Cartland Barbara - Chwile miłości.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Cartland Barbara

Chwile miłości

Simonetta odwróciła się i spojrzała na artystę. Choć nie dostrzegła

jego twarzy, bo osnuwał ją cień, miała wrażenie, że może mu zaufać i

że mężczyzna nie zagaduje ją jedynie po to, by nie odeszła.

- Czy istotnie jestem panu niezbędna do namalowania obrazu? -

spytała po chwili cichym głosem.

- Bez pani nigdy go nie dokończę.

- Ile czasu zajmie panu przeniesienie mnie na płótno?

- Niedużo. Kiedy stanęła pani w świątyni z rozpostartymi

ramionami, cała kompozycja nabrała życia. Przedtem była martwa i

wiedziałem, że czegoś jej brakuje. Teraz wiem, że brakowało w niej

pani!

ROZDZIAŁ 1

1880

Lady Simonetta Terrington-Trench wbiegła po schodach wielkiej

rezydencji, w której mieszkała od urodzenia, i wpadła do wyłożonego

marmurami holu, mijając po drodze dwóch pełniących straż lokajów.

Zanim się pojawiła, lokaje szeptali coś między sobą, teraz zaś

wyprostowali się i przybrali obojętny wyraz twarzy, jak przystoi

służbie.

— Gdzie jest jego książęca wysokość? — rzuciła przez ramię

Simonetta, kiedy przechodziła obok nich szybkim krokiem.

— W pracowni, milady.

Nic nie odpowiedziała i było wysoce wątpliwe, czy w ogóle

słuchała, co mówi lokaj, bo i tak wiedziała, że znajdzie ojca w

pracowni.

Pomknęła długim korytarzem ozdobionym starą zbroją, która

pochodziła z czasów, kiedy książęta Trench pozostawali w ciągłym

stanie wojny z osobistymi wrogami lub byli nękani najazdami z

zewnątrz.

Pchnęła drzwi do pracowni i tak jak się spodziewała, zastała ojca

przy biurku. Pracownia była gabinetem ojca lady Simonetty i

miejscem, w którym niechętnie widział nieproszonych gości. Książę

nie był zajęty pisaniem, wkładał jakieś dokumenty do długiej wąskiej

kasetki. Zaskoczony podniósł wzrok, a kiedy ujrzał, kto śmiał zakłócić

mu spokój, uśmiechnął się do swojej jedynej córki, do której był

bardzo przywiązany i która z każdym dniem, jak przyznawał w duchu,

stawała się coraz piękniejsza.

Książę był przystojnym mężczyzną cieszącym się opinią znawcy

kobiet i koni. Teraz z lekkim ukłuciem w sercu pomyślał, że wkrótce

Simonetta znajdzie odpowiednią partię i opuści dom ojca.

— Papo! — wykrzyknęła zdyszana dziewczyna. — Chcę, żebyś

obejrzał mój nowy obraz. Na pewno zgodzisz się ze mną, że jest

najlepszy ze wszystkich.

Podeszła do ojca i pokazała mu małe kwadratowe płótno, które

trzymała w dłoniach.

Książę wziął od niej obraz i uważnie studiował każde

pociągnięcie pędzla, podczas gdy Simonetta z niepokojem wpatrywała

się w jego twarz.

— Jest bardzo dobry — powiedział wreszcie — dużo lepszy od

tych, które namalowałaś dotychczas. Uchwyciłaś światło w taki

sposób, że ja bym tego nie potrafił zrobić lepiej.

— Naprawdę, papo? — zawołała radośnie Simonetta. —

Naprawdę uważasz, że jest dobry?

— Bardzo dobry — zapewnił ją książę.

— Tak się cieszę. Wiem, że mój ostatni obraz cię zawiódł. Nagle

poczułam, że ten mi się uda, tak jakby... ktoś prowadził moją rękę.

Książę zaśmiał się.

— Tego właśnie zawsze pragniemy. Jednak ostatecznie wszystko

zależy od naszych własnych wysiłków i nieustannego dążenia do

doskonałości.

Simonetta zrozumiała, co ojciec miał na myśli, i uśmiechnęła się

do niego. Potem spojrzała na kasetkę, która leżała na biurku, i nagle

zamarła.

— Co robisz! Czy... wyjeżdżasz?

Książę unikał jej wzroku, więc zawołała:

— Tak! Wyjeżdżasz! Och, papo, nie możesz mnie opuścić, teraz

gdy w ogrodzie jest tyle wspaniałych widoków do malowania!

— Nie będzie mnie tylko dwa tygodnie — odparł książę — a

przez ten czas zaopiekuje się tobą ciotka Hurriet.

— To niemożliwe — zaprotestowała Simonetta. — Myślałam, że

wiesz, iż ciotka Hurriet przysłała wczoraj posłańca z wiadomością, że

niestety musi wybrać się do Londynu i nie przyjedzie do nas, tak jak

tego oczekiwaliśmy.

Książę zacisnął usta.

— Dlaczego nie powiedziano mi o tym wczoraj?

— List leżał w holu, a skoro był otwarty, sądziłam, że go

przeczytałeś.

— Teraz sobie przypominam — rzekł po chwili książę. — Kiedy

przyszedł list, nie zdążyłem go otworzyć, bo wezwano mnie do innych

spraw.

Zapadła cisza. Wreszcie Simonetta spytała cichutko:

— Czy... czy mogłabym... pojechać z tobą?

— Nie, to wykluczone — odparł szybko książę. — Jadę do

Francji.

— Znowu? — zapytała Simonetta. — Będziesz malował, papo,

gdzie tym razem?

Książę znowu sprawiał wrażenie nieco zmieszanego.

— Jadę do Prowansji — powiedział. — Ktoś wynajął mi mały

domek w miejscowości zwanej Les Baux. Mówią, że tam światło jest

inne niż gdziekolwiek na świecie.

— Czytałam o Les Baux. To jedno z najcudowniejszych miejsc

we Francji — powiedziała Simonetta. — Pamiętasz zapewne, że

często rozmawialiśmy o trubadurach, którzy pisali wiersze i pieśni na

dworach miłości.

— To było wiele lat temu — zauważył książę.

— Tak, wiem — odparła Simonetta — lecz ruiny wciąż stoją

pośród skał wulkanicznych i nade wszystko pragnęłabym je zobaczyć.

Książę usiadł za biurkiem i zaczął przekładać papiery.

— Może kiedyś będziesz mogła tam pojechać. Spotkam paru

przyjaciół malarzy, którzy mnie bliżej nie znają, wiedzą tylko, że

urzeczony jestem nowym stylem w sztuce.

— Papo, jestem pewna, że uznają cię za bardzo dobrego

impresjonistę, jednak jak wiesz, nikt w Anglii nie oceni należycie

twoich prac, podobnie jak prac twojego francuskiego przyjaciela

Claude'a Moneta.

To właśnie Monet był pierwszym, który zainspirował ojca

Simonetty. Książę zwykł mawiać, że para się malarstwem próbując

jedynie naśladować impresjonistów. Moneta spotkał na wystawie

obrazów, kiedy malarz przebywał w Anglii. Szybko zostali

Cartland Barbara - Chwile miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: