

Całe hrabstwo opłakiwało Harry'ego Grantleya i Diona

zrozumiała, że właściwie wtedy umarła także jej matka! Pani Grantley

z każdym dniem robiła się coraz słabsza, a w rok później i ją również

pochowano. Od tej pory stryj stał się prawnym opiekunem bratanicy.

Diona musiała opuścić strony, gdzie tak szczęśliwie upływało niegdyś

jej życie.

Rodzinny dom zdawał się zawsze wypełniony słońcem, podczas

gdy należący od trzystu lat do Grantleyów dwór był ogromny, ciemny

i ponury. Wkrótce też Diona pojęła, że kuzyn Simon przyczyni jej

wielu zmartwień. Sir Herewardowi wydawało się, że przynajmniej

pod jednym względem był lepszy od nieżyjącego brata — miał

dziedzica.

Na nieszczęście Simon nie był synem, z którego jakikolwiek

ojciec mógłby być dumny. Miał dwadzieścia cztery lata, ale jego

rozwój psychiczny zatrzymał się na etapie niedojrzałego nastolatka.

Nie wyróżniał się też niczym szczególnym, oprócz

nieprawdopodobnego wręcz apetytu. Kuzyn Diony jadł za czterech i

wciąż był głodny.

W przyszłości Simon miał zostać szóstym baronetem. Wątła,

wiecznie cierpiąca lady Grantley nie mogła mieć więcej dzieci, toteż

sir Hereward uwielbiał jedynaka i dogadzał mu we wszystkim. Żywił

przy tym nie uzasadnioną nadzieję, że podsycając wrodzony egoizm

syna, wychowa Simona na mężczyznę.

Diona, z natury spostrzegawcza, szybko zauważyła niewesołą

sytuację stryja i szczerze z nim współczuła. W niczym jednak nie

poprawiło to jej własnego losu.

Była nie tylko wyjątkowo ładna, ale też inteligentna. Wkrótce

więc zrozumiała, że irytuje stryja, jak niegdyś irytował go jej

tragicznie zmarły ojciec. Próby ułagodzenia sir Herewarda spełzały na

niczym. Rzadko dzień mijał bez złorzeczeń na wyimaginowane

przewinienia bratanicy, zmuszonej cierpliwie znosić wybuchy złości

starszego pana.

Żona sir Herewarda całe dnie spędzała leżąc i skarżąc się na

okropne bóle. Płakała i narzekała, nigdy nie uczyniła jednak

najmniejszego bodaj wysiłku, by pokonać własną słabość.

Zachowanie Simona zaś stanowiło pasmo rozczarowań. Sir Hereward

zaczął szukać pociechy w alkoholu. Nadmierne picie powodowało

kolejne ataki podagry. Chory cierpiał na srogie bóle gośćcowe, puchły

mu nogi i ręce.

Teraz, kiedy gniew osiągnął stan wrzenia, starszy pan warknął do

syna:

Cartland Barbara - Diona i dalmatyńczyk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: